ADHD: Czy pojawia się już w dzieciństwie, czy można je nabyć w dorosłym życiu?

Jak pojawia się ADHD? Ma się je od dziecka czy można nabyć je później?

zaburzenia neurologiczne

Ela

4 miesiące temu

Odpowiedz jako specjalista

Kamila Kłapińska-Mykhalchuk

Dzień dobry Pani Elu,

ADHD zalicza się do zaburzeń neurorozwojowych i jednym z koniecznych warunków do jego rozpoznania jest występowanie objawów od dzieciństwa. Ta cecha odróżnia ADHD od np. osobowości borderline, która to osobowość kształtuje się dopiero w wieku nastoletnim i wczesnej dorosłości. Objawy są podobne (do pewnego stopnia) ale pochodzenie zupełnie inne. Oczywiście można mieć rozpoznanie i ADHD i borderline, co występuje u około 30% obu grup. Cecha występowania objawów ADHD od dzieciństwa odróżnia też ADHD od PTSD, czy depresji. Chociaż I w tym przypadku można mieć oba rozpoznania. Pozdrawiam serdecznie, Kamila Kłapińska-Mykhalchuk

4 miesiące temu

Kamila Kłapińska-Mykhalchuk

Psycholożka, Psychoterapeutka

Zobacz profil

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Sara Zawadzka

Dzień dobry Pani Elu! ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) to zaburzenie neurorozwojowe, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie – nie nabywa się go w późniejszym wieku. Nie jest to zaburzenie, które pojawia się dopiero w dorosłości - jednak istotnym jest, że może nie być ono wcześniej zdiagnozowane i zauważone. Jeżeli podejrzewa Pani u siebie ADHD (lub u kogoś bliskiego) warto wybrać się na diagnozę do specjalisty - psychologa diagnosty. Szczególnie warto rozpocząć proces diagnozy, jeśli podejrzewa Pani zaburzenie i wpływa ono na codzienne funkcjonowanie.

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego,

Sara Zawadzka

4 miesiące temu

Sara Zawadzka

Psycholog

Zobacz profil

Anna Martyniuk-Białecka

ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi ma się od dzieciństwa – to zaburzenie neurorozwojowe, którego pierwsze objawy pojawiają się jeszcze przed 12. rokiem życia (zgodnie z DSM-5).

Czy można "nabyć" ADHD później?

Nie. ADHD nie jest czymś, co pojawia się nagle w dorosłości, np. w wyniku stresu, traumy czy wypalenia.

Jednak co ciekawe to czasami pewne czynniki mogą dawać wrażenie „późno ujawnionego ADHD”:

- jeśli objawy były maskowane lub kompensowane – np. przez wysoki poziom inteligencji, strukturalne środowisko (szkoła, dom), wsparcie od rodziców.

- jeśli objawy nasiliły się w dorosłości, gdy życie stało się bardziej wymagające (studia, praca, rodzicielstwo).

- pojawiły sie inne trudności – np. depresja, trauma, wypalenie – mogą dawać objawy podobne do ADHD, takie jak problemy z koncentracją, dezorganizacja, impulsywność.

Podstawą jest rzetelna i dokładna diagnostyka dorosłego z ADHD:

Czasem diagnozę ADHD można uzyskać dopiero jako dorosły, ale konieczne jest retrospektywne potwierdzenie objawów z dzieciństwa (np. wspomnienia, relacje bliskich, dokumenty szkolne).

Wówczas nie mówi się o „nabytym ADHD”, tylko o „późno zdiagnozowanym ADHD”.

Pozdrawiam serdecznie,

Anna Martyniuk-Białecka

4 miesiące temu

Anna Martyniuk-Białecka

Psycholożka

Zobacz profil

Martyna Jarosz

Dzień dobry,
ADHD ma charakter wrodzony, nie „pojawia się”. To zaburzenie rozwojowe, które zaczyna się w dzieciństwie i nie powstaje w dorosłości. Jeśli u osoby dorosłej pojawia się rozpoznanie ADHD, oznacza to, że objawy były obecne wcześniej, ale mogły zostać przeoczone, zminimalizowane, źle zinterpretowane lub maskowane. Typowe symptomy to trudność z koncentracją, impulsywność i nadmierna aktywność. U dorosłych nadruchliwość może być mniej widoczna, ale zaburzenia uwagi nadal utrudniają codzienne funkcjonowanie.

Pozdrawiam
Martyna

4 miesiące temu

Martyna Jarosz

Psycholog

Zobacz profil

Olga Żuk

ADHD jest zaburzeniem neurorozwojowym, co oznacza, że jego początki sięgają dzieciństwa – nie „nabywa się” go w dorosłości. Objawy muszą występować już przed 12. rokiem życia, choć nie zawsze są wtedy rozpoznane.

