Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy jeśli odnajdę i zaspokoję niezaspokojone dotąd potrzeby mojego wewnętrznego dziecka..
Czy jeśli odnajdę i zaspokoję niezaspokojone dotąd potrzeby mojego wewnętrznego dziecka, to jest szansa, że mając w przyszłości dzieci, będę zaspokajać ich faktyczne potrzeby, zamiast rekompensować sobie ich kosztem moje własne?
J.
2 lata temu
Ewelina Smętek
Sama świadomość niezaspokojonych potrzeb jest ogromnym krokiem do zmiany, której Pani oczekuje. Sam fakt, że Pani o tym myśli świadczy o Pani ogromnej dojrzałości. Jestem pełna podziwu i trzymam kciuki.
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Jakub Cesarz
Dzień dobry,
często nasze własne niezaspokojone potrzeby z dzieciństwa przekładają się na to, w jaki sposób podchodzimy do wychowywania własnych dzieci. Praca nad tymi potrzebami w dużej mierze przełoży się na komunikacje i sposób wychowania dzieci. Dobrą do tego terapią jest terapia schematów lub terapia poznawczo-behawioralna.
Pozdrawiam serdecznie,
mgr Jakub Cesarz
2 lata temu
Piotr Furman
Dzień dobry!
Często bywa tak, że niezaspokojone potrzeby mają swoje odzwierciedlenie w naszych działaniach. Czujemy się wówczas sfrustrowani, co może wpływać, między innymi, na nasze relacje interpersonalne.
Jeśli chodzi o Pani pytanie, to jak najbardziej jest szansa na to, że zaspokojenie potrzeb Pani wewnętrznego dziecka wpłynie na zaspokajanie potrzeb Pani własnych dzieci. Dlaczego może się tak stać? Właśnie dlatego, że w sytuacji, gdy jesteśmy w stanie zaspokajać potrzeby własne, czujemy mniejszą frustrację, a co za tym idzie, mamy większą zdolność do zaspokajania potrzeb osób wokół. Natomiast rozeznanie się we własnych potrzebach, w tym, jakie one są, co nas blokuje przed ich realizacją to jest często kwestią do przepracowania na własnej psychoterapii.
Pozdrawiam, Piotr Furman
2 lata temu
Katarzyna Podlasiewicz-Walas
Witam, jak najbardziej. Jeśli występuje u Pana/Pani świadomość niezaspokojonych potrzeb w dzieciństwie to już jest pierwszy krok do przodu. Jeśli przepracuje Pan/Pani swoje dzieciństwo to pojawi się także umiejętność rozgraniczania swoich pragnień od potrzeb swojego dziecka. Zachecam do podjęcia terapii.
2 lata temu
Dorota Kuffel
Witam,
jest! Brak zaspokojenia potrzeb wywołuje szereg konsekwencji, rekompensowanie własnych braków przez oczekiwania wobec dzieci, jest tylko jednym z całego wachlarza. Ciekawi mnie Twoje pytanie, skąd się bierze? Mam wrażenie, że wynika z lęku i presji, co też zasługuje na zaopiekowanie.
Pozdrawiam
Dorota
2 lata temu
Anna Martyniuk-Białecka
Witaj,
Myślę, że jesteś na dobrej drodze, aby potrzeby wszystkich były zaspokajane. Pojawienie się własnych dzieci jest bardzo transformującym wydarzeniem. Naprawdę wówczas świat trochę, jakby, staje na głowie i na pewno trudniej jest wówczas zaopiekować się własnymi potrzebami. Już sama świadomość tego teraz jest dużym potencjałem na przyszłość.
Pozdrawiam serdecznie,
psycholog
Anna Białecka
2 lata temu
Zobacz podobne
Trudność w rodzicielstwie, pobudzony 7-latek - proszę o pomoc
Dzień dobry. Mam w domu bardzo żywego 7 latka. Pani w przedszkolu nie dawała sobie z nim rady. Nie słuchał Pani, zachowywał się, jak 3 latek, a nie jako 6 letnie dziecko. W domu wcale nie jest lepiej. Nie skupia się, nie wykonuje poleceń, a jak już wykonuje to trzeba mu milion razy prosić. Wpada w szał, jak coś jest nie po jego myśli, denerwuje się. Oczywiście są dni ciszy, ale większość to dni, że ciągle muszę na niego krzyknąć, bo dobre słowa nie pomagają. W domu panuje napięta atmosfera pomiędzy rodzicami i pomiędzy rodzicami i dziadkami, proszę o pomoc, jak sobie radzić z takim dzieckiem ? Mam coraz mniej sił i cierpliwości do niego.
