Odpowiedz jako specjalista
WsteczBrak sprawczości w życiu po traumatycznych relacjach z rodziną - jak odzyskać kontrolę?
Moim problemem jest brak jakiejkolwiek sprawczości w życiu. Czuję, że jako nastolatka zostałam złamana przez nadopiekuńcze, toksyczne i nerwowe mamę z babcią. Nic mi nie było wolno, ciągle tylko awantury i znęcanie się psychiczne. Dziś nam 40 lat i jestem na całkowitym utrzymaniu mamy i babci. Za sobą mam 20 lat próbowania różnorakich prac, różnego typu: od prac biurowych, przez związane z moim hobby, po prace fizyczne. Niestety rezygnowałam (lub wyrzucano mnie) z jednego z dwóch powodów: albo nie dawałam sobie rady (mam słaby intelekt, a także jestem słaba fizycznie) albo nie wytrzymywalam tego zamknięcia w pracy. Czułam się jak w pułapce, jakby każda komórka mojego ciała krzyczała, że chce się wydostać. Wiem, że to nieodpowiedzialne, dziecinne, jak głupi, zbuntowany małolat, a nie 40-letnia baba, ale za każdym razem nie wytrzymywałam i dosłownie uciekałam z pracy jak z pułapki. W tej chwili mam już tak mało sił, że nie wierzę, że jeszcze kiedykolwiek ucieknę mamie. Ale chciałabym dać sobie radę, chociażby dorabiając jakieś drobne. Nie stać mnie na terapię, na nfz już byłam, nie pomogło, pan stwierdził, ze widocznie mi za dobrze, że siedzę w tej bezradności. Proszę o pomoc.
Anonimowo
5 miesięcy temu
Katarzyna Rosenbajger
Witam,
Bardzo mi przykro, że przechodziła pani takie sytuacje w dzieciństwie. Jako dzieci niestety nie mamy wyboru rodziny czy rodziców, więc nie mając wyjścia, często przystosowujemy się do danej sytuacji. Natomiast teraz ma pani wyjście i może dokonywać wyborów innych niż bliscy, bo jest pani dorosłą i dojrzałą kobietą. Może nie posiada pani takiego samego doświadczenia życiowego czy zawodowego jak inne osoby w społeczeństwie, ale nigdy nie jest za późno, by się tego nauczyć. Proszę zacząć od terapii i małymi krokami wprowadzać zmiany w swoim życiu. Z czasem takie małe zmiany i nawyki przerodzą się w duże i będzie pani łatwiej wykonywać dane czynności, które wcześniej wydawały się pani niemożliwe.
K Rosenbajger
Psycholog
mniej niż godzinę temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Martyna Jarosz
Przede wszystkim warto zauważyć, że Twoja historia pokazuje ogromną wewnętrzną walkę – mimo przeciwności próbowałaś różnych dróg, co oznacza, że masz w sobie siłę, nawet jeśli teraz czujesz inaczej.
Z tego, co opisujesz, być może ważnym krokiem byłoby stopniowe budowanie poczucia sprawczości, zamiast stawiania sobie ogromnych celów. Może warto zacząć od czegoś małego, np. określenia jednej rzeczy, nad którą masz pełną kontrolę w swoim codziennym życiu. Może to być choćby ustalenie własnego rytuału, jak spacer czy czytanie w określonym czasie – coś, co jest tylko twoje i co pomoże ci stopniowo wzmacniać poczucie wpływu na swoje życie.
Jeśli praca budzi tak silny dyskomfort, warto rozważyć formy zatrudnienia, które dają większą swobodę – np. krótkie zlecenia, prace zdalne czy zadania, które pozwalają zachować większą niezależność.
Najważniejsze, żebyś nie traktowała siebie jako osoby „słabej” – twoja historia pokazuje, że masz w sobie siłę, tylko potrzebujesz sposobu, by ją odpowiednio wykorzystać. Nie jesteś sama. Może pomocne byłoby też poszukanie wsparcia w grupach samopomocowych – niektóre działają online i mogą być bardziej dostępne niż terapia.
Trzymam kciuki za każdy, nawet najmniejszy krok, który wykonasz ku większej niezależności. Masz w sobie wartość i zasługujesz na to, by żyć według własnych zasad.
