Odpowiedz jako specjalista
WsteczKryzys w małżeństwie: zwiększona liczba kłótni i obojętność żony po 15 latach
Dzień dobry. Mamy trójkę dzieci, jesteśmy 15 lat po ślubie. Od pewnego czasu (około 6–8 miesięcy) kłócimy się więcej i bardziej. Ostatnio jeszcze częściej — nasze małżeńskie kłótnie są kilka razy w tygodniu. Nie są to kłótnie temperamentne, tylko raczej obrażalskie. Od tych kilku miesięcy czuję, że moja żona się mną nie interesuje, nie zwraca na mnie uwagi, nie jest jak było kiedyś — jest bardzo obojętna na wszystko. Po kłótni to ja zawsze staram się załagodzić sytuację i doprowadzić do zgody. W ostatnim tygodniu po kłótni poprosiłem żonę o głęboką rozmowę, którą ona szybko skończyła. Wczoraj znowu małe nieporozumienie i kłótnia odpalona. Porozmawialiśmy na moją prośbę — rozmowa trwała długo. Żona powiedziała, że nie wie, co do mnie czuje. Zarzuca mi, że ze wszystkim jest sama, a jak już coś zacznę robić, to mówi, że to zryw po kłótni, i nie chodzi o to, żebym coś robił, tylko żebym wiedział, że jest coś do zrobienia i wykazywał większą inicjatywę w domu. Gdzie ja naprawdę bardzo dużo robię w domu: sprzątam, gotuję, piorę, zajmuję się naszymi samochodami, ogarniam ogródek, ubezpieczenia, organizuję wakacje. Wiadomo, moja żona też gotuje, sprząta, pierze, robi zakupy. Jak zapytałem, o co jej chodzi i jeżeli czegoś nie robię, to żeby powiedziała mi, co jest do zrobienia, to wysłała mi filmik z Instagrama, jak koleś mówi o tym, żeby wspierać żony i że one nie chcą być menadżerami domu i mówić, co trzeba zrobić. Wracając do moich odczuć — czuję, że ona jest daleko. Kiedy próbuję ją pocałować, odwraca głowę lub właśnie jest coś innego ważniejszego do zrobienia. Kiedy ją przytulam, jest spięta i odsuwa się ode mnie. Kiedy chwytam ją za rękę, zabiera ją. W łóżku jesteśmy jeden, dwa razy w miesiącu lub wcale — najczęściej związane to jest z owulacją. Od dawna już nie próbuję, bo dostałem tyle razy łóżkowego kosza, że wolę się nie nakręcać, tylko grzecznie czekać na tych kilka dni. I właśnie w tych kilka dni tuż po miesiączce jest normalnie. Najgorzej jest na tydzień przed. Wcześniej zazwyczaj braliśmy wspólną kąpiel codziennie, teraz żona wyniosła się do innej łazienki. Wcześniej spaliśmy pod jedną kołdrą, teraz śpimy pod oddzielnymi. Kiedyś, jak pierwsza wstała i wiedziała, że ja również zaraz wstaję, zrobiła mi kawę lub chociaż włączyła ekspres i wiele innych takich drobnych gestów, ale dla mnie tak bardzo istotnych. Oczywiście staram się zachowywać i robić te drobne gesty w stronę mojej żony, ale nawet jak zapytam, czy zrobić jej herbatę, i ona nie usłyszy i zapyta, co mówiłem, to robi to w taki sposób i z taką miną, jakbym był najgorszym człowiekiem świata. Nawet jak podaruję jej kwiaty, to albo nie doleje wody i uschną, a jak uschną, to stoją tak w wazonie, dopóki ja ich nie wywalę. Jestem totalnie załamany i nie wiem, jak mam się zachowywać i co mam robić.
