Dzień Dobry, W Lutym tego roku odkryłem na własną rękę zdradę mojej żony
Marcin

Magdalena Światkowska
Dzień dobry,
Widać, że znalazł się Pan w trudnej sytuacji emocjonalnej po odkryciu zdrady żony. Każdy związek jest inny, a podjęcie decyzji w takim przypadku jest osobistą i trudną decyzją. Ostateczny wybór jednak należy do Pana i tego co Pan czuje, że będzie dla Pana najlepsze. Przed podjęciem dalszych kroków warto rozważyć otwarte i szczere porozmawianie z żoną. Ważne jest, aby wyrazić swoje uczucia, a także wysłuchać, co żona ma do powiedzenia. Rozmowa może pomóc w zrozumieniu, jakie zmiany są potrzebne i czy oboje jesteście gotowi do ich podjęcia. Można również skorzystać z pomocy terapeuty par. Terapeuta pomoże Państwu porozmawiać o trudnych tematach, zrozumieć wzajemne potrzeby i oczekiwania.
Niezwykle ważne jest również, aby skupił się Pan na swoich potrzebach i odpowiedział na pytanie czy po raz kolejny jest Pan gotów wybaczyć żonie i ponownie zbudować zaufanie. Zdrada to głęboko bolesne doświadczenie, które wymaga czasu i wysiłku, aby się zagoić. Warto też zwrócić uwagę na swoje własne zdrowie emocjonalne. Może to obejmować udział w terapii indywidualnej, lub inne aktywności które pomogą Panu przejść przez ten okres.
Podjęcie decyzji o przyszłości małżeństwa jest trudne i wymaga czasu. Proszę pamiętać, że nie jest Pan odpowiedzialny za wybory innych osób i że ważne jest, abyś dbał Pan o swój dobrostan emocjonalny.
Pozdrawiam,
Magda Światkowska

Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Być może dobrym rozwiązaniem dla Pana będzie skorzystanie z terapii par, aby przepracować zdradę. Wspólne zastanowienie się nad przyczynami - w małżeństwie leżą po obu stronach - z pewnością pomoże w tym, by wyeliminować je w przyszłości. Poszukanie wyjątków, tzn. momentów, w których dobrze się Państwo rozumieli i byli ze sobą szczęśliwi, a także utworzenie wspólnej wizji preferowanej przyszłości może pomóc w odbudowaniu relacji.
Doświadczenie zdrady, to strata, więc mogą Panu towarzyszyć różne emocje, tak to jest. Warto zatroszczyć się jednak o siebie i pamiętać, że decyzje w związku podejmują małżonkowie wspólnie.
Powodzenia

Agnieszka Wojda
Zdrada w małżeństwie to decyzja jednej ze stron. Czy kolejny raz Pan jest w stanie zaufać, zależy tylko od Pana. Jeżeli chce Pan ratować związek warto wybrać się razem wspólnie z żoną na terapię. Określenie przyszłości i tego jak widzicie ją razem jest tutaj kluczowe. W sytuacji, którą Pan opisuje, zaszła przebudowa świata zewnętrznego, która bardzo dotknęła świat wewnętrzny Pana osoby, dezorganizację funkcjonowania. Istota problemu przytłacza Pana załamuje normalny sposób myślenia o sobie, co warto przedyskutować na spotkaniach ze specjalistą. Życzę zatroszczenia się o swój dobrostan, by podjąć ostateczną decyzję.
Z pozdrowieniami
Agnieszka Wojda

