Odpowiedz jako specjalista
WsteczSytuacja, w której nie czuję więzi z pasierbicami - jak ją ułożyć?
Jestem macochą 3 dziewczyn i biologiczną mamą jednej dziewczynki. Nie umiem czuć biologicznej więzi z pasierbicami, nie lubię nawet ich dotyku, obecność mnie szybko rozprasza/męczy. Jak to ułożyć, zdystansować?
A.P.
2 lata temu
Karolina Białajczuk
Pierwsze, co chciałbym podkreślić, to że Twoje uczucia są zrozumiałe i normalne. Macierzyństwo przyrodnie może być skomplikowaną i trudną sytuacją, szczególnie gdy wchodzi w grę wiele różnych emocji. Ważne jest, aby dać sobie czas na zrozumienie swoich uczuć i znalezienie sposobu, aby radzić sobie w tej sytuacji.
Kilka kroków, które możesz podjąć, aby lepiej radzić sobie z tymi uczuciami to np.
Szukaj wsparcia - Nie wahaj się skorzystać z pomocy psychologa lub terapeuty. Praca z profesjonalistą może pomóc Ci zrozumieć źródło Twoich uczuć i opracować strategie radzenia sobie z nimi.
Znajdź wspólne punkty - Spróbuj znaleźć wspólne zainteresowania lub aktywności, które mogą pomóc w budowaniu relacji z pasierbicami. To może pomóc w nawiązaniu więzi.
Indywidualny czas - Rozważ, czy czasem spędzonym indywidualnie z każdą z dziewczyn nie pomoże w budowaniu lepszej relacji. To może być okazja do lepszego zrozumienia ich osobowości i potrzeb.
Ustal granice - Ważne jest, abyś była szczera wobec siebie i swoich możliwości. Ustalenie zdrowych granic może pomóc Ci w uniknięciu przeciążenia emocjonalnego.
Cierpliwość - Proces budowania relacji potrzebuje czasu. Nie spodziewaj się, że uczucia zmienią się natychmiast. Daj sobie szansę na stopniową poprawę.
Znajdź wsparcie społeczne - Może istnieć wiele grup wsparcia dla macoch i rodzin złożonych. To mogą być miejsca, gdzie można dzielić się doświadczeniami i radzić sobie z trudnościami.
Pamiętaj, że nie jesteś sama w tej sytuacji, i zrozumienie swoich uczuć oraz pracowanie nad nimi jest pierwszym krokiem w stronę lepszego funkcjonowania w relacjach z pasierbicami.
Pozdrawiam
Karolina Białajczuk
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dorota Kuffel
Dzień dobry,
sytuacja, którą Pani opisuje wydaje mi się trudna emocjonalnie. Wyobrażam sobie jak to, co Pani odczuwa, może wywoływać kolejne emocje.
Pierwsze, co mi się pojawia, to w ogóle akceptacja, że tak Pani ma, bez oceny. I już to, jak rozumiem, jest trudne. Być może warto skorzystać z pomocy terapeuty, żeby jak Pani pisze, to ułożyć. Wewnętrzna presja, brak akceptacji dla własnych uczuć, to wszystko ogranicza wewnętrzną przestrzeń do rozumienia i układania się ze sobą.
Pozdrawiam
Dorota
2 lata temu
Marek Dudek
Dzień dobry,
Wyobrażam sobie, jakie to trudne musi być dla Pani. Bardzo mało Pani podała informacji dotyczącej całej rodziny, relacji panujących wewnątrz rodziny. A także Pani partnera. Można się temu przyjrzeć na terapii rodzinnej, lub wsparciowo dla Pani, co takiego się dzieje w Pani, z czego to wynika i co dalej.
Pozdrawiam
M.D.
mniej niż godzinę temu
Zobacz podobne
Córka ma lat 11, jest bardzo dojrzała jak na swój wiek, zachowuje się, ubiera i maluje jak 16-17 latka
Córka ma lat 11, jest bardzo dojrzała jak na swój wiek, zachowuje się, ubiera i maluje jak 16-17 latka, w głowie raczej na 11 lat. Konflikt z ojcem, ignoruje go, często powtarza, że nienawidzi. Z premedytacją robi mu na złość. Często straszy mnie, że zrobi sobie krzywdę. Gdzie się udać po pomoc, co robić, jak z nią rozmawiać?
