Czuję mgłę mózgową, nie mam myśli, czarną pustkę.
Anonimowo

Daria Kalinka-Gorczyca
Dzień dobry,
musi być to dla Ciebie bardzo trudny okres. Twoją głowę wypełniają myśli, ale te, które są negatywne „z nikim nie umiem rozmawiać”, które mogą zabierać nawet chęć do myślenia o rzeczach przyjemnych i jakiegokolwiek podejmowania rozmowy. Proszę zadbać o siebie w tym trudnym czasie i spróbować podjąć pracę nad sobą z psychoterapeutą, który może pomóc odnaleźć pozytywne i pomocne myśli.
Pozdrawiam ciepło,
Daria Kalinka-Gorczyca

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
opis, który przedstawiasz jest bardzo krótki i niejednoznaczny ale budzi wątpliwości i zapewne te doznania powodują u Ciebie znaczny dyskomfort. Sugerowałabym jak najszybszą konsultację z lekarzem psychiatrą.
Pozdrawiam

Katarzyna Panasiuk-Kalinowska
Dzień dobry
To bardzo króżki i niejednoznaczny opis. Trudno się do niego konkretnie odnieść. Jednak budzi we mnie niepokój. Wyobrażam sobie, że jest też bardzo męczący. Dlatego warto skonsultować się z doświadczonym psychoterapeutą lub lekarzem psychiatrą. Te osoby pomogą zrozumieć i zaplanować dalszą pomoc.
Pozdrawiam
Katarzyna Panasiuk-Kalinowska

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Tak w skrócie / dużym Jestem kobietą, która przez wiele lat żyła z ciężarem, którego nie potrafiłam z siebie zrzucić. Kiedyś – jeszcze zanim zostałam żoną – zostałam zmuszona do stosunku. Zostałam pobita, zgwałcona (nie zgłosiłam tego. Ikony, jak większość ofiar). Przerażona uciekłam do człowieka, którego kochałam, szukając w nim ratunku. Zaszłam w ciążę i szczerze wierzyłam, że dziecko jest mojego partnera. Pobraliśmy się. Nigdy Nie robiłam testów DNA, bo nie miałam powodów – daty się zgadzały, lekarz nie wzbudził niepokoju. Dopiero później zaczęły mnie dręczyć wątpliwości. Moja córka fizycznie nie przypomina nas i… od tamtej pory noszę w sobie potworny ból. W końcu powiedziałam mężowi całą prawdę – także o przemocy. On został. Kocha mnie i dziecko. Ale ja nadal nie umiem sobie wybaczyć. Ciągle czuję, że noszę coś, co mnie niszczy od środka – wstyd, poczucie winy, samotność. Dlatego szukam wsparcia. Żeby zrozumieć, jak przeżyć z tą historią i wrócić do siebie.
30 sierpnia tego roku zmarł mój 24-letni syn .
Syn zginął w wypadku w trakcie pracy. Nie umiem sobie poradzić z jego odejściem. Syn był jedynym moim dzieckiem, z którym łączyła mnie szczególna więź. Syn był moim przyjacielem. Był wspaniałym człowiekiem, który nigdy nie odmawiał pomocy innym ludziom i dlatego, że był właśnie tak pomocny zmarł przez czyjeś zaniedbanie i niedopatrzenie.
Nie umiem żyć ze świadomością, że już nigdy nie zobaczę syna , że nigdy go już nie usłyszę. Nie mogę o niczym innym myśleć, tylko cały czas o nim, dlaczego właśnie syn musiał odejść z tego świata. Co w życiu zrobiłam źle, że los aż tak bardzo mnie skrzywdził odbierając mi syna? Każdy unika tego tematu a ja się duszę w sobie i płaczę jak nikt nie widzi ,żeby nie słyszeć, że znowu płaczę .