Anonimowo
1 miesiąc temu
Anna Rogowska
Dzień dobry,
Opisał Pan swoje obecne relacje z żoną, które w Pana ocenie uległy zmianie - pojawia się więcej kłótni oraz sprzeczek w parze. Mówi Pan o nieporozumieniach w sferze obowiązków domowych , ale przede wszystkim o tym, że zauważa Pan, że coś się zmieniło w sferze emocjonalnej. Jest inaczej, żona wydaje się bardziej obojętna i to Pana niepokoi. Trudniej o bliskość i zainteresowanie w relacji. Najprawdopodobniej jest to sygnałem, że oddaliliście się Państwo od siebie emocjonalnie. Czy zauważa Pan początek tego kryzysu- może coś ważnego wydarzyło się w Państwa życiu, relacji te około 6-8 miesięcy temu? A może jest to kryzys, który stopniowo narastał? Z Pana wiadomości mogę wyczytać, że zależy Panu na żonie i to co się dzieje, jest bardzo przykre i niezrozumiałe. Zaproponowałabym szczerą rozmowę z żoną - spokojną, bez wzajemnych oskarżeń. Proszę nazwać to co się dzieje, co Pan czuje i spróbować wspólnie z żoną porozmawiać o możliwościach wsparcia Państwa relacji. Może potrzebujecie Państwo więcej czasu wspólnego tylko dla siebie - randki, rozmowy, chwile bliskości? Można zastanowić się nad skorzystaniem z terapii par - aby w bezpiecznej i neutralnej przestrzeni popracować nad relacją.
Życzę powodzenia,
Anna Rogowska
1 miesiąc temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Michał Koliński
Wygląda na to, że w Waszym małżeństwie narasta emocjonalny dystans i poczucie frustracji z obu stron. W tym momencie gesty i próby naprawy nie działają, bo problem jest emocjonalny, nie praktyczny. Najważniejsze teraz to zachować spokój i granice, nie naciskać na żonę, zadbać o siebie i rozważyć terapię par lub indywidualną - nawet jeśli ona nie chce iść, warto, by Pan miał wsparcie i nauczył się chronić swoje emocje.
mniej niż godzinę temu
Szymon Leszczyński
Dzień dobry
Chciałbym się z Panem podzielić swoimi refleksjami, radami w sytuacji której się Pan znalazł.
Jednak proszę moich rad nie traktować jako emocjonalnie wycofanie czy obojętność.
Po prostu spróbowanie czegoś innego niż do tej pory. Inne spojrzenie.
Po pierwsze po waszych kłótniach proszę nie starać się za wszelką cenę łagodzić sytuacji, „umilaniem się” do żony, „poważnymi” rozmowami. Trzeba wytrzymać napięcie. Do tej pory było to robione i bezskutecznie. Zalecam spacer, książkę, własne hobby.
Kolejna rzecz to świadomość że „jeszcze więcej” dla żony czy dla domu nic nie zmieni. Już bardzo dużo Pan przecież robi. Należy owszem robić swoje (jako ojciec, mąż) ale bez przesady tyle ile trzeba. Zwiększenie swoich obowiązków dla „niej” nie przyniesie ani szacunku ani pożądania z jej strony. A tylko Pana sfrustruje.
Więcej rozmów i więcej pomocy w domu w najlepszej Pana intencji nie pomoże.
Następne spostrzeżenie i rada dla Pana ode mnie brzmi „Zacznij dbać o swoje potrzeby”.
To nie jest Pana prawo, to jest Pana priorytet życiowy. Inwestycja w siebie, powrót do zaniedbanych hobby, znajomości męskich, własnych przyjemności. Do tych rzeczy i spraw które widziała w tobie Pana żona gdy się poznawaliście.
I tutaj bardziej oznajmiać żonie (z uwzględnieniem oczywiście jej planów) a nie pytać jej o zdanie.
Inicjatywa !
Jeżeli chodzi o intymność to proszę o nią nie zabiegać.
Obdarzać żonę w drobnych gestach i dotyku, w codziennym mijaniu się. Bez jakiś oczekiwań na wynik. Naturalnie jako jej mąż, partner i kochanek. Z subtelnym okazywaniem czułości, pocałunku, więzi, bliskości wobec kobiety którą Pan kocha, budowanie napięcia seksualnego.