U wielu osób ADHD bywa niezauważone w dzieciństwie, zwłaszcza jeśli dominują trudności z koncentracją, a nie nadpobudliwość. Dorośli często dowiadują się o diagnozie dopiero wtedy, gdy objawy zaczynają im wyraźnie przeszkadzać w pracy, relacjach czy codziennym funkcjonowaniu.

Jeśli podejrzewasz u siebie ADHD, warto to zbadać – dobrze przeprowadzona diagnoza może pomóc zrozumieć siebie i wprowadzić realne zmiany w codziennym życiu.

Pozdrawiam serdecznie,

Olga Żuk

4 miesiące temu

Olga Żuk

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia

Zobacz profil

Barbara Wróbel

Dzień dobry.

Jednym z kryteriów diagnostycznych ADHD u osób dorosłych jest obecność objawów w dzieciństwie.

Pozdrawiam serdecznie

Barbara Wróbel

Psychoterapeutka Gestalt w trakcie szkolenia

4 miesiące temu

Barbara Wróbel

Psychoterapeuta w trakcie szkolenia

Zobacz profil

Katarzyna Kania-Bzdyl

Dzień dobry Elu,

serdecznie odsyłam do artykułu związanego z tematem ADHD, który pojawił się na stronie Twój Psycholog. Podsyłam link do strony, w której przeczytasz o:

* objawach

* rozpoznaniu

* diagnozie

* leczeniu.

https://twojpsycholog.pl/obszary-pomocy/adhd-objawy-rozpoznanie-diagnoza-i-leczenie

pozdrawiam,

Katarzyna Kania-Bzdyl

4 miesiące temu

Katarzyna Kania-Bzdyl

Psycholog

Zobacz profil

Odpowiedz jako specjalista

Zobacz podobne

14 lat- mam omamy wzrokowe i słuchowe, derealizację. Jestem przestraszona.

Obawiam sie o moje zdrowie, muszę dodać, że byłam na bilansie(mam 14lat) ogólnie mówiłam o jakiś dolegliwościach, zaraz powiem- dostałam skierowanie do neurologa i psychologa, jednak będę czekać jakoś pół roku, nie wiem czy dam rade. No to tak, od jakiś dwóch lat psychika mi siada, a jakoś rok temu doszły ostre stany lękowe, narobiłam się nadciśnienia, a jakoś w październiku zaczęłam mieć omamy np. słysze policje, głos mojej babci (mieszka na drugim końcu polski) kaczke chodząca po pokoju, a wzrokowe widze coś przez koło 10s, po czym rozpływa sie, oprócz tego mam myśli, że każdy człowiek jest nieprawdziwy. Wiem, że to nieprawda, ale jakoś w środku w to wierze, bo myśli są bardzo natarczywe - derealizacje mam ciągle od grudnia, nie ma dnia bez tego i potrafie rozpłakać sie na widok misia czy czegokolwiek bez powodu. Utrudnia mi to relacje z innymi, jakoś boje sie ludzi, sama nie wierze przez to wszystko, że sama jestem prawdziwa. Wstaje rano tylko po tom], żeby być, chodze z przymusu, mam mechaniczne ruchy, z czasem przestałam rozumieć cokolwiek na lekcjach, dopóki nie pogadałam o tym z przyjaciółką, myślałam, że te wszystkie rzeczy są normalne, a w lutym doszły migreny czy problemy z czuciem i tiki. Bałam sie pielęgniarki, popłakałam sie, a gdy mama wyszła, powiedziałam jej o omamach, stresie migrenach i tikach nie wiem co mam z tym zrobić, juz mnie to dobija

