Sytuacja między mną, mężem oraz jego byłą żoną. Przekroczenie granic osobistych
ML

Joanna Łucka
Dzień dobry,
pozwolę sobie zacząć od końca. Zastanawia się Pani, czy nie wymyśla, że być może tak naprawdę problemu nie ma, a to jedynie Pani fiksacja na wydarzeniach. Jednak jak Pani słusznie zauważa później - to co Pani przeżywa to realne odczucia i myśli. Nie da się stłamsić ich na życzenie - swoje lub czujeś. Emocje są dla nas informacją, z której warto zaczerpnąć, by być w kontakcie ze sobą, a co za tym idzie panować nad własnymi działaniami i reakcjami.
Myślę, że nietrudno wyobrazić sobie dyskomfort, jaki może pojawić się w osobie, gdy na uroczystości pojawia się była partnerka obecnego męża. Jednak zachęcam do zagłębienia się w treść informacji, jakąś próbują Pani przekazać trudne emocje, które pojawiły się w tej sytuacji. Jakie pojawiają się wówczas myśli, jakie obawy uruchamiają się kiedy wraca Pani do tego wspomnienia? Być może wypisanie ich będzie dla Pani pomocne, aby zatrzymać natłok myśli i uczuć i przyjrzeć się im nieco od innej strony, z zaciekawieniem.
Wyobrażam sobie, że pojawienie się na ślubie byłej partnerki wywołało w Państwu zaskoczenie. Jednak jej nieobecność i brak zaproszenia były - jak rozumiem - Państwa wspólnym ustaleniem na ten dzień. Pisze Pani, że w sytuacji szoku trudno było zareagować i być może faktycznie nagłość stanowiła tu istotne utrudnienie. Jeśli dobrze rozumiem ma Pani żal do męża nie tyle o to, że nie zareagował na obecność byłej partnerki podczas uroczystości, ile o brak chęci zrozumienia i brak reakcji na Pani próbę rozmowy o sytuacji następnego dnia. Opisuje Pani, że czuje się nie do końca poważnie traktowana przez męża. Kiedy zgłasza Pani niepokój, potrzebę rozmowy, chęć wspólnego postanowienia czegoś lub swoją niezgodę, mąż oczywiście ma prawo nie mieć chęci i możliwości rozmowy w danym momencie. Jednak Pani opisuje reakcje, które zdają się być nieadekwatne ani do Pani emocji i stanu, ani do sytuacji. Zachęcanie do trzymania się za ręce czy wyznania miłości nie są adekwatną odpowiedzią na chęć rozwiązania trudności w parze. Opisuje też Pani, że mąż uśmiecha się, gdy jest Pani zdenerwowana lub odpowiada nieadekwatnie spokojnie jakby w kontrze do Pani sposobu mówienia czy nastroju. Są to znamiona gaslightingu, czyli działania, które ma znamiona emocjonalnej manipulacji poprzez bagatelizowanie odczuć drugiej strony, stawianie jej w świetle nadmiernej histerii czy reakcji. Efektem gaslightingu jest wrażenie braku zaufania swoim odczuciom, pacjenci często nazywają to np. w ten sposób “miałam wrażenie jakbym zwariowała”, “chyba jestem wariatką” “To chyba jest tylko moje złudzenie i nic takiego się nie stało”. Tymczasem sytuacje się powtarzają, odczucia wracają, a dyskomfort rośnie.
Osoby stosujące taki sposób przemocowej komunikacji często nie są bezpośrednio świadome, tego co robią. Natomiast uzyskują efekt - skutecznego zbagatelizowania trudności na jakiś czas i odsunięcia własnej odpowiedzialności do zajęcia się np. trudnościami w rodzinie, relacji etc. Uzyskują wówczas także władzę - gdyż jako spokojne, opanowane i kontrolujące sytuację czy wydające osąd (np. “przesadzasz”) stają się punktem odniesienia podczas konfliktów.
