Odpowiedz jako specjalista
WsteczDziwne zaburzenia lękowe u 15-latka: nagły lęk przed morzem i odkurzaczem - jak pomóc?
Mam 2 problemy z moim 15-letnim synem. Otóż cierpi on na dziwne zaburzenia lękowe.
1. Lęk przed morzem (od 3 lat). Syn od dziecka bardzo często bywał nad morzem — szacunkowo około 30 razy. Przez wiele lat nie miał żadnego problemu z wodą ani plażą, chętnie uczestniczył w kąpielach i spacerach, kochał wyjazdy nad morze. Około 3 lata temu zaczęło się od lekkiego niepokoju przy morzu (niechęć do wchodzenia do wody, napięcie). Z każdym kolejnym wyjazdem lęk narastał – aż do obecnego momentu, w którym pojawia się panika nawet przy rozmowie o wyjeździe nad morze. Nie wskazuje konkretnej przyczyny – nie pamięta, by coś złego się wydarzyło. Reakcja ma obecnie charakter silny – unika tematu, reaguje lękowo na zdjęcia morza, plany wakacyjne.
2. Lęk przed odkurzaczem (nowy objaw). Około 2 tygodnie temu pojawił się nagle silny lęk przed odkurzaczem. Wcześniej nie miał z nim żadnych problemów — wręcz przeciwnie, często sam odkurzał lub był obok, gdy ktoś odkurzał. Teraz mówi, że „boi się” odkurzacza, unika pomieszczenia, gdy odkurzacz jest włączony, wychodzi z domu na wiele godzin po tym jak włączam odkurzacz. Nie ma nadwrażliwości słuchowej (lubi głośną muzykę), nie ma diagnozy ze spektrum autyzmu.
Poza tymi dwoma lękami syn funkcjonuje normalnie. Chodzi do szkoły, uczy się ponadprzeciętnie, ma znajomych, nie wycofuje się z życia towarzyskiego. Nie zauważyliśmy wyraźnych objawów depresji, problemów ze snem czy odżywianiem. Jedyne, co nas niepokoi, to narastający lęk w jednej sferze i nagły lęk w drugiej.
Chciałbym wiedzieć, co mojemu synowi dolega i jak to leczyć.
Qwerty2025
4 miesiące temu
Fala Wsparcia
Dzień dobry,
Niestety, bez spotkania ze specjalistą nie ma możliwości zdiagnozowania Pani syna. Ważne, by specjalista mógł poznać Pani syna, dowiedzieć się wszystkich szczegółów związanych z lękiem i stąd mógłby pokierować dalej. Zachęcamy do spotkania ze specjalistą, zwłaszcza, że czasem łatwiej jest osobie trzeciej połączyć, nazwijmy to, elementy układanki, które nam się wydają zupełnie niepasujące.
To, co na pewno możemy doradzić tutaj to:
1) Zastanowienie się nie tylko nad konkretną przyczyną lęku syna, ale też co się działo w ogóle w jego życiu w ciągu tych 3 lat. Jak wyglądały jego relacje? Czy coś się działo w szkole? Czy coś się działo w domu? Czy te 2 tygodnie temu, kiedy pojawił się też lęk przed odkurzaczem, działo się coś podobnego, co do tego, co się działo 3 lata temu?
2) Jak dokładnie wyglądają te silne objawy lękowe? Czy mają charakter też fizyczny? Gdzie pojawia się lęk?
3) Czy ten lęk za każdym razem jest tak samo silny, czy może w różnych sytuacjach wygląda on inaczej? Od czego zależy natężenie lęku?
4) Co dokładnie powoduje lęk związany z morzem i odkurzaczem? Czy są to oddzielne rzeczy (morze np lęk przed utonięciem, odkurzacz np lęk przed zarazkami) czy wspólne (szum)?
5) Czy syn miał kontakt z lekarzem pierwszego kontaktu, czy ten zasugerował jakichś specjalistów, zrobione zostały badania (rozumiemy, że nadwrażliwość słuchowa została zbadana)?
Te wszystkie pytania na pewno pojawią się na wizycie, także mogą się już Państwo przygotować.
Trzymamy kciuki za szybkie znalezienie źródła problemu i wsparcia, wspaniale, że syn ma rodzinę, która chce go wesprzeć w pokonaniu problemu.
