Witam. Mam, wydaje mi się, duży problem z odczuwaniem emocji.

Witam. Mam, wydaje mi się, duży problem z odczuwaniem emocji. Czuję się pusta w środku i bardzo rzadko zdarza mi się cokolwiek poczuć. Większość moich reakcji na pewne zachowania, mam wrażenie, że jest tylko tym, jak powinnam zareagować. Poza tym, straciłam poczucie pasji i nic nie przynosi mi satysfakcji z życia. Czuję zobojętnienie. Często odrywam się od świata lub zawieszam. Lubię aktywność, jednak bardzo ciężko mi ona przychodzi. Byłabym bardzo wdzięczna za jakąkolwiek pomoc. Pozdrawiam

w zeszłym miesiącu

K.O.

Jakub Cesarz

Dzień dobry,

opisane objawy mogą wskazywać na zaburzenia depresyjne lub inne zaburzenia na tle emocjonalnym. Dobrym pomysłem byłoby sprawdzenie tego u wykwalifikowanego psychiatry lub psychoterapeuty. Nie tylko pomogą w odpowiedzeniu na pytanie co dolega ale też podejmą plan rozwiązania tego problemu.

Pozdrawiam serdecznie,

mgr Jakub Cesarz

w zeszłym miesiącu

Jakub Cesarz

Psycholog, Psychoterapeuta certyfikowany

Krystyna Brańska-Warszewska

Od kiedy zmagasz się z takim stanem? Czy wydarzyło się coś co spowodowało takie zobojętnienie emocjonalne? A może w przeszłości przeżyłaś jakąś traumę? Czy jako dziecko żeby przeżyć musiałaś zamrozić emocje? Co się takiego wydarzyło, że boisz się czuć? Dużo pytań pojawia się w mojej głowie po przeczytaniu tego posta…. To, co opisujesz, wydaje się być stanem, który warto poddać dokładniejszej analizie i ewentualnie skonsultować się z profesjonalistą, takim jak psychoterapeuta. Zobojętnienie emocjonalne i utrata pasji życiowych mogą być objawami różnych problemów, w tym depresji czy innych zaburzeń emocjonalnych.

Pozdrawiam serdecznie i życzę siły !

w zeszłym miesiącu

Krystyna Brańska-Warszewska

Psychoterapeutka w trakcie szkolenia

Małgorzata Korba-Sobczyk

Dzień dobry

Opisane przez Panią objawy mogą wskazywać na szereg problemów zdrowia psychicznego, w tym depresję, zaburzenia afektywne lub zaburzenia osobowości. Wszystkie one wymagają profesjonalnej pomocy.

Zdecydowanie zalecam skonsultowanie się z lekarzem pierwszego kontaktu lub bezpośrednio z psychiatrą lub psychologiem. Może być konieczne przeprowadzenie dokładnej oceny stanu zdrowia psychicznego, aby postawić diagnozę i zaproponować odpowiednią formę terapii.

To, co Pani opisuje, to poważne objawy, które mogą znacznie wpływać na jakość życia. Proszę pamiętać że nie jest Pani sama i że pomoc jest dostępna. Proszę, nie wahać się szukać wsparcia.

Z poważaniem,
Małgorzata Korba-Sobczyk

w zeszłym miesiącu

Małgorzata Korba-Sobczyk

Psycholożka

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Zobacz podobne

Opóźnione fazy snu - jak sobie z nimi poradzić?

Witam, mam zespół opóźnionej fazy snu i mam pytanie jak uregulować ten rytm dobowy. Nie mam problemu ze snem bo śpię dobrze przez 7-8 godzin z tym że zasypiam nie wcześniej niż 4:00 lub 5:00 nad ranem( dla mnie to godzina wieczorna a 10:00 rano to środek nocy). Nie mogę przez to znaleźć pracy i zastanawiam się co mógłbym sam z tym zrobić. Trwa to już około 4 miesięcy od kąd zwolniłem się z pracy i mam bardzo dużo czasu

Odkąd zaczęłam współżyć niesamowicie trudno mi jest szczytować w momencie samego zbliżenia. Kiedy robię to sama nie ma żadnego problemu. Moje podniecenie jest bardzo krótkie i ulotne a w momencie kiedy zaczyna się stosunek to zawsze niweluje się do 0. Miałam 2 partnerów plus kilka jednorazowych przygód i za każdym razem jest to samo. Nie ważne w jaki sposób jest to robione. Od 2 lat mam zdiagnozowane zaburzenia lękowo depresyjne. Czy da się to jakoś naprawić pod kątem psychologicznym? Jakie są ewentualne opcje?

Jestem samotny, mam 18 lat i nwm co z tym robic. Jestem mily dla innych ale nikt do mnie sam nie zagada. Nwm z czego to wynika, wszyscy z wszystkimi sie trzymają razem, mają swoje ekipy itd, ale nikt do zadnej mnie nie zaprosi, przecież widać że nikogo nie mam.

Ostatnio źle się czuję sam ze sobą. Nie podoba mi się mój wygląd, sylwetka, ubrania, które noszę. Oprócz tego doskwiera mi brak kontaktu z ludźmi. Nikt do mnie nie pisze, nigdy mi to nie przeszkadzało, a teraz... Jak mogę sobie pomóc? Ćwiczę (oczywiście z umiarem) dzięki czemu mam poczucie, że coś robię, ale jak zmienić wygląd? Nie da się. Jak się z nim pogodzić?

Jak się nie dobijać zamartwianiem. Zrobię coś czasem głupiego, a potem się zamartwiam, że mogłam zrobić inaczej. Przez to nie mogę spać, nie mam ochoty jeść i nie mam ochoty wstać. Myśli przychodzi od "zmierzę się z tym" po "po co żyć". Ciągle się katuję. Stresuję się i mam lęk, co będzie dalej.