Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak odzyskać pewność siebie i radzić sobie z samotnością po rozstaniu?
Nie wiem nawet, jak o tym pisać, bo czuję się naprawdę pogubiona po rozstaniu z moim partnerem, z którym byłam 8 lat, planowaliśmy ślub, a on mnie zostawił na młodszej. Ból nie chce mnie opuścić, a samotność, która mnie prześladuje, jest po prostu przytłaczająca.
Moje poczucie własnej wartości spadło na samo dno i czuję, że nie wiem, jak dalej żyć. Czy w ogóle zdołam zacząć na nowo budować swoje życie i odnaleźć siebie?
Chce sobie pomóc, ale nie wiem jak. Chcę znowu być szczęśliwa i pełna życia, nie to, co teraz... Może są jakieś techniki, które mogą pomóc mi przestać czuć się tak cholernie samotnie i zacząć budować swoją pewność siebie? Czasem czuję się jak uwięziona w swoich emocjach, co totalnie przeszkadza mi skupić się na codziennych sprawach.
Czy coś innego może mi pomóc?
W wolnych chwilach lubię czytać, więc może to też byłoby rozwiązanie?
Próbowałam coś znaleźć, ale jest tego za dużo i nie wiem, które są sensowne. Proszę pomóżcie
Joanna
9 miesięcy temu
Emilia Jędryka
Pani Joanno,
Dziękuję, że podzieliła się Pani swoimi odczuciami. Rozstanie po tylu latach, zwłaszcza w tak bolesnych okolicznościach, to ogromne wyzwanie emocjonalne. To naturalne, że czuje się Pani przytłoczona – proszę pozwolić sobie na te uczucia, one są częścią procesu gojenia. Rozumiem, że chce Pani zacząć na nowo i odnaleźć siebie, a to, że szuka Pani pomocy, jest już oznaką siły.
Jestem psychologiem i pracuję w nurcie Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach w której wierzymy, że rozwiązania często już są w nas, nawet jeśli teraz trudno je dostrzec. Wierzę, że każda osoba ma w sobie siłę, by budować swoje życie na nowo, a specjalista jest tu, by wspierać w tej drodze. Może Pani zauważyła coś, co już działa, choćby w małym stopniu – na przykład momenty, gdy czuła Pani ulgę lub odrobinę spokoju? To mogą być kluczowe wskazówki, jak iść dalej.
Chciałabym zapytać: czy były w ostatnim czasie momenty, choćby krótkie, kiedy czuła się Pani nieco lepiej, kiedy ten ból lub poczucie samotności były mniej intensywne? Co wtedy Pani robiła? Jakie myśli pomagały Pani w tych chwilach?
Proszę też wyobrazić sobie, że mija jakiś czas, a Pani budzi się rano i nagle wszystko jest tak, jak chciałaby Pani, żeby było. Nie czuje Pani tego ciężaru, a zamiast tego jest wypełniona spokojem i pewnością siebie. Jak wyglądałby ten dzień? Co Pani robi? Jakie pierwsze oznaki tego, że coś się zmieniło, mogłaby Pani zauważyć już teraz, nawet w najmniejszym stopniu?
Wiem, że może to być trudne, ale chciałabym też zachęcić Panią, by przyjrzała się swoim zasobom. Co w przeszłości pomogło Pani radzić sobie z trudnymi sytuacjami? Jakie swoje cechy lubi Pani najbardziej? Te odpowiedzi mogą być fundamentem do odbudowy poczucia wartości.
Czasami, żeby poczuć zmianę, wystarczy zacząć od naprawdę małych kroków – co mogłaby Pani zrobić już dziś lub jutro, żeby poczuć choć odrobinę więcej spokoju albo radości? Nawet coś tak prostego jak sięgnięcie po książkę, spacer czy telefon do bliskiej osoby może być ważnym krokiem naprzód.
