Odpowiedz jako specjalista
WsteczDzień dobry, mama 14 lat, depresję lekową, derealizacje i fobię społeczną.
Dzień dobry, mama 14 lat, depresję lekową, derealizacje i fobię społeczną. Od września czeka mnie pójście do liceum i ze względu na moje dolegliwości, bardzo się boję. Moja przyjaciółka idzie do innej szkoły, więc jestem skazana na szukanie nowych koleżanek. Na samą myśl ściska mnie w jelitach, szybko bije mi serce i robi mi się zimno. Są wakacje, a ja nie mam motywacji. Biorę leki i już jest okej, ale często spędzam czas przed telefonem. Niby robię codzienne czynności, lecz mój czas przez telefonem wynosi średnio 5-6 godzin. Staram się go odkładać, ale gdy znowu zaczynam czuć lęk, drżenie ciała i strach przed nową szkołą, to biorę telefon, żeby jakoś przekierować uwagę.
Zosia
2 lata temu
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
bardzo dobrze, że jesteś pod opieką specjalisty i masz wgląd w siebie, analizujesz swoje zachowania. Duże zmiany w życiu (np. zmiana szkoły) wiążą się ze stresem, którego objawy odczuwasz i starasz się radzić sobie z nim poprzez korzystanie z telefonu. Dobrze, że masz świadomość w jakich momentach uciekasz w takie radzenie sobie i ile czasu to zajmuje. Myślę, że dobrze byłoby znaleźć jakiś inny sposób radzenia sobie; czy to rozmowa z kimś bliskim, sport, medytacja itp. Pomyśl również o dołączeniu do farmakoterpii jakieś formy psychoterapii, nawet kilka spotkań ze specjalistą może być pomocne, szczególnie w takim trudnym okresie.
Pozdrawiam
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Magdalena Bilińska-Zakrzewicz
Dzień dobry,
Każda ważna zmiana, a taka jest nowa szkoła - jest źródłem silnego stresu, z którym Tobie ze względu na doświadczane dolegliwości trudniej sobie radzić. Sięganie po telefon jest zapewne sposobem regulowania napięcia. Bardzo ważne, ze jesteś zaopiekowana pod względem farmakologicznym. Wydaje się jednak, ze może to być niewystarczające i sugerowalabym uzupełnienie tej formy pomocy przez psychoterapię. Zaczęłabym od konsultacji z psychoterapeuta dzieci i młodzieży (ważne żeby to była osoba specjalizująca się w takiej pracy) I wraz z nim zrobiła rozeznanie co byłoby najbardziej pomocne. Teraz w wakacje często można skorzystać z różnych i tensywnych firm pracy terapeutycznej, w tym z psychoterapii grupowej - na dziennych oddziałach młodzieżowych, w fundacjach czy stowarzyszeniach oferujących wsparcie psychologiczne a nawet w szkołach (w zależności od miejsca zamieszkania). Psychoterapeuta zapewne wskaże właściwe miejsce lub zaproponuje adekwatna formę pracy indywidualnej. Powodzenia
2 lata temu
Lidia Kotarba
Dzień dobry Zosiu,
łatwo dostrzec, że masz dużą świadomość tego, co się z Tobą dzieje. Świetnie, że jesteś pod opieką specjalisty i w leczeniu farmakologicznym, dużo dobrego mogłoby przynieść włączenie również psychoterapii, co możesz skonsultować ze swoim lekarzem. Pójście do liceum może być bardzo stresującym zdarzeniem w życiu, zmienia się środowisko, ludzie wokól, a także system nauczania, jeszcze jest sporo czasu do rozpoczęcia roku szkolnego, wizyty u terapeuty mogłyby pomóc Ci się przygotować do tego. Jeśli chodzi o czas spędzony przed telefonem i przekierowywanie uwagi na telefon gdy przychodzi lęk mogę Ci poradzić, żebyś zrobiła sobie listę rzeczy, które sprawiają Ci radość, przynoszą spokój i są dostępne dla Ciebie teraz, myśle o prostych aktywnościach, które wypełnią Ci czas np. spacer, wyjście na lody z kimś, na rower, czytanie, puzzle, rysunek, muzyka, raniec, może coś innego, co pozwoli Ci te 5-6 godzin dziennie zmniejszyć np do 3-4 na początek będzie to już duża różnica. Możesz nauczyć się prostych ćwiczeń oddechowym, relaksacji i robić je regularnie, są do tego aplikacje, ale też filmiki na youtubie, czy opisy, po jakimś czasie będziesz mogła robić to już bez pomocy. Ćwiczenie oddechowe np. oddychanie pudełkowe pomoże Ci w momencie lęku, gdy pomyślisz o pójściu do liceum, może to zastąpić chwycenie telefonu.
Pozdrawiam,
Lidia Kotarba
mniej niż godzinę temu
Zobacz podobne
Podejrzewam u siebie fobię społeczną, czy takie historie zdarzają się w gabinecie psychologicznym?
Dzień dobry,
Mam zaburzenia lękowe i podejrzewam u siebie ASD. Dużo czytam o zaburzeniach psychicznych (wydaje mi się, że daje mi to jakiś komfort), ale nigdy nie spotkałam się z podobną sytuacją jak moja.
