Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy psychoterapia powinna wyglądać tak, że sama dochodzę do przyczyny wszystkich swoich stanów?
Czy psychoterapia powinna wyglądać tak, że sama dochodzę do przyczyny wszystkich swoich stanów? Że mimo, że mówię wprost, jakimi obowiązkami niedostosowanymi do wieku byłam obciążona, jako dziecko, jak musiałam i muszę wysłuchiwać rodziców, doradzać im i dbać o nich, to hasło, że była i jest to parentyfikacja i tak musi paść z moich ust? Jest to jeden z przykładów, ale mogłabym wymieniać dalej. Nie wiem czy jest to kwestia tego konkretnego terapeuty, czy problemem jestem, jak zwykle ja. Nie ukrywam, zawsze przychodzę na sesję przygotowana, w dodatku, że starannie ułożonym planem spotkania w głowie i z odpowiedziami, które sama odnalazłam. Terapeuta właściwie wyłącznie mi przytakuje. Być może przez swoją nadmierną potrzebę kontroli i wszechobecną samowystarczalność przejmuję prowadzenie spotkania. Czy terapeuta widząc, jak sobie radzę, może po prostu zostawiać mi pole do popisu, a tym samym dawać motywację do dalszych poszukiwań odpowiedzi, czy świadczy to jednak źle o przebiegu tych spotkań?
J.
2 lata temu
Ewelina Smętek
Wszystko jest jak najbardziej w porządku. Psychoterapeuta pozwala swojemu Klientowi samemu odkryć źródło jego problemów a następnie wybrać najkorzystniejsze ich rozwiązanie. Ani psycholog ani psychoterapeuta nie powinien narzucać konkretnego rozwiązania. Ta rola jest zarezerwowana dla Klienta. Słyszę, że cudownie sobie Pani radzi. Trzymam kciuki za Panią.
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Podlasiewicz-Walas
Myślę, że to, co Pani napisała tutaj warto powiedzieć swojemu terapeucie - wtedy wspólnie opracujecie plan działania albo zakończycie proces. Proszę sobie poczytać o nurtach w psychoterapii, być może to nie nurt dla Pani albo po prostu akurat ta osoba nie trafiła w Pani ,,gust".
2 lata temu
Izabela Czak-Kunert
Dzień dobry,
takimi przemyśleniami warto podzielić się z terapeutą. Może mieć to istotny wpływ na proces terapeutyczny, ale także na Pani przemyślenia i odczucia co do terapii. W terapii bardzo ważne jest, aby wszelkie wątpliwości, emocje (pozytywne, jak i negatywne) omawiać na sesjach wspólnie z terapeutą.
Pozdrawiam, Izabela Czak
2 lata temu
Karolina Białajczuk
Psychoterapia może przybierać różne formy, w zależności od stylu terapeuty, rodzaju terapii oraz indywidualnych potrzeb pacjenta. Ważne jest, aby terapia była efektywna i pomagała pacjentowi osiągnąć zamierzone cele. Skupienie się na wypracowywaniu przyczyn swoich stanów emocjonalnych może być jednym z podejść terapeutycznych, ale nie jest jedynym możliwym.
Terapeuta może przyjąć różne role w terapii, w tym rolę konsultanta, wsparcia emocjonalnego, moderatora czy przewodnika w poszukiwaniu głębszych przyczyn problemów. Istotne jest, aby terapeuta dostosowywał swoje podejście do potrzeb i preferencji pacjenta.
Jeśli odczuwasz, że terapeuta pozostawia Ci przestrzeń do popisu i pozwala Ci wyrazić się, może to być sposób na zachęcenie do refleksji i poszukiwania odpowiedzi. Jednakże, jeśli masz wrażenie, że terapeuta tylko przytakuje i nie wnosi konstruktywnych elementów, może warto o tym porozmawiać. Ważne jest, aby czuć, że terapia jest współpracą i razem z terapeutą pracujecie nad zrozumieniem problemów oraz znalezieniem sposobów radzenia sobie.