Gaslighting trudno jednoznacznie rozpoznać. Natomiast opisane przez Panią doświadczenia pozwalają wysnuć taką hipotezę, której warto się przyjrzeć. Najważniejszymi elementami będzie tu nieadekwatność reakcji męża oraz Pani odczucia - przesadzania, czucia się "jak wariatka". Proszę zwrócić uwagę, że w swojej wiadomości użyła Pani określenia, metafory dotyczącej męża jako kata. To oczywiście tylko metafora, jednak w procesie psychologicznym zwracamy uwagę na stosowany przez pacjentów sposób wypowiedzi. Dlatego też warto przyjrzeć się swoim odczuciom i myślom - czy istotnie nie czuje się Pani traktowana przemocowo na poziomie komunikacji.
Przez lata był to temat bagatelizowany i marginalizowany. Na szczęście coraz więcej mówi się o przemocy psychicznej i różnej jej wymiarach. Osoby stosujące przemoc to nie jednoznacznie złe osoby. To często kochający partnerzy, czuli ojcowie, dobrzy szefowie. Jednak w ich komunikowaniu i sposobie funkcjonowania społecznego można dostrzec element nadmierności i przekraczania granic, którymi zdecydowanie warto się zająć podejmując pracę nad problemowym obszarem.
Może Pani więcej poczytać o zjawisku gaslightingu np. na tej stronie: https://psychomedic.pl/gaslighting/
Szanowna Pani, ma prawo Pani czuć tak, jak się Pani czuje. To zrozumiałe, że obecność byłej partnerki Pani męża na ślubie była dla Pani trudna do zaakceptowania, a ostatecznie Panią zraniła. Rana ta dodatkowo została zaogniona brakiem wsparcia, zrozumienia (z może nawet sprawczości i podjęcia konkretnego działania oraz solidarności) ze strony męża.
Pani próby rozmowy i podjęcia komunikacji z mężem są właściwym sposobem poradzenia sobie z trudnościami, jakie Pani przeżywa. Jednak w mojej ocenie warto, aby skontaktowała się Pani z kimś, od kogo otrzyma Pani bieżące wsparcie. Być może wsparcie Państwa jako pary (np. poprzez ćwiczenie umiejętności komunikacyjnych w małżeństwie, które zdobywamy i modyfikujemy całe życie) byłoby także cennym oddziaływaniem, które poprawiłoby komfort wspólnego życia.
Wsparcie psychologiczne można otrzymać prywatnie także online (np. umawiając się poprzez ten portal) lub na NFZ, wówczas warto zajrzeć tutaj:
https://czp.org.pl/mapa/
lub tu https://pacjent.gov.pl/artykul/psychoterapia
a także tutaj https://swiatprzychodni.pl/specjalnosci/psycholog/
Życzę Pani i Państwu wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Cześć!
Mam "problem" z narzeczoną, z którą jestem prawie 10 lat. Czuję się chyba jak niedorajda życiowa?
Od początku... Od samej szkoły podstawowej miałem utrudniony kontakt z rówieśnikami, sam nie wiem czemu. Przez to znalazłem sobie "przyjaciół" na czatach GG, i od tamtej pory jestem uzależniony (w tej chwili od przeglądania społeczności)
Narzeczoną "znalazłem" na GG z tego samego miasta. Ja 16, ona 14 lat. Od samego początku jesteśmy ze sobą, ja byłem jej X chłopakiem, a ona dla mnie pierwszą. Wiadomo, na początku była wielka miłość, małe kłótnie (zawsze z jej strony do tej pory), ale raczej nie mieliśmy wspólnych tematów. Od tych prawie 10 lat, nie zerwaliśmy ze sobą ani razu, ale były "poważne" kłótnie, najczęściej spowodowane przez nią. Ja jej nigdy nie zdradziłem, ona również nie. Nigdy jej nie dawałem powodów do zazdrości, ponieważ zależy mi tylko na niej, ale dla niej znajomość męsko-damska nie istnieje, kilka lat temu musiałem usunąć wszystkie dziewczyny z fb oraz usunąć i założyć nowe konto. Miałem na to szczerze wywalone, bo mi na tych znajomościach nie zależało, więc to wszystko robiłem.
