Dzień dobry, zmagam się z depresją, w nikim nie mam wsparcia
Beata Siedlińska

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry pani Beato,
z tego co Pani pisze jest w trudnej sytuacji ale:
1- szuka Pani pomocy,
2-jak rozumiem diagnoza depresji jest potwierdzona przez lekarza i jest Pani w procesie leczenia
3-wie Pani, że wsparcie jest dla Pani ważne i potrzebne.
Te czynniki są bardzo ważne w procesie leczenia. Jeśli chodzi o farmakoterapię, jeśli jest zalecona przez specjalistę powinna być stosowana.
Wsparcie społeczne jest jednym z głównych czynników pozwalających nam lepiej radzić sobie ze stresem. Jak rozumiem z Pani wypowiedzi nie ma Pani tego wsparcia lub go nie dostrzega w otoczeniu. Na pewno warto porozmawiać z osobami, którym Pani ufa, niekoniecznie musi to być rodzina, może to być znajoma z pracy, sąsiadka itp., wsparcie można też uzyskać od osób z grup pacjentów zmagających się z podobnymi problemami. Oczywiście takie wsparcie zapewniają również specjaliści-psycholog, psychoterapeuta.
Jak domyślam się Pani sampoczucie jest obecnie nienajlepsze i też spostrzeganie świata obejmuje głownie negatywne aspekty ale Pani świadmość problemu oraz czynników, które moga byc pomocne jest dużym krokiem do zdrowia.
Życzę wszystkiego dobrego
Pozdrawiam

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Witam, syn 12 lat zmaga się z depresją, myślę, że od około roku. Choruje przewlekle na WZJG spadki nastroju prędzej występowały głównie podczas zaostrzenia choroby i dolegliwości bólowych. Dopiero 3 tygodnie temu została rozpoznana depresja i wdrożone leczenie. Prędzej jego zachowanie było tłumaczone przez lekarzy złym samopoczuciem w związku z chorobą. Zaczęliśmy leczenie, gdy po poprawie stanu zdrowia i ustąpieniu dolegliwości bólowych samopoczucie się nie poprawiło. Przyjmuje bioxetin oraz uczęszcza raz w tygodniu na psychoterapię. Cały czas leży, wstaje tylko na posiłki, nie ma na nic ochoty ani siły, martwi mnie również spowolnienie psychoruchowe porusza się tak wolno, że przejście kilka metrów do łazienki zajmuje mu kilka minut.
Kiedy możemy się spodziewać jakiejś poprawy?
Dzień dobry, Co musiałoby się wydarzyć, co powinnam powiedzieć, jak zachować się, aby terapeuta stwierdził, że moja sesja była bardzo trudna?
Często słyszę od terapeuty, że miał dużo trudnych sesji w tygodniu. Poświęca im dużo czasu, czasami kosztem naszych spotkań. Chciałabym, aby mi też tyle uwagi poświęcał na sesjach, jednak najwyraźniej jestem "za łatwa" i nasze spotkania są, aby je tylko odbębnić.
Chcę więc, abym ja też miała bardzo trudną sesje. Tylko jak się za to zabrać?
Jak radzić sobie z depresją i ciągłym zamartwianiem się, kiedy terapia nie pomaga? Próbowałam już kilka razy uczestniczyć w psychoterapii, jednak za każdym razem kończyło się tak samo - po kilku, bądź kilkunastu spotkaniach rezygnowałam. Nie potrafię rozmawiać o problemach, wiele porad odnośnie do opisywania swoich przemyśleń, prowadzenia dziennika itp. było dla mnie bezcelowa, bo kompletnie nic nie zmieniało w moim życiu. Dość szybko się poddaję, a towarzysząca mi depresja, brak jakiegokolwiek sensu życia czy celu oraz ciągłe lęki przed codziennymi obowiązkami, typu praca, studia czy nawet rozmowa ze znajomymi sprawiają, że utwierdzam się w przekonaniu, iż nie ma dla mnie ratunku. Czy istnieje jakiś inny sposób wyjścia z tego poza psychoterapią, nie licząc farmakoterapii, którą stale stosuję?