WsteczNapadowe jedzenie. Panika z powodu braku kontroli i planu na jedzenie w kolejnych dniach.
Dzień dobry, od jakiegoś czasu na własną rękę staram się wyjść z napadów objadania. Były górki i dołki, ale mam wrażenie, że idę w dobrym kierunku. Za 4 dni jadę na wyjazd w góry z tatą (mój pomysł) i od 2 dni już panikuję, bo okrutnie boję się, że przez to, że nie mogę zaplanować sobie jedzenia, ale policzyć jego kcal zjem za mało (co wywoła napad)/zjem za dużo (co też go wywoła, bo mam tendencje do podejścia 'wystko, albo nic')/nie będę miała poczucia kontroli (a to już na 100% skończy się napadem). Chciałam tam sobie gotować, nawet na oko, ale tata powiedział, że to strata czasu i obiady będziemy jeść na mieście (nie jem mięsa, a na mieście zapominają o istnieniu białka robiąc wege jedzenie, więc będę szybko głodna).
Co mogę zrobić, żeby ograniczyć możliwość wystąpienia napadu/przytycie oraz co zrobić, żeby nie panikować na samą myśl o braku poczucia kontroli i braku planu, bo aktualnie natrętnie myślę o tym przed snem starając się to wszystko zaplanować (aż nie mogę zasnać), a oprócz tego na samą myśl strasznie szybko bije mi serce, nieświadomie wstrzymuje oddech/biorę je plytkie i trzęsą mi się ręce.
Z tatą o tym nie porozmawiam, bo jedyne co to będzie się martwił i ślęczał nade mną odnośnie jedzenia (jem teraz x kcal, bo redukcja - x kcal, i trenuje 5/6 x tygodniowo siłowo) opcjonalnie wyślę mnie do psychologa, a mam z nimi słabe doświadczenia. Mam 21 lat.
IM
Odpowiedz jako specjalista
TwójPsycholog
Dzień dobry IM,
Twoje dostrzeganie trudności i chęć wyjścia z nich, świadczy o dużej samoświadomości, co jest już wielkim krokiem ku polepszeniu swojego zdrowia. Zacznę od polecenia Ci spotkań z psychologiem_żką lub psychoterapeutą_tką (szczególnie specjalizującym się w zaburzeniach odżywiania, ale również w intuicyjnym jedzeniu). Specjalista_tka będzie Ci pomagał tworzyć narzędzia do radzenia sobie, będzie towarzyszył w drodze ku zdrowiu i jest bardzo wskazany w Twoim problemie.
Fajnie, że jedziesz na wyjazd w góry, mimo że, jak czytam, towarzyszy temu ogromny lęk związany z brakiem kontroli, planu, ale też lęk przed przytyciem po 'napadzie'. Myślę, że taki wyjazd jest bardzo dobry, by wejść w inną rzeczywistość. By mieć warunki do tego, by pozwolić sobie odpuścić. By ta inna rzeczywistość była miejscem, w którym doświadczasz "tu i teraz"; nie myślisz na okrągło o tym, co będzie za chwilę; nie masz planu i pozwalasz sobie go nie mieć. Myślę też, że pozwolenie sobie oznacza troskę o siebie. Dlaczego miałabyś nie być wobec siebie życzliwa i współczująca? Uważam, że zasługujesz na to w pełni i troska o siebie jest tego manifestem :)
Wracając do tego, co buduje Twój lęk, czyli brak poczucia kontroli czy próba przewidzenia tego, co się złego wydarzy. Chociażbyśmy nie wiem jak mocno chcieli, natrętnymi myślami nie będziemy kontrolować przyszłości. Bo zwyczajnie nie da się jej w ogóle kontrolować (ani na nią przygotować) :) Potrzeba kontroli, która pokazuje się u Ciebie w kontroli jedzenia i ciała, to sprawa, nad którą dobrze jest się pochylić. Skąd ona przyszła? Co Ci - tak naprawdę - daje? Jakie są jej skutki? Możesz spokojnie spróbować się zastanowić nad tymi pytaniami, rozpisać sobie. To pozwoli Ci spojrzeć na mechanizm z odległości.
Poza tym, lęk zawsze buduje jeszcze większy lęk. A to emocja, która sprawia, że chce się sobie pomóc za wszelką cenę. Mózg jest na tyle mądry, że wie, że jedzenie zwiększy wyrzut pozytywnych neuroprzekaźników i hormonów. W ten sposób próbuje sobie pomóc. Jednocześnie, lęk nie jest czymś zewnątrz nas. Jest jedynie w naszych głowach. Wydaje się, że może nas przygotować na przyszłość. Jednak przygotowanie oznacza, że coś w niej czycha złego. A tego ani nie wiemy, ani nie przewidzimy, ani nie warto się bać. Mnóstwo energii i myśli przeznaczasz na zmniejszanie lęku, gdzie w rzeczywistości on się jedynie zwiększa i nakręca. Warto zatrzymać się, odetchnąć, poczuć to, co jest tu i teraz (zmysły, odczucia z ciała). Całe życie to jedna wielka niepewność, a naszym zadaniem jest akceptacja tej niepewności, ponieważ to pozwala żyć pełnią możliwości.
