Odpowiedz jako specjalista
WsteczPrzyjaciółka zrywa kontakt - jak pogodzić się z utratą długoletniej przyjaźni?
Witam, Od pewnego czasu zauważyłam, że z moją przyjaciółką, z którą znam się 12 lat, kontakt się urwał. Każda z nas założyła rodziny, mężowie, ona dziecko. Spotykałyśmy się raz na jakiś czas, pisania było mało. Kiedyś mi już zasugerowała, że wkraczam bardzo w jej życie, kontroluje i po prostu nie mogę tak robić.
I bardzo z tym walczyłam. I czuje, że mi wychodziło. Przedwczoraj napisałam do niej czy może się spotkamy, odczytała.. nie odpisała. Po 2 dniach w pracy, zamiast napisać do koleżanki znak zapytania (bo pracuje w szpitalu, w którym jest mój dziadek i wysłałam jej ciągle zapytania o dziadka) to wysłałam do nie przypadkowo. Kontaktu nadal zero, zaczęłam się martwić, myślałam, że coś z dzieckiem czy z nią. I po chwili dostałam wiadomość, że ona wie, że ten znak na pewno był do niej, żebym przestała kłamać i ona życzy mi jak najlepiej, ale ona przestrzeni na naszą relacje już nie ma. Ma dość tłumaczeń i kończy to. Napisałam, że to nie było do niej, ale ona mówi, że dość słuchania tłumaczeń i na razie. Chciałam się dowiedzieć, co ją kierowało, mówi, żebym nie drążyła i skoro cześć to cześć. Rozmawiałam z mężem, powiedział, że może poczuła się otoczona z twojej strony, ale powinna to wyjaśnić. Jest mi przykro, bo boję się, że kolejny raz coś zrobiłam, chyba że może warto iść naprawdę prosto i nie patrzeć ciągle zecja popełniłam błąd, tylko pogodzić się z utratą i iść przez życie...
Oliwia
6 miesięcy temu
Karol Dyrcz
Dzień dobry,
To, przez co Pani teraz przechodzi, jest trudne i pełne emocji. Strata ważnej relacji, zwłaszcza po tylu latach, może być naprawdę bolesna. Dodatkowo pojawia się poczucie winy, które tylko nasila te uczucia. Nie wiemy dokładnie, co skłoniło Pani przyjaciółkę do podjęcia takiej decyzji. Być może nie miało to bezpośredniego związku z Panią, a wynikało z innych czynników w jej życiu. Chciałbym jednak podkreślić, że w Pani postawie widać dużo zaangażowania i troski. Widać, że bardzo zależało Pani na tej relacji, a takie starania są dowodem prawdziwej dbałości o drugiego człowieka.
Na podstawie tego, co Pani napisała, mogę zasugerować kilka rzeczy, które mogą okazać się pomocne:
Zaakceptowanie jej decyzji: Choć to trudne, warto uszanować jej prośbę o przestrzeń. Być może z czasem emocje opadną i jeszcze będzie okazja, aby się spotkać i porozmawiać.
Pozwolenie sobie na smutek: Ta przyjaźń była ważną częścią Pani życia, więc naturalne jest, że odczuwa Pani stratę. Warto dać sobie czas, by przeżyć te emocje — nie trzeba od razu udawać, że wszystko jest w porządku.
Przeanalizowanie sytuacji, ale bez surowej oceny siebie: Warto zadać sobie pytanie — Czy mogłam zrobić coś, co ją przytłoczyło? — nie po to, by się obwiniać, lecz by lepiej zrozumieć swoje reakcje i mechanizmy działania na przyszłość.
Skupienie się na swoim życiu: Czasami, gdy mocno koncentrujemy się na jednej relacji, możemy nie dostrzegać innych wartościowych osób wokół nas. Być może to dobry moment, by zadbać o inne kontakty lub poświęcić czas na coś, co sprawia Pani radość.
Rozważenie rozmowy z psychoterapeutą, jeśli emocje staną się zbyt przytłaczające: Takie sytuacje potrafią uruchomić trudne uczucia, jak lęk przed odrzuceniem. Rozmowa z terapeutą może pomóc Pani przepracować te emocje i spojrzeć na sytuację z innej perspektywy.
Najważniejsze jest, by nie traciła Pani wiary w siebie.
Relacje bywają skomplikowane i czasem, mimo najlepszych chęci, trudno uniknąć nieporozumień. Dbanie o własne emocje i zdrowe granice pozwoli Pani w przyszłości budować satysfakcjonujące relacje — takie, w których obie strony czują się dobrze.
