ADHD: Czy pojawia się już w dzieciństwie, czy można je nabyć w dorosłym życiu?

Jak pojawia się ADHD? Ma się je od dziecka czy można nabyć je później?

zaburzenia neurologiczne

Ela

2 miesiące temu

Odpowiedz jako specjalista

Kamila Kłapińska-Mykhalchuk

Dzień dobry Pani Elu,

ADHD zalicza się do zaburzeń neurorozwojowych i jednym z koniecznych warunków do jego rozpoznania jest występowanie objawów od dzieciństwa. Ta cecha odróżnia ADHD od np. osobowości borderline, która to osobowość kształtuje się dopiero w wieku nastoletnim i wczesnej dorosłości. Objawy są podobne (do pewnego stopnia) ale pochodzenie zupełnie inne. Oczywiście można mieć rozpoznanie i ADHD i borderline, co występuje u około 30% obu grup. Cecha występowania objawów ADHD od dzieciństwa odróżnia też ADHD od PTSD, czy depresji. Chociaż I w tym przypadku można mieć oba rozpoznania. Pozdrawiam serdecznie, Kamila Kłapińska-Mykhalchuk

2 miesiące temu

Kamila Kłapińska-Mykhalchuk

Psycholożka, Psychoterapeutka

Zobacz profil

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Sara Zawadzka

Dzień dobry Pani Elu! ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) to zaburzenie neurorozwojowe, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie – nie nabywa się go w późniejszym wieku. Nie jest to zaburzenie, które pojawia się dopiero w dorosłości - jednak istotnym jest, że może nie być ono wcześniej zdiagnozowane i zauważone. Jeżeli podejrzewa Pani u siebie ADHD (lub u kogoś bliskiego) warto wybrać się na diagnozę do specjalisty - psychologa diagnosty. Szczególnie warto rozpocząć proces diagnozy, jeśli podejrzewa Pani zaburzenie i wpływa ono na codzienne funkcjonowanie.

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego,

Sara Zawadzka

2 miesiące temu

Sara Zawadzka

Psycholog

Zobacz profil

Anna Martyniuk-Białecka

ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi ma się od dzieciństwa – to zaburzenie neurorozwojowe, którego pierwsze objawy pojawiają się jeszcze przed 12. rokiem życia (zgodnie z DSM-5).

Czy można "nabyć" ADHD później?

Nie. ADHD nie jest czymś, co pojawia się nagle w dorosłości, np. w wyniku stresu, traumy czy wypalenia.

Jednak co ciekawe to czasami pewne czynniki mogą dawać wrażenie „późno ujawnionego ADHD”:

- jeśli objawy były maskowane lub kompensowane – np. przez wysoki poziom inteligencji, strukturalne środowisko (szkoła, dom), wsparcie od rodziców.

- jeśli objawy nasiliły się w dorosłości, gdy życie stało się bardziej wymagające (studia, praca, rodzicielstwo).

- pojawiły sie inne trudności – np. depresja, trauma, wypalenie – mogą dawać objawy podobne do ADHD, takie jak problemy z koncentracją, dezorganizacja, impulsywność.

Podstawą jest rzetelna i dokładna diagnostyka dorosłego z ADHD:

Czasem diagnozę ADHD można uzyskać dopiero jako dorosły, ale konieczne jest retrospektywne potwierdzenie objawów z dzieciństwa (np. wspomnienia, relacje bliskich, dokumenty szkolne).

Wówczas nie mówi się o „nabytym ADHD”, tylko o „późno zdiagnozowanym ADHD”.

Pozdrawiam serdecznie,

Anna Martyniuk-Białecka

2 miesiące temu

Anna Martyniuk-Białecka

Psycholożka

Zobacz profil

Martyna Jarosz

Dzień dobry,
ADHD ma charakter wrodzony, nie „pojawia się”. To zaburzenie rozwojowe, które zaczyna się w dzieciństwie i nie powstaje w dorosłości. Jeśli u osoby dorosłej pojawia się rozpoznanie ADHD, oznacza to, że objawy były obecne wcześniej, ale mogły zostać przeoczone, zminimalizowane, źle zinterpretowane lub maskowane. Typowe symptomy to trudność z koncentracją, impulsywność i nadmierna aktywność. U dorosłych nadruchliwość może być mniej widoczna, ale zaburzenia uwagi nadal utrudniają codzienne funkcjonowanie.

