Odpowiedz jako specjalista
WsteczOdrzucanie przez innych, czy to we mnie jest coś nie tak? Pomocy
Jak znaleźć w sobie cechę, przez którą odrzucają mnie ludzie? Rozmawiałam z kilkoma, ale to nic nie dało, najprawdopodobniej dlatego, że nie byli szczerzy, albo w danym momencie nic im nie wpadało do głowy. A jednak nagminnie ktoś mnie odrzuca. I to nie są pojedyncze osoby, a całe grupy. To boli. Pomocy.
Vaness
2 lata temu
Karolina Białajczuk
To, że doświadczasz odrzucenia przez różne grupy ludzi, może być trudnym doświadczeniem emocjonalnym. Jednak zrozumienie przyczyn tego odrzucenia może pomóc Ci w radzeniu sobie z tą sytuacją.Zastanów się nad swoim zachowaniem i interakcjami z innymi ludźmi. Czy istnieją określone zachowania, które mogą odstraszać innych? Czy jesteś może zbyt zamknięta w sobie, nadmiernie asertywna lub zbyt nachalna? Przyjrzyj się swoim interakcjom z innej perspektywy.Jeśli masz przyjaciół lub zaufane osoby, które są skłonne być szczere, poproś ich o opinię na temat Twojego zachowania i tego, dlaczego ludzie mogą Cię odrzucać. Upewnij się, że te osoby są otwarte i niekierują się złymi intencjami.Jeśli masz trudności z identyfikacją przyczyn swojego odrzucenia i czujesz, że to wpływa negatywnie na Twoje życie, rozważ skonsultowanie się z psychoterapeutą lub psychologiem. Pomoc taka może pomóc w zrozumieniu głębszych problemów.Bądź otwarta na feedback od innych ludzi. Jeśli ktoś Cię odrzuca, zamiast tego spróbuj zapytać, dlaczego to zrobił. To może dostarczyć Ci informacji na temat potencjalnych problemów.
Pozdrawiam
Karolina Białajczuk, psycholog
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Szymon Niżegorodcew
Vaness, Z tego co piszesz widzę że jest Ci trudno i nie rozumiesz dlaczego ludzie Cie odrzucają. Często to co nam się przydarza wynika z tego czego się boimi. Boimi się odrzucenia i właśnie ktoś nas odrzuca. Warto więc popracować nad tym lękiem i tymi myślami, które masz. Może będzie to wymagać pomocy specjalisty, ale pewnie możesz też zrobić kilka kroków sama. Możesz też zastanowić się na ile siebie akceptujesz. Co w sobie akceptujesz. Co lubisz. Z czego jesteś dumna. Możesz zapisać swoje odpowiedzi sama dla siebie. Możesz popatrzeć w lutro z większą akceptacją. Większa akceptacja siebie poprawi Twój nastrój i zmieni Twoje nastawienie do otaczających Cie ludzi. Powodzenia w akceptacji.
2 lata temu
Aneta Czartoryska
Witam.
Prawdopodobnie samej będzie Pani trudno to zobaczyć. Najlepsza będzie do tego przestrzeń w gabinecie i pomoc terapeuty. W bezpiecznych warunkach będzie Pani mogła obejrzeć swój kłopot. Tym bardziej, że jest wysokie prawdopodobieństwo, iż Pani poczucie odrzucenia uaktywni się także w relacji z terapeutą i to doświadczenie będzie mogło być dla Pani otwierające.
Pozdrawiam, Aneta Borzem
2 lata temu
Zobacz podobne
Witam. Jakiego typu specjalista i rodzaj terapii będzie dla mnie odpowiedni?
Witam.
Jakiego typu specjalista i rodzaj terapii będzie dla mnie odpowiedni?
Mam od pewnego momentu problemy z gniewem (zawsze byłem bardzo spokojnym i cierpliwym człowiekiem) bardzo częste moje słowa są błędnie interpretowane przez innych. Bardzo mocno uderzają we mnie nawet najmniejsze złośliwości (nigdy tak nie było), aż doprowadzają mnie do płaczu. Do tego zaczęły pojawiać się najprawdopodobniej ataki paniki. Staram się pracować nad sobą, ale dochodzę do jakiegoś momentu progresu i nagle albo nie jestem w stanie pójść dalej, albo wszystko znika i od nowa jest to samo (te blokady progresu w różnych dziedzinach życia mam od wielu lat). Czuję się, jakby w życiu nic mi nie wychodziło i wszystko, za co się wezmę prędzej czy później i tak miało się rozsypać. Do tego dochodzi bardzo wysoka zazdrość, spowodowana, między innymi, niskim poczuciem wartości i traumami z przeszłości (byłem bardzo długi czas zdradzany i oszukiwany przez moją ex). Przez to wszystko mój związek od kilku miesięcy intensywnie się sypie. Sądzę, że potrzebuję psychologa.
