Odpowiedz jako specjalista
WsteczZaburzenia nastroju, wykończenie psychiczne - jak sobie pomóc?
Co powinnam zrobić w momencie, kiedy opiekuję się osobą przewlekłe chorą (zaawansowane POChP - pomoc we wszystkich czynnościach), nie mogę liczyć na rodzinę (ataki w moją stronę), a sama choruje na c-ptsd i depresję i nie daję sobie już psychicznie rady?
KJ
2 lata temu
Karol Bieńkowski
Dzień dobry!
Muszę zadać Pani ważne pytanie - czy korzysta Pani z pomocy specjalisty? Jeżeli nie, to warto się po taką pomoc zgłosić. C-PTSD i depresja to poważne choroby, których główną metodą leczenia jest psychoterapia plus ewentualna farmakoterapia. Jest to niezbędne, by uporać się z przedstawionymi przez Panią problemami. Opieka nad osobą przewlekle chorą na pewno nadwątla dodatkowo Pani siły. W tym wypadku tym bardziej zalecam, by zgłosiła się Pani po pomoc do specjalisty, żeby zadbać o swoje zdrowie psychiczne.
Natomiast, jeżeli jest już Pani w terapii, to proszę pamiętać - psychoterapia to proces, który nie przebiega liniowo. Poprawa może nadejść dopiero po jakimś czasie, zdarzają się też gorsze momenty nawet po ówczesnej poprawie - i nie należy się tym zniechęcać.
Mam nadzieję, że moja odpowiedź w jakiś sposób Pani pomoże.
Życzę dużo zdrowia!
Pozdrawiam,
Karol Bieńkowski
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Piotr Furman
Dobry wieczór!
W obliczu opisanej przez Panią sytuację warto, by zastanowić się nad pomocą ze strony specjalistów - psychiatry i psychoterapeuty. Z tego, co Pani pisze, opiekuje się Pani przewlekle chorą, natomiast myślę sobie, że pomocy wymaga w obecnej sytuacji również Pani. Myślę, że nawet jeśli trudno byłoby Pani pojawić się w gabinecie psychiatry czy psychoterapeuty to obecnie są również dostępne inne formy pomocy, jak np. terapia online czy też Zespoły Leczenia Środowiskowego działające w ramach NFZ, gdzie psychiatra lub psycholog mogą dojechać do domu potencjalnego pacjenta.
Pozdrawiam, Piotr Furman
2 lata temu
Karolina Białajczuk
Rozumiem, że jesteś w bardzo trudnej sytuacji, opiekując się osobą przewlekle chorą, jednocześnie borykając się z własnymi wyzwaniami zdrowotnymi. To sytuacja, która może być wyjątkowo trudna i wymagająca.
Szukaj wsparcia w swoim otoczeniu, takim jak przyjaciele, sąsiedzi lub organizacje pozarządowe, które mogą pomóc w opiece nad osobą chora. Nie krępuj się prosić o pomoc. Ponieważ sama borykasz się z C-PTSD i depresją, warto rozważyć terapię psychologiczną. Terapeuta pomoże Ci zrozumieć i radzić sobie z własnymi emocjami i wyzwaniami psychicznymi.
W niektórych miejscach istnieją organizacje, które oferują wsparcie specjalnie dla opiekunów. Mogą to być grupy wsparcia, warsztaty lub inne formy pomocy. Dla opiekuna jest bardzo ważne dbanie o własne zdrowie i odpoczynek. Postaraj się znaleźć chwilę dla siebie, nawet jeśli to tylko kilka minut dziennie. Jeśli sytuacja jest naprawdę trudna i przekracza Twoje możliwości, zastanów się nad zewnętrzną opieką nad osobą chora, jeśli to tylko możliwe. W niektórych przypadkach może być to konieczne, aby zapewnić właściwą opiekę dla obu stron.
Pamiętaj, że dbanie o siebie to ważny krok, który pozwoli Ci lepiej opiekować się osobą chora. Nie jesteś sama w tej sytuacji, i istnieją źródła wsparcia, które mogą pomóc Ci znaleźć równowagę między opieką nad innymi a troską o siebie.
