Przez cięższą sytuację w domu odczuwam bóle i zawroty głowy. Powinnam udać się do lekarza czy wiadomo, że to przez stres?
Szasta

Małgorzata Jabłońska-Trautman
Dzień dobry w pierwszej kolejnosci proszę zgłosić się do swojego lekarza rodzinnego, żeby wykonać podstawowe badania w celu diagnostyki.
Jeśli badania fizykalne będą ok a objawy będą sie utrzymywać polecam konsultację z psychologiem.

Katarzyna Rosenbajger
Witam,
Bardzo mi przykro, że nie czuje się pani dobrze, i ma pani racje, może to być spowodowane przewlekłym stresem, ale równie dobrze ciągłe bóle i zawroty głowy, mogą mieć inne podłoże. Bardzo ważne jest, aby zgłosiła się pani do lekarza rodzinnego, który skieruje panią na badania lub do odpowiedniego specjalisty.
Jeżeli po odbyciu szczegółowych badań nadal będzie pani odczuwała bóle i zawroty głowy, a medycznie nie bedzie przyczyny, zalecałabym pani podjęcie terapii i przepracowanie tego stanu ze specjalistą.

Monika Nazarewicz
Dzień dobry, cieszę się że szuka Pani porady w celu poprawienia swojego samopoczucia. To już bardzo dobry pierwszy krok. Jako kolejny proponuję zgłoszenie się do lekarza internisty, który zaplanuje i pokieruje Panią do dalszej diagnostyki - to ważne żeby się upewnić czy obecne dolegliwości nie mają podłoża w stanie Pani zdrowia.
Jeśli chodzi o stres - przy dłuższym funkcjonowaniu w sytuacji stresu nasze ciało daje o tym znać. Wysokie napięcie umiejscawia się min. w okolicy karku powodując w tym samym spięcie mięśni co może skutkować zawrotami oraz bólami głowy. Pomocna może okazać się też wizyta u fizjoterapeuty, który będzie w stanie pomóc w rozluźnieniu tej okolicy.
Ważnym jest by się sobą w tej kwestii zaopiekować. Jednym ze sposobów na obniżenie napięcia są techniki relaksacyjne. Ćwiczenia oddechowe są dobrym początkiem, słuchanie relaksującej muzyki czy spacery na świeżym powietrzu. Dadzą wytchnienie Pani ciału oraz przewietrzą “głowę”. By były skuteczne warto wygospodarować przynajmniej 30 min dla siebie w ciągu dnia, poszukać dla siebie spokojnego miejsca w zaciszu domowym czy pobliskiej okolicy i zadbać o to by w tym czasie nic Pani nie rozpraszało.
Dodatkowo może Pani wrócić pamięcią do takiego czasu w Pani życiu kiedy też odczuwała Pani stres i spróbować przypomnieć sobie co Pani pomagało w takich sytuacjach, jak radziła sobie Pani z podobnymi emocjami w przeszłości i wrócić do tych praktyk.
Zawsze dobrym rozwiązaniem w takich sytuacjach jest skorzystanie z porady psychologicznej. Na takim spotkaniu będzie miała Pani okazję szerzej przedstawić swoja sytuacje a psycholog po zapoznaniu się ze specyfiką problemu będzie w stanie zaproponować konkretne rozwiązania dla Pani.
Trzymam kciuki za poprawę Pani samopoczucia,
Pozdrawiam serdecznie,
Monika Nazarewicz

Małgorzata Korba-Sobczyk
Dzień dobry Pani
Ból głowy może być sygnałem, że potrzebuje Pani pomocy lekarza. Proszę udać się na wizytę, lekarz zleci badania, które wykluczą lub potwierdzą problemy zdrowotne. Stres, jak i napięcie spowodowane przez sytuację w domu mogą być wystarczającą przyczyną takiego stanu rzeczy. Po otrzymaniu zaleceń lekarza będzie Pani wiedziała co musi Pani zrobić w pierwszym kroku, jednak warto już teraz wprowadzić w życie działania, które pomogą zmniejszyć odczuwanie stresu.
Pomocne może być spotkanie z psychologiem lub terapeutą
Pozdrawiam Małgorzata Korba-Sobczyk
Psycholog