Problemy z intymnością w małżeństwie i brak bliskości po ślubie - co robić?
Jestem po ślubie z żoną 4 miesiące, a współżycia jeszcze nie było, miało być po ślubie, ale byłem spięty, potem 3 razy się spóźniłem pół godziny i nici z tego, teraz żona mieszka ze mną od dwóch tygodni i śpimy osobno, ciągle się kłóci ze mną, a ja jej odpowiedziałem, że niczego od niej nie oczekuje, a ona że powinienem, bo jestem mężczyzną. Wyremontowałem mieszkanie, zapłaciłem za cały ślub, obrączki i inne rzeczy i w dodatku daje jej 2500 zł i płace pożyczkę w banku, ale relacja szwankuje między nami - co mam robić? Nie mogę jej pocałować, przytulić, chwycić za rękę, nie ma między nami czułości i bliskości pomóżcie
Jak radzić sobie z poczuciem izolacji i brakiem wsparcia w relacjach społecznych?
Witam. Moim problemem jestem ja sama. Od dziecka byłam obiektem żartów (w szkole, wśród rówieśników), nigdy nie miałam prawdziwej koleżanki czy przyjaciółki, zawsze były to po prostu znajomości. Zawsze byłam porównywana, bo ktoś się uczył a ja nie, bo ktoś się ładniej ubrał a ja nie itd. Szukając miłości też źle trafiałam bo albo chłopacy/mężczyźni mnie wykorzystywali do tego by żyło im się wygodniej bądź najzwyczajniej ranili. Taka sytuacja ciągnie się do dziś. W miejscu pracy mało kto ze mną rozmawia, prędzej jestem obiektem żartów niż brania mojej osoby na poważnie. Partnera i rodziny też nie mam bo nie udało mi się tego stworzyć. Wiem, że popełniam wiele błędów, wiedząc jak jest sama często izoluje się od ludzi bo najzwyczajniej tak mi dobrze. Ale bierze się to z podanych przykładów i podejścia do mojej osoby. Często żałuję że tak to wygląda a później wmawiam sobie, że wszystko jest ok. Czy jest dla mnie jakiś ratunek?
Jak wspierać partnera w depresji, wpływ nadmiernego narzekania na związek i zdrowie psychiczne
Mój partner od około pół roku jest nie w nastroju, głównie narzeka, na brak zleceń w pracy, że przez to nie zarabia, że jest zmęczony, ciągle go bolą plecy, i takie zachowania trwają przez większość dnia. Mówi, ze ciągle ma wszystko pod górkę, wszystko ciężko przychodzi, non stop się porównuje z innymi, bo oni mają lekko i łatwo im wszystko przychodzi, a on ma pecha i jest mu źle. Najgorsze jest to, ze jego zachowania odbijają się na mnie, bo: "jestem najbliżej". Mamy w domu roczne dziecko. Mnie męczy już ta sytuacja i jego ciągłe narzekania. Jak mu pomóc?
Dziecko męża zamieszkało z nami, co jest dla mnie zbyt trudne, by szczęśliwie żyć. Nie wiem, co robić.
Dzień dobry! Od 6 lat jestem w związku małżeńskim z mężczyzną, który ma dziecko (13 lat). Ja dzieci nie mam, ponieważ taki jest mój wybór i mąż to zaakceptował. Jego dziecko raz w roku przyjeżdżało do nas na kilka tygodni i jakoś to funkcjonowało. Obecnie jego dziecko mieszka z nami (jego matce odechciało się być matką) co nawet nie zostało ze mną skonsultowane, po prostu zostałam postawiona przed faktem dokonanym. W domu zapanował chaos. Ja zawsze ceniłam sobie spokój i przewidywalność, a teraz czuję się tym wszystkim zmęczona. Mąż tak się zafiksował na tej całej sytuacji, że nic poza dzieckiem się dla niego nie liczy. Nie potrafi zrozumieć mnie i mojego zachowania mimo, że mu tłumaczyłam, że na tą chwilę ja nie potrafię tak żyć. Od prawie dwóch tygodni nie rozmawiamy ze sobą i on wcale jakoś nie kwapi się, żeby coś zmienić. Poważnie zaczęłam zastanawiać się nad wyprowadzką, bo czuję, że moje zdrowie psychiczne zaczyna cierpieć z powodu tej sytuacji. Czuje sie odtrącona ,nierozumiana, a z braku konsultacji ze mną też nieszanowana. Dziecko kompletnie mnie ignoruje, ale ja też nie zabiegam o jego uwagę. Chorowałam na depresję i boję się nawrotu. Nie wiem czy warto poświęcać się i swoje zdrowie dla czegoś takiego, gdzie przestałam czuć się osobą ważną w małżeństwie. Strasznie męczy mnie ta sytuacja.