Jeśli masz obawy dotyczące przebiegu terapii lub stylu pracy terapeuty, warto otwarcie to wyrazić. Rozmowa z terapeutą na ten temat może pomóc zrozumieć, czy obecny sposób pracy jest odpowiedni dla Ciebie i czy ewentualne zmiany byłyby korzystne. W terapii ważne jest, abyś czuła się komfortowo i wspierana, więc otwarta komunikacja z terapeutą jest kluczowa.
Pozdrawiam
Karolina Białajczuk
2 lata temu
Zobacz podobne
Jak wygląda depresja?
Naruszyłam granice prywatności mojej psychoterapeutki, czuję się o nią zazdrosna. Boję się jej reakcji, nie wiem co robić.
Wiem że to nie jest krótkie, ale nie umiem inaczej. Mam 17 lat. Chodzi o to, że jakiś czas temu naruszyłam jej granice prywatności dość mocno. Było to kilka miesięcy temu. Wystalkowałam jej instagrama. Najpierw było tylko tak, że po prostu sprawdzałam jej profil czy nie dodała jakiegoś postu. Ma konto prywatne. Jednak któregoś dnia zrobiłam fejkowe konto z jej znajomych na fb i wysłałam zaproszenie. Później ona mnie usunęła stamtąd, bo to konto nie było zbyt autentyczne. Jednak później, po kilku miesiącach zrobiłam nowe, jednak po czasie jak mnie to zaczęło przytłaczać i miałam zbyt duże wyrzuty sumienia to usunęłam to konto, jestem strasznie zazdrosna o jej dziecko, kiedyś rozmawiałam z nią o tym, że jestem zazdrosna o pacjentów i jej rodzinę. Czuję się źle z tym i zdaje sobie sprawę że to duże naruszenie pewnych granic. Chciałabym o tym jej powiedzieć, bo czuję, że to bardzo ważne, jednak za bardzo się boję, że nie będzie mnie lubić albo nawet mnie znienawidzi. Że będzie niemiła. Albo, że nie będzie chciała mieć ze mną terapii, a wtedy nie dam rady na pewno. Czy może tak się stać?
Czuję, że moje cierpienie jest niewystarczające, proszę o wsparcie.
Szanowni Państwo, słysząc i czytając historie ludzi, którzy zmagają się z bardzo poważnymi chorobami i nieustannym bólem, jest mi niezręcznie traktować nerwicę i depresję, jako choroby warte uwagi. Są niczym w porównaniu z cierpieniem wspomnianych ludzi. Jak wobec ich problemów mam korzystać z terapii i roztrząsać się nad tym, że miałam takie a nie inne dzieciństwo. Biorąc pod uwagę to, że rodzice dzięki zaradności mieli dobry status ekonomiczny, ale byli zbyt kontrolujący itp. Niedługo mam zacząć terapię, ale chęć do niej, ustąpiła na rzecz wstydu i zażenowania tym, że "użalam się" nad sobą. Nie wiem jak to ogarnąć.
Na czym polega psychoterapia DBT?
Na czym polega psychoterapia DBT?
Witam, otóż mam wielki problem. Mianowicie od dłuższego czasu nie mogę zaznac spokoju, towarzyszy mi ciagly strach stres odnośnie przyszłości tego jak sobie poradzić, mam 23 lata i ciężko mi myślec co dalej. Ostatnio byłam dość długo na chorobowym przez ataki paniki, lęki, dostałam leki od Lekarza i tak naprawdę zamiast się poprawić jest gorzej, byle co a ja potrafię dostawać ataków paniki.. boję się robić cokolwiek przez to że siedzi mi w głowie to że mogę zaraz znowu to przeżywać.. a wracając wróciłam ledwo do pracy i po 4 dniach znowu go dostałam.. wielki strach w przełożonych moje łzy.. Jestem tak tym wszystkim zmęczona.. do tego doszły mi straszne zawroty głowy,mrowienia, kołatanie serca.. jedyne miejsce w którym czuje się dobrze to w swoim aucie jak prowadzę nie rozumiem dlaczego tak jest. Jak wracam do domu głową daje o Sobie znać, w pracy też ale nie aż tak bardzo.. Czy jest coś co mogłabym zrobić aby sobie pomóc?