To, co odczuwasz przed snem może wskazywać na napad lęku, potocznie atak paniki. Tutaj też częściowo receptą może okazać się skupienie na zmysłach - jaki zapach czuję, co widzę, jakie kolory i powierzchnie, co słyszę itd. w tym, obecnym momencie? Jeśli w sypialni masz okno, możesz spróbować skupić się, na np. drzewie i zauważyć, że ono sobie wciąż stoi, wciąż kołysze, jest niezmienne. To pozwala na zatrzymanie się i zmniejszenie paniki.
Metodą na zaburzenie odżywiania jest też tzw. "opposite actions", czyli przeciwne zachowania. Przykładowo głowa podpowiada Ci, że musisz dziś poćwiczyć, a Ty decydujesz się NIE ćwiczyć. To pokazuje, że właśnie w takim zachowaniu to Ty masz kontrolę i decyzyjność (i też odwagę!).
Bardzo polecam Ci zapoznanie się z ciało-neutralnością/ body-neutrality oraz żywieniem Non-Diet Approach i jedzeniem intuicyjnym.
Jedzenie intuicyjne jest niezwykle pomocne w kompulsywnym “objadaniu się”. Skupia się na akceptacji, wrażliwości na sygnały z ciała i brak restrykcji. Często rozpoczynając intuicyjne jedzenie (czyli po prostu - jedzenie - gdyby nie istniały inne nazwy diet ;). ), możesz doświadczyć “nieskończonej” ochoty na jakiś dany produkt/y. Ważne, żebyś pozwoliła sobie na tyle, na ile masz ochotę. Później to przejdzie. Dlaczego? Mózg przyzwyczai się, że nie musi łapać okazji, tylko dajesz mu zawsze to, o co poprosi, więc jest spokojny.
Rozumiem, że możesz bać się przytycia. Pamiętaj, że ciało Ciebie nie definiuje. Ciało też jest warte współczucia. No i również to tylko ciało. Ono sobie tak wspaniale radzi, by przeprowadzać nas przez życie. Dajmy mu to, czego potrzebuje w danym momencie :)
Małgorzata Gaś
Dzień dobry. Na własną rękę to nie jest dobry sposób. W tej sytuacji proponowałabym pracę ze specjalistą, ponieważ problem tkwi głębiej i warto by było go rozwiązać. Ma Pani już natrętne myśli i napady głodu. Proszę szczerze podejść do sytuacji i jak najprędzej skorzystać z pomocy. Pozdrawiam serdecznie i wspieram w pozytywnym działaniu.
Psycholog Małgorzata Gaś
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Liczne zatrucia pokarmowe wywołały u mnie silny lęk przed jedzeniem. Zawsze byłem osobą, która cieszyła się jedzeniem i eksperymentowała z nowymi smakami, ale teraz każda myśl o posiłku budzi we mnie niepokój i obawy. Obawiam się, że sytuacja może się powtórzyć, co prowadzi mnie do unikania niektórych potraw i restauracji. Zauważyłem, że ten strach wpływa na moje codzienne życie i zaczynam tracić przyjemność z jedzenia. Zastanawiam się, jak mogę odbudować zdrowy stosunek do jedzenia i czy istnieją strategie, które mogą pomóc mi przełamać ten lęk? Czy terapia może być skutecznym rozwiązaniem w takim przypadku? Jakie techniki radzenia sobie mogą być pomocne, aby zredukować ten niepokój? Czuję, że muszę zapanować nad tą sytuacją, zanim zacznie ona wpływać na moje zdrowie fizyczne i psychiczne. Każda rada dotycząca radzenia sobie z lękiem związanym z jedzeniem byłaby dla mnie niezwykle cenna. Dziękuję za wszelkie sugestie i wsparcie.
Od pewnego czasu zmieniło się moje podejście do jedzenia, jest to dla mnie powód do niepokoju. Na początku chciałem po prostu zdrowiej się odżywiać i czuć lepiej. Ale teraz każda decyzja związana z jedzeniem budzi we mnie stres.
Unikam produktów, które uznaję za "niezdrowe", a każde odstępstwo od diety wywołuje poczucie winy.
Zorientowałem się, że stałem się niewolnikiem planowania posiłków i ściśle przestrzegam narzuconych sobie zasad.
Obsesja na punkcie jakości jedzenia zaczęła psuć moje relacje z innymi. Unikam spotkań towarzyskich, gdzie mogę stracić kontrolę nad tym, co jem. Staję się drażliwy i coraz bardziej izoluję się od przyjaciół i rodziny, bo nie rozumieją, dlaczego aż tak rygorystycznie podchodzę do diety. Co mi jest? Pomocy
Zmagam się z tym okropnym uczuciem, które pojawia się, gdy napady obżarstwa wymykają się spod kontroli.