Pozdrawiam
Karolina Białajczuk psycholog
2 lata temu
Zobacz podobne
Mąż po 20 latach małżeństwa stwierdził, że nie chce ze mną być...
Dzień dobry Po prawie 20 latach mąż oświadczył mi że nie chce już ze mną być. Nie chce podjąć próby ratowania małżeństwa - chce być sam. Nie potrafię się w tym wszystkim odnaleźć, zrozumieć że z dnia na dzień można chcieć zakończyć to co nas łączyło. Jasne jak każde małżeństwo mieliśmy swoje lepsze i gorsze chwile - ale jeszcze dwa miesiące temu byliśmy na rodzinnych wakacjach i było wszystko ok.
Czy mój partner mnie zdradza? Jak radzić sobie z podejrzeniami w związku
Cześć, potrzebuję się wygadać i zapytać o zdanie. Jestem w związku od 8 lat. Mój partner twierdzi, że przechodzi kryzys, ale od dłuższego czasu spotyka się z dziewczyną, z którą współpracuje. Spędzają razem dużo czasu, a ja odkryłam, że ma jej zdjęcia na swoim dysku – także intymne. Doszło do tego, że znalazłam u niego jej leki i książki, które jej zamawia, a jego samego praktycznie nie ma w domu całymi dniami. Kiedy pytam, co się dzieje, słyszę, że to przeze mnie – bo „nie dawałam mu wsparcia i atencji”. Mówi też, że mam problem, bo wszystkiego się boję, że nawet mebli nie kupiliśmy razem na pół, bo się bałam. Wmawia mi, że jestem nienormalna. Zapomniałam wspomnieć, że przez cały nasz związek on praktycznie nie rozstaje się z telefonem, ciągle szuka atencji u innych kobiet – polubienia, nowe koleżanki, nowe kontakty, Instagram. Ja już nie wiem, jak mam się czuć. Czy naprawdę to ze mną jest coś nie tak? Czy jestem nienormalna, że boję się, że się nie odnajdę sama i że ciągle próbuję to wszystko ratować?
Mam kryzys w przyjaźni, przytłacza mnie szkoła, nie mam przy tym żadnego wsparcia w rodzinie-mama nie słucha, krzywdzi mnie słowami. Przez to jestem wobec samej siebie surowa.
Dzień dobry mam 15 lat i…ogólnie to mam problemy, mam dużo problemów…pod koniec sierpnia pokłóciłam się z przyjaciółką i robiłam ostatecznie wszystko, żeby się z nią pogodzić, pisałam, nawet prosiłam o spotkanie, raz powiedziała, że nie chce a za drugim razem się zgodziła, i mimo że wydawało mi się, że się pogodziłyśmy to jak spotykamy się na zajęciach to ona mnie ignoruje, nie zwraca na mnie uwagi, bo chyba znalazła sobie nową przyjaciółkę i próbowałam zagadywać, nawet próbowałam się dołączyć do nich, ale to na nic ciągle to samo…ona nigdy nie wychodziła z inicjatywą, kiedy się kłóciłyśmy zawsze ja musiałam pierwsza wyciągnąć rękę, bo ona nigdy tego nie chciała albo nwm, nie potrafiła zrobić? I teraz widzę też, jak ona się zachowuje i wiem, zdaję sobie sprawę z tego, że to już jest jej wina, że nasza przyjaźń się rozpada…ja zrobiłam wszystko, lecz ona nigdy nawet nie wyszła z inicjatywą…nie pomogła…strasznie mnie to boli i po każdych zajęciach, na które ona też chodzi, wracam do domu i płaczę, bo strasznie to boli. Moim kolejnym problem jest szkoła i nie wiem, może to jest już normalne, że nastolatkowie boją się tam chodzić itd, ale ja od paru lat w każdą niedziele przed szkołą nie jestem w stanie cieszyć się tym ostatnim dniem weekendu, tylko chodzę przytłoczona i płaczę. A od tego roku coś się stało i płaczę i zamartwiam