Pozdrawiamy ciepło,
Zespół Fali Wsparcia
4 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Aleksandra Wincz- Gajda
Dzień dobry, opisuje Pan problemy, które można zdiagnozować jako tzw. fobię prostą- inaczej specyficzną, izolowaną Osoby z konkretną fobią funkcjonują najczęściej normalnie. Zazwyczaj koncentrują się jednak na unikaniu kontaktu z bodźcem wywołującym lęk- odkurzaczem, morzem, pająkiem, burzą, skaleczeniem itd. Reakcja na czynnik lękotwórczy może rozwinąć się aż do napadu paniki. To z kolei może jednak powodować spory dyskomfort w życiu. Pyta Pan jak leczyć. Tutaj odpowiedź będzie zależała od sposobu rozumienia tych objawów. Bardzo często w takich sytuacjach proponuje się terapię poznawczo- behawioralną. Praca w tym ujęciu będzie koncentrować się typowo na zmniejszeniu reakcji na bodziec. Stosowanych jest wiele technik np. systematyczna desensytyzacja- odwrażliwianie. Polega ona na stopniowym i systematycznym łagodzeniu reakcji poprzez konfrontację z różnymi wersjami lękotwórczej sytuacji (od złagodzonej w kierunku coraz bardziej zdecydowanej).
Na problem syna można też spojrzeć bardziej jako symboliczną informację, że coś ważnego dzieje się w psychice i wymaga to uwagi. W takim rozumieniu (bardziej psychodynamicznym) praca będzie dotyczyć bardziej całości funkcjonowania syna. Czasem w zlikwidowaniu objawu u nastolatka pomaga psychoterapia rodzinna. W takim ujęciu dzieci i rodziców rozumiemy jako system, jako naczynia połączone. Dlatego potrzebna jest ich wspólna praca. Myślę, że konsultacja u psychologa lub psychoterapeuty pomoże obrać bliski Panu i Synowi kierunek pracy. Życzę powodzenia.
Pozdrawiam serdecznie,
Aleksandra Wincz- Gajda
psycholog, psychoterapeuta
4 miesiące temu
Karolina Bobrowska
Dzień dobry,
Rozumiem, że sytuacja z synem jest dla Państwa trudna i budzi niepokój. Na podstawie opisu trudno jednoznacznie ocenić, co dokładnie się dzieje i jaka jest przyczyna tych lęków. Aby odpowiednio zdiagnozować problem i zaproponować skuteczną pomoc, konieczne jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu z Państwem oraz rozmowa z synem. Lęki o których Pani mówi, mogą mieć różne podłoża i mechanizmy, które wymagałyby indywidualnej oceny przez specjalistę psychologa lub psychiatrę dziecięcego.
Zachęcam do jak najszybszego skonsultowania się ze specjalistą, który pomoże zrozumieć źródło lęków i zaproponuje odpowiednie metody wsparcia oraz terapii. .
Pozdrawiam serdecznie
Karolina Bobrowska
psycholog
4 miesiące temu
Pamela Górska
Czytając Pani pytanie, nasuwa mi jedna kwestia. Czy to oby na pewno są tylko te dwie sytuacje, w których syn czuje lęk? Proszę się bliżej przyjrzeć WSZYSTKIM sytuacjom, gdzie jest głośniej i jak reaguje. Czy przypadkiem nie mamy tu trudności z nadwrażliwością dźwiękową. Szumy jak odkurzacz i morze mogłyby wskazywać na większe spektrum trudności np przetwarzanie słuchowe. Może jest to na tyle duże przeciążenie dla dziecka, że nie jest w stanie tego przetrwać, a to prowadzi do lęków (proszę pamiętać, że lęk to jedynie skutek nie przyczyna). Proszę przyjrzeć się temu szerzej. Centrum handlowe, wyjazd na wieś w trakcie żniw, trzeszczące radio w samochodzie. Jakie reakcje tu się pojawią? Czy po chwilowej ekspozycji, będzie potrzebował ciszy? Izolacji? Czy zrobi się rozdrażniony? Niechętny na interakcje?
2 miesiące temu
Zobacz podobne
Nigdy nie byłam w związku, boję się związków, a mimo to walczę o szczęście
Kobieta, lat 28. Nigdy nie byłam w związku, boję się związków, a mimo to walczę o szczęście, spotykam się z mężczyznami, głównie z portali randkowych, ale są to zazwyczaj "spotkania zapoznawcze", z których nic nie wynika. Zazwyczaj czuję na nich lęk, mam ochotę uciec i nigdy więcej nie spotkać się z danym facetem. Boję się, że w końcu zostanę całkowicie sama :(
Jak zaakceptować przeszłość partnerki i radzić sobie z niesmakiem oraz lękiem związanym z jej byłym związkiem?
