Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy jeśli boję zapytać się w szkole np. czy mogę pisać sprawdzian zaległy lub dopomnieć się, żeby nauczyciel oddał mi książkę
Czy jeśli boję zapytać się w szkole np. czy mogę pisać sprawdzian zaległy lub dopomnieć się, żeby nauczyciel oddał mi książkę, zgłosić się na lekcjach albo jak mam sytuację, że muszę iść do kuzyna niespodziewanie, to miałam: co ja zrobię, jak zacząć rozmowę i duży stres był to dla mnie. Wydaje mi się, że nie jest to normalne.
Na
2 lata temu
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Witaj,
stres w zetknięciu ze starszymi, mądrzejszymi osobami, od których zależymy, jest jak najbardziej normalny. Może też świadczyć o szacunku do tych osób. Ważne, żeby nie był to paraliżujący strach. Można spróbować “oswoić” takie sytuacje np. zacząć rozmowę z nauczycielem, który wydaje Ci się sympatyczny, warto też zadbać, żeby nie była to sytuacja przed dzwonkiem, w biegu itp. np. umówić się na dyżur. Przy prośbie o poprawę oceny warto podkreślić, że jest to dla Ciebie ważne itp. Zawsze też należy pamiętać o swoich prawach jako ucznia, statucie itp. kiedy, jak można poprawiać oceny. Być może szkolny pedagog lub psycholog mógłby Ci pomóc w tych trudnych stresujących sytuacjach. Obecnie komunikacja uczniów i nauczycieli ma też miejsce przez pocztę elektroniczną, może taka forma, gdzie możesz zastanowić się nad słowami, nie będzie tak stresująca, jak twarzą w twarz. Myślę, że warto próbować rozmawiać z nauczycielami, nawet jak na początku będzie to trudne, nauczyciele zawsze pozytywnie patrzą na uczniów aktywnych, ambitnych, nawet kiedy mają problem z wypowiedzeniem swoich potrzeb. Pozdrawiam i życzę sukcesów.
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
TwójPsycholog
Dzień dobry,
wyznacznikiem tego, czy „to normalne czy nie”, jest to, w jaki sposób czujesz się, kiedy doświadczasz takich trudności i jakie one są dla Ciebie. Z tego krótkiego opisu wnioskujemy, że do dla Ciebie problem i duża uciążliwość oraz że wiele rzeczy, które z pozoru mogłyby wydawać się błahe, dużo Cię kosztują i sprawiają, że często jest Ci bardzo trudno. Jeśli więc tak jest i potrzebujesz zmiany - wspomóż się spotkaniami z psychologiem. Jeśli to możliwe i masz na tyle zaufania - może to być psycholog szkolny, jeśli nie - możesz poszukać takiej pomocy w poradni psychologiczno - pedagogicznej lub prywatnie. Jeśli jesteś osobą niepełnoletnią, to porozmawiaj z rodzicami, aby dali Ci upoważnienie lub wspólnie z Tobą umówili taką wizytę. Powodzenia!
2 lata temu
Zobacz podobne
Leczę zaburzenia lękowe, jednak dziecko zaczęło przejmować moje zachowania. Relacja z mężem wisi na włosku.
Witam. Od jakiegoś czasu cierpię na zaburzenia lękowe. Zaczęłam już swoją terapię, ale jeszcze długa droga do polepszenia. Relacje z partnerem wiszą na włosku. Sytuacja w domu jest napięta. Problem jest z dzieckiem 5 lat. Stało się nerwowe, sama zaczęła mieć niepokojące myśli, zaczęła się bać wszystkiego, popada w histerię, kopie, bije. Wiem, że wszystko to przeze mnie, przez nas, tłumaczę, robię co mogę, ale jest coraz gorzej mam wrażenie.. od czego zacząć, jak zminimalizować te zachowania u dziecka ?
Jak poradzić sobie z rozwodem rodziców i brakiem wsparcia emocjonalnego?