Proszę pamiętać, że w tej drodze nie musi Pani być sama – wspólnie ze specjalistą można odkryć, co najlepiej zadziała dla Pani. ❤
9 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Szymon Leszczyński
Dzień dobry Pani Joanno
Odpowiadając na Pani pytania i refleksje, chciałem napisać, że warto, aby budowała Pani w sobie przekonanie, że poczucie wartości i samooceny bierze się z akceptacji samej siebie i docenienia swojej wyjątkowości. Niekorzystne jest uzależnianie jej od czynników zewnętrznych takich jak relacje czy rzeczy materialne.
Rzeczywiście w internecie i książkach jest mnóstwo materiałów na temat poczucia wartości. Więc teraz chciałbym Pani przedstawić jedną technikę pracy z ograniczającymi przekonaniami, którą osobiście uważam za użyteczną.
Jest nią The Work autorstwa Byron Katie.
Poniżej przykład jej zastosowania dla Pani:
Krok 1: Zidentyfikuj myśl/przekonanie: np. Jestem bezwartościowa.
Krok 2: Zadaj sobie trzy pytania:
- Czy uważasz, że to prawda? Odpowiedz tak, lub nie.
- Czy masz absolutnie pewność, że to prawda?
- Jak reagujesz i czujesz się, gdy wierzysz w tę myśl/przekonanie?
Krok 3: Odwróć tę myśl/przekonanie: np. Jestem wartościową kobietą.
Oraz podaj 3 dowody na tę odwróconą myśl/przekonanie.
Proszę pamiętać, że budowanie poczucia wartości, samooceny i pewności siebie to proces, który wymaga czasu, konsekwencji i determinacji. Powodzenia.
Pozdrawiam
Szymon Leszczyński
9 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Joanno,
w tym momencie przeżywasz żałobę po długoletnim związku. Wypuść te wszystkie emocje na zewnątrz: smutek, płacz, złość, wściekłość, nienawiść, poczucie niesprawiedliwości. Nie tłum ich w sobie.
Odzyskasz spokój i będziesz mieć jeszcze satysfakcjonujące życie. Gwarantuje Ci. To, co czujesz - minie. Tylko musisz podjąć walkę o siebie.
Zachęcam Cię do lektur Tatiany Mindewicz-Puacz (jest ich cztery). Zacznij od "Luz, i tak nie będę idealna".
Mogłabym rzec, że lepiej, bo teraz odszedł a nie po ślubie, gdzie musiałabyś zmagać się z rozwodem, rozprawą, podziałami majątkowymi. Choć wiem, że to marne pocieszenie. Pomyśl o konsultacjach psychologicznych, obgadajcie to na spotkaniach z psychologiem. Będziesz czuć ulgę a i nawet pojawi się uśmiech (na początku przez łzy, ale to będzie początek Twojej nowej drogi). Wierzę w to.
Tutaj na platformie są również konsultacje w formie online.
Ściskam Cię i tulę,
Katarzyna Kania-Bzdyl
9 miesięcy temu
Zobacz podobne
Przestałam czuć się dobrze ze sobą i w związku. Czuję się samotna, nierozumiana.
