Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy zaświadczenie o zaburzeniu schizoidalnym wpływa na służbę wojskową?
Podejrzewam u siebie zaburzenie schizoidalne. Czy zaświadczenie o tym zaburzeniu może mi pomóc albo zaszkodzić? Podobno z takim zaburzeniem nie biorą do wojska w czasie pokoju.
Anonimowo
5 miesięcy temu
Patrycja Andryszczyk
Dziękuję, że o tym piszesz. To bardzo ważne, że zauważasz u siebie pewne trudności i chcesz to lepiej zrozumieć.
Zaświadczenie o zaburzeniu osobowości (np. schizoidalnym) może mieć wpływ na ocenę zdolności do służby wojskowej – w czasie pokoju może to oznaczać niepowołanie, ale każda sytuacja jest oceniana indywidualnie przez komisję lekarską.
Zanim pomyślisz o zaświadczeniu, warto najpierw skonsultować się z psychiatrą lub psychologiem, by uzyskać profesjonalną diagnozę i porozmawiać o tym, czy i w jakim celu takie zaświadczenie może być potrzebne.
5 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Justyna Orlik
Tak, w praktyce osoby z rozpoznaniem zaburzenia osobowości schizoidalnej zwykle nie są powoływane do służby wojskowej w czasie pokoju. Zaburzenia osobowości (w tym schizoidalne) są wskazaniem do uznania za czasowo lub trwale niezdolnego.
Pozdrawiam,
Justyna Orlik, psychoterapeutka Gestalt
5 miesięcy temu
Ewa Konieczna
Jeśli podejrzewasz u siebie zaburzenie osobowości schizoidalnej, warto przede wszystkim skonsultować się z psychologiem lub psychiatrą, aby uzyskać rzetelną diagnozę. Czasami objawy mogą przypominać różne zaburzenia lub wynikać z innych doświadczeń (np. depresji, przebytych traum), dlatego profesjonalna ocena kliniczna to podstawa. Zaświadczenie o rozpoznaniu zaburzenia osobowości może pomóc, jeśli szukasz zrozumienia dla swoich trudności w pracy, relacjach lub funkcjonowaniu społecznym, może być punktem wyjścia do terapii i wsparcia. Jeśli chodzi o kwalifikację do służby wojskowej, to w czasie pokoju osoby z rozpoznaniem zaburzenia osobowości (w tym schizoidalnego) są zwykle uznawane za niezdolne do służby, lecz ostateczną decyzję wydaje komisja lekarska na podstawie dokumentacji i opinii specjalistów. Samo podejrzenie nie wystarczy, potrzebna jest diagnoza postawiona przez psychiatrę.
Pozdrawiam serdecznie,
mgr Ewa Konieczna
5 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry,
tak, taka informacja jest istotna dla osób rekrutujących do wojska. W celu diagnozy trzeba udać się do lekarza psychiatry.
pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
5 miesięcy temu
Zobacz podobne
Witam, rozpoznano u mnie jednostkę chorobową F23.1
Witam, rozpoznano u mnie jednostkę chorobową F23.1 (moja mama chorowała na depresję, nerwicę i omamy alkoholowe/jej siostra choruje na schizofrenię paranoidalną). Miałam omamy słuchowe, które przedstawiały wszystkie traumatyczne przeżycia ciągnące się od dzieciństwa-w czasie psychozy od nowa je przeżywałam). Nie przyjmuję leków, bo po każdych bardzo cierpiałam (czułam się tak źle, że myślałam, jak ze sobą skończyć i musiałam walczyć z tym jak się czułam, często z bezsilności płakałam, bo nie dało się wytrzymać, wyglądałam i funkcjonowałam za każdym razem jak zombi i czułam się, jakbym już nie żyła, zero uczuć, radości, ciągły niepokój, frustracja) plus bardzo wiele skutków ubocznych. Aktualnie czuję się bardzo dobrze (2 tyg nie biorę leków, bo odstawiłam, gdy miałam przejść na olanzapine). Niepokoi mnie fakt, że nie czuję pociągu do swojego partnera, nic nie czuję w trakcie zbliżeń z nim czy w trakcie zwykłego pocałunku. Po zejściu z leku Abilify (podniósł mi bardzo mocno enzymy wątrobowe i byłam przez 2 tygodnie bez żadnego leku) było wszystko w porządku i prawidłowo reagowałam. Po
o zejściu z ostatniego Fluanxolu (podniósł mi mocno prolaktynę i miałam wejść na olanzapine) kompletnie nic nie czuję w czasie bliskości z partnerem. Czuję się tak, jakbym miała anhedonię polekową i zaburzenia funkcji seksualnych. Czy jest możliwe całkowite wyleczenie się z tej choroby dzięki samej psychoterapii?