Życzę Pani dużo siły i spokoju,
Pozdrawiam serdecznie
Psychoterapeuta Karol Dyrcz
6 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Iwona Lassota
Dzień dobry,
rozumiem, że to jest dla Pani bardzo trudna sytuacja i ma Pani prawo czuć trudne emocje. Przyjaźń, więź, szczególnie ta, która trwa przez wiele lat, jest czymś bardzo cennym w naszym życiu, a jej zakończenie lub nawet osłabienie może budzić smutek, rozczarowanie, żal, a także gniew.
Warto przemyśleć, co mogło spowodować decyzję przyjaciółki, szczególnie w kontekście tego, o czym powiedziała, że czuła się kontrolowana tzn.że w jej odczuciu jej granice były przekraczane. To dla niej kwestia poczucia przestrzeni i autonomii, zwłaszcza po tym, jak założyła rodzinę. Często, gdy nasze życie zmienia się (np. pojawienie się dziecka), nasze potrzeby w zakresie kontaktów i granic również się zmieniają.
Ważne, żeby zastanowić się, co w Pani zachowaniu mogło naruszać granice przyjaciółki. Być może Pani intencje były dobre (szczególnie chęć pomocy czy troska o nią), ale ona mogła to odebrać inaczej.
Byłoby dobrze, gdybyście obie zechciały szczerze porozmawiać o Waszej relacji, o tym, co każdej z Was przeszkadza i o Waszych potrzebach. Mam nadzieję, że to się uda i znajdziecie nowe sposoby na budowanie relacji w nowym kontekście życiowym każdej z Was.
Pozdrawiam.
Iwona Lassota
6 miesięcy temu
Anna Pios
Dzień dobry! To naturalne, że jest Pani przykro, kiedy traci Pani długoletnią relację. To może być dla Pani trudny czas. W Pani poście słychać dużą wrażliwość na potrzeby drugiej osoby, a także zdolność do autorefleksji. Pisze Pani, że już od jakiegoś czasu starała się Pani szanować potrzeby przyjaciółki i nie naciskać na kontakt. Proszę się zastanowić, czy Pani potrzeby w tej relacji też były ważne, czy to była relacja, w której obie strony mogły czuć wzajemne wsparcie? Czasem tak jest, że relacje się kończą, wypalają i nie musi to świadczyć o tym, że to Pani coś zrobiła.
Pozdrawiam, Anna Pios
Psycholog, psychoterapeutka w trakcie szkolenia
6 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Oliwio,
zdecydowanie trzeba uszanować prośbę Twojej byłej przyjaciółki. W życiu tak bywa, że przez pewien czas idziemy wspólną drogą z osobami nam bliskimi, by później każdy z nas poszedł w swoją stronę. Zachęcam do doraźnych konsultacji psychologicznych, aby przepracować tę znajomość przy pomocy psychologa. I zamknąć pewnie rozdział :)
pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
6 miesięcy temu
Anastazja Zawiślak
To, co przeżywasz, jest bardzo bolesne – utrata bliskiej relacji, zwłaszcza tak wieloletniej, zawsze zostawia emocjonalny ślad. I nic dziwnego, że próbujesz zrozumieć, co się stało, czy mogłaś zrobić coś inaczej. Takie refleksje są zupełnie naturalne i często pomagają nam rozwijać się jako ludzie. Ale ważne jest też, by nie wpadać w pułapkę ciągłego obwiniania się i analizowania siebie przez pryzmat cudzych decyzji.
Twoja przyjaciółka dała Ci sygnał już wcześniej, że potrzebuje więcej przestrzeni, i wygląda na to, że teraz podjęła decyzję, by zakończyć tę relację. To może być jej sposób radzenia sobie z nowym etapem życia, z macierzyństwem, z własnym zmęczeniem czy potrzebą odcięcia się od tego, co dla niej trudne. Czy mogła powiedzieć to inaczej, spokojniej, z większą empatią? – tak. Ale jej decyzja też jest częścią jej granic, na które – mimo bólu – nie mamy wpływu.
Zrobiłaś to, co mogłaś: napisałaś, próbowałaś porozumienia, dałaś wyjaśnienie. Teraz być może najbardziej wspierającą rzeczą, jaką możesz dla siebie zrobić, jest zaakceptowanie tego, co się wydarzyło, i pozwolenie tej relacji odejść. Nie dlatego, że nie była ważna, ale dlatego, że dalsze próby kontaktu mogą tylko pogłębiać Twój ból.
