Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak poradzić sobie z zazdrością męża o przeszłość oraz odbudować zaufanie po kłamstwie
Proszę o pomoc. Mam problem z zazdrością swojego męża o moją przeszłość ( przed związkiem z moim mężem byłam w krótkim, niewiele znaczącym związku - mój mąż jest zazdrosny i ma problem z tym, że mimo krótkiego związku doszło wtedy do zbliżenia między nami, dodatkowo nie pomaga fakt, że chcąc wzbudzić zazdrość w mężu dodałam, że poza klasycznym stosunkiem były też dodatkowe "zabawy". Mąż się wtedy oburzył, nie miał wcześniej takich doświadczeń. Później po czasie przyznałam się, że powiedziałam to tylko po to, żeby wzbudzić w nim zazdrość. Wiem, że zrobiłam źle, mam ogromne wyrzuty sumienia, wiem, że nigdy nie powinnam go okłamywać . Od tego czasu cały czas wraca ten temat, mąż jest chorobliwie zazdrosny, twierdzi, że nie jest w stanie mi uwierzyć, że nic więcej wtedy się nie wydarzyło. Różne sytuacje czy obcy mężczyźni kojarzą mu się z moim byłym, potem chodzi zły, unika mnie, ciągle dopytuje o szczegóły. Boję się o nasz związek, bo do tamtej sytuacji wsyztako było idealnie. A teraz ciągle się kłócimy, ciągle rozmawiamy o moim byłym związku, co nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Nie wiem jak z nim rozmawiać, jak wrócić do normalności i jak sprawić, żeby mi wybaczył to kłamstwo.. Mam wrażenie, że cała ta sytuacja to moja wina, zresztą mąż uważa podobnie. Jak mam z nim rozmawiać?
Anonimowo
1 miesiąc temu
Karolina Kuźmienko
Rozumiem Pani sytuację i to, jak bardzo jest dla Pani trudna. Zazdrość o przeszłość to temat, który dotyka wielu par i potrafi wprowadzić dużo napięcia do związku. Warto wiedzieć, że często nie chodzi tu tylko o same fakty z przeszłości, ale o to, jakie emocje uruchamiają się w partnerze (poczucie zagrożenia, porównywanie się, lęk, że nie jest dla Pani „wystarczający”). To, że w tamtym momencie zdecydowała się Pani wzbudzić zazdrość, a później przyznała, że było to kłamstwo, miało wpływ na zaufanie. Widzę, że bierze Pani za to odpowiedzialność i ma świadomość, że nie był to dobry krok i to jest bardzo ważne.
Jednocześnie warto podkreślić, że od tego momentu to, co się dzieje, nie zależy tylko od Pani. Pani mąż zmaga się z silną zazdrością, zwaną czasem „zazdrością retroaktywną” czyli dotyczącą przeszłości partnera. Osoba w takim stanie bardzo często w kółko wraca do pytań, analizuje szczegóły, doszukuje się powiązań. Niestety im więcej pyta, tym bardziej sama się nakręca i tym trudniej jej zaufać.
Z Pani strony pomocne będzie spokojne i konsekwentne zapewnianie: „to, co było kiedyś, nie ma dziś dla mnie żadnego znaczenia to z Tobą tworzę życie”. Ważne jest, by nie wdawać się w kolejne szczegółowe dyskusje, bo to zwykle pogłębia problem. Jeśli temat wraca w nieskończoność, może Pani jasno wyznaczać granice: „Odpowiedziałam już na to pytanie. Nie chcę ciągle wracać do przeszłości, bo to rani nas oboje. Jeśli chcesz o tym rozmawiać, zróbmy to w obecności terapeuty”. Pomocne może być też mówienie o własnych emocjach zamiast obrony: „Kiedy wracamy do tego tematu, czuję smutek i bezradność. Chcę być z Tobą blisko, a te rozmowy nas od siebie oddalają”.