Muszę podjąć jakieś kroki, tylko mam problem, w którą stronę zacząć diagnozę

Od dłuższego czasu borykam się z poniższymi objawami... Muszę podjąć jakieś kroki, tylko mam problem, w którą stronę zacząć diagnozę... Nie pamiętam nic i zapominam na bieżąco. Uświadamiając sobie amnezję, okazało się, że nie pamiętałam nigdy. Żyję w odrealnionych świecie. Myśli: - nie wiem nic, przerastają mnie najprostsze działania matematyczne, nie posiadam wiedzy szkolnej (wg mnie nie miałam jej nigdy) szkołę skończyłam, ale moja edukacja zakończyła się na maturze. - nie zapamiętuję nic, nie mogę nauczyć się nic nowego. Nie zdane studia, prawo jazdy, wiedza, która potrzebna jest mi do pracy (współpracownicy zauważają spadek mojej wiedzy, koncentracji- gorszą pracę) - czuję się coraz głupsza - moja wiedza nigdy nie była na odpowiednim poziomie (wydaje mi się, że znam powód tego stanu) - zawsze byłam osobą bojaźliwą, wstydliwą, zawsze miałam problemy z występami publicznymi, koncentracją, nauką - koncentracja na poziomie 2 (w skali 1-10) – byle co mnie rozprasza - odkładam prace na później (licząc, że zniknie), po czym „wraca” i moje nerwy wrastają przez to, że mam mniej czasu na jej wykonanie - w głowie kłębią mi się różne myśli niepozwalające mi normalnie funkcjonować. Myśli są różne- w momencie, gdy przychodzi myśl, że nic nie pamiętam, oblewa mnie zimny pot i przypominam sobie rzeczy, które nie mają związku z obecną sytuacją (wakacje, wyjazd sprzed 2 lat, jakaś sytuacja z dzieciństwa- baaardzo różne rzeczy). Wydaje mi się, że od dłuższego czasu borykam się z fobią społeczną - unikam kontaktu osobistego, wolę załatwić przez telefon/maila, wszystkie wystąpienia publiczne (szkoła/matura ustna/praca- czerwienię się, nie mogę z siebie wydusić słowa, stres na maxa- blokada organizmu) Być może na mój stan ma wpływ wychowanie przez matkę z nerwicą (niezdiagnozowaną i nieleczoną). „Nerwowe” myśli sprawiają, że mam problem z wymową (zdarza się zapominać słów, seplenić) , mam problem z pisaniem na klawiaturze (mylę przyciski). Mało się odzywam (ubogie słownictwo, przez brak pamięci nie jestem w stanie porozmawiać o książkach, filmach, wspomnieniach, wydarzeniach…). Oprócz tego: - Często wieczorem napady lęku (drętwienie rąk, ból głowy, kręcenie w głowie, podwyższony puls…) - obojętność - ogólnie gorsze samopoczucie - częste bóle głowy - rozdrażnienie - nie mogę zorganizować sobie pracy - problem z czytaniem instrukcji - brak nadpobudliwości ruchowej - nie mogę się skupić na jednej rzeczy(odkładam jedno, robię drugie co skutkuje „zawalaniem tematów i problemami) - zapominam wszystko od razu po wykonaniu - w czasach szkolnych problem z nauką języków, nauki wiersza na pamięć, nauki do egzaminów, sprawdzianów. Praktycznie moja edukacja się „ jakoś ślizgała” poza jedną poprawką zakończyłam i jakimś cudem zdałam maturę. Studiów niestety mimo 3 prób nie udało się. Wiedza dotycząca zdania prawa jazdy- również zakończona niepowodzeniem… Dotarło do mnie dopiero niedawno, że to nie moja wina – moim zdaniem to brak wsparcia i diagnozy w dzieciństwie co „zaowocowało” moim stanem w dorosłości. - mam wrażenie, że mój stan z dnia na dzień się pogorsza

Jak wyglada proces diagnozy ADHD u dorosłych?

Tracę prace, ze względu na mój stan zdrowia. Zaczęłam popijać, jestem załamana.

Witam. Ostatnio znowu straciłam pracę, gdy się dowiedzieli, że choruję na epilepsję, agorafobię, nerwicę lękową. Ludzie się boją takich jak ja. Pracowałam w handlu. Jeszcze do tego dowiedziałam się, że z toksycznym mężczyzną byłam, bo ze mną zerwał. Zdradzał mnie. Popadam w coraz większą depresję, a najgorsze jest to, że zaczynam popijać. Nie mam gdzie się podziać. Jestem załamana. Pozdrawiam Aneta

Tiki nerwowe u 10-letniej córki - brak poprawy mimo suplementacji magnezem i witaminą B

Córka ma 10 lat. Ma tiki nerwowe od dłuższego czasu na początku było to mruganie i zaciskanie oczu, teraz jest to otwieranie buzi krzywienie się. Neurolog dziecięcy zlecił badania z krwi i eeg (wszystko prawidłowe). Lekarz stwierdził że niektóre dzieci mają tiki i że z wiekiem samo przejdzie i żebym podawała dziecku magnez ( podaje i poprawy nie ma, na własną rękę podaje Wit. Z gr B). Nie wiem jak mogę pomóc dziecku które męczy się z tym że tak robi

Demencja - przyczyny, objawy i leczenie

Demencja to problem dotykający milionów ludzi. Zrozumienie jej przyczyn, objawów i metod leczenia jest kluczowe dla skutecznej profilaktyki i opieki. Ten artykuł dostarcza rzetelnych informacji, pomagających zrozumieć demencję i jej wpływ na pacjentów.