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Moja mama ma 62 lata. Jest alkoholiczka. Moi rodzice mieszkają sami. My z siostrą nie mieszkamy w naszym mieście rodzinnym. Mój tata jest kierowcą zawodowym. Pracuje od poniedziałku do piątku po 12 godzin dziennie. Moja mama w tamtym roku już raz trafiła do szpitala przez alkohol. Dowiedzieliśmy się wtedy, że jest alkoholiczka. Lekarze mówili, że jedną nogą była w grobie. Cały okres leczenia szpitalnego okropnie wspominam. Byłam załamana, płakałam każdego dnia. Po wyjściu ze szpitala, wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Zawoziłam ją na wszystkie badania, wszystkie wizyty u specjalistów. Po wyjściu ze szpitala to ja z moim tatą dawaliśmy jej leki. Była mega poprawa. W wynikach badań, w wyglądzie w zachowaniu. Po miesiącu, kiedy odzyskiwała siły, uparła się, ze ona sama będzie brać leki. Po około 3 miesiącach od wyjścia ze szpitala zaczęła znów pić. Nie przyznawała się. Nawet gdy siostra przyłapała ją z wódką, to kłamała w żywe oczy, że to nie jej wódka! Mama zaczęła mieć zwidy. Widziała, rzeczy, osoby i sytuacje, których nie było. Byliśmy tym przerażeni. Bałam się do niej przyjeżdżać. Lekarz rodzinny pokierował mamę do psychiatry. Dostała leki na zwidy, które miały jej pomóc. Lekarz zastrzegł, ze absolutnie nie można przy tych lekach pic alkoholu. 16 maja jej stan się pogorszył. Tata zadzwonił po siostrę. Pojechała do rodziców i zadzwonili po pogotowie. Lekarz powiedział, że to była ostatnia chwila na pogotowie, bo nie dożyłaby do rana. Znów jest w szpitalu. Minęły już 3 tygodnie. Mama jest na tą chwilę osobą leżącą. Mówi bardzo niewyraźnie, niezrozumiale. Musi się bardzo postarać, żeby powiedzieć coś normalnie. Lekarze mówią, że taki stan może jej zostać. Wyszło jej zatrucie amoniakiem, oraz uszkodzenie mózgu i móżdżku i wiele, wiele innych. Nie chce naszej pomocy. Gdy przychodzę, odwraca głowę, nie chce ćwiczyć siadania i wstawania (zalecenie lekarza), nie chce dać sobie obciąć paznokci, przemyć twarzy. Nie potrafi sama wziąć butelki i się napić, nie potrafi przełykać. Jest bardzo niemiła, bluźni do nas, jakbyśmy byli kimś obcym dla niej. Gdy była zdrowa, nigdy taka nie była. Co się ze mną stało? Że zamiast współczucia czuje złość? Nie chce mi się płakać, nie chce do niej chodzić. Przez j zachowanie czuje niechęć, ale sumienie mi nie pozwala. Mamy wyniki się poprawiły. Ale przez uszkodzenie mózgu, może zostać osobą leżącą. Jej życiu nic nie zagraża. Niedługo ma być wypisana do domu. Jestem zestresowana. Przez tę sytuację jestem nerwowa do moich dzieci. Nie poznaje siebie! Jestem tak na nią zła!!!! Jak mogła tak sobie zniszczyć życie! Nawet nie mogę płakać. Czuje się oceniana z każdej strony. Siostry mojej mamy powiedziały mi: ,,ona czuła się samotna! Jak można pracować po 12 godzin i żeby ona sama była tyle czasu. Czuła się nierozumiana." Ogólnie teraz ja, Moja siostra i tata jesteśmy wszyscy złem świata, bo nie jesteśmy idealna rodzina i mama leży w szpitalu przez nas. Tak uważa jej rodzina. Co im odpowiadać na te ataki? Mój tata poblokował ich numery to do mnie dzwonią. Dobija mnie ta sytuacja. I jeszcze jedno. W lutym rezerwowaliśmy wakacje. Wyjazd mamy w piątek. Jedziemy do Chorwacji. Nie potrafię cieszyć się z wakacji. No jak to wygląda: mama w szpitalu a my z siostrą co? Wakacje? Co powiedzą inni? Znowu będziemy te najgorsze. Ze zamiast być u mamy to się relaksujemy. Czuje, ze potrzebuje odetchnąć. Nie wiem, co robić. Jestem o krok od odwołania. To wszystko miażdży mnie psychicznie. Czemu czuje złość do niej?
Witam, mam silne myśli samobójcze, ale przed podjęciem próby samobójczej blokuje mnie lęk. Sięgam czasami po alkohol. Nikt mi nie pomógł. Jestem sama. Byłam u wielu specjalistów i jedyne, co od nich dostaje, to obwinianie mnie. Skąd sie bierze taka ignorancja terapeutów? Nie dziwię się, że tyle osób robi sobie krzywdę, skoro terapeuci ich nie rozumieją i obwiniają.
TW samookaleczanie.
Nie wiem, jak mam porozmawiać z moimi rodzicami o tym, że się tnę.
Robię to od 2 lat, zaczęłam robić to z ciekawości i zakończyło się na tym, że gdy jestem czymś bardzo przytłoczona, zaczynam to robić. Nie robię tego jakoś często, ale teraz zdarza się to częściej. Nie robię tego też jakoś głęboko, ale obawiam się, że na jakimś prześwietleniu czy jakiś badaniach w końcu któreś z rodziców się dowie. Boję się zacząć o tym rozmowy, bo mój tata miał sam ciężkie dzieciństwo i stwierdziłby, że robię to po nic i on miał gorzej.
Z moją mamą różnie albo się na mnie wkurzy, albo mnie wysłucha, ewentualnie zleje mnie jak tata.
Kocham ich, ale nie potrafię z nimi o tym porozmawiać.
Boję się tego. Nie wiem, co mam z tym zrobić, bardzo bym chciała w końcu ściągnąć po pomoc.
Mówiłam o tym siostrze, ale ona nic z tym nie zrobi, pomimo że jest pełnoletnia. Przecież nie poproszę jej, aby za mnie o tym z nimi porozmawiała, a ja wole unikać takich tematów.
Co mam robić?