Odbudowa zaufania to proces nie jedne przeprosiny, ale wiele drobnych działań, w których Pani słowa i zachowania są spójne. Pani mąż z kolei będzie musiał zmierzyć się ze swoimi emocjami zazdrości ale to już jego część pracy w tej relacji. Dlatego w wielu przypadkach bardzo pomocna okazuje się terapia par, gdzie obie strony mogą w bezpiecznych warunkach wyrazić swoje obawy i poszukać nowych sposobów radzenia sobie.
Podsumowując, to że Pani ma wyrzuty sumienia i szuka wsparcia, pokazuje, że naprawdę zależy Pani na tej relacji. Pani mąż ma prawo do swoich emocji, ale też odpowiedzialność za to, jak sobie z nimi radzi. Razem mogą Państwo pracować nad odbudową zaufania, ale nie musi Pani dźwigać całej winy sama.
1 miesiąc temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Adam Gruźlewski
Szanowna Pani
problem, z którym się Państwo mierzycie ma dwa wymiary. Pierwszy to zazdrość "retroaktywna" męża - czyli obsesyjne myśli i silne negatywne emocje dotyczące Pani przeszłości. Często źródłem takiej zazdrości nie są faktyczne wydarzenia, lecz głęboko zakorzeniona niepewność, lęk przed porównaniem i obawa o bycie niewystarczająco dobrym. Pani kłamstwo, choć wypowiedziane w celu wzbudzenia zazdrości, stało się dla niego bolesnym "dowodem" który trafił w jego czuły punkt i uruchomił jego lęki. Drugi, kluczowy wymiar, to kryzys zaufania. Mąż nie jest w stanie uwierzyć, że skłamała Pani tylko raz. Być może jego umysł podsuwa mu myśl, że skoro raz minęła się Pani z prawdą, to cała historia może być zafałszowana. Jego ciągłe dopytywanie to tak naprawdę desperacka (choć nieskuteczna) próba odzyskania poczucia pewności i kontroli.
Pani poczucie winy jest zrozumiałe, jednak obwinianie się za całą sytuację nie jest konstruktywne. Jest Pani odpowiedzialna za swoje kłamstwo, lecz nie za wcześniejsze niepokoje męża. Teraz stoicie przed wspólnym problemem: odbudową zaufania i poczucia bezpieczeństwa w związku.
Zamiast w nieskończoność analizować przeszłość, sugerowałbym skupić się na teraźniejszości i uczuciach. Gdy mąż kolejny raz wraca do tematu, proszę spróbować przerwać cykl tłumaczeń. Zamiast mówić "nic więcej się nie wydarzyło", proszę powiedzieć spokojnie: "Rozumiem, że wciąż cię to dręczy i boli. Widzę, jak cierpisz. Zamiast rozmawiać o tym, co było, powiedz mi proszę, co czujesz teraz, w tej chwili? Czego się boisz, gdy o tym myślisz?". Przeniesie to rozmowę z jałowych dociekań na temat faktów na poziom emocji – jego lęku, poczucia zranienia, niepewności. Odbudowa zaufania to proces, który wymaga czasu i konsekwencji. Pani spokój, empatia i jednoczesne postawienie granicy dalszemu "przesłuchiwaniu" mogą pomóc przerwać ten destrukcyjny schemat i otworzyć drogę do prawdziwego uzdrowienia waszej relacji. Jeśli rozmowy wciąż będą prowadzić donikąd, warto rozważyć wspólną wizytę u terapeuty par, który pomoże Państwu w bezpiecznych warunkach przepracować ten kryzys.