Nie wiem czy powinnam udać się do psychologa, czy może da się rozwiązać mój problem samodzielnie. Od jakiegoś czasu czuję się samotna z moimi problemami. Ciężko mi się zebrać do zrobienia czegoś w ciągu dnia, przez co potrafię przesiedzieć cały dzień w łóżku. Wydaje mi się, że mam problem ze zrozumieniem swoich emocji i tego co czuję. Boję się zranić moimi słowami innych. Nie wiem, czego chcę obecnie w życiu. Weszłam w relacje z moim przyjacielem, ale nie czuję się z tym dobrze. Mimo powiedzenia mu tego, on chce i tak spróbować a ja boję się go zranić. Od lat super się dogadywaliśmy, ale odkąd weszliśmy w związek, zaczął mnie denerwować, nie mam ochoty się z nim widzieć ani pisać, mimo że wcześniej nic w jego zachowaniu mi kompletnie nie przeszkadzało, a nawet myślałam, że może byłby dla mnie odpowiednią osobą. Do tego czuję się, jakbym miała problemy z pamięcią i problem ze słuchaniem innych. Kiedyś byłam świetnym słuchaczem, a aktualnie często zapominam co mi ktoś powiedział albo nie potrafię się skupić na tym co do mnie ktoś mówi. Czuję się źle ze sobą. Kiedyś uważyłam się za ładną, czułam obecność znajomych wokół mnie i to, że każdy mnie lubi, a aktualnie czuję się samotna, niezrozumiana i nieatrakcyjna. Kiedyś mimo że byłam bardzo nieśmiała, dużo łatwiej było mi nawiązywać relacje z ludźmi. Dodam, że mam obecnie 20 lat i od roku studiuję w innym mieście, oddalonym od mojego domu. Czy mama nadużywająca od paru lat alkoholu może mieć wpływ na to jak się obecnie czuję?
Ostatnio mam za sobą trudny okres po rozstaniu.
Witam. To, co napisze, jest tak traumatyczne dla mnie, że nie wiem, jak to napisać. Ostatnio mam za sobą trudny okres po rozstaniu. I zrobiłem coś, co jest niezgodne z moimi zasadami i przez to nie chce mi się już żyć. Po twardych dragach i alkoholu nie wiem sam, co pomyślałem se w głowie, poszedłem do prostytutki... Brzydzę się teraz sobą, to był wielki błąd, nie wiem, co mam zrobić, na pewno nigdy tego nie powtórzę. Nie było to spotkanie typowe tylko z zakresu fetyszu stóp... Tak wiem niektórym to obleśne, ale pod wpływem też substancji doszło do seksu oralnego. Nie myślałem wtedy. Jestem przegrany i zrozpaczony... Do tego dziewczyna z która mnie zostawiła przez moje głupie błędy, dalej jest dla mnie jedyna kochana osoba na świecie. Nawet jakbym to naprawił to, co mam jej powiedzieć? Nie chce tego mówić, co odwaliłem, bo nie jestem z tego dumny. Do tego jestem wierzący i czuje, że moja dusza jest rozerwana. Nie mogę na siebie patrzeć... Co mam zrobić? Jak se poradzić? Nie wiem, co mam zrobić. Nie mogę dopuścić sobie do myśli, że tak mi odbiło. Pomocy!
Jak poradzić sobie z żałobą i poczuciem winy po stracie przyjaciela, który popełnił samobójstwo?
Ostatnio przeżyłem coś, co totalnie mnie rozbiło – straciłem bliskiego przyjaciela, który popełnił samobójstwo.
Cały czas jestem w szoku i mam ogromne poczucie winy, że nie zrobiłem więcej, nie powiedziałem czegoś, co mogło mu pomóc. Ciągle wracam do tych myśli, zastanawiając się, czy mogłem być bardziej obecnym, lepszym przyjacielem.
To wszystko strasznie mnie przytłacza – czuję się pełen smutku, złości, bezsilności, a jednocześnie czuję, jakby moje życie stanęło w miejscu. Trudno mi normalnie funkcjonować, bo te emocje są zbyt silne. Nie wiem, jak poradzić sobie z tym wszystkim i jak ruszyć do przodu, zwłaszcza z tym poczuciem winy, które ciąży na mnie codziennie. Często zastanawiam się, jak mogę znaleźć wsparcie w tym trudnym czasie. Czy terapia mogłaby mi pomóc przejść przez żałobę i ten cały emocjonalny chaos?
Jak zaakceptować tę stratę, pogodzić się z nią i żyć dalej, nie dając się przytłoczyć tym wszystkim?
Boję się, że jeśli nie poradzę sobie z tymi emocjami, mogą one doprowadzić mnie do poważniejszych kryzysów.