TW Mam ataki paniki, nerwobóle i myśli samobójcze
W mojej rodzinie gdzieś do skończenia 6 lat ojciec pił, a pod wpływem alkoholu wyzywał matkę od dziwek, że go zdradza i ją bił. Później go nie było, gdy siostra się wyprowadziła wszystkie winy spływały na mnie. Za każdym razem byłam obwiniana o wszystko, co zrobiłam to było źle a czego nie zrobiłam jeszcze gorzej. Matka nie okazywała mi uczuć, każda z nas codziennie siedziała zamknięta osobno, nie rozmawiałyśmy wcale. Od 16 roku zaczęłam popijać i się ciąć do teraz. Teraz mam 28 lat i mam problemy z zaufaniem, problemy w związku, z kontrolowaniem i autoagresją. Gdy już jest naprawdę źle, zaczynam wszystkie winy przypisywać sobie, że to moja wina i że jestem beznadziejna. Mam ataki paniki, nerwobóle i myśli samobójcze. Byłam u psychiatry, dostałam leki, ale nie czuję się po nich dobrze. Mam jeszcze skierowanie na terapię CBT. Co jest nie tak ?
Dziwne zaburzenia lękowe u 15-latka: nagły lęk przed morzem i odkurzaczem - jak pomóc?
Mam 2 problemy z moim 15-letnim synem. Otóż cierpi on na dziwne zaburzenia lękowe.
1. Lęk przed morzem (od 3 lat). Syn od dziecka bardzo często bywał nad morzem — szacunkowo około 30 razy. Przez wiele lat nie miał żadnego problemu z wodą ani plażą, chętnie uczestniczył w kąpielach i spacerach, kochał wyjazdy nad morze. Około 3 lata temu zaczęło się od lekkiego niepokoju przy morzu (niechęć do wchodzenia do wody, napięcie). Z każdym kolejnym wyjazdem lęk narastał – aż do obecnego momentu, w którym pojawia się panika nawet przy rozmowie o wyjeździe nad morze. Nie wskazuje konkretnej przyczyny – nie pamięta, by coś złego się wydarzyło. Reakcja ma obecnie charakter silny – unika tematu, reaguje lękowo na zdjęcia morza, plany wakacyjne.
2. Lęk przed odkurzaczem (nowy objaw). Około 2 tygodnie temu pojawił się nagle silny lęk przed odkurzaczem. Wcześniej nie miał z nim żadnych problemów — wręcz przeciwnie, często sam odkurzał lub był obok, gdy ktoś odkurzał. Teraz mówi, że „boi się” odkurzacza, unika pomieszczenia, gdy odkurzacz jest włączony, wychodzi z domu na wiele godzin po tym jak włączam odkurzacz. Nie ma nadwrażliwości słuchowej (lubi głośną muzykę), nie ma diagnozy ze spektrum autyzmu.
Poza tymi dwoma lękami syn funkcjonuje normalnie. Chodzi do szkoły, uczy się ponadprzeciętnie, ma znajomych, nie wycofuje się z życia towarzyskiego. Nie zauważyliśmy wyraźnych objawów depresji, problemów ze snem czy odżywianiem. Jedyne, co nas niepokoi, to narastający lęk w jednej sferze i nagły lęk w drugiej.
Chciałbym wiedzieć, co mojemu synowi dolega i jak to leczyć.
Dorosłą córkę wyśmiewają, robią jej zdjęcia.
Moja córka ma problem, nie wiem jak jej pomóc.
Jej sąsiadka ma na mieście gabinet kosmetyczny, gdy córka idzie ulicą z dzieckiem to się śmieją z niej, robią jej zdjęcia. Obgaduje ją przed swoimi klientkami, córka jest już wykończona psychicznie. Gdzie się udać z tym?
Jak wspierać córkę z depresją będąc daleko? Czy brak kontaktu to element terapii?
Witam . Moja 35 letnia córka ma zdiagnozowaną Średnio ciężką depresję. Ja mieszkam w Polsce ona mieszka w Szwajcarii. Powód depresji jakimi podała to problem z odcięciem się od przeżywania uczuć pożegnań odwiedzin nas w Polsce.córka po wizycie w Polsce ma złe samopoczucie jest słaba i nie ma energii do życia . Wiem tylko tyle że chodzi na terapię bierze leki i napisała mi miesiąc temu że się odcina zero kontaktu ze mną i odezwie się jak poczuje się lepiej. Nic więcej nie wiem . Ona nie odpisuje tylko prosiła mnie abym wspierała Jà w ten sposób żebym się nie odzywała . Czy to normalne zachowanie czy to rodzaj terapii ? Nie wiem nic jak mam postępować …
Dysleksja - przyczyny, objawy, diagnostyka i wsparcie
Dysleksja to zaburzenie wpływające na czytanie i pisanie, ale nie na inteligencję. Jeśli Ty lub ktoś bliski ma trudności w nauce, warto poznać objawy dysleksji, jej przyczyny i metody wsparcia. Odpowiednia pomoc może znacząco poprawić jakość życia i nauki.