Pozdrawiam serdecznie
Adam Gruźlewski
psycholog, psychotraumatolog
1 miesiąc temu
Justyna Bejmert
Dzień dobry, rozumiem Pani poczucie winy i jak trudna jest ta sytuacja dla Was obojga. Tamta rozmowa rzeczywście mogła nadszarpnąć zaufanie męża, ale teraz to on ma kłopot z poradzeniem sobie ze swoimi emocjami i obciąża nimi Panią. Warto spokojnie, ale jasno powiedzieć: przyznałam się do błędu, przeprosiłam, ale ciągłe wracanie do przeszłości niszczy nas oboje. Myślę, że warto rozważyć wspólną terapię. To może pomóc przerwać to błędne koło obwiniania i zazdrości oraz odzyskać zaufanie.
Serdecznie pozdrawiam,
Justyna Bejmert
Psycholog
1 miesiąc temu
Aleksandra Miller
Dzień dobry,
rozumiem, że ta sytuacja jest dla Pani bardzo trudna i obciążająca emocjonalnie. Widzę, że z jednej strony czuje Pani wyrzuty sumienia za to, że w tamtym momencie powiedziała coś, co miało wzbudzić zazdrość, a z drugiej, doświadcza Pani teraz konsekwencji w postaci nieustannych podejrzeń i pytań ze strony męża.
To ważne, żeby oddzielić dwie kwestie:
- Odpowiedzialność za swoje zachowanie – przyznała się Pani do błędu, wie Pani, że nie było to dobre rozwiązanie i że zraniło ono zaufanie w związku. To jest coś, co Pani uznaje i nad czym może Pani pracować, np. pokazując mężowi swoim zachowaniem, że jest Pani szczera i zaangażowana w relację.
- Odpowiedzialność męża za jego emocje i reakcje – zazdrość i nieufność, które pojawiają się u niego wciąż na nowo, mimo Pani wyjaśnień, to coś, co należy już do niego. To on musi zmierzyć się ze swoimi lękami, poczuciem zagrożenia czy porównywania się. Pani nie jest w stanie ciągłymi rozmowami czy tłumaczeniami w pełni ugasić tego lęku.
Ważne jest, żeby zauważyć, że to nie przeszłość sama w sobie powoduje cierpienie, ale sposób, w jaki Pani mąż ją interpretuje i do niej wraca. To mechanizm błędnego koła: pojawia się natrętna myśl („ona mnie zraniła, nie mogę jej ufać”), to wywołuje silne emocje (złość, lęk), a w konsekwencji zachowania (pytania, unikanie, kłótnie). Im częściej on wraca do tych myśli, tym bardziej wzmacnia się ten schemat.
Pani rola nie polega na tym, żeby w nieskończoność tłumaczyć i uspokajać, bo to tylko nakręca cykl. Może natomiast Pani:
- Stawiać granice: jasno mówić, że już raz wyjaśniła Pani sytuację, a dalsze wracanie do przeszłości nie buduje związku, rani Panią i oddala od męża, wskazując, że chciałaby się Pani skupić na obecnym związku.
- Uświadamiać mechanizm: np. mówiąc mężowi: „Rozumiem, że pojawia się w Tobie zazdrość, ale to są myśli, a nie fakty. Ja jestem z Tobą i chcę budować naszą przyszłość, a nie żyć przeszłością”.
- Skupić się na tu i teraz: zamiast rozmów o byłym, proponować wspólne działania, które wzmacniają Waszą więź.
Może się Pani zastanowić:
Kiedy mimo zazdrości męża udaje się Państwu być blisko i spędzać dobry czas razem?
Co wtedy Pani robi, co robi on?
Co sprawia, że mimo trudności nadal jest Pani w tym związku i szuka Pani rozwiązań?
Jaki najmniejszy krok mogłaby Pani zrobić już teraz, aby choć trochę zbliżyć się do tej „normalności”, której Pani pragnie?
Co mogłoby pomóc mężowi zauważyć, że Pani naprawdę jest tu i teraz, a przeszłość nie ma znaczenia?