5 miesięcy temu
Krzysztof Skalski
To, co Pani przeżywa, to nie lenistwo ani niedojrzałość, to skutek lat życia pod kontrolą i w lęku, który odebrał Pani poczucie sprawczości. Reakcje ucieczki z pracy to nie kaprys, tylko odruch osoby, która była psychicznie tłumiona i nigdy nie czuła się bezpieczna. To, że mimo wszystko chce Pani coś zmienić, to bardzo ważny sygnał- nie jest za późno. Zacznijmy od małych kroków: symbolicznego dorabiania, pracy zdalnej, czegokolwiek, co da choć odrobinę niezależności. Nie chodzi o wielki przełom, tylko o odzyskiwanie sił po kawałku. Jeśli terapia prywatna jest poza zasięgiem, proszę poszukać wsparcia w fundacjach lub grupach dla kobiet w kryzysie. Chętnie pomogę znaleźć coś odpowiedniego, jeśli Pani poda lokalizację. Proszę nie wierzyć, że "Pani za dobrze"- Pani cierpi, i to widać. Ale wciąż ma Pani w sobie wolę, by walczyć. I to jest najważniejsze.
5 miesięcy temu
Zobacz podobne
Jak pomóc adoptowanej córce z FAS w szkole i relacjach z rówieśnikami?
Moja córka, Zosia, ma 8 lat. Adoptowaliśmy ją, gdy miała 3 lata, wiedząc, że biologiczna mama piła w ciąży. Byliśmy przygotowani na trudności, ale szkoła to inny poziom wyzwania. Zosia stara się, naprawdę. Siada do lekcji, ale po chwili patrzy w okno, zapomina, co miała zrobić. Pisanie sprawia jej trudność, a czytanie to prawdziwa męka. Najgorsze jednak są relacje z rówieśnikami. Dzieci lubią ją, bo jest pogodna i ufna, ale jednocześnie łatwo ją zranić. Czasem nie rozumie żartów, czasem reaguje zbyt emocjonalnie. Nauczyciele się starają, ale mamy wrażenie, że nie do końca wiedzą, jak jej pomóc. Słyszymy tylko: „Musi się bardziej skupić”, „Proszę ćwiczyć w domu”. Tylko że to nie takie proste. Co możemy z żoną zrobić, żeby Zosia miała łatwiej?
Mama cały czas mnie oskarża za sprawę, która po prostu nie wyszła.
Mieszkamy w jednym domu z moją mamą - mama mieszka na parterze, a ja z mężem i dziećmi na piętrze. Gdy się wprowadzaliśmy około 8 lat temu, wymieniliśmy stary piec, na piec na ekogroszek. Około rok temu mama stwierdziła, że ekogroszek ją truje, że przez niego źle się czuje, że w powietrzu są wolne rodniki, przez które choruje (mama od lat leczy się na rzs).
Wszystkie rozmowy z nią sprowadzają się do tematu palenia ekogroszkiem i źle działającej wentylacji w domu (kominiarz stwierdził że działa prawidłowo). Nie wiem już jak mam z nią rozmawiać, cały czas czuję się oskarżana o to, że przeze mnie i męża choruje (bo to my kupiliśmy taki piec). W najbliższym czasie będziemy zmieniać ten piec na gazowy, ale mama mówi, że nie wytrzyma nawet miesiąca, że woli iść spać pod most. Ja wpadam w coraz większe poczucie winy i jednocześnie coraz rzadziej się z nią spotykam, aby uniknąć kolejnych sporów. Sytuacja coraz bardziej mnie przytłacza i nie wiem w jaki sposób przywrócić normalne relacje
Problem od trudności w relacjach z teściami, przez relację z mężem, po trudności w komunikacji z dziećmi. Czuję, że emocje są bardzo silne.
Mój problem jest ogólny. Problemy z relacjami z rodziną męża. Problemy z tego powodu w relacji z mężem i najbliższym otoczeniu. Brak panowania nad emocjami do własnych dzieci. Wybuchy złości i płacz. Problemy emocjonalne z samą sobą.
Jak rozmawiać z bliskim z demencją, gdy zapomina kim jesteśmy? Porady dla rodziny
Jak rozmawiać z bliską osobą z demencją, kiedy zaczyna zapominać, kim jesteśmy? Jest to strasznie przykra sytuacja, gdy mój własny tata zapomina kim jestem, mimo, że zawsze traktowaliśmy się jak najlepsi przyjaciele... to tak boli, a nikt nie jest w stanie pomóc
Pomoc dla dziecka 10 lat z niebieskimi kartami - przemoc domowa
Gdzie szukać pomocy dla dziecka 10 lat, mamy dwie niebieskie karty, jesteśmy ofiarami przemocy domowej
Wypalenie zawodowe - przyczyny, objawy i jak sobie z nim radzić?
Czy czujesz się ciągle zmęczony i zniechęcony do pracy? Możliwe, że doświadczasz wypalenia zawodowego – stanu wyczerpania, który dotyka coraz więcej osób. To poważny problem wpływający na zdrowie psychiczne – sprawdź, jak sobie z nim radzić.