Nauczyłam się odpowiadać na “ciche dni” tą samą ciszą. Boję się, że w innych związkach będę miała takie same zachowania, jak w niezdrowym.
Martyna

Małgorzata Korba-Sobczyk
Dzień dobry Martyno
Zachowanie, które opisujesz, może być związane z unikaniem konfliktów lub lękiem przed odrzuceniem. Osoby, które unikają konfliktów, często nie wyrażają swoich potrzeb czy myśli, aby uniknąć potencjalnego konfliktu lub odrzucenia. Mogą czuć się niekomfortowo w sytuacjach, w których muszą wyrazić swoje niezadowolenie lub negatywne emocje.
Taka sytuacja wymaga bardziej szczegółowej analizy dlatego warto byłoby skonsultować się z psychologiem lub terapeutą, aby lepiej zrozumieć swoje zachowanie i znaleźć alternatywne sposoby radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Terapeuta może pomóc Ci odkryć korzenie tego zachowania i nauczyć technik komunikacyjnych, które pomogą Ci wyrażać swoje potrzeby i emocje w sposób zdrowy i konstruktywny.

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
bardzo dobrze, że zdaje Pani sobie z doświadczonej przemocy i chce zapobiec takim sytuacjom w przyszłości. Z czego wynika takie zachowanie, jak Pani opisała, trudno powiedzieć; może to być chęć unikania konfliktów, niskie umiejętności asertywne, pewne cechy osobowości, które mogą sprzyjać zachowaniom uległym itp. Wiedza jest na pewno pierwszym krokiem do zmiany, ale czasami jest to za mało dlatego zachęcam do konaktu ze specjalistą.
Pozdrawiam

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Nie wiem, jak mam dozować zapewnienie sobie bezpieczeństwa z ambicjami - wyższymi celami. Często spotykają mnie niepowodzenia i wychodzi na znacznie gorzej, niż się początkowo spodziewałam. Chciałam wyprowadzić się za granicę, mieć pracę, uczyłam się obcego języka (angielski już bardzo dobrze znam) Wyszło na to, że nie tylko nie udał się ten plan, ale nawet w Polsce nie mogę znaleźć pracy.
Tak więc muszę znacząco obniżyć oczekiwania co do życia i boli mnie to niezmiernie. Skąd mam wiedzieć, kiedy będę mogła myśleć o "czymś lepszym"? Boję się, że wtedy zostanę z niczym, albo co gorsza, z długami. Zauroczyłam się w mężczyźnie, który zniknął jak duch, tego też się nie spodziewałam. Przeraża mnie to, jak bardzo uzależniona jestem i wszyscy jesteśmy od drugiego człowieka. Jak niewolnicy.
Ktoś musi nas przyjąć do pracy. Zadzwonić do nas. Nie zwolnić nas. Odezwać się do nas. Wybrać nas. Zarówno w kontaktach prywatnych, zawodowych itp. Na co dzień ciężko mi jest, bo nigdy nie wiem, co w danej chwili powinnam robić, dokąd pojechać, ile czasu poświęcić na to, a na tamto. Jest tyle niewiadomych, że strasznie mnie to przytłacza.
Nieraz spędziłam godziny przed komputerem, wysyłając oferty pracy i nic z tego nie wyszło. Z kolei jak wychodzę z domu, to sama nie wiem, dokąd iść dosłownie i w przenośni, nawet nie wiem, o czym myśleć, na czym się skupić, skoro wszystko wychodzi na opak. Chyba niedługo oszaleję.
Ostatnie miesiące to koszmar. Wszystko wywróciło się do góry nogami, bo straciłam dom w wyniku pożaru. Zostałam z niczym, a towarzyszące mi uczucie straty i chaosu dosłownie mnie przytłacza. Mam napady lęku, które pojawiają się nagle i paraliżują mnie w codziennym życiu. Każda myśl o przyszłości wywołuje panikę, a wspomnienia z tamtego dnia wracają jak bumerang – mocne, bolesne, niechciane.
Próbuję poskładać życie na nowo, ale nie daje rady..
Moje życie w ciągu 3 miesiącu zmieniło się z uporządkowanego w kompletny bajzel! Zakończony letni związek, poszukiwanie nowego mieszkanka na własną rękę, wplątanie się w situationship poniekąd bez świadomości, który teraz też się skończył. To wszystko na raz sprawiło, że czuję się bezwartościowa, że moje życie to pasmo porażek i że nie osiągnęłam nic, z czego mogłabym być dumna. Myślę o rozpoczęciu terapii, bo to wszystko sprawia, że czuję się w sposób, w jaki nie chce się czuć.