Podkreślając w rozmowie zarówno swoją gotowość do naprawy błędu, jak i potrzebę wzajemnego szacunku i zatrzymania ciągłego rozdrapywania przeszłości, daje Pani jasny sygnał, że związek może iść do przodu tylko wtedy, gdy obie strony biorą odpowiedzialność za swoje emocje i działania.
Pozdrawiam
Aleksandra Miller, Psycholog
1 miesiąc temu
Elza Grabińska
Szanowna Pani,
warto odbyć jedną, szczerą i ostateczną rozmowę, w której wyjaśnicie sobie wszystko jeszcze raz i jednocześnie ustalicie, że temat zostaje zamknięty. W przeciwnym razie będzie on powracał w każdej kłótni i zatruwał Państwa relację. Dobrze, że widzi Pani, iż nie powinna była kłamać, by wzbudzić w mężu zazdrość, to ważna lekcja na przyszłość. Proszę jednak pamiętać, że nie ma Pani obowiązku szczegółowego rozliczania się z przeszłych relacji. To, co było przed małżeństwem, nie powinno definiować obecnego związku. Skoro jest Pani dziś z mężem, to właśnie ta decyzja, a nie poprzednie doświadczenia, powinna mieć znaczenie.
Jeśli jednak mimo szczerej rozmowy mąż wciąż nie będzie w stanie poradzić sobie z zazdrością i wracać będą ciągłe pytania czy oskarżenia, warto rozważyć terapię dla par. Taka przestrzeń daje możliwość bezpiecznej rozmowy przy wsparciu specjalisty, który pomoże Wam nauczyć się komunikować bez ranienia siebie nawzajem i znaleźć konstruktywne rozwiązania.
Wszystkiego dobrego,
Elza Grabińska, psycholog.
1 miesiąc temu
Sylwia Harbacz-Mbengue
Witaj,
proponuję abyś jednocześnie uznała uczucia męża i była dla siebie życzliwa.
W rozmowie z mężem spróbuj wyrażać zrozumienie dla jego uczuć, odpowiadaj spokojnie, nie uciekaj od tematu, ale też nie daj wciągać się w kłótnie.
Jeśli czujesz poczucie winy, to pamiętaj, że to, co się dzieje, to nie jest tylko Twój problem, ale Wasz wspólny.
Myślę, że przydatne byłoby skorzystanie z pomocy specjalistycznej - terapia par.
Serdeczności
Sylwia Harbacz-Mbengue
Psycholog
1 miesiąc temu
Zobacz podobne
Mąż poniża mnie, wyzywa, a ostatnio usłyszałam, że zawiśnie klepsydra. Potem potrafi tygodniami się nie odzywać i udawać obrażonego.Ja już nie wiem co robić.nic mu nie zrobiłam. A on naśmiewa się ze mnie nawet przy dzieciach. Co robię źle ?
Przyjaciel miewa wybuchy złości, skrajne nastroje, jest wulgarny i niedobry wobec mnie. Toksyczna relacja. Co mam robić?
Witam. Od 5 lat spotykam się z mężczyzną, którego poznałam po rozwodzie. Oboje ustaliliśmy, że nie ma to być poważny związek, a raczej przyjaźń, w której również współżyjemy. Z biegiem czasu moje uczucia jakby się zmieniły. Wiem, że to nie jest miłość, ale darzę go czymś więcej niż tylko sympatią. Pomagam mu często w różnych sytuacjach, a zwłaszcza wysłuchuję kiedy ma problemy. Po prostu zawsze jestem, kiedy potrzebuje. Natomiast moim problem, którego nie potrafię zrozumieć jest to, że jego zachowania z upływem lat, są coraz bardziej skrajne. W jednej chwili mówi o wspólnej przyszłości, o tym jak bardzo jestem dla niego ważna, że cieszy się tym, że jestem w jego życiu. Po czym parę dni później potrafi wykrzyczeć przez telefon, że nie jesteśmy w związku, najlepiej się czuje jak jest sam, bo nie musi się tłumaczyć co i kiedy robi. Staje się wtedy bardzo wulgarny. Potrafi milczeć parę dni, zrywać kontakt jakbym była jego wrogiem, żeby nagle napisać wiadomość "dzień dobry kochanie". Każda moja próba rozmowy z nim o tym, kończy się ucięciem tematu poprzez słowa "przepraszam, nie mówmy już o tym". Nie umiem zakończyć tej znajomości pomimo tego, że zdaję sobie sprawę, że jest to toksyczna relacją.
