Odpowiedz jako specjalista
WsteczJestem przemęczona, czego mąż nie rozumie. Nie mam wsparcia przy byciu mamą, dodatkowo dla dziecka męża z poprzedniego związku.
Mój mąż ma dziecko z poprzedniego związku i wspólnie mamy 3 dzieci. Do tej pory dziecko partnera mieszkało z matką, ale niestety prokuratura postawiła jej zarzut znęcania się fizycznego i psychicznego nad dzieckiem oraz naruszenie zdrowia i życia dziecka powyżej 7 dni, ponieważ tak pchnęła dziecko, że złamało rękę. Mąż dużo pracuje, po wyjściu na jaw tych spraw sama zaproponowałam by dziecko zamieszkało z nami. Po 6 miesiącach mam dość, nie myślałam, że będzie tak trudno. Mąż zamiast mniej pracować, spędza coraz więcej czasu w pracy tłumacząc to tym, iż ja nie pracuje. Ja zostaje sama w domu z 4 dzieci, codziennie wożę je do szkół, odbieram je, gotuje obiady, sprzątam. Mąż nie potrafi zrozumieć, że jestem tym mocno zmęczona, tym bardziej, że jego dziecko z poprzedniego związku jest specyficzne i on sam po kilku godzinach w pracy denerwuje się na nie. Ale gdy ja się żalę, że już nie mam sił, że ciężko z tym wszystkim, że to dziecko już mnie irytuje swoim zachowaniem, to wykrzykuje mi, że zachowuje się jak wariatka, że wymyślam sobie jakieś teorie. Wiem, że dziecko nie jest niczemu winne, ale podejście męża bardzo mnie denerwuje, uważa, że to mój obowiązek zajmowania się również jego synem z poprzedniego związku bez narzekania, bo nie pracuje i siedzę w domu. Nawet nie mam komu się wyżalić jak trudna jest to sytuacja, tym bardziej, że dziecko cały czas myśli o matce, chce, by ona przyjeżdżała, mimo że go skrzywdziła, biła, terroryzowała. Ciągle musze słuchać od dziecka o jego matce.
Mama na skraju
1 rok temu
Joanna Fornal
Droga Mamo.
Bardzo mi przykro, że masz tak trudną sytuację. Jesteś wielkoduszną osobą i podziwiam Twoją decyzję o przyjęciu pod swój dach czwartego dziecka - szczególnie w jego sytuacji. Myślę, że dobrym pomysłem na rozwiązanie tej sytuacji lub choćby krok w tym kierunku-byłoby napisanie listu do swojego męża. Rozmowa może się nie powieźć z powodu emocji, które na pewno się pojawią ale niekoniecznie pomogą. W liście tym nazwałabym po imieniu kwestie, które leżą Ci na sercu. Praca męża to ważna kwestia i należałoby ją docenić. Jednak praca Twoja to wbrew pozorom dużo trudniejsza i pełna wyzwań kwestia, szczególnie gdy do Waszych dzieci dołączyło dziecko męża. Nazwałabym po imieniu kwestie Twojego zmęczenia, braku docenienia ze strony męża oraz prośbę o pomoc z jego strony. Najlepiej jak sądzę, byłoby abyś sama przemyślała jakiej pomocy i w jakiej formie, potrzebujesz. Twoje propozycje spisane w czytelnej formie, przedstawiasz mężowi na piśmie - po pierwsze sam wybierze czas na jego przeczytanie a potem na spokojnie lub również listownie - temat obgadacie. Na przykład w sobotę, razem ogarniacie dom i kwestie dziecięce a potem wychodzisz na godzinę sama - aby Twoja głowa mogła odpocząć i aby nikt nic od Ciebie nie potrzebował. To jeden z pomysłów ale każdy własny jest najbardziej odpowiedni :-) Trzymam kciuki i powodzenia - Droga Mamo, może na początku drogi do zmiany…. :-)
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Rosenbajger
Witam,
Widzę, że z powodu zmian w życiu rodzinnym, ciężko pani przyzwyczaić się do nowej sytuacji.
To sytuacja nowa dla wszystkich i dziecku, które zamieszkało z państwem też z pewnością nie jest łatwo. Komunikacja z mężem jest tutaj bardzo ważna, dlatego, tak ważne jest, żeby sie wspierać oraz ‘grać zespołowo’.
Proszę poszukać pomocy specjalisty jeżeli zajdzie taka potrzeba np. terapii rodzinnej.
K Rosenbajger
Psycholog
1 rok temu
Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Rozumiem, że jest Pani zmęczona. Wychowywanie czworga dzieci to trudna praca. Może warto zrobić wspólne ustalenia, zakres obowiązkow. W wychowaniu dzieci istotna jest rola obojga rodziców. Czy znacie Państwo swoje potrzeby, pragnienia? Czy staracie się je realizować? Jaką macie wizję wspólnej przyszłości? Zachęcam do szczerej rozmowy.
Naturalne jest, że dla dziecka matka jest całym światem. Zrobi wiele, aby być przyjętym, akceptowanym, kochanym. Często idealizuje rodziców i wyobraża sobie, że jeśli będzie się inaczej zachowywało, np. matka przestanie stosować przemoc. Nie ma się co dziwić, że syn Pani męża tęskni za matką. Zachęcam do skorzystania z psychoterapii, będzie Pani mogła bliżej siebie poznać, zrozumieć swoje zachowanie, doświadczyć przeżycia emocji w bezpiecznej relacji.
1 rok temu
Zobacz podobne
Jak spowolnić rozwój Alzheimera?
Mój tata ma zdiagnozowanego Alzheimera od roku. Na początku były to tylko drobne zapomnienia – klucze, telefon, nazwy miejsc. Teraz coraz częściej gubi się w czasie. Wczoraj zapytał mnie, czy jutro jedziemy na święta, chociaż mamy luty.