Czy depresja partnera może wpłynąć na jego uczucia? Zrozumienie załamania związku
Witam, byłam z partnerem 6 miesięcy w związku. Gdy go poznałam, powiedział,że cierpi na depresje od kilku lat, na zaburzenia obsesyjno-komuplsuwne oraz spektrum autyzmu. Mimo to urzekł mnie swoją osobą, nie przekreśliłam go. Byliśmy bardzo szczęsliwi przez 4 miesiące, on bardzo chciał kogoś mieć, był z tego powodu dumny. W 5 mięsiącu związku depresja nawróciła, zaczął się skarżyć iż źle się czuje, wziął L4 w pracy, siedział w domu i tylko spał lub grał do rana. Starałam się go wspierać, wyciągałam z domu na spacery, byłam pewna, że mu pomogę i on to doceni. Niestety zostawił mnie, mówiąc, że nic jednak do mnie nie czuje, podkreślając iż on nie wie czy kiedykolwiek mu się polepszy, że bede nie szcześliwa i zasługuje na kogoś lepszego, choć główna przyczyna to brak uczuć. Ciezko mi w to uwierzyć...bo był szcześliwy.... Nie wiem co robić, nie mamy kontaktu....boję się, że depresja mu odebrała uczucia do mnie i go to przerosło...nie wiem jaka jest naprawdę prawda...jestem totalnie załamana...nie wiem czy czekać aż mu się polepszy i się odezwie...czy to wina depresji iż stałam się mu aż tak obojętna... :(
Różnice między osobowością unikającą a schizoidalną - jak je rozróżnić?
Witam. Jaka jest różnica między osobowością unikającą a schizoidalną? Jeden specjalista zasugerował, że mogę mieć to pierwsze zaburzenie osobowości, a drugi - że to drugie.
Jak rozpoznać osobowość bordeline oraz dwubiegunowosc? Czy schizofrenia ma coś wspólnego z tymi dwiema chorobami ?
Dzień dobry. Mam pytanie, odnośnie psychoterapii. Od 5 lat uczęszczam na terapię w nurcie integratywnym, gdyż mierzę się z zaburzeniami osobowości z pogranicza. Raz bywa lepiej, raz gorzej, ale daję radę. Moja terapeutka jest bardzo empatyczną i wyrozumiałą kobietą, która potrafi słuchać, okazać wsparcie i zmotywować do pracy. Terapia przebiegała do tej pory bez większych zakłóceń, jednakże od jakiegoś czasu niepokoi mnie fakt, iż moja terapeutka przestała mieć dla mnie przestrzeń i pojawiły się problemy z terminami. Mam wyznaczane spotkania raz na dwa tygodnie z powodu braku miejsc. Zrozumiałabym gdyby to było co jakiś czas, ale ostatnimi czasy jest tak za każdym razem. Nie wiem co mam o tym myśleć. Nachodzą mnie myśli o rezygnacji z terapii, gdyż nie wyobrażam sobie przepracowywać trudnych rzeczy i pozostawać z tym samej przez 2 tygodnie. Póki co podejmuję zwyczajne rozmowy, które tak naprawdę nic większego nie wnoszą do mojego życia. Przechodząc do sedna, mam wrażenie że ograniczony kontakt nie służy mi, a ja zaczynam wycofywać się z relacji. Planuję na następnej sesji podziękować terapeutce za wszystko i po prostu pożegnać się mimo iż to jest dla mnie trudne, z tym że powody mojej decyzji chcę zostawić dla siebie, nie chcę jej urazić.
Czy postępuję słusznie podejmując taką decyzję? Może z góry napiszę iż nie chodzi tu o poczucie odrzucenia, gdyż to za mocne słowo. Może czuję się troszkę opuszczona i po ostatniej sytuacji z terminem popłynęły łzy, ale chodzi tu przede wszystkim iż nie widzę sensu dalszej terapii, gdyż dłuższe przerwy powodują iż zamykam się na kontakt i nie poruszam przez to ważnych kwestii.