Pozdrawiam
Martyna

2 miesiące temu

Martyna Jarosz

Psycholog

Zobacz profil

Olga Żuk

ADHD jest zaburzeniem neurorozwojowym, co oznacza, że jego początki sięgają dzieciństwa – nie „nabywa się” go w dorosłości. Objawy muszą występować już przed 12. rokiem życia, choć nie zawsze są wtedy rozpoznane.

U wielu osób ADHD bywa niezauważone w dzieciństwie, zwłaszcza jeśli dominują trudności z koncentracją, a nie nadpobudliwość. Dorośli często dowiadują się o diagnozie dopiero wtedy, gdy objawy zaczynają im wyraźnie przeszkadzać w pracy, relacjach czy codziennym funkcjonowaniu.

Jeśli podejrzewasz u siebie ADHD, warto to zbadać – dobrze przeprowadzona diagnoza może pomóc zrozumieć siebie i wprowadzić realne zmiany w codziennym życiu.

Pozdrawiam serdecznie,

Olga Żuk

2 miesiące temu

Olga Żuk

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia

Zobacz profil

Barbara Wróbel

Dzień dobry.

Jednym z kryteriów diagnostycznych ADHD u osób dorosłych jest obecność objawów w dzieciństwie.

Pozdrawiam serdecznie

Barbara Wróbel

Psychoterapeutka Gestalt w trakcie szkolenia

2 miesiące temu

Barbara Wróbel

Psychoterapeuta w trakcie szkolenia

Zobacz profil

Katarzyna Kania-Bzdyl

Dzień dobry Elu,

serdecznie odsyłam do artykułu związanego z tematem ADHD, który pojawił się na stronie Twój Psycholog. Podsyłam link do strony, w której przeczytasz o:

* objawach

* rozpoznaniu

* diagnozie

* leczeniu.

https://twojpsycholog.pl/obszary-pomocy/adhd-objawy-rozpoznanie-diagnoza-i-leczenie

pozdrawiam,

Katarzyna Kania-Bzdyl

2 miesiące temu

Katarzyna Kania-Bzdyl

Psycholog

Zobacz profil

Odpowiedz jako specjalista

Zobacz podobne

Jak radzić sobie z postępującą demencją?

Kiedy usłyszeliśmy diagnozę, pierwszą reakcją było niedowierzanie. "To na pewno jakaś pomyłka." Ale lekarz nie miał wątpliwości. Demencja. Postępująca. Pierwsze, co zrobiłam, to zaczęłam czytać. Szukałam czegokolwiek, co mogłoby pomóc. Ćwiczenia umysłowe, zdrowa dieta, aktywność fizyczna – wszędzie powtarzano to samo. Więc zaczęliśmy: krzyżówki, spacery, wspólne gotowanie. Z początku było dobrze. Mama się śmiała, cieszyła się, kiedy udało jej się coś zapamiętać. Ale potem… potem przyszły dni, kiedy nie chciała nic robić. Patrzyła w okno, zmęczona, zrezygnowana. Czy to wszystko wystarczy? Czy naprawdę można coś zrobić, czy tylko oszukujemy się, że mamy kontrolę nad czymś, co i tak się wydarzy?

Witam, jak poradzić sobie ze strachem przed ludźmi.

Witam, jak poradzić sobie ze strachem przed ludźmi. Prz spotkaniu z kimś, nogi robią się jak galareta, zatyka mnie i nie mogę oddychać, trzęsę się cały i ogólnie odcina mi mózg, ogólnie mam problem z wyrażaniem uczuć od dziecka i myślę, ze mam jakiś autyzm czy ADHD,add, bo nie ogarniałem od zawsze różnych informacji, gdzie rówieśnicy wszystko ogarniali, mam ogromne problemy w zapamiętywaniu informacji od czasów szkolnych. Obecnie mam 33 lata i jak widzę zaradność wiedzę inteligencje u osób w osobnym wieku, a nawet u młodszych osobników to nie chce mi się żyć. Wszyscy już się żenią, mają dzieci, a ja po prostu odstaję od innych, czuję, że mózg zatrzymał się w wieku szkolnym i nie dorównuje niczym innym. Przepraszam za chaotyczną pisownię, ale pisząc to, mam pustkę w głowie. Pozdrawiam

Leczenie tików wokalnych

Czy tiki wokalne można całkowicie wyleczyć biorąc neuroleptyki i chodząc na terapię?