Lekarz przepisał mu leki, ale szczerze mówiąc, nie widzę dużej poprawy. Staramy się robić ćwiczenia pamięciowe, rozwiązywać krzyżówki, nawet zaczęliśmy słuchać razem audiobooków, żeby stymulować mózg. Czy istnieją naprawdę skuteczne metody, które mogą spowolnić rozwój choroby?
Moja matka postanowiła ukarać mnie milczeniem (po raz kolejny)
Moja matka postanowiła ukarać mnie milczeniem (po raz kolejny), mówiąc, że "tak będzie lepiej". Od kiedy pamiętam, stara się mnie kontrolować, a gdy robię coś nie po jej myśli, np. nie odbiorę telefonu, krytykuje mnie lub obraża się. Jak sobie z tym radzić? Boli mnie, że znów się odcina, czuje się niewystarczająca... Jednocześnie mam już dość jej manipulacji (mam 30 lat, nie mieszkam z nią od 10, a nadal czuję, że ma ogromny wpływ na moje życie). Jak zareagować? Jestem wściekła, czuję w sobie duże pokłady nienawiści.
Jak pomóc córce, którą wykluczają rówieśnicy w nowej szkole?
Moja jedenastoletnia córka zaczęła we wrześniu nowa szkołę, na początku wszystko było okey, poznała kilka koleżanek, miały swoją paczkę, ale od jakiś 2 tygodnie zaczęły ja wykluczać, powiedziały jej, że jest czasem wredna i nie chce się nią kumplować, wykluczyły ja z robienia sobie prezentów na mikołajki, zmieniły grupę na Whatsappie, do której nie została zaproszona i ja ignorują, córka nie wie dokładnie i co poszło i ciężko to znosi a ja nie wiem, jak jej pomóc w przejściu tego, jak ja pocieszać czy wesprzeć, co jej doradzać i jak w ogóle podchodzić do tej sytuacji, żeby nie pogorszyć samopoczucia dziecka, a jej pomóc. Z góry dziękuję za poradę
Jak mam sobie poradzić z konkubina wujka, która mi grozi?
Jak mam sobie poradzić z konkubina wujka, która mi grozi?
Jestem samotną matką, którą przytłacza życie - nie potrafię sobie już z tym poradzić
Jestem sama z córką i nie daje już rady, brakuje mi sił na wszystko. Rozstałam się z ojcem mojej córki prawie 4 lata temu, zaczynałam wszystko od zera bo wrocilysmy do mojego rodzinnego miasta. Byłam bez pieniędzy, bez mieszkania, pracy i przedszkola dla córki wiem że na dzień dzisiejszy dużo osiągnęłam bo wynajmuje mieszkanie, mam pracę nie na pełny etat ale zarabiam na opłaty do tego mam alimenty i świadczenie 800+, córka jest zadbana i chodzi do przedszkola, jest uśmiechniętym i energicznym dzieckiem bardzo ja kocham, ona jeździ co drugi weekend do swojego taty mają dobry kontakt. Niestety moja rodzina odwróciła się ode mnie po rozstaniu z ojcem córki, ciągle wmawiają mi że nie daje sobie z niczym rady, w niczym mi nie pomagają i ciągle tylko dołują dlatego zerwałam z nimi kontakty. W związkach też mi ciągle nie wychodzi jestem znów świeżo po rozstaniu gdzie naprawdę pokochałam tego mężczyznę i nie chciałam się rozstawać ale on nie był do końca przekonany czego chce mówił że z jednej strony bardzo mu ma mnie zależy i nie potrafi ze mnie zrezygnować dlatego czeka aż to ja go zostawię a z drugiej strony wie że nie da mi nigdy tego co ja bym chciała czyli ślubu i drugiego dziecka, byliśmy razem 1,5 roku i nie potrafię się z tym pogodzić bo jest fajnym i wartościowym facetem. Finansowo też nie jest kolorowo, wszystko drożeje, czynsz, jedzenie itp. mam wrażenie że pracuje tylko po to żeby opłacać rachunki i opiekunkę dla córki bo pracę kończę później i nie mam jak jej odebrać z przedszkola. Psychicznie nie daje już rady czuje się jak najgorsza matka na świecie bo nerwowo już nie wytrzymuje i ciągle krzyczę ma córkę a później tego żałuję,mało czasu z nią spędzam, jestem po prostu kłębkiem nerwów bo nie wiem już jak i za co mamy żyć. Przerosło mnie życie, mam 27 lat a czuje się tak wyczerpana że brakuje mi ma wszystko sił najchętniej to gdzieś bym uciekła tak żeby nikt mnie nie znalazł. Nigdy nie miałam takiego prawdziwego spokoju i poczucia bezpieczeństwa,pochodzę z rodziny w której ojciec pił i od 8 roku życia nie miałam z nim kontaktu on tez się mną nigdy nie interesował i chyba przez to mam ogromny strach i lęk przed odrzuceniem, boję się porzucenia, boję się kolejnego dnia nie wiem już co robić. Bardzo chciałabym zwolnić, odpocząć, zresetować się ale nie mogę bo wszystko jest na mojej głowie i chyba też nie potrafię. To jest straszne uczucie
Dysleksja - przyczyny, objawy, diagnostyka i wsparcie
Dysleksja to zaburzenie wpływające na czytanie i pisanie, ale nie na inteligencję. Jeśli Ty lub ktoś bliski ma trudności w nauce, warto poznać objawy dysleksji, jej przyczyny i metody wsparcia. Odpowiednia pomoc może znacząco poprawić jakość życia i nauki.