Zastanawiam się, czy są jakieś grupy wsparcia dla osób, które straciły bliskich w tak tragiczny sposób, bo czuję, że potrzebuję kogoś, kto zrozumie, przez co przechodzę.
Naprawdę szukam wskazówek, jak zrozumieć te uczucia i znaleźć spokój w tym chaosie, bo teraz czuję się zagubiony i przytłoczony.
Jak radzić sobie z lękiem separacyjnym u dorosłych?
Zaczynam zauważać, że coś, co zawsze wydawało mi się problemem tylko dzieciaków, teraz zaczyna mnie dotyczyć – lęk separacyjny, a ja mam 27 lat. I to naprawdę dziwne, bo każdy, nawet krótki czas rozłąki z bliskimi, sprawia, że czuję się okropnie.
Chodzi o takie momenty, kiedy wiem, że muszę być sama – czy to przez wyjazd służbowy, czy weekend, kiedy partner wyjeżdża. Wtedy zaczynam czuć niepokój, coś jakby strach przed byciem samą i poczucie, że coś jest nie tak. To takie nieprzyjemne, bo czuję, że ta samotność mnie przytłacza i zaczynam się martwić, że moje relacje zaczynają na tym cierpieć.
Mam wrażenie, że to trochę komplikuje moje życie, bo chciałabym być silniejsza, mniej zależna od innych. Tylko że kiedy czuję, że zostaję sama, to wszystko w głowie mi się rozbija.
Trudno mi znaleźć sposób, żeby się nie bać tych chwil bez bliskich. Zastanawiam się, co mogłabym zrobić, żeby to poczucie niepewności nie rządziło moimi emocjami, żeby nie odbierało mi radości z chwil, kiedy jestem samodzielna.
Czasem myślę, że może to kwestia jakiejś wewnętrznej pracy, zrozumienia, dlaczego w ogóle czuję się tak, jakbym nie potrafiła istnieć bez towarzystwa innych. Mam wrażenie, że może to problem z poczuciem własnej wartości, bo skoro nie potrafię funkcjonować bez drugiej osoby, to gdzieś mam wrażenie, że nie jestem wystarczająca sama w sobie. To trudne, bo wolałabym czuć, że potrafię być ze sobą w pełni, a jednak te momenty rozłąki stają się takim sprawdzianem. I mimo, że wiem, że nie jest to jakieś wielkie wyzwanie dla większości ludzi, dla mnie to czasami naprawdę spory problem. Chciałabym się nauczyć żyć w tej równowadze, czuć się komfortowo, nawet kiedy jestem sama, i nie bać się, że ta pustka mnie wciągnie. Ale nie wiem, jak zacząć.
Jak w ogóle radzić sobie z takim lękiem, który pojawia się na myśl o rozłące? Jak przestać martwić się na zapas, że coś złego się stanie? Jak nie pozwolić, by te momenty samotności stały się moim koszmarem? Czasem mam wrażenie, że w takich chwilach wszystko zaczyna się rozpadać.
Jak odzyskać poczucie własnej wartości po utracie pracy i kryzysie tożsamości?
Hej,
potrzebuję pomocy, bo kompletnie się pogubiłam. W ostatnich miesiącach straciłam pracę, która była dla mnie wszystkim – taką moją główną częścią życia i tego, kim byłam. Teraz czuję się, jakbym straciła siebie, jakby ktoś wyrwał mi coś bardzo ważnego, a ja nie wiem, kim jestem bez tego. Moje poczucie własnej wartości leży i nawet nie wiem, od czego zacząć, żeby to naprawić.
Często mam w głowie chaos: czy ja w ogóle coś potrafię?
Czy dam radę znaleźć coś, co mnie znowu napędzi? Jak znaleźć nowy cel, coś, co mnie zdefiniuje na nowo? Mam takie wrażenie, że to wszystko będzie trwać wieczność, a ja nie wiem, jak przetrwać. Jak w ogóle podnieść się z takiego kryzysu? Każda rada, cokolwiek – naprawdę będę wdzięczna.