Dzień dobry. Nie mogę pogodzić się z przeszłością mojej partnerki, we wcześniejszym związku miała o 20 lat starszego faceta, który był bardzo bogaty, kupował jej często drogie prezenty, zapłacił za nią za bardzo drogie wakacje, jeździła z nim jego luksusowymi samochodami. Ukrywała ten związek przed rodzicami, bliskim znajomym powiedziała o tym związku. Zapytałem się mojej dziewczyny wprost czy był to układ sponsorowany, odpowiedziała, że nie, kupując jej te drogie wakacje i prezenty wyrażał uczucie do niej. Ale i tak cały czas mam niesmak, odnoście przeszłości mojej partnerki, i odczuwam lęk, że nie mogę zaakceptować jej przeszłości, pomimo że teraz ja bardzo kocham. Proszę o udzielenie jakiejś rady, czy partnerka kłamie odnośnie tego, że był to układ sponsoringowany? Jak zaakceptować jej przeszłości, sprawia mi to ból
Proszę o wskazówki dla poradzenia sobie z traumą i rzutowaniem jej na mój związek, na radzenie sobie z pracą.
Witam serdecznie, od jakiegoś czasu nie radzę sobie z życiem, wszystkim wydaje się, że jestem osobą silną, a w środku przeżywam katusze. Mój problem sięga dzieciństwa przepełnionego alkoholem mojego ojca i brata. Mam stresującą pracę. Po bardzo długim czasie jestem w związku, w którym nie czuję się stabilna, na każdym kroku doszukuję się zdrady, braku zaufania. Jak mam sobie z tym poradzić?
Moim problemem w wieku 26 lat jest samowykluczenie z życia społecznego.
Moim problemem w wieku 26 lat jest samowykluczenie z życia społecznego. Nie mam przyjaciół, zawieranie jakichkolwiek znajomości jest niemożliwe, wieczny smutek, który 24 g na dobę czuje, załatwienie sprawy u lekarza, w urzędzie wiąże się z dużym stresem i paniką. Nieraz zrobiłem 30 km do specjalisty, np. jak wbiło mi się ciało obce w oko, to siedziałem w samochodzie i ryczałem takie emocje. Zawodowo nigdzie nie mogę się odnaleźć, staram się pracować obecnie Niemcy z rodziną, ale niestety 1 pokój na 3 osoby czuje się źle, nie mogę być sam nawet 1 g, czuje się źle. Wiem, że jak zrezygnuje z pracy, to nie mam dobrych relacji z mamą przeciwieństwa, zawsze byłem nierobem i nic nie pomagałem, nie pije alkoholu od 7 lat z powodu w sumie urodziny mojej siostry byłem bez pracy i rodzina no zaczęła mi docinać, że nic nie robię itp. parę przykrych słów które, nigdy się nie zakochałem, boje się nigdy mi nikt nie powiedział nawet mama, że mnie kocha, myślałem wielokrotnie o samobójstwie, ale się boję, mam w sobie tyle bólu, że mnie rozrywa psychicznie, jestem już zmęczony, nie mogę być sam minuty, telewizor radio na okrągło, a ja się modlę o spokój cisze.
Po stracie mamy i pracy nie potrafię funkcjonować. Moje definicje przestały istnieć i nie wiem, gdzie i kim tak naprawdę jestem.
Chciałam w życiu tylko coś znaczyć!
Mam ponad 30 lat, męża i 4 letnie dziecko. Ciążę spędziłam na l4, po urodzeniu dziecka rozwiązano ze mną umowę o pracę, więc nie pracuję w zasadzie od prawie 5 lat.
Miałam pracę którą uwielbiałam, która pomogła przetrwać mi najgorszy czas w życiu (poważna choroba i śmierć mamy), niestety firmę zamknięto, ludzi zwolniono ( to było jeszcze przed ciążą).
Obecnie otrzymałam diagnozę depresji, fobii społecznej i problemów z zaaklimatyzowaniem się w sytuacji dla mnie trudnych.
Czuję, że nic w życiu nie znaczę, czuję jakbym przegrała własne życie. Nie potrafię znaleźć pracy, bo wiem (z góry zakładam), że sobie z niczym nie poradzę. WIEM, że będę wytykana palcami przez pracowników, mam wrażenie, że odniosę porażkę już w pierwszej godzinie.
Mam takie poczucie, że wraz z mamy śmiercią, a potem stratą pracy straciłam wszystko co mnie definiowało.
Mama była jedyną osobą, która we mnie bezgranicznie wierzyła, która mnie doceniała, która mnie wspierała nawet wtedy, kiedy inni stawiali na mnie krzyżyk! ( a stawiali wszyscy, od nauczycieli przez koleżanki po rodzinę).
W pracy wypracowałam sobie pozycję, może nie kierownika, ale pracownika, do którego po pomoc i poradę przychodzili wieloletni pracownicy, do której prezes osobiście przychodził i zlecał zadania, które wymagały bardzo dużego zaangażowania, dokładności i umiejętności.
Dziś... jedyne co potrafię to posprzątać i ugotować obiad!
Tak bardzo chciałabym coś znowu znaczyć! Zaimponować sobie samej, a boję się podjąć pracę, bo przecież jestem nikim!!