Jak nie będzie reakcji lub będzie odmowa na tą delikatną bliskość, proszę się zająć swoimi sprawami bez „męskiego” focha i kolejnej „poważnej” rozmowy.
Poza tym przy swojej reakcji na jej odmową pokaże jej Pan że to nie chwieje Pana nastrojem.
Może to być pociągające takie….niewzruszenie.
Doradzam również większa inicjatywę. Np. zaproponowanie wspólnego weekendu, wyjście, wyjazdu.
W innym stylu niż "kochanie, co chciałabyś robić w weekend ?
Na przykład coś w stylu "w sobotę zorganizowałem opiekę nad dziećmi i wynająłem domek/pokój nad jeziorem/morzem. Chciałbym tam z tobą spędzić wspólny czas tylko w dwoje? Co ty na to ?
Nawet jak odmówi, proszę się nie obrażać, nie wypominać.
Do Pana komunikacji fajnie byłoby wprowadzić więcej luzu, żartu, rozśmieszania.
Pokazać że „mam w sobie wewnętrzną radość”, pomimo natłoku "życiowości".
Podsumowując
Ma Pan przed sobą ogromną szansę na transformację. Przede wszystkim siebie jako mężczyzny i swojej męskości.
Ale również jako mąż, partner i kochanek.
I jeszcze jedno. Proszę nie starać się dążyć do jakiejś wizji z Instagrama.
Bardziej wartościowe jest stać się mężczyzną z którego dumny przed lustrem będziesz….PAN.
Mężczyzną, który wie, czego chce i robi to z miłością i witalnością. Do siebie i żony.
Jest to proces wymagający czasu i cierpliwości.
To nie Magia. To Praca nad sobą.
Jeżeli chciałby Pan uporządkować sobie w głowie wspomniane wyżej lub inne kwestie, spojrzeć z innej perspektywy warto, aby rozważył Pan konsultację psychologiczną.
Powodzenia
Szymon Leszczyński
1 miesiąc temu
Zobacz podobne
Jak odzyskać pewność siebie i radzić sobie z samotnością po rozstaniu?
Nie wiem nawet, jak o tym pisać, bo czuję się naprawdę pogubiona po rozstaniu z moim partnerem, z którym byłam 8 lat, planowaliśmy ślub, a on mnie zostawił na młodszej. Ból nie chce mnie opuścić, a samotność, która mnie prześladuje, jest po prostu przytłaczająca.
Moje poczucie własnej wartości spadło na samo dno i czuję, że nie wiem, jak dalej żyć. Czy w ogóle zdołam zacząć na nowo budować swoje życie i odnaleźć siebie?
Chce sobie pomóc, ale nie wiem jak. Chcę znowu być szczęśliwa i pełna życia, nie to, co teraz... Może są jakieś techniki, które mogą pomóc mi przestać czuć się tak cholernie samotnie i zacząć budować swoją pewność siebie? Czasem czuję się jak uwięziona w swoich emocjach, co totalnie przeszkadza mi skupić się na codziennych sprawach.
Czy coś innego może mi pomóc?
W wolnych chwilach lubię czytać, więc może to też byłoby rozwiązanie?
Próbowałam coś znaleźć, ale jest tego za dużo i nie wiem, które są sensowne. Proszę pomóżcie
Derealizacja, depersonalizacja. Proszę o pomoc.
Witam, mam 22 lata i od minimum 5 lat mam coś w rodzaju derealizacja. Odkąd urodził mi się syn i wyprowadziłem się z partnerką do miasta, to stało się jeszcze gorsze.
Potrafię obudzić się w nocy i patrzeć na siebie z końca pokoju, a raczej patrzeć na swoje ciało, które śpi.
Mam chwilowe zaniki pamięci, np. nagle budzę się i siedzę w tramwaju, ale nie pamiętam momentu, kiedy do niego wszedłem
Większość czasu przebywam w swoim świecie, który stworzyłem w głowie. Pracę mam niewymagającą myślenia, tylko fizyczną i wg wzoru, więc czasami nawet nie wiem czy byłem w pracy, ponieważ nic z niej nie pamiętam.