Zamiast nieustannie pytać: „co zrobiłam źle?”, spróbuj zapytać: „czego ta sytuacja mnie uczy o mnie samej, o moich potrzebach, o relacjach?”
Masz prawo do smutku. Masz prawo do żalu i potrzeby zrozumienia. Ale masz też prawo iść dalej – z troską o siebie, ze świadomością, że nie każda utrata to Twoja wina. Czasem relacje się kończą, bo ludzie idą w różne strony. I to też jest część życia. Daj sobie czas i czułość – to, że boli, znaczy tylko, że ta przyjaźń była dla Ciebie ważna. 💙 Jeśli będziesz potrzebować wsparcia warto spotkać się z psychologiem, który wesprze Cię w tym trudnym dla Ciebie czasie i pomoże Ci przeżyć te emocje.
Anastazja Zawiślak
Psycholog
6 miesięcy temu
Urszula Małek
To, co przeżywasz, jest bardzo bolesne, bo mówimy o przyjaźni, która trwała 12 lat. Nic dziwnego, że trudno Ci się z tym pogodzić. Ale z jej słów wynika, że dla niej ta relacja stała się przytłaczająca -niekoniecznie dlatego, że zrobiłaś coś złego, ale dlatego, że ona inaczej teraz postrzega swoje potrzeby.
Próbowałaś się zmienić, walczyłaś o tę relację, a mimo to ona podjęła decyzję o zakończeniu kontaktu. To bardzo trudne, ale może rzeczywiście najlepsze, co możesz teraz zrobić, to zaakceptować jej wybór i pozwolić sobie na przeżycie straty. To nie oznacza, że Twoje uczucia są nieważne -masz prawo czuć smutek, żal, a nawet rozczarowanie.
Warto też spojrzeć na siebie z czułością. Czasem w relacjach nieświadomie dajemy zbyt wiele, bo bardzo nam zależy, ale zdrowa przyjaźń to balans między bliskością a przestrzenią. Może to dobry moment, żeby zastanowić się, jak budować relacje, w których nie zatracasz siebie, a jednocześnie nie musisz się stale zastanawiać, czy robisz coś nie tak.
To nie jest łatwe, ale idź do przodu z myślą, że w przyszłości znajdą się ludzie, którzy będą chcieli tej przyjaźni na tych samych zasadach co Ty.
Pozdrawiam serdecznie,
Urszula Małek
6 miesięcy temu
Zobacz podobne
Przyjaciółka wymaga ode mnie przekroczenia moich granic. Jestem wykończona.
Witam, mam bardzo duży problem z przyjaciółką, a więc poznałyśmy się na początku 1 klasy technikum, teraz jesteśmy w 3, od tego czasu potraciła dużo swoich znajomych i bliskich przyjaciół, ogólnie przeszła wiele ciężkich przyjaźni, ma problemy z samookaleczaniem, staram się ją bardzo wspierać, udało mi się ją nawet namówić na psychologa, ale rzuciła go mimo że jest coraz gorzej, to nie chce o nim słuchać, nasz główny problem polega na tym, że nasze oczekiwania i podejście do przyjaźni zupełnie się różni- ona uwielbia kontakt fizyczny, ja bardzo nie lubię i co miałyśmy bardzo dużo kłótni, w których mi to wytykała i mówiła, że nie czuje się ważna, ponieważ w jej poprzednich przyjaźniach pokazywały to przez czułe słówka i kontakt fizyczny, tłumaczyłam jej, że po prostu nie czuje się z tym komfortowo i czy nie ma czegoś innego, co mogłabym zrobić- mówiła, że to jest dla niej najważniejsze, zawsze mi to wytykała w kłótniach, których było bardzo dużo ogólnie narzuca mi swoją wizje przyjaźni, ostatnio stała się bardzo zaborcza, robi mi wyrzuty jak spotkam się z kimś innym, że czuje się samotna i wymieniona, mimo że z nią widzę się najczęściej i mam najwięcej kontaktu, a ona oczywiście może mi o swoich wyjściach z innymi mówić normalnie, bo ja nigdy nie wpadłabym na to, żeby zrobić o to komuś kłótnie, ogólnie mam opór przed mówieniem jej o jakichś rzeczach, które mi się przydarzyły wesołe, bo jeśli nie ma w tym jej udziału, od razu zacznie mówić, że na pewno bez niej mi lepiej, chce mieć ze mną kontakt 24/7, mam mówić jej, nawet jak nie będzie mnie przez 20 minut, bo idę do sklepu, mówiłam jej, że czuję się przytłoczona to mi odpowiada, że skoro nie lubię kontaktu fizycznego, to tylko tak mogę jej pokazać, że mi zależy. Ostatnimi czasy czuje się wykończona i cały czas jestem zmęczona i właśnie zasnęłam przez przypadek, nie mówiąc jej, że idę spać, na następny dzień oczywiście paragraf, jak to mam na nią wywalone, nawet nie próbowała słuchać, że okropnie się czuje i jestem zmęczona. Nie wiem, co robić to wszystko mnie masakrycznie przytłacza.
