Odpowiedz jako specjalista
WsteczCo mam zrobić, gdy jestem zagubiona w życiu?
Jestem zagubiona w życiu, nie wiem czego dokładnie chce, mam dzieci nie potrafię się z nimi dogadać, a bardzo bym chciała. Co mam robić?
M.S.
2 lata temu
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
ważne, że widzi Pani swoje zagubienie, problemy w relacjach i poszukuje pomocy. Z Pani opisu trudno wywnioskować, czym ten stan jest spowodowany ani jak długo trwa. W tej sytuacji sugerowałabym konsultację z psychologiem lub psychoterapeutą.
Pozdrawiam
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dorota Laskowska
Dzień dobry, myślę że podjęcie psychoterapii byłoby dla Pani dobrym rozwiązaniem. Podczas tego procesu możemy lepiej siebie zrozumieć oraz odkryć jakie nieświadome schematy kierują naszym życiem. Poznając to co nieświadome możemy podjąć decyzje które sprawią że Pani życie ma szansę wrócić na właściwe tory.
2 lata temu
Dorota Trzmielewska
M.S. kiedy czytam twój wpis, to mam pewność, że czujesz i rozpoznajesz swój stan zagubienia i jednocześnie masz świadomość, że bardzo chcesz dogadać się z dziećmi. Pytasz, co masz robić?
Pierwszy krok zrobiłaś: sięgasz po wsparcie. Cieszę się, że nie zostajesz z tym sama.
Konsultacja z psychoterapeutą może ci pomóc przyglądnąć się twojemu stanowi zagubienia i odzyskaniu swoich wewnętrznych kierunkowskazów.
Możesz zacząć od małych codziennych rytuałów. Sprawdź, czy są takie, które lubisz wykonywać sama np. słuchanie muzyki. Sprawdź, czy są takie, które lubicie wykonywać razem np. spacer do parku lub przygotowanie śniadania. A może jest coś, co chciałabyś robić sama, czego teraz nie robisz lub coś, co chciałabyś robić z dziećmi, czego jeszcze nie robisz? Zrób listę, wypisz je, zobacz, jakie to jest, bez cenzury, bez oceny, po prostu popatrz na nie "z lotu ptaka", potem wybierz jedną. Tylko jedną - tą, która jest najbardziej możliwa do wprowadzenia.
Wierzę, że małe zmiany, tworzą wielkie różnice.
M.S. powodzenia w podróży do siebie.
mniej niż godzinę temu
Dorota Trzmielewska
M.S. kiedy czytam twój wpis, to mam pewność, że czujesz i rozpoznajesz swój stan zagubienia i jednocześnie masz świadomość, że bardzo chcesz dogadać się z dziećmi. Pytasz, co masz robić?
Pierwszy krok zrobiłaś: sięgasz po wsparcie. Cieszę się, że nie zostajesz z tym sama.
Konsultacja z psychoterapeutą może ci pomóc przyglądnąć się twojemu stanowi zagubienia i odzyskaniu swoich wewnętrznych kierunkowskazów.
Możesz zacząć od małych codziennych rytuałów. Sprawdź, czy są takie, które lubisz wykonywać sama np. słuchanie muzyki. Sprawdź, czy są takie, które lubicie wykonywać razem np. spacer do parku lub przygotowanie śniadania. A może jest coś, co chciałabyś robić sama, czego teraz nie robisz lub coś, co chciałabyś robić z dziećmi, czego jeszcze nie robisz? Zrób listę, wypisz je, zobacz, jakie to jest, bez cenzury, bez oceny, po prostu popatrz na nie "z lotu ptaka", potem wybierz jedną. Tylko jedną - tą, która jest najbardziej możliwa do wprowadzenia.
Wierzę, że małe zmiany, tworzą wielkie różnice.
M.S. powodzenia w podróży do siebie.
mniej niż godzinę temu
Zobacz podobne
Dlaczego u psychiatry muszę odpowiadać w obecności osoby dorosłej?
