Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak poradzić sobie z samotnością?
Jak poradzić sobie z samotnością? Od jakiegoś czasu mam na dodatek wrażenie, że zaczynam nienawidzić ludzi, nawet tych, z którymi najchętniej się spotykałam.
Pewnie to ważne, więc dopowiem, że odkąd pamiętam jestem odrzucana przez rówieśników. Za to rodzice są przy mnie od małego i dbają o mnie tak, jak powinni, czuję się przez nich kochana.
Kami
2 lata temu
Dorota Kuffel
Witaj,
z samotnością trudno sobie poradzić. Jesteśmy stadni, potrzebujemy kontaktu z drugim człowiekiem. Piszesz o doświadczeniu odrzucenia, więc jak najbardziej to może wpływać na teraźniejsze relacje, ale trudno napisać coś więcej. Jeśli Twoje relacje z rodzicami są bliskie, porozmawiaj z nimi o tym. Być może wsparcie terapeutyczne także jest kierunkiem, który warto rozważyć.
Trzymam kciuki
Dorota
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Karolina Białajczuk
Rozumiem, że samotność i trudne relacje mogą wywoływać wiele emocji. Ważne jest, aby znaleźć zdrowe sposoby radzenia sobie z tymi uczuciami. Rozważ rozmowę z psychologiem, który może pomóc Ci zrozumieć i przepracować te uczucia. Wsparcie psychologa może być cenne w poszukiwaniu równowagi emocjonalnej i znalezieniu strategii na poprawę samopoczucia.
Pozdrawiam,
Karolina Białajczuk
2 lata temu
Anna Martyniuk-Białecka
Hej,
Tak czytam, że to może być dla Ciebie trudne wciąż doświadczać ponownego odrzucania. Naturalne, że pojawia się niezgoda, wściekłość na taki stan rzeczy. Z drugiej strony pod tym wszystkim wydaje się, że jest też chęć poradzenia sobie z samotnością, potrzeba przynależności i bycia zauważonym, towarzystwa, budowania relacji? Warto przyjrzeć się co uniemożliwia bycie z innymi i nad tym popracować. Relacje to jeden z ważniejszych elementów życia każdej i każdego z nas.
Pozdrawiam serdecznie,
Psycholog Anna Białecka
2 lata temu
Marek Dudek
Dzień dobry,
Przeżywanie samotności to bardzo skomplikowany proces, sprawiający dużo cierpienia. Może wynikać ze zranień z dzieciństwa. Z modelu przywiązania itp. Może warto udać się na konsultację do psychoterapeuty, aby przyjrzeć się bliżej, w jaki sposób wchodzi Pani w relacje i jak je przeżywa.
Pozdrawiam
M.D.
2 lata temu
Zobacz podobne
Niska samoocena przez łysienie. Boję się, że nie znajdę partnerki.
Jak nie martwić się tym, że przez wyłysienie przestałem podobać się kobietom i przez brak atrakcyjności (jak to kobiety mówią, masz za duże deficyty, więc wizualnie mi się nie podobasz) nie będę miał partnerki a zatem i między innymi sexu. No i co zrobić, by z tego powodu nie urodził się kompleks?
ADHD u dorosłych a praca: Czy diagnoza wpływa na zatrudnienie i prawa pracownicze?
Dobry wieczór, Mam jedno lecz treściwe pytanie, które mnie nurtuje: Czy po stwierdzeniu przez lekarza, ADHD u osoby dorosłej, taka osoba ma z tego tytułu jakieś nieprzyjemności/ograniczenia? Czy pracodawca może na przykład zwolnić na tej podstawie osobę której stanowisko wymaga skupienia np. kontroler lotów? Bardzo chciałbym zasięgnąć pomocy specjalisty, lecz strach przed tak zwanym „brudem w papierach” mnie od tego odciąga. Pozdrawiam
Jak poradzić sobie z utratą przyjaciół i konfliktami z rodziną po terapii
Po terapii straciłam przyjaciół, tracę znajomych, nie lubi mnie rodzina. Gdy im przytakiwałam, to byłam ok. A teraz jestem wyzywana za własne zdanie. Ojciec się gotuje, że mogę lubić inną partię polityczną (od razu nazywa mnie debilem), matka całe życie drze się, że ona ma gorzej, ona ma tak samo, że ja nic nie rozumiem, ona wie najlepiej... A jest tak tępa osoba, że nie potrafi zmienić baterii w budziku. Pół dnia ogląda filmy i gra w pasjansa. Znajomi przestali się odzywać, a jak mnie oszukują i mówię o tym wzrost, to wzbudza się w nich agresja. Z jednej strony czuje się dobrze. Z drugiej samotnie. Nie chcę być samotna, ale trudno mi po terapii zaufać komuś i mam niechęć do poznawania kolejnych fałszywych ludzi.
Czy terapia psychodynamiczna przeważnie nie przynosi efektów na tle lepszego samopoczucia?
Chodzę na tego typu terapię od kilku miesięcy. Wiem, że jest ona długoterminowa. Ale w rozmowach z terapeutką mam wrażenie jakby chciała bym wiedziała, że szanse są niewielkie.
Paniczny lęk o zdrowie i podejrzenia najgorszych chorób. Pomocy!
Witam.Jak sobie poradzić z ciągłym strachem o własne zdrowie? Nie ma dnia, abym nie myślała, a raczej była przekonana o chorobie. Szukam objawów w internecie i wszystko pasuje, potem się mocno stresuje, jestem przekonana, że mam jakąś chorobę,czytam dalej i tak codziennie.Panicznie boję się badań z obawy, że coś wykryją.I naprawdę ciagle coś mnie boli,do tego doszedł duży spadek wagi, a przed nim dolegliwości żołądkowe,bóle,klucie,skurcze,nudnosci,uczucie pełności I zgaga.Pani w aptece poleciła mi Debutir, biorę drugie opakowanie- minęła zgaga, ale pozostałe objawy nie, a doszedł spadek wagi.Wyczytałam o objawach i wskazało na nowotwór, teraz obsesyjnie po kilkanaście razy dziennie się ważę, jak jest mniej niż wczoraj to mam napad lęku i znowu szukam po internecie, a jak waga jest na poziomie z dnia poprzedniego, wmawiam sobie, że przez stres chudne.vAle potem myślę, że to chyba niemożliwe, aby tak przez nerwy z dnia na dzień waga spadała i na nowo mam pewność o okropnej chorobie, stresuje się coraz bardziej.W tym miesiącu myślałam, że nam czerniaka, ale dermatolog powiedział, że nie, potem myślałam, że mam raka migdałka, teraz myślę, że nam nowotwór żołądka lub jelit, bo schudłam i nam objawy.I tak to ciągle wygląda.Nie wiem co mi jest czy naprawdę to jakaś choroba, czy obsesja.Ale obsesja nie powoduje chudnięcia, a choroba już tak. Proszę powiedzieć co nam ze sobą zrobić, bo mam duży kryzys, nie stać mnie na terapię, a badań się boję.Ostatnia morfologia pół roku temu i była ok.Teraz mam tak ogromny strach, a chciałam iść na USG brzucha sprawdzić przyczynę chudnięcia i dolegliwości ,tylko to też kosztuje i ten strach mnie aż paraliżuje. Może dziwnie to brzmi, ale jestem już wyczerpana.