Nie wiem co robić, boję sie że kiedyś stracę kontrolę w 100% nad swoim ciałem i będę tylko obserwatorem swojego życia.
Brak motywacji, poczucie bezsensu życia – gdzie szukać pomocy?
Dlaczego ciągle rezygnuję, wycofuję się i unikam trudności? Cztery razy zmieniałam szkołę średnią, a dwa razy studia. Próbowałam podejmować różne aktywności, na przykład zajęcia sportowe, ale po pierwszym razie szybko rezygnowałam. Chodziłam kiedyś przez kilka miesięcy na terapię, jednak również ją przerwałam.
Nie udało mi się utrzymać żadnej pracy, chociaż dobrze sobie radziłam. Powody rezygnacji były różne, na przykład nieżyczliwy współpracownik czy zbyt dużo obowiązków.
Nie miałam odwagi osobiście poinformować, że chcę odejść – zamiast tego brałam zwolnienie lekarskie i już nie wracałam. Zawsze żałowałam tych decyzji, ale w kolejnej pracy powtarzałam ten sam schemat.
Od kilku miesięcy szukam nowej pracy, jednak pracodawcy niechętnie patrzą na moje częste zmiany zatrudnienia.
Od miesiąca nie mam ochoty wychodzić z domu, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Wstaję z łóżka dopiero po południu, a zdarza się, że przesypiam cały dzień. Brakuje mi stałego planu dnia i rutyny. Nie widzę sensu w swoim życiu i czuję się jak osoba, która niczego nie potrafi osiągnąć.
Gdybym mogła cofnąć czas, zrobiłabym wszystko, aby nie stracić pracy.
Nie mam rodziny ani znajomych. Wstydzę się tego, kim jestem. Czasem pojawiają się u mnie myśli samobójcze.
Od wielu lat przyjmuję antydepresanty, ale wiem, że same leki nie zmienią mojego życia. Zastanawiam się, czy powinnam zgłosić się do szpitala psychiatrycznego albo, czy istnieją jakieś ośrodki, które mogłyby mi pomóc.
Spróbować jeszcze raz czy zostawić?
Spróbować jeszcze raz czy zostawić?
Jestem teraz na etapie "zdrowienia" po ostatniej relacji i chyba w związku z gorszym samopoczuciem dręczą mnie różne natrętne myśli.
Jestem teraz na etapie "zdrowienia" po ostatniej relacji i chyba w związku z gorszym samopoczuciem dręczą mnie różne natrętne myśli. Mam za sobą dwa związki - jeden 4-letni i jeden kilkumiesięczny. Z tego kilkuletniego mam niestety same niedobre wspomnienia. Teraz zauważyłam jakie toksyczne podejście miał mój były partner np. po kłótni stosował wobec mnie ciche dni "żebym przemyślała swoje zachowanie i przeprosiła", a każda kłótnia tak naprawdę pogarszała sytuację niż ją rozwiązywała. Na szczęście nie byłam osobą, która dawała się w ten sposób manipulować, ale teraz się zastanawiam czy w przyszłości nie będę miała problemów podczas kłótni. Czy potrzeba ochłonięcia po kłótni to wyraz samolubności, czy jest to czymś normalnym. Dodam jeszcze, że w poprzedniej relacji kompletnie nie miałam powodów się takim czymś przejmować, bo nawet jakieś drobne zgrzyty były na bieżąco wyjaśniane i z każdym problemem mogłam przyjść I porozmawiać, otrzymując w zamian wsparcie. Czasami myślę, że mam chyba za dużo czasu na tzw. "overthinking".
Dysleksja - przyczyny, objawy, diagnostyka i wsparcie
Dysleksja to zaburzenie wpływające na czytanie i pisanie, ale nie na inteligencję. Jeśli Ty lub ktoś bliski ma trudności w nauce, warto poznać objawy dysleksji, jej przyczyny i metody wsparcia. Odpowiednia pomoc może znacząco poprawić jakość życia i nauki.