się już w sobotę od rana i to mnie strasznie przytłacza, nic nie mogę z tym zrobić. Kolejnym z moich problemów jest to, że gdy patrzę na siebie w lustrze, widzę grubą, ulaną dziewczynę, patrzę z zazdrością na moje koleżanki, które są strasznie chude, i mimo że ja też nie mam nadwagi i teoretycznie wyglądam dobrze, to mi to nie wystarcza. Przed chwilą moja mama „zażartowała” sobie, że niby przytyłam i nie wytrzymałam, prawie się popłakałam i nakrzyczałam na nią, ona oczywiście nie widzi nic złego w tym i mówi, że to przecież był normalny żart, i że mam się uspokoić, no, ale dla mnie to nie był żart…mam też problem z rodzicami, głównie z matką. W poniedziałek miałam załamanie psychiczne i nie wytrzymałam, zaczęłam obrażać sama siebie, płakać i przeklinać a moja mama na to, że jest to wina telefonu, że mam problemy. No to ja już totalnie nie wytrzymałam i powiedziałam, żeby przestała pieprzyć, na co ona dała mi szlaban za przeklinanie itd, okej może mnie poniosło, ale nie mam z jej strony żadnego wsparcia, nic i ja już czasami nie wytrzymuję, nie wytrzymuj patrzenia na moją przyjaciółkę, bo zawsze kończy się łzami, nie wytrzymuję szkoły w, której mam natłok wszystkiego i nie wytrzymuję w domu…
Moim problemem w wieku 26 lat jest samowykluczenie z życia społecznego.
Moim problemem w wieku 26 lat jest samowykluczenie z życia społecznego. Nie mam przyjaciół, zawieranie jakichkolwiek znajomości jest niemożliwe, wieczny smutek, który 24 g na dobę czuje, załatwienie sprawy u lekarza, w urzędzie wiąże się z dużym stresem i paniką. Nieraz zrobiłem 30 km do specjalisty, np. jak wbiło mi się ciało obce w oko, to siedziałem w samochodzie i ryczałem takie emocje. Zawodowo nigdzie nie mogę się odnaleźć, staram się pracować obecnie Niemcy z rodziną, ale niestety 1 pokój na 3 osoby czuje się źle, nie mogę być sam nawet 1 g, czuje się źle. Wiem, że jak zrezygnuje z pracy, to nie mam dobrych relacji z mamą przeciwieństwa, zawsze byłem nierobem i nic nie pomagałem, nie pije alkoholu od 7 lat z powodu w sumie urodziny mojej siostry byłem bez pracy i rodzina no zaczęła mi docinać, że nic nie robię itp. parę przykrych słów które, nigdy się nie zakochałem, boje się nigdy mi nikt nie powiedział nawet mama, że mnie kocha, myślałem wielokrotnie o samobójstwie, ale się boję, mam w sobie tyle bólu, że mnie rozrywa psychicznie, jestem już zmęczony, nie mogę być sam minuty, telewizor radio na okrągło, a ja się modlę o spokój cisze.
TW: myśli samobójcze. Zmagam się z głęboką depresją, szukam wsparcia mimo trudności z zaufaniem
TW: myśli samobójcze
Wiem i rozumiem dobrze, że mam depresje dlatego biorę aktualnie antydepresanty,.. i mam świadomość, ze jestem w głębokiej depresji, ze funkcjonuje jakoś, to po prostu mój upór, aktualnie czekam na oddział dzienny. Jest taki, że już naprawdę nie daje rady, myśli są bardzo natrętne.. i praktyczniej codziennie. Co do fundacji czy grup wsparcia, ze mnie jest taki problem, że nie umiem ufać ludziom, bo tak już mnie nauczyło, że jestem całkowite sam ... ale tak jak Pani mówi, może tego spróbuje w końcu, już dużo rzeczy mi nie zostało.. a może niedługo w końcu będę miał wieczny spokój