Jak poradzić sobie z nagłym ochłodzeniem relacji z przyjaciółką?
Ostatnio moje relacje z koleżanką znacznie się pogorszyły. Przestała do mnie pisać prywatnie, nawet jeśli coś ode mnie chce, to pisze przez grupę, a moje wiadomości ma w głębokim poważaniu. W relacji "na żywo" jakoś zobojetniałem w jej oczach, nie ma już uśmiechu na przywitanie ani nic. Dzisiaj mnie nawet zignorowała zupełnie i się nie przywitała. Podobnie jak ona dla mnie, tak ja dla niej byłem "głównym" znajomym. Wiem, że ma chłopaka i zna się z nim co najmniej od roku. Przyznam, że mi się podoba, ale nigdy jej tego nie okazywałem, żeby nie psuć relacji... a jednak. nie wiem, co zrobić.
Jak radzić sobie z zazdrością i kontrolą w relacjach przyjacielskich oraz odbudować utracone zaufanie?
Witam. Przez pewien czas byłam blisko w relacji z dwiema dziewczynami. Po pewnym czasie zauważyłam, że zaczęły się one obydwie odsuwać ode mnie. Byłam zazdrosna o tę relację (gdzie to niestety ukazywałam) I z jedną z nich straciłam kontakt, bo poczuła, że wtrącam się w jej życie. Zaczęłam się odsuwać od tych koleżanek, stwierdzając, że nie ma co być w relacji na siłę. Po jakimś czasie u nich nastąpił konflikt i jedna z nich zaczęła się do mnie zbliżać. Byłyśmy naprawdę bardzo blisko.
Każde problemy, troski, żale rozwiązywałyśmy razem.
Ostatnio ona zaczęła znowu odnawiać kontakt z poprzednią koleżanką, zaczęły znowu być blisko siebie, poczułam, że nasze spotkania, rozmowy już nie są takie jak kiedyś. Zasugerowała mi ona, żebym odezwała się do tej dziewczyny i wyjaśniła z nią wszystko. Napisałam do niej, dowiedziałam się, że miała do mnie problem, ponieważ ona była w ciąży, że była sama, nie miała z kim porozmawiać. Ja po prostu miałam blokadę do niej, bo sama się odsunęła i nie chciała ze mną relacji, a wymagała ode mnie, żebym jej pomagała (gdzie o tę pomoc mnie nie prosiła). Przyznałam jej i przeprosiłam za to, że kontrolowałam jej życie i ciągle musiałam gdzieś być z nią. Napisałam jej, co czułam, że miała prawo się odsunąć, ale sugerowanie, że nie miała ode mnie pomocy nie prosząc o nią to nie mogła mnie winić. Ona sugerowała mi już w grudniu spotkanie ze możemy się zobaczyc(bo urodziła dziecko i chciała pokazać córkę), ja nie umiałam się spotkać, bo musiałam wszystko przetrawić i napisałam, że porozmawiam z mężem i spotkamy się następnym razem. Ja jej zasugerowałam spotkanie ostatnio, pomoc przy dziecku i ogólnie. Powiedziała, że da znać i dziękuję za troskę. Porozmawiałam z przyjaciółka, powiedziałam, że się do niej odezwałam i powiedziałam co czuje i wql, popierała mnie i była szczęśliwa że zrobiłam krok. Ostatnio rozmawiałam z przyjaciółka i znowu odczułam zazdrość, że znowu do niej idzie, a do mnie po wielu zaproszeniach nawet nie przyszła. I wysłuchałam, że to wszystko moja wina, że powinnam dawno wyciągnąć rękę, bo ona jest taka, że nie potrafi. Zarzuciła mi, że ciągle tłumaczę się i bronie swoimi problemami psychicznymi a ja nie czuje ze to obrona tylko po prostu się tak czuje. Nie umiałam podjąć wcześniej takiej decyzji, żeby się odezwać, bo tego nie czułam, miałam blokadę. Teraz ona wyczuła, że ciągle ja kontroluje, bo ona się z nią spotyka i ciągle mam o to problem i nie umiem się pogodzić ze oni są razem, a jakbym się odezwała to też bym z nimi mogła spędzać czas. Obwiniam mnie ze jestem hipokrytka, bo powinnam od razu się umówić na spotkanie skoro tak mi bardzo na tym zależy. Ale tal naprawdę po prostu czuje ze moja najbliższą przyjaciółka znowu woli ją od niej Czuje się okropnie, chodzę do psychologa. Niby wszystko sobie mówię i tłumaczę, ale nie umiem się z tym pogodzić. Co mam zrobić
Jak poradzić sobie z utratą przyjaźni i poczuciem odrzucenia?