Skończyliśmy technikum, to się razem wyprowadziliśmy do innego miasta, ona na studia, ja do pracy. Z opowieści różnych ludzi, myślałem, że nasz "początek" razem mieszkania będzie ciężki, ale okazało się, że było dobrze. Przeszkadzało jej od tamtej pory, że jestem uzależniony od telefonu. Fakt, siedzę dużo na telefonie, ale ona mi nigdy nie pomogła z tego nałogu wyjść. Jestem w stanie wytrzymać bez telefonu nawet 24 h, jak jestem czymś zajęty/pochłonięty to nie siedzę aż tak w telefonie. Były sprzeczki jak w każdym związku, pewnie niektóre pamiętam, ale tego za dużo by było. Na wszystkie wyjazdy ja ją zabierałem, ponieważ ona studiuje, do pracy chce pójść dopiero po studiach 😐 oraz wszystkie wypady ja proponuję. Ja pracuję sobie kiedy chcę i ile chcę i prawdopodobnie, przez jej ciągłe narzekanie oraz kłótnie, od półtora roku nie mogę wstać z łóżka o 5 rano aż do teraz (bo jestem zmęczony), czyli już 3.5 roku. Pracuje w systemie od poniedziałku do piątku od 6-15, później spędzaliśmy razem czas przeważnie przed telefonem/tv. Nawet zabroniła mi pracować w soboty pod pretekstem, że mało czasu z nią spędzam.. taa spędzanie z nią przed tv.., ale po paru dyskusjach już pracuję w soboty.
4 lata temu zorganizowałem wakacje, gdzie jej się oświadczyłem ( bo myślałem, że nasza relacja trochę się poprawi (nawet sama mi powiedziała wtedy, że nie mam na co liczyć, że ona się zmieni..)
Sprawy łóżkowe? Może z 4-5 razy w miesiącu? Od prawie samego początku związku. Czy to jest normalne? Raczej nie. Czasami to jest "moja wina", bo gdzie w dniu mieliśmy sprzeczkę nie chce mi stanąć, to jeszcze mi robi, ale że mam z tym coś zrobić.. Od 2 lat jej tata trochę naciska na wesele, ale ja z tym tematem trochę zwlekam, bo nie chcę mieć takiej relacji jak do teraz, bo za 5-10 lat będzie jeszcze gorzej i później zabawa w adwokaty.. (ale ona nie zna powodu). Nie będę ukrywał, bo sam już bym chciał mieć wesele ( tu też pojawia się konflikt, bo ona ma małą rodzinę i chcę małe wesele a resztę kasy od rodziców przeznaczyć na wkład własny do mieszkania, ale ja mam dużą rodzinę, z którą mam dobry kontakt, no i chciałbym ich zaprosić).
Do tej pory nie pracuje (bo jest na ostatnim roku studiów), przez to nigdzie nie jeździmy, nie zwiedzamy, a ja właśnie to uwielbiam. Przez ostatnie miesiące, ona się przyczepia o każdą drobnostkę, aż mam już powoli dosyć, nawet jestem już mało uśmiechnięty, przed rodzicami próbuję ukrywać, że nic się nie dzieje. Ostatnio zorganizowałem wycieczkę jednodniową w góry, wstaliśmy z rana, ona już gotowa, a ja do niej mówię że jeszcze z łazienki muszę skorzystać, ona już w złość. To mówię jej, to idź odpal samochód, niech szyba odmarznie. Nie pamiętam dokładnie w tej chwili tej sytuacji jak to było w 100%, ale ona już z nerwami (bardzo nerwową osobą ona jest), że ona nie wie jak odpalić samochód, mimo tego, że ma prawo jazdy, jeździła już tym samochodem, no ale nic, poszła i zaraz wróciła wściekła, że jej nie powiedziałem jak się samochód odpala i że ona nigdzie nie jedzie.. Oczywiście, pojechaliśmy, ale całą drogę ze sobą nie rozmawialiśmy.