Dlaczego, gdy zostałam zapisana do psychiatry ( mam 13 lat) muszę odpowiadać przy osobie dorosłej przez cały czas? Moje odpowiedzi nie były szczerze czuję, że moje leki nie są prawidłowo dobrane, ale nie chce cały czas prosić i męczyć rodziców o pomoc
Od ok trzech lat mam bardzo trudny kontakt z moim najstarszym synem 41 lat i jego partnerką. Z rodzeństwem też kontakt minimalny. Ja od kilkunastu lat leczę się psychiatrycznie. Leczenie było spowodowane alkoholizmem męża a w końcu rozwodem. Syn o którym pisze wysmiewal sie z mojej choroby. Zero współczucia. Od 8 lat jest w związku. Od dziecka był notorycznym kłamcą. Ostatnia wiadomość od syna była 7 m-cy temu, kiedy to poinformował mnie o ciąży partnerki. Ja przez te 3 lata próbowałam nawiązać kontakt ale nie odpowiadał na email i SMS. Teraz urodziło się dziecko. Jestem zrozpaczona cala ta sytuacja. Czy ja mam prosić, błagać o kontakt. Syn nie chce wyjaśnić o co chodzi, nie chce rozmawiać. Ja się zadręczam ta sytuacją. Moje zdrowie jest w rozsypce. Boje się że zwariuje.
Jak wytłumaczyć rodzinie, że przekracza moje granice? Wywierają na mnie presję na znalezienie partnera.
Co zrobić w sytuacji, gdy moja rodzina wywiera na mnie presję na znalezienie partnera? Jedna z najbliższych mi osób mówi, że powinnam poważnie rozważyć znalezienie męża (mam 25 lat), aby nie zostać sama w przyszłości. Ta osoba jest niezamężna, nigdy nie była w związku (ma lat 60) i boi się, że ja podzielę jej los i będę samotna. Ona nie chce, żebym ja była sama i nieszczęśliwa. Ale mi wchodzenie w związki nie daje szczęścia, proszę mi wierzyć. Wręcz przeciwnie. Gdy próbowałam to wytłumaczyć tej osobie, ona stwierdziła, że się wymądrzam, jestem jeszcze młoda i mało wiem o życiu i jestem uparta i powinnam jej słuchać, bo ona jest doświadczona życiowo. Moim zdaniem zachowanie takiej osoby to ewidentne przekraczanie moich granic, pozwalanie sobie na zbyt wiele. Jak jej to wytłumaczyć?
Poczucie winy i lęk przed odejściem od partnera uzależnionego. Dlaczego czuję wyrzuty sumienia? Jak sobie poradzić?
Co mam zrobić, by przestać czuć się winna tego, że chcę odejść od partnera, który jest uzależniony od alkoholu, hazardu i narkotyków? Chce ratować siebie i dzieci. Nie chce dłużej tak żyć, bo dzieci są małe jest ich 2 i za chwilę rodzi się 3. On nie pracuje. Nie dba o dzieci, nie dba o mnie nawet podczas mego pobytu w szpitalu. Mimo to ciągle mam poczucie winy, że chcę wychodząc ze szpitala odejść i niego wraz z dziećmi. Czuję jakbym go zostawiła ma pastwę losu, bo wiem, że zostanie bez dachu nad głową. Jak wyleczyć te poczucie winy, dlaczego czuję strach i boję się, że popełniam błąd. Wiem, że nie, ale tak bardzo boję się samotności, boje się, że pęknie mi serce jeśli okaże się, że szybko znalazł inną kobietę. Dlaczego się wgl tym przejmuję? Jak mam z tym walczyć?
Jak poradzić sobie z bezradnością i złością na wieść o ciężkiej chorobie bliskiego?
Dzień dobry. Piszę z bardzo ciężką dla mnie sprawą. Dwa tygodnie temu dowiedzieliśmy się, że mój 67-letni dziadek jest ciężko chory i czeka go leczenie paliatywne - ma raka płuc z przerzutami do głowy i na nadnercza. Dziadek przez 52 lata ciężko pracował, nie pozwalał sobie na urlopy i bezrobocie. Mimo emerytury nadal chodził do pracy, bo jak to mówił "nie da się zamknąć w domu'. Tydzień temu oficjalnie miał rozpocząć emeryturę. Jednak nasze życie przewróciło się do góry nogami. Czuję ogromną złość, że dziadkowi nie jest dane cieszyć się wolnym czasem, przejażdżkami autem z babcią, jeżdżenia i odwiedzania rodziny jak to zawsze lubią, pracy w ogrodzie, wyjazdów na ryby... Jestem taka zła! Czuję taką bezradność. Chciałabym, żeby nacieszył się wolnym, rodziną... Dziadek wciąż jest młody i nie mogę sobie poradzić z tą bezradnością :(
