Osoba z autyzmem poszukuje wsparcia: problemy rodzinne, zajęcia terapeutyczne i lęki przed szpitalem

Drogi Kubo,

bardzo Ci dziękuję za to, że podzieliłeś się tutaj swoją historią. W Twoim wpisie widać, jak wiele trudnych emocji i sytuacji nosisz w sobie — to ogromny ciężar. Sam fakt, że potrafisz to tak opisać i szukasz pomocy, pokazuje Twoją siłę i odwagę.

Po pierwsze:
Nie, nie jesteś złym człowiekiem. To, że masz wyrzuty sumienia wobec Joanny i jej rodziny, że w ogóle się tym przejmujesz i że nie chcesz krzywdzić innych — to jest oznaka, że masz w sobie empatię i świadomość. Ludzie, którzy są „źli”, zwykle nie zadają sobie takich pytań i nie przepraszają.

Po drugie:
To, że przenosisz czasem frustracje z domu na innych — to jest zrozumiałe, choć oczywiście trzeba nad tym pracować. Masz w domu bardzo trudne, stresujące środowisko. Żyjesz pod wpływem presji i przemocy psychicznej. W takich warunkach trudno jest zachować pełen spokój w relacjach z innymi. To nie jest „Twoja wina”, tylko skutek tego, co Cię otacza.

Po trzecie:
Twoja sytuacja domowa, relacje z matką, jej partnerem, dziadkiem — to wszystko są czynniki, które mogą bardzo poważnie wpływać na Twoje zdrowie psychiczne. Bardzo ważne jest, żebyś dostał profesjonalne wsparcie — nie tylko leki, ale przede wszystkim psychoterapię.
Nie byłeś jeszcze u terapeuty — a to właśnie terapeuta mógłby Ci pomóc nauczyć się lepiej radzić sobie z emocjami, z sytuacjami w domu, z lękiem przed szpitalem, z tęsknotą za dawnym życiem.

Po czwarte:
Jeżeli boisz się powrotu do szpitala — to bardzo ważne, żebyś o tym powiedział lekarzowi psychiatrze. Pobyt w szpitalu to nie jest coś, co powinno się dziać „z automatu”. Jeśli teraz czujesz, że bardziej potrzebujesz terapii, bezpiecznej placówki, wsparcia środowiskowego — to trzeba o tym głośno mówić.

Po piąte:
Twoje marzenie — o spokojnym życiu, o relacji z kimś bliskim, o placówce, w której nie stanie Ci się krzywda — to jest bardzo zdrowe marzenie. Masz prawo do bezpiecznego życia. To nie jest za dużo, to jest absolutne minimum, którego potrzebujesz. I są takie placówki. Są ośrodki dla osób w spektrum autyzmu, gdzie lepiej rozumie się specyfikę tego zaburzenia i nie traktuje się ludzi tak, jak w opisywanej przez Ciebie obecnej placówce.

Co możesz zrobić teraz?

Powiedz o wszystkim swojemu psychiatrze. Niech wie, co się dzieje w domu i w placówce.

Poszukaj terapeuty, który ma doświadczenie w pracy z osobami w spektrum autyzmu. Możesz poprosić psychiatrę o skierowanie lub szukać przez organizacje, które pomagają osobom w spektrum.

Jeśli masz możliwość — porozmawiaj z ojcem o tym, że potrzebujesz pomocy w znalezieniu bezpiecznego miejsca. Może być osobą, która wesprze Cię w tych działaniach.

Jeśli czujesz się zagrożony przez dziadka, partnera mamy czy inne osoby — warto porozmawiać z kimś zaufanym lub skontaktować się z rzecznikiem praw pacjenta czy nawet adwokatem. Masz prawo do ochrony.

Podsumowując:
Nie jesteś winny temu, że Twoje zdrowie psychiczne jest teraz w trudnym stanie. To, co się wokół Ciebie dzieje, ma na to ogromny wpływ. To dorośli wokół Ciebie nie stworzyli Ci bezpiecznego środowiska. Ale Ty robisz teraz bardzo ważny krok — szukasz pomocy i o tym piszesz. To już jest bardzo dużo.

Masz prawo do lepszego życia, do terapii, do bezpiecznej placówki, do relacji opartych na szacunku i miłości. Masz też prawo marzyć i wierzyć w to, że kiedyś obudzisz się obok ukochanej osoby — i to jest możliwe. Nie poddawaj się. Zrób kolejny krok — poszukaj terapeuty, powiedz lekarzowi o swoich obawach i szukaj wsparcia w tych, którzy Ci dobrze życzą.

Trzymam za Ciebie kciuki. Nie jesteś sam.

Pozdrawiam Cię serdecznie,
Paweł Szalak

Szanowny Panie Jakubie,

dziękuję, że zdecydował się Pan tak szczegółowo opisać swoją sytuację. To, co Pan przeżywa, jest bardzo trudne i skomplikowane, i wymaga ogromnej siły, by w ogóle to unieść. Widzę, że mierzy się Pan z wieloma bolesnymi doświadczeniami: samotnością, niezrozumieniem ze strony otoczenia, napięciami w rodzinie, tęsknotą za dawnym domem, relacjami, które dawały Panu poczucie bezpieczeństwa.

To, że wciąż Pan myśli o przyszłości, marzy, że nadal wierzy Pan, iż jest możliwe dobre życie — nawet jeśli czasem pojawiają się wątpliwości — świadczy o wielkiej wrażliwości i odporności. I proszę mi uwierzyć, że to właśnie w tej wrażliwości jest siła, a nie słabość.

