Witam. Dwa miesiące temu straciłem mamę. Zawał w wieku 76 lat.
Błażej

Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Takie emocje, taki stan są naturalne w związku z przeżywaną stratą, żałobą. Doświadczenie pustki, samotności, a także smutku, złości będzie towarzyszyć Panu przez jakiś czas, zanim przyjdzie akceptacja sytuacji. Może Pan jak najbardziej skorzystać z pomocy psychologa, czy psychoterapeuty, aby przeżyć te emocje w bezpiecznej relacji. W żałobie nie musi Pan być sam. Może Pan również skorzystać z bezpłatnego telefonu wsparcia w Fundacji Nagle Sami 800 108 108.
Pozdrawiam

Teresa Łącka
Dzień dobry, Pana aktualne samopoczucie jest naturalne po stracie bliskiej osoby. Żal po utracie mamy może się przejawiać nie tylko w sferze psychicznej, ale także mogą pojawiać się symptomy z ciała jak bezsenność. Na pewnym etapie może pojawić się również depresja. To proces bardzo bolesny, trudny i najważniejszym czynnikiem, który pomaga w jego przejściu jest przeżywanie uczuć powiązanych ze stratą w obecności innych ludzi z otoczenia. Pomoc psychologiczna może tu oczywiście być dodatkowym wsparciem, może pomóc w radzeniu sobie. Prawidłowo przeżyta żałoba (w której żal miał możliwość w pełni wybrzmieć) sprawia, że najsilniejsze uczucia, które tak mocno dotykają Pana obecnie, osłabną.

Kamil Relidzyński
Dzień dobry Panie Błażeju,
okres żałoby jest niewątpliwie trudnym doświadczeniem. Utrata bliskiej osoby, szczególnie rodzica jest stresująca i wymaga działania. Jeśli tylko czuje Pan potrzebę rozmowy z psychologiem to warto to zrobić. Można też wesprzeć ojca oraz zadbać o kontakty towarzyskie. Dzięki tym działaniom nie będzie Pan sam ze stratą. Z tego co Pan napisał mama była wspaniałą kobietą. Naturalnym jest poczucie pustki i braku.
Pozdrawiam
Ego Eimai
Kamil Relidzyński

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Witam. Jestem aktualnie od paru dni w kryzysie emocjonalnym. Siedzę w domu z 9 MSC synem, mąż od zawsze pracował w normalnych godzinach blisko domu. Zawsze mogłam do niego zadzwonić, wieczory i weekendy spędzaliśmy razem.
Od dłuższego czasu miał pewna pasje, którą chciał wykorzystać i się rozwijać. Sama zachęciłam go do pracy w pizzerii, żeby spróbował i był szczęśliwy. Niestety od tygodnia nie widujemy się prawie w ogóle. Wraca w nocy, rano po śniadaniu wychodzi.
Ja zostaję sama z synkiem, dni się dłużą, czuje się samotna.
Nie mogę sobie poradzić, że tak właśnie będzie wyglądać nasze życie, że mało co się będziemy widywać, plus sama nie mam siły i czuję się przybita, nie mam ochoty na pójście do pracy, bo wiem, że wtedy w ogóle się nie będziemy widzieć, ale wiem, że to najlepsze co mogę zrobić dla siebie. Nie umiem sobie emocjonalnie poradzić, proszę o jakieś wsparcie lub radę...
z jednej strony cieszę się, że spełnia marzenia, ale nie dam rady żyć teraz jakby bez męża i wsparcia.. mam kryzys.
Od lat męczy mnie codziennie, dosłownie codziennie jedna myśl. Co robić w życiu? Do czego się nadaje? Mam 30 lat. Nie mam dzieci ani męża. Mam partnera. Niestety tak potoczyło mi sie życie ,choć chciałabym mieć pełna, normalna rodzinę. Do tego mieszkamy za granicą i mam kiepska prace, nie dość, ze fizyczna to jeszcze kiepsko płatna. Czuję, że mogę więcej. W Polsce cale życie pracowałam w biurze, mam wyższe wykształcenie. Niestety sytuacje życiowe z partnerem doprowadziły mnie do takiego miejsca, ze niewiele mnie cieszy. Czuję się, jakbym utknęła. Zawsze miałam tak, ze nie wiedziałam, co chce robić. Od samego skończenia szkoły średniej, czyli już ponad 10 lat męczą mnie myśli ze cięgle nie wiem, co robić. Mam wiele zainteresowań, za wiele. Chciałam być dentysta, dietetykiem, kosmetologiem, psychologiem, stylistka rzęs, stylistka paznokci itp. Mnóstwo pomysłów, a na końcu nic nie wyszło i skończyłam w pracy fizycznej, która jest ponad moje siły. Zawsze się na czymś zafiksuje, a potem mi mija i znowu czas zobojętnienia i braku motywacji i pomysłu na siebie.. Dlaczego tak jest? Jak w końcu sie określić czego chce i do tego dążyć. Jestem konsekwentna, ale tylko wtedy gdy mam jasno wyznaczony cel. A teraz się motam i czuje, ze tracę czas i życie. Czuję się, jakbym była za stara na zrobienie jeszcze czegoś w życiu, choć mam dopiero 30 lat... I męczy mnie to wszystko do tego stopnia, ze czuje się czasem jakbym już wariowała od tych myśli. Ciągle tez mam strach, ze jak coś wybiorę, to zle wybiorę i nie będę się do tego nadawać. Nie mam pojecia co robic, jak poradzić sobie z tymi obsesyjnymi myślami.
Witam. Mąż znalazł nową kobietę. Oznajmił mi, że chce rozwodu.
Ja chce z nim porozmawiać, żeby uratować wszystko dla naszej córeczki oraz dla nas. A on się nie odzywa do mnie, tylko cały czas pisze z nią.