Przychodzę do Państwa, ponieważ chcę uzyskać odpowiedź

Dzień dobry Przychodzę do Państwa, ponieważ chcę uzyskać odpowiedź na nurtujące mnie pytanie, mianowicie zastanawiam się, czy mogę mieć autyzm. Wszystko wygląda tak, że mam 24 lata i od kiedy tylko pamiętam, miałem problemy w kontaktach z innymi ludźmi i z samodzielnością. Wszystko zaczęło się we wczesnych latach szkolnych, nie byłem lubiany właściwie nawet,nie wiem czemu, nigdy nie potrafiłem się dogadać z ludźmi zawsze byłem odrzucany potem przyszła szkoła średnia i wszystko obróciło się o 180 stopni, znajdowałem się w dużych grupach znajomych, przeważnie byłem w centrum uwagi, udzielałem się gdzie tylko się dało, ale ciągle miałem problem z budowaniem trwałych relacji często zdarzało mi się z byle powodu odciąć od znajomych by potem ci do mnie wracali, często nie rozumiem ludzi, czemu się śmieją, bądź denerwują a mimo to przeważnie, to ja jestem tym najzabawniejszym w grupie i wydaje mi się, że to jest słowo klucz, w grupie zazwyczaj się odnajduję do czasu, aż z byle powodu nie chcę się odciąć od wszystkiego, jeszcze większym problemem jest dla mnie to, że nie potrafię znaleźć miłości każdy mój związek kończył się z wydaje mi się mojego powodu podczas gdy wszyscy znajomi mają już tą "drugą połowę" ja cały czas boję się zrobić jakikolwiek krok do przodu, mimo że bardzo brakuje mi drugiego człowieka mam też duży problem ze skupieniem i systematycznością dawniej potrafiłem bez przerwy uczyć się tego co mi się podobało a teraz gdy chcę do tego przysiąść czuję taką pustkę to, co robię, nie daje mi już takiej satysfakcji, jak kiedyś, zaczynam być coraz bardziej zdesperowany, nie chcę kiedyś skończyć całkiem sam i z niczym często też zdarzają mi się nagłe napady chyba ostrego stresu do tego stopnia, że momentami duszę się z nerwów.

Z moich kontaktów ze specjalistami nasuwa mi się wniosek, że duża część po jednym wpisie zaleca kontakt z psychoterapeutą

Może zadam wcześniej jeszcze jedno pytanie. Z moich kontaktów ze specjalistami nasuwa mi się wniosek, że duża część po jednym wpisie zaleca kontakt z psychoterapeutą, uważając, że to ja mam problemy ze sobą. Ok. Ale staram się logicznie myśleć i patrzę na siebie z boku. Analizując te problemy z bliskimi, obserwując ich i wiele innych czynników, które wpłynęły na to, gdzie jestem, myślę, że muszę to właśnie przeanalizować z psychologiem. Przeglądając FB i grupy oraz informacje medialne z branży dochodzę do wniosku, że nie będzie lekko. Ceny usług zaczynają szybować, braki specjalistów nie tylko dla dzieci, ale i dorosłych, np. lista przyjęć przez NFZ. Staram się znaleźć rozwiązania na moje problemy w kontaktach z bliskimi, bo rodzina się rozpada i część zauważa przyczyny rozpadu. Nie wiem, jak sobie z takimi osobami poradzić, dlatego szukam psychologa. Byłem kilkanaście lat poza rodziną, za granicą i po przyjeździe zastałem to wszystko. Starałem się rozmawiać i obserwowałem. Część liczyła, że pomogą, pozałatwiam czyjeś problemy jak czarodziej. Ale osoby z zaburzeniami wpadają w problemy zwłaszcza finansowe i nie można do nich dotrzeć. Depresja, stres itp. zrobiły swoje i wciągają w problemy, oszukują, kłamią, spiskują itp. Znane schematy. Muszę znaleźć wiarygodnego i zaufanego psychologa. Na dodatek osoby te mają kontakt ze służbą zdrowia, a wiadomo, że świat jest mały, malutki i wszyscy się tu dobrze znają. Jakieś wnioski?

Abulia – czym jest? Przyczyny, objawy i leczenie

Czujesz się całkowicie pozbawiony motywacji i masz trudności z wykonywaniem nawet najprostszych czynności? Możliwe, że doświadczasz objawów abulii. W tym artykule dowiesz się, czym jest to zaburzenie, jakie są jego objawy, przyczyny oraz metody leczenia.