Nie jestem w stanie uwierzyć, że jest Pan złym człowiekiem. Widzę w Panu osobę skrzywdzoną, przeciążoną, ale też pełną emocji i bardzo głęboko odczuwającej relacje. Trudne zachowania, o których Pan wspomina, nie są dowodem złego charakteru — są skutkiem tego, że przez długi czas nie dostał Pan potrzebnego wsparcia i zrozumienia. Kiedy człowiek doświadcza długotrwałego napięcia i braku poczucia bezpieczeństwa, może reagować w sposób, który potem budzi w nim samym poczucie winy. To naturalne. I właśnie dlatego pomoc psychoterapeutyczna jest tak ważna.

Z całego serca zachęcam Pana do tego, by podjąć psychoterapię z osobą, która ma doświadczenie w pracy z osobami w spektrum autyzmu, a także w rozumieniu, jak funkcjonuje psychika w sytuacjach traumy i przewlekłego stresu. W terapii mógłby Pan zyskać bezpieczne miejsce, w którym nikt Pana nie będzie oceniał ani naciskał, tylko wspólnie z Panem będzie szukał zrozumienia i ukojenia.

Jeśli obecna placówka terapeutyczna nie zapewnia Panu poczucia bezpieczeństwa, warto to zgłaszać — pisemnie lub z pomocą kogoś zaufanego. Można również zwrócić się o wsparcie do organizacji zajmujących się prawami osób w spektrum autyzmu.

Jeśli chodzi o szpital psychiatryczny — nie każda trudność musi prowadzić do hospitalizacji. To jedna z możliwych form pomocy, ale nie zawsze konieczna. Istnieją też oddziały dzienne, wsparcie środowiskowe, a przede wszystkim regularna opieka psychoterapeutyczna i psychiatryczna. Warto o tym porozmawiać z lekarzem, któremu Pan ufa.

Panie Jakubie, ma Pan prawo do życia w miejscu, w którym nikt nie będzie Panu zagrażał, ani słownie, ani fizycznie. Ma Pan prawo do troski, do bycia traktowanym z godnością, bez względu na to, czy żyje Pan z autyzmem, z chorobą psychiczną, czy w trudnej rodzinie. I wreszcie ostatnie: ma Pan prawo do miłości, do marzenia o tym, by być tatą czy partnerem. To są bardzo piękne pragnienia, które zasługują na szacunek i uznanie.

Z szacunkiem i życzliwością, 

Patrycja Kurowska

Kubo, czytając Twój wpis, bardzo poruszyło mnie, jak wiele trudnych emocji przeżywasz. Widzę, że sytuacja, w której się znajdujesz, jest bardzo obciążająca. Dostrzegam również, jak dużą masz w sobie świadomość tego, czego pragniesz – bezpiecznego miejsca, dobrych relacji i szczęśliwej przyszłości z osobą, którą pokochasz.

Chciałbym Ci powiedzieć, że bycie w spektrum autyzmu oraz zmaganie się z chorobą afektywną dwubiegunową może być dużym wyzwaniem. Czuję, że bardzo potrzebujesz teraz wsparcia i rozmowy z kimś, kto dobrze rozumie Twoją sytuację. Myślę, że konsultacja z psychoterapeutą, najlepiej takim, który specjalizuje się w pracy z osobami w spektrum autyzmu, mogłaby być dla Ciebie dużą pomocą. Czasami rozmowa z kimś, kto spojrzy na Twoją sytuację z boku i pomoże Ci uporządkować emocje, może przynieść ogromną ulgę.

Twoje pragnienie dobrego życia i budowania pozytywnych relacji świadczy o tym, że jesteś wrażliwym, dobrym człowiekiem. Trudności, z którymi się zmagasz, wynikają z bardzo obciążających sytuacji rodzinnych i otoczenia, które nie zawsze rozumie Twoją perspektywę. Nie jesteś winny temu, jak inni się zachowują, ale masz prawo szukać miejsca, w którym poczujesz się bezpieczny.

Zastanawiam się, jaki byłby dla Ciebie teraz najmniejszy możliwy krok, aby poprawić swoje samopoczucie? Może porozmawianie szczerze z ojcem, któremu ufasz, o tym, co przeżywasz, lub umówienie wizyty u terapeuty, który pomoże Ci znaleźć strategie radzenia sobie z napięciem?

Pamiętaj, proszę, że Twoje życie może się zmienić na lepsze, krok po kroku, nawet jeśli w tej chwili jest trudno to sobie wyobrazić.

Drogi Panie anonimowy!

Przede wszystkim nie jest Pan wadliwy, spektrum jest neuroróżnorodnością, czyli "inną" budową biologiczna mózgu niż budowa "normy", czyli większości statystycznej.

I ta budowa jest tak samo piękna, jak każdy inny mózg :) 

Tak więc, nie jest Pan "nienormalny". Oczywiście, czasami trudniej jest nam wejść w relacje społeczne, bo możemy nie mieć naturalnie wgranych umiejętności społecznych, ale wszystkiego można się nauczyć. Tak więc, jeżeli chce być Pan tatą to jak najbardziej! :)

Sytuacja w Pana domu jest bardzo trudno, przykro mi z tego powodu. 

Trzymam mocno za Pana kciuki! :)