Wychodzi na to, że jestem osobą współuzależnioną od toksyka.
Wychodzi na to, że jestem osobą współuzależnioną od toksyka, mimo iż nie jesteśmy razem. Sto razy przekroczył granicę, dawałam szansę i boję się, że mogę to zrobić kiedyś jeszcze raz. Choć wiem, że nie powinnam. To jakaś nigdy niekończąca się historia, wieczne traumy. Mam dość, ale przecież tyle razy miałam już dość, tyle razy był definitywny koniec. I znów powtarzam błędy... Jak sobie pomóc? Czy psychoterapia jest w stanie coś zaradzić? Nie mam czasu, nie mam sił od nowa wałkować problemu samemu psychologowi, a bardziej może możliwości zostawiania małego dziecka (łącznie mam 3 dzieci). Sam psycholog, wysłuchiwanie problemów to za mało :( Jakie są szanse, że psychoterapia odmieni mnie? Jakich narzędzi można się spodziewać na psychoterapii, mam na myśli ćwiczenia czy coś, czym to się różni od wizyt u psychologa?
Panicznie boję się, że partner mnie zdradzi. Lepszy kontakt utrzymuje z koleżankami.
Jestem w związku z partnerem od 10 lat z półroczną przerwą.
Mam paniczny strach, że partner mnie zdradzi. Utrzymuje kontakt z koleżankami, piszą przez komunikatory społeczne. Widujemy się na weekend tylko. W ciągu tygodnia napiszemy sobie parę wiadomości: dzień dobry, jak się czujesz, czy wszystko ok. Z koleżankami partner potrafi pisać cały dzień. Na tym podłożu mamy cały czas spięcie, awantury. Partner myśli o rozstaniu, bo ja go ograniczam, kontroluję - to tylko pisanie, nie zdradza mnie -> tak się tłumaczy. Jestem na załamaniu nerwowym, co robić, co myśleć, jak postępować?
Czy warto czekać na chłopaka, który wysyła mieszane sygnały?
W październiku tamtego roku, siedziałam z moimi koleżankami na stołówce, gadałyśmy o moim ówczesnym chłopaku, który mi się podobał. Wtedy wszedł tam też on, nazwijmy go Mateusz.
Wszedł ze swoimi kolegami na stołówkę, mieliśmy krótki kontakt wzrokowy, wtedy ja się skuliłam. (Ponieważ, słyszałam plotki, że jest babiarzem, no nie zbyt dobry typ chłopaka) Oni to zauważyli, bo chwilę później podbił do mnie i zapytał się, czy chodzę z jakimś chłopakiem (miał tak samo na imię jakiś przyjęliśmy czyli Mateusz) i chwilę z nim dyskutowałam, taka wymiana zdań, że "nie jestem z nim" "nie no jesteś" i tak dalej. Aż przerwał to jego kolega, który z resztą jego grupy stał za nim i powiedział mu, że mnie z kimś pomylił "Stary, ale to nie ona" wtedy odszedł.
Ja wraz z dziewczynami się z tego śmialiśmy i miałyśmy "laga", ale wróciliśmy do rozmowy o wcześniejszym chłopaku. I po tym jak powiedziałam "Dobra, to wróćmy do rozmowy o moim crushu" długo nie minęło, jak znowu do nas podszedł i usiadł na miejscu wolnym obok mnie. Chciał posłuchać, o czym gadamy (i tutaj nie wiem, czy on słyszał, że powiedziałam to o moim crushu czy nie). Moje koleżanki go jednak wyrzuciły, (chociaż on nie chciał, odchodzić) ponieważ ja byłam w za dużym szoku. Potem jak już zbuczany przez swoich kolegów odszedł, ja z dziewczynami obgadałam to i poszłyśmy pod naszą salę na górze.