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Witam. Opiszę w dużym skrócie moją historię.
Od zawsze mieszkałem w domu, jak miałem 25 lat wyremontowałem sobie mieszkanie na 1 piętrze i zamieszkałem tam po moich dziadkach. 7 Lat temu poznałem swoją obecną żonę, pracowałem wtedy w delegacji i wtedy jeszcze dziewczyną widywałem się weekendami. Od tamtej pory leczę się u psychiatry, mam nerwicę/depresję. Zrezygnowałem z tamtej pracy i ogólnie jakoś sobie radziłem. Wzięliśmy ślub, urodził nam się synek, obecnie ma 3 lata. Jednak przez ostatnie dwa lata wydarzyło się u mnie dużo. Ze względu na konflikt rodziców i ich późniejszy rozwód, dla ratowania swojej rodziny wyprowadziliśmy się do miasta rodzinnego mojej żony, niedaleko około 30 km od mojego rodzinnego miasta. Znalazłem tutaj pracę, udało się wziąć kredyt, mamy czym jeździć. Wydaje się, że wszystko poukładane...
Tylko nie u mnie, nie cieszę się z tego, co mam, jedynym co mnie trzyma jeszcze przy tym wszystkim, jest syn. Chodzę do terapeuty uzależnień w celu rzucenia papierosów. I dużo rozmawiamy głównie o tym, co się u mnie dzieje, na pozór powinienem być szczęśliwy, faszeruje się od 7 lat lekami na depresję i tak naprawdę nie czuję się nigdy, jak bym chciał.
W głębi czuję, że mieszkając w bloku, ja nie będę szczęśliwy, ja jestem przyzwyczajony, że mogłem wyjść na podwórko cokolwiek zrobić, bardziej to wyglądało zawsze jak życie na wsi.
A teraz przychodzę z pracy i oprócz zajmowaniem się synem nie mam czym się zająć. Lubiłem zawsze jakieś prace fizyczne, typu koszenie trawnika itp. (przy domu zawsze znajdzie się coś do zrobienia)... Moja żona ma tu wieloletnich znajomych, rodzinę, tą samą pracę od wielu lat. Ja mam nową pracę, ale wydaje mi się, że poświęciłem wszystko dla komfortu mojej żony, nie myśląc o sobie. Na dzisiejszy dzień zmagam się każdego dnia z objawami nerwicy, nie mam żadnego hobby (z piłki nożnej zrezygnowałem na początku znajomości z żoną ze względu na brak czasu, by się spotykać). Czuję się samotny mimo, że mieszkam ze swoją rodziną. Żona nie potrafi mnie zrozumieć, że nie mam tutaj przyjaciół, rodziny. Zrezygnowałem w 100% z alkoholu, chociaż czasami wypiłem piwko, to dawało mi to choć trochę radości.
Nie mam komu się wygadać, w pracy nie mam przyjaciół.
Do mieszkania już się nawet czasami nie chce wracać, wiedząc, że nikt mnie nie zrozumie... Czuję wewnątrz, że ja długo w takim maraźmie nie pociągnę. Chciałbym wrócić do domu, w którym mieszkałem większość życia do poprzednich znajomych. Mam jednego brata, który mieszka daleko i też nie chce zawracać mu głowy swoimi problemami...
Witam...pozostaję załamana i w szoku.
Jestem pisarką (20 książek na tematy duchowe, naukowe, międzynarodowe targi książki). Zaprzyjaźniłam się z panią prezes miesięcznika naukowego, w którym publikowano moje teksty. Przyjaźń trwała kilka lat. Wzajemnie wysyłałyśmy sobie listy i czasem drobne upominki. Ostatni list I upominek wysłałam latem, ale ona kazała przez swojego pracownika odpisać mi, że wyjechała i dziękuję za to, co przysłałam. W grudniu wysłałam moją piękną 20tą księgę z dedykacją. Nie odpisała na życzenia świąteczne i nie podziękowała...dotąd milczy.
Proszę o podpowiedź i pomoc. Czuję się jak kopnięty, niepotrzebny przedmiot...być może padłam ofiarą intrygi i nie mam szans się obronić Doris
Dzień Dobry, Nie wiem, czy otrzymam odpowiedź, ale nie będę ukrywać, że nie potrafię już sobie poradzić z tym, co się dzieje w moim życiu. 25.05.2023r. poznałem moją pierwszą i prawdziwą miłość o imieniu Maja. Jest Ona cudowną dziewczyną, kobietą, przepiękna oraz najlepszą, jaka istnieje. Żadna nie może z nią rywalizować. Jest ona dla mnie najważniejsza. Problem się pojawia, że ja sobie to wszystko za późno uświadomiłem, jaki diament straciłem. Mimo że Ona mnie raniła, to ja jestem głównym winowajcą rozpadu tej relacji - zdradzałem ją, oszukiwałem, byłem toksyczny i nadwyraz kontrolujący. Nie posiadałem do niej zaufania, a jednocześnie wierzyłem jej, że jest wobec mnie szczera. Mam ogromne problemy z samoakceptacją. Nie potrafię kontrolować własnych emocji. Dalej jestem tym małym chłopcem, któremu nikt nie pokazał, jak wygląda miłość, jak powinno się kochać oraz jak powinno się rozmawiać. Ciągle jestem tym małym chłopcem, którego Ona pokochała, a jednocześnie mnie nienawidzi. Dzisiaj, czyli kiedy to pisze - jest 12.02.2025 godz 10:28. Pomiędzy 8 a 10 widziałem się z nią. Poszedłem do niej do domu - z kwiatami, z listem, który do niej pisałem (niedokończony). Prosiłem, błagałem ją na kolanach - jednak Ona pozostawała nieugięta. Pozostawała przy swoim, że nie chce się z nikim wiązać. Mnie - poniosły emocje, raz podniosłem głos i wszystko runęło. To, o co walczyłem uciekło ode mnie, na kolejne kilkaset kilometrów, które tym razem będę musiał pokonać pieszo. Ona daje nam możliwość w przyszłosci - mam się zmienić mentalnie, mózgowo. Zmienić swoje zachowania, zacząć nad sobą panować, a jednocześnie dalej być tym słodkim chłopcem, którego Ona pokochała. Chce jej dać wszystko, wszystko, czego pragnie. Chciałbym się zmienić - dla siebie i dla niej. Dla mojej i jej przyszłości. Dla wspólnej przyszłości. Liczę na pomoc.
Jak mogę zacząć zmianę? Co powinienem zauważać, czego się strzec i jak reagować na różne rzeczy.
Czy powinienem okazywać zazdrość, że spędza czas z innymi chłopakami teraz?