Przed każdym wyjściem ze znajomymi obiecuje sobie, że nie będę robić wokół siebie szumu i nie będę skupiać na sobie atencji. Wiem, że obiektywnie nie robię w grupie więcej zamieszania niż inni, a wręcz wiele osób uważa mnie za spokojną osobę. Ale i tak po każdym wyjściu czuje, że na pewno wszyscy są zirytowani mną, moim zachowaniem, że za dużo mówiłam, za głośno się śmiałam. Na spotkaniu ze znajomymi czuję się dobrze, często czerpię z niego przyjemność, ale już w drodze do domu zastanawiam się nad swoim zachowaniem, a na drugi dzień rano budzę się z intensywnym uczuciem (lękiem?), że oni mnie na pewno nie lubią, bo właśnie zachowuję się zbyt atencyjnie.
Fobia społeczna, o której czytałam, to z tego, co rozumiem, to raczej lęk przed wyjściem ze znajomymi, a nie po. Czy taka sytuacja jak moja wychodzi podczas rozmów w gabinecie? Bo naprawdę nie wiem co o tym myśleć, a chyba szukam komfortu w tym, żeby mi ktoś przybliżył podobny schemat.
Bardzo dziękuje za Państwa aktywność na tym forum, już nie raz otrzymałam cenne odpowiedzi.
TW: Samookaleczenia, myśli samobójcze. 19-latka poszukuje skutecznej pomocy: depresja, lęki, nerwica, terapie i leki nie działają
TW: Samookaleczenia, myśli samobójcze
Utknęłam w poszukiwaniu pomocy. (Mam 19 lat) od ponad 5 lat uczęszczam na psychoterapię i jestem na dość mocnych lekach psychotropowych około 2.5 roku. Problemy zaczęły się w 2017 i tylko się pogarszały. Stwierdzono u mnie stany depresyjne, stany lękowe, nerwice natręctw, obsesje, kompulsje, ataki paniki, fobie, problemy ze snem, miałam myśli samobójcze i występują zachowania samookaleczające, bóle psychosomatyczne (tyle pamiętam). Nic się nie zmienia pomimo terapii i leków (próbowałam różnych leków i terapii). Jest to dla mnie męczące i może ktoś ma nowy pomysł, jak można by mi pomóc.
Myśli samobójcze podczas odczuwania lęku
Jak sobie poradzić z myślami samobójczymi w momencie odczuwania lęku przed wysokością i prędkością?
Rok temu partner skrzywdził mnie emocjonalnie, od tego momentu męczę się z ogromną zazdrością o niego. Mam ogromny lęk przed opuszczeniem.
Rok temu mój partner zdradził mnie emocjonalnie, do tej pory odczuwam lęk, że to znów zrobi, mimo że on naprawdę się stara. Ja ciągle mu o tym przypominam. Nie chcę tego, ale natłok tych myśli jest okropny, nie potrafię zatrzymać tego w sobie i zaraz mu wypominam jego błąd. Popadałam w jakąś paranoję, widzę w każdym zagrożenie. Partnert uczęszcza na terapię i terapeutką jest kobieta w jego wieku( znajoma z oddziału mojej mamy). Nawet o nią jestem zazdrosna. Po każdej sesji jego coś we mnie pęka, zaczynam kłótnie. Zadaje pytania czy mu się podoba. Ostatnio przed sesją się z nim pokłóciłam i on opowiedział to terapeutce... ( ona kazała mu mieć dystans do mnie) czego troszkę nie rozumiem. Czuję się z tym źle, bo zależy mi na nim i doceniam to jak przez ten rok się starał... Ale ja to wszystko ciągle niszczę,... Ale naprawdę nie potrafię zatrzymać tych myśli, tego strachu przed utratą jego.
Dodam, że miałem ciężkie dzieciństwo ( mój ojciec nas zostawił jest alkoholikiem i hazardzistą. Nigdy się mną nie interesował, a wręcz przeciwnie, od dziecka jego rodzina i on znęcał się nad nami psychicznie i fizycznie)
Potem na mojej drodze stanął mój partner, jesteśmy ze sobą 6 lat. I naprawdę bardzo dobrze wspominam te w 6 lat. Tylko ta sytuacja rok temu złamała mnie. Nie chcę być już dłużej taka, chcę do wspierać. Ale ciągle go zawodzę. Czuję, że do niczego się już nie nadaję, że ja już nie jestem tu potrzebna, bo tylko wszystko komplikuję. Proszę o radę, co mam robić w tej sytuacji.
Mój partner cierpi na depresję
Witam
Mój partner cierpi na depresję, jest to związane m.in. z tym że od kilku lat jest alkoholikiem, niedawno rzucił picie, ok. 2 miesiące temu, ale jego stan psychiczny jest w opłakanym stanie. Ma leki, w nocy nie może spać, do tego nie może znaleźć pracy, choć kiedyś wiodło mu się bardzo dobrze. Teraz nie może dostać żadnej pracy związanej z jego branżą, dostaje odmowy na rekrutacjach. Do tego spodziewamy się dziecka, to jeszcze dodatkowo napędza strach, że sobie nie poradzimy. Co jako partnerka mogę zrobić, jak mu pomóc? Nie ukrywam, że jego stan też źle na mnie wpływa, cały czas siedzimy w domu, ja wychodzę tylko do pracy, a on zostaje sam z myślami.
Depresja poporodowa - objawy, leczenie i wsparcie dla młodych rodziców
Depresja poporodowa to stan, który może pojawić się w okresie po narodzinach dziecka. Gdy trudności emocjonalne utrzymują się dłużej lub są intensywne, odpowiednia pomoc specjalisty i wsparcie bliskich mogą być niezwykle cenne i potrzebne.