Witam,Nie mogę sobie poradzić ze startą przyjaciółki ,a właściwe nie wiem czy to była przyjaźń raczej nie z jej strony.Po krotce opiszę .Przyjechała z innego końca Polski,zmieniła całe swoje życie .Poznaliśmy się w pracy i razem pracowalysmy na 1 dziale.Pomagalam Jej w różnych sytuacjach kiedy trzeba było,wychodzilysmy razem poza pracą itp.Polkubilysmy się .Mówiła ze dobrze że jestem i że jestem dla niej ważna l.Od września Ona pracuje na innym dziale,zmienia też miejsce zamieszkania .Widujemy się w pracy przelotnie na zasadzie część.Mam wrażenie ze mnie unika z kultury się odzywa się do mnie i idzie dalej .Nie zatrztma się zeby zapytać co u mnie , od grudnia też nie mamy żadnego kontaktu telefonicznego.Mam wrażenie że byłam jej potrzebna na początku kiedy zaczęła pracę i była obca tutaj,dużo jej pomogłam a teraz widzę że nie jestem jej potrzebna to mnie odrzuciła .Zawsze byłam lojalna wobec niej ,widze też że nabrała pewności siebie jest inna niż była wcześniej zestresowana praca i zmiana życia .Przykro mi bo myślałam że będziemy przyjaciółkami dobrze że się dogadywałyśmy ...tak bardzo mi przykro że nie daje sobie rady z tą sytuacją ...cały czas chce mi się płakać. Nie wiem czy zapytać Jej czy nie chce kontaktu już z drugiej strony boje się z wprost powie ze nie chce . Po nowym roku napisałam jej smsa że jeśli będzie chciała gdzieś wyjść żeby napisała że ja nie chcę się narzucać i na to nic nie odpisała .Czuje że to koniec naszej znajomości ale nie potrafię sobie z tym poradzić ...Mam innych znajomych ale ta koleznka spowodowała ze więcej się śmiałam zaczęłam wychodzić częściej polubiłam ja i tak mi przykro ...Czy jak mogę coś zrobić jeszcze czy porozmawiać .Nie chce żeby pomyślała że jestem jakaś inna ..oczywiście nie jestem lesbijka .Poprostu dobrze się z nią czułam na wyjazdach i imprezach myslalam że będziemy razem jeździć z będę mieć towarzystwo ..chyba dlatego się tak zaangażowałam że jestem sama nie mam męża dzieci i myślałam że będę mieć przyjaciółkę sama tak jak ja do spędzania wolnego czasu .
Jak poradzić sobie z utratą bliskiej przyjaciółki i odbudować swoją tożsamość?
doświadczyłam czegoś, co strasznie mnie poruszyło - straciłam bliską przyjaciółkę, z którą spędziłam wiele lat.
to było jak nagły cios w serce, opierałam na tej relacji tyle rzeczy w życiu. Staram się zrozumieć, co się właściwie stało i dlaczego nasza przyjaźń się rozsypała.
Doświadczam całego spektrum emocji, od smutku i żalu, przez złość, aż do rozczarowania. Czasami nie umiem zatrzymać tych myśli o tym, „co by było, gdyby...” czy ktoś mógłby mi doradzić, jak przetrwać ten czas? Czuję, jakby część mnie zaginęła i nie wiem, jak się pozbierać. Myślę nad tym, co mogę zrobić, żeby zrozumieć własne uczucia i zacząć na nowo układać swoje życie.
Proszę o rady, bo już nie mogę tak żyć