Jak poradzić sobie z rozejściem się rodziców? Nigdy nie byłam blisko z tatą ze względu na jego pracę poza domem, a z mamą mimo, że miała pracę na miejscu, nie interesowała się mną. Wychowywała mnie babcia, mimo, że teraz też nie jestem z nią blisko. Nie mam żadnego wsparcia w rodzinie, a już nie daję rady. Mam ogromny uraz do matki za jej nieobecność, brak wsparcia, brak miłości oraz przez to, że zdradzała też to “dzięki niej” mam szereg problemów, z którymi czuje się sama. Gdy jej zdrada wyszła na jaw, by uratować jakikolwiek tytuł kochającej matki, jaka grała przed każdym. Powiedziała tacie, że byłam molestowana. (Dowiedziała się o tym pół roku wcześniej, podważała moje odczucia oraz sam fakt, że coś takiego mogło się zdarzyć) milczałam na ten temat 6 lat, mimo, że działo się to co jakiś czas, dawałam sobie z tym radę jednak w momencie, kiedy to wyciągnęła, coś we mnie totalnie pękło. Nie mogę na siebie patrzeć. Myślę sobie, że to była moja wina, że powinnam dalej milczeć i nie byłoby problemów, bo nic to nie zmieniło poza ogromnymi emocjami, które przeżyłam, opowiadając to x razy gdzie i tak to podważała. W połączeniu z wszystkimi przeżyciami, czuję się teraz okropnie wykończona, tracę już nadzieję na jakąkolwiek poprawę swojego samopoczucia. Przez 7 lat walczę ze stanami depresyjnymi. Każda najmniejsza rzecz doprowadza mnie do łez i poczucia totalnej beznadziejności, a nie mam jeszcze 18 lat. Sama myśl o tym, że mogłabym zostać z mamą, mnie rujnuje od środka.
Problemy z zachowaniem 11-latka: brak szacunku, obowiązki domowe i rola psychologa
Dzień dobry jesteśmy rodzicami 11-latka. Od pewnego czasu nas syn zachowuje się w stosunku do nas bardzo niegrzecznie.
Mówi, że jesteśmy dziwni, że zabieramy mu wszystko, że go gnębimy, że ja jestem głupia, a mąż jest debilem.
Syn nie wywiązuje się z żadnych obowiązków domowych typu. Np. nie robi łóżka, nie chce się pakować do szkoły, rzuca rzeczy gdzie popadnie. Strasznie pyskuje. Nie stosuje się do punktualności, wychodząc na dwór na rower, spóźnia się o pół godziny, godzinę i jak wraca, to jeszcze krzyczy. Uczy się bardzo dobrze. Syn ma schowany telefon , tablet komputer, gdyż tylko by chciał grać. Tv ciągle by oglądał gliniarzy, jak wyłączę tv to wojna, że wszystko mu zabieram. Szczęka do nas np. z banana lub wymachuje ołówkiem przed oczami. Nie ukrywam, że moja cierpliwość się kończy. Czy mamy się udać z synem do psychologa ?
Przyjaciółka woli spotykać się z kimś innym - a ja nie radzę sobie z zazdrością. Jak sobie pomóc?
Witam,
Ilekroć widzę swoją przyjaciółkę, że znowu gdzieś wyszła, ze swoją najlepszą przyjaciółką to się denerwuję, wręcz gotuje się we mnie. Nie radzę sobie z zazdrością.
Przyjaciółka jako wymówki używa mojej choroby (jestem chora na padaczkę od 12 lat), w tej kwestii nie mogę liczyć na mamę, a poza Magdą (przyjaciółką) nie mam żadnej innej przyjaciółki.
Co robić?
Kiedy jesteśmy uzależnieni od kogoś?
Kiedy jesteśmy uzależnieni od kogoś? Jak to się objawia? Jak to zakończyć?