W ostatni weekend byliśmy u mojej siostry i jej chłopaka, którzy są ze sobą 5/6 lat, a ich miłość wygląda zawsze na początkującą, czyli dużo miłości, przytulania, całusów, Nawet jak przy kuchni coś robili, to on ją przytulał i słyszałem u siostry śmiech, a u mnie zaraz by było nie dotykaj mnie, bo coś tam robię... :((( Siostra z jej chłopakiem byli sami świadkami jak moja narzeczona się zachowuje i były między nami 2 małe sprzeczki i gdy poszła do łazienki siostra mnie się spytała czy ona tak zawsze, czy jej zawsze nic nie pasuje.. Następnego dnia jak wróciliśmy już do siebie do mieszkania, napisałem do siostry, że przepraszam za atmosferę i że przeszkadzaliśmy. Ona, że nie przeszkadzaliśmy, tylko, że jej jest przykro jak jestem traktowany.. :((( W tą niedzielę wróciliśmy i do czwartku byłem dla niej chłodny, nie dotykałem, nic nie mówiłem (bo po co mam coś mówić jak zaraz się zdenerwuje). Niestety zepsułem w czwartek mówiąc do niej, że mam straszną ochotę na nią, a ona do mnie z tekstem "spadaj", później poszła się umyć i niestety spytałem się czy dla mnie się myjesz? Nie. ja: dlaczego? ona: bo nie będziesz nadal ze mną rozmawiał podczas drogi ( bo szykowaliśmy się na weekend 1 listopada do miasta rodzinnego, gdzie za każdym razem jak jeździmy na wieś, ona jedzie do swoich rodziców, a ja do swoich.. :(( No i podczas jeszcze tej gadki mówiła, że ją już nie dotykam, no to jej powiedziałem no, bo przestałem Cię dotykać, bo "zrozumiałem" że tego nie lubisz i się denerwujesz za każdym razem. No i już nic nie powiedziała.
Dziś po grobach się spotkaliśmy, rozmawialiśmy już trochę lepiej, na koniec dnia się do niej przytuliłem, dała mi buziaka (dłuższy pocałunek ja muszę za każdym razem wymuszać i nie zawsze się to udaje i to od samego początku.. no, ale było tak samo dzisiaj, nie dała się pocałować, więc spojrzałem się na pająka, ona również i kazała mi go zabić, ja się tylko uśmiechnąłem, powiedziałem papa i wyszedłem.
Gdyby normalnie mnie pocałowała, zabiłbym tego pająka.. ale usłyszałem " zje*any jesteś" oraz jak go zabiła to dodała "beznadziejny jesteś". Jak wróciłem do domu, nic nie napisałem. Po jakimś czasie napisała czy jestem już w domu, odpisałem "ta", ona: ta, to zajebiscie. ja: co. ona: nic nie pisz do mnie już wcale gdzie jesteś. ja: skoro i tak jestem beznadziejny ona: już obrażony, bo cię poprosiłam, żebyś zabił robala? i głupio się jeszcze śmiałeś. i bardzo dobrze. ja: cieszę się. ona: daruj sobie i się już nie wysilaj, nie odpisuj już jak nie masz nic do powiedzenia, dobranoc.
Przepraszam za moje składnie i itp, ale jestem w tym bardzo słaby..
Do psychiatry się wybieram już 2 lata.. ale muszę w końcu pójść. Nawet mojej narzeczonej mama powiedziała, że moja siostra jest bardzo za chłopakiem i on również za nią, bo po nas tego nie widać... Nawet nie wiecie, jak wtedy bardzo smutno mi się zrobiło... Nic takiego w sumie nie napisałem, ale się rozpisałem, może mi pomożecie coś.. Musiałbym wszystkie nasze sprzeczki zapisywać w notatniku, żeby je tu wypisać, bo mam słabą pamięć. Za każdym razem jak już jest zdenerowana, mówi innym głosem to jej mówię " o i już zdenerwowana/uniesiony głos" i twierdzi, że nie, że ją teraz tym zdenerwowałem.. Zależy mi bardzo na niej..