Droga Pani,
mam wrażenie, że dobrze, żeby dowiedziała się Pani od samej siebie, jaką ma Pani o sobie opinię…Pewnie nie raz przydarzyło sie Pani, że trzeba było wyjść z domu, a okazało się, że ma Pani plamę na ubraniu - wtedy ma się wrażenie, że wszyscy na ulicy sie na Ciebie patrzą i wiedzą, że tam jest plama. W rzeczywistości nikt nie ma o tym pojęcia. Tyle że w takim momencie ja zachowuję się na tyle podejrzanie, że każdy się domyśli, że coś jest nie tak, a ostatecznie ja się wygadam, że jestem brudna.
Trywialny przykład, ale wydaje mi się, że tu jest podobnie: ma Pani w głowie jakąś opinie o sobie wykształconą w toku życiowych doświadczeń, wychowania, szkoły, porażek i sukcesów, tyle, że podejrzewam, że nie jest to łagodna, przyjacielska, motywująca opinia…i tu zachęcam Panią do pomedytowania nad tym, co Pani o sobie myśli. To też widzę jako przestrzeń do terapii.
Zaraz potem warto zacząć ćwiczyć wychodzenie do ludzi, może pytanie otwarcie osoby, której Pani ufa, co sądzi o Pani, a może po prostu przyglądanie się ludziom i zapisywanie sobie jak na Panią reagują.
Pozdrawiam