Zauważyłem, że najczęściej dzieje się to wtedy, kiedy jestem zestresowany, zmęczony emocjonalnie, przytłoczony wszystkim, co dzieje się wokół mnie. I wtedy mam wrażenie, że jedzenie to jedyny sposób, żeby choć na chwilę poczuć się lepiej, uspokoić te wszystkie nerwy i napięcia. To takie dziwne, bo wiem, że to jest jakby mechanizm obronny, ale nie rozumiem, dlaczego akurat jedzenie stało się tym moim ratunkiem.
Może to coś związanego z niską samooceną? Może nie umiem radzić sobie z emocjami i sięgam po jedzenie, żeby wypełnić pustkę? Mam wrażenie, że w tych momentach moje dobre intencje związane z dietą po prostu się rozpadają.
Staram się być zdrowy, dbać o siebie, ale wtedy wszystko wymyka się spod kontroli, jakbym nie miał siły wyjść z tego błędnego koła. Zastanawiam się, co mogę zrobić, żeby zacząć lepiej sobie radzić, wyjść z tego. Jak przestać sięgać po jedzenie, kiedy emocje zaczynają mnie przytłaczać? Naprawdę nie chcę, żeby to dalej rządziło moim życiem i zdrowiem. Będę wdzięczny za każdą pomoc, bo czuję, że teraz jest to dla mnie bardzo ważne.
Niedawno przytrafiło mi się zatrucie pokarmowe, które wywołało u mnie duży lęk przed jedzeniem. Zawsze byłem kimś, kto czerpał radość z jedzenia i chętnie testował nowe smaki, ale teraz już sama myśl o posiłku powoduje u mnie niepokój i strach.
Boję się, że mogłoby się to powtórzyć, więc zacząłem unikać pewnych potraw i miejsc. Widziałem, jak ten strach zaczyna wpływać na moje życie codzienne i tracę przyjemność z jedzenia. Rozmyślam nad tym, jak odbudować zdrową relację z jedzeniem i czy są jakieś sposoby, które pomogłyby mi przezwyciężyć ten lęk. Czuję, że muszę się tym zająć, zanim zacznie to wpływać na moje zdrowie fizyczne i psychiczne.
Dziękuje za pomoc.
Mam problem, który zaczyna mnie trochę martwić. Coraz częściej budzę się w środku nocy z tak silną chęcią na przekąskę, że nie mogę się powstrzymać, nawet jeśli wiem, że tak naprawdę nie jestem głodna. To uczucie mnie wykańcza – psuje mi sen, a potem cały dzień jest trudniejszy.
Czy takie nocne podjadanie faktycznie może być związane z dietą albo stresem? Może powinnam spróbować jeść inaczej – np. większe śniadania, albo unikać cukru przed snem? A może to bardziej coś w głowie i trzeba ogarnąć stres albo jakieś emocje, które ciągną mnie do jedzenia?
Myślę, czy nie spróbować jakiejś terapii, ale nie wiem, czy to odpowiedni kierunek.
Czuję, że strach przed przytyciem zaczyna codziennie mnie zamęczać. Każdego dnia boję się dodatkowych kilogramów, a jedzenie, które kiedyś było przyjemnością, teraz tylko mnie stresuje. Zaczynam unikać niektórych produktów, bo wydają mi się „złe” albo „groźne”, i zauważyłam, że coraz bardziej krytycznie patrzę na swoje ciało. Nie ma szans, żebym zjadła cokolwiek z McDonalda czy nawet kostkę czekolady. Jem tylko warzywa, czasem lekkie mięso, już mam tego dość.
Naprawdę chciałabym odbudować zdrową relację z jedzeniem i nauczyć się akceptować siebie. Tylko nie wiem, od czego zacząć.
Jedzenie stało się dla mnie ostatnio czymś, czego bardziej się boję, niż czymś, z czego czerpię przyjemność. Lęk przed jedzeniem – kompletnie przejęła kontrolę nad moim codziennym życiem. Ciągle unikam wszystkiego, co wydaje mi się „niezdrowe” albo „złe”. Każdy kęs to myśli: „A co, jeśli mi zaszkodzi?”, i to naprawdę mnie wykańcza. Chcę znowu móc jeść normalnie, bez ciągłego analizowania każdego składnika i zamartwiania się.
Mam taki problem, że jedzenie w towarzystwie strasznie mnie stresuje. Każde spotkanie przy stole to dla mnie totalna męczarnia. Boję się, że ktoś mnie oceni – jak jem, co jem, albo że zrobię coś głupiego i się ośmieszę. Z tego wszystkiego coraz częściej unikam wspólnych posiłków, co, wiadomo, nie wpływa dobrze na relacje z rodziną i znajomymi. Nie chcę ich unikać, ale ten lęk mnie przytłacza i nie wiem, co z tym zrobić