Jak się okazało, on też już tam był i latał z góry na dół, ciągle się na mnie patrząc. Podobno zapytał jeszcze mojego kolegi z klasy jak się nazywam - co już było hitem. Po kolacji wychodziłam z dziewczynami ze stołówki (mieszkam z nim razem w internacie) On z kolegami siedział na kanapie, ja jako, że jestem osobą czasami nadzwyczaj śmiałą, to pomachałam do niego, a on na mnie warknął, i wiem jak to brzmi, ale naprawdę sama byłam w szoku. Kolejna sytuacja z kolacją to było jak, ja na nią nie poszłam. A on czekał na mnie tam godzinę, i jak moja koleżanka na głos tak, żeby słyszał, powiedziała, że już idę, to zaczął się poprawiać i od razu się wyprostował. Pod koniec grudnia, jeszcze przed przerwą świąteczną, do naszej szkoły przyjechali Izraelczycy, i jeden z nich z którym się dogadaliśmy. Powiedział nam, że jeśli mamy problem ze swoimi miłościami, to może nam pomóc je zdobyć, więc dziewczyny kazały mi iść po Mateusza. Tak też zrobiłam. Spotkałam go na stołówce, jak wiązał buta, ja podeszłam do niego i zapytałam "Hej, pójdziesz ze mną na chwilę gdzieś" lub coś takiego, na co on kazał mi poczekać i od razu poszedł za mną, co mnie zaskoczyło, bo odpowiedział mi nawet miło, bez problemu i w ogóle. Podczas gdy gadał z tym izraelczykiem, ja stałam obok - i dowiedziałam się, że ma dziewczynę z innego miasta i szczerze przyznam, byłam lekko załamana. Jak się później jeszcze okazało co do tej dziewczyny, był z nią, już w czasie jak zaczął mnie "podrywać" co obrzydziło mnie do niego i zapomniałam o nim. Jednak wrócił, bo zerwali i to było niedługo (nie no tak z prawie 4 tygodnie do 5) po tym, jak się dowiedziałam, że z kimś jest. Sytuacja z niedawna. Moje koleżanki postanowiły siąść przy nim na kolacji, dosłownie stolik obok. Akurat tak się zdarzyło, że wybrały mi miejsce idealnie tak, że on mógł patrzeć na mnie a ja na niego. I patrzył się prawie ciągle, jak odchodziłam od stolika, również nie obeszło się bez spojrzenia na mnie i to takim idącym po mnie. Jak jego kolega chciał zostać i zjeść na swoim miejscu, dalej od naszego stolika to on nalegał, żeby ściąć tam, gdzie wcześniej, do tego zmienił pozycję i siadł na wprost okien też także mnie. Gdy wychodziłam z kolacji, to mijałam się z nim i centralnie zjechał mnie wzrokiem, tak się dziwnie popatrzył.
Czy ktoś mi może pomóc, co ja mam zrobić z tym chłopakiem, czekać, odpuścić, zagadać nie wiem i co on ma na myśli, robiąc takie coś? Podoba mi się bardzo i nie chciałbym Tego zostawiać, ale nie jestem za chętna już do prawie 5-miesięcznego czekania
Toksyczny związek – jak go rozpoznać i zakończyć?
Czy zastanawiasz się, czy Twój związek jest zdrowy? Nie każda trudność jest toksyczna, ale jeśli czujesz lęk, winę, wątpisz w siebie, boisz się mówić, co myślisz – warto się zatrzymać. Tutaj dowiesz się, jak rozpoznać toksyczny związek i jak go zakończyć.