Poczucie winy i lęk przed odejściem od partnera uzależnionego. Dlaczego czuję wyrzuty sumienia? Jak sobie poradzić?
Co mam zrobić, by przestać czuć się winna tego, że chcę odejść od partnera, który jest uzależniony od alkoholu, hazardu i narkotyków? Chce ratować siebie i dzieci. Nie chce dłużej tak żyć, bo dzieci są małe jest ich 2 i za chwilę rodzi się 3. On nie pracuje. Nie dba o dzieci, nie dba o mnie nawet podczas mego pobytu w szpitalu. Mimo to ciągle mam poczucie winy, że chcę wychodząc ze szpitala odejść i niego wraz z dziećmi. Czuję jakbym go zostawiła ma pastwę losu, bo wiem, że zostanie bez dachu nad głową. Jak wyleczyć te poczucie winy, dlaczego czuję strach i boję się, że popełniam błąd. Wiem, że nie, ale tak bardzo boję się samotności, boje się, że pęknie mi serce jeśli okaże się, że szybko znalazł inną kobietę. Dlaczego się wgl tym przejmuję? Jak mam z tym walczyć?
Dziecko 2,5 roku budzi się z krzykiem i płaczem w nocy - lęki nocne czy problemy emocjonalne?
Moje dziecko (2,5 lat) od dwóch miesięcy budzi się 2-3 razy w nocy (od zawsze idzie spać około 19-19,30, budzi o 21,24,2 lub 5) z niekontrolowanym płaczem, krzykiem i histerią nie do opanowania. Nie daje się uspokoić, mimo że próbujemy razem z mężem na różne sposoby, a w trakcie tych epizodów dziecko jest niespokojne, mówi sprzeczne rzeczy, np. 'mama tulić, mama nie tulić' pić, nie pić i nie daje się przytulić, tupie, kładzie się tarza...
Epizody trwają około godziny/ do 2. Dziwie się, że sąsiedzi są tak wytrzymali. W dzień córka rozwija się prawidłowo, zachowuje się spokojnie i nie zauważamy większych problemów, jest mądrą dziewczynką, z jedzeniem nie ma problemów, ma wszystkie ząbki.. W Październiku pozbyliśmy się smoczka, miała tylko na sen, ale przez miesiąc spała dobrze. Problem był tylko w żłobku, gdy widziała u innych dzieci, ale przeszło. Martwi mnie to zachowanie – czy mogą to być lęki nocne, problemy emocjonalne, a może coś innego?
Jak powinnam reagować, skoro nie da się dotknąć, a z drugiej strony jest noc.. Co powinniśmy zrobić, żeby pomóc dziecku i czy konieczna jest dalsza diagnoza i gdzie szukać pomocy?
Nie pomagają misie i kocyki ani bajki i kołysanki, ani zapalona lamka... Jestem już wykończona, sfrustrowana.
Już nie wiemy, co robić.. Na koniec powiem, że mała przesypiała cale noce do 6 mnc życia, dlatego jest to dla mnie niepokojące.
Dziękuje i proszę o pomoc
Samotność w rodzicielstwie: mąż nie pomaga z 6-miesięcznym dzieckiem, czuję się na skraju wytrzymałości
Piszę tutaj, bo naprawdę już nie wiem, co mam robić. Mam 6-miesięcznego synka z mężem. Od kiedy urodził się maluch, czuję się jakbym była sama. Damian kompletnie się wyłączył z opieki nad dzieckiem. Jego argument brzmi zawsze tak samo: "przecież mała potrzebuje cyca, ja i tak nie pomogę". Nie wstaje w nocy NIGDY. Nawet jak dziecko płacze godzinami, on sobie śpi jak zabity i mówi, że "to moja robota". Codziennie wieczorem znika - albo na padla z kumplami, albo na jakieś swoje zajawki. Wraca późno, czasem nawet nie wiem o której. A ja siedzę sama z maluchem od rana do wieczora, potem całą noc wstaję co 2-3 godziny. Teraz planuje wyjazd z kolegą do Hiszpanii na 2-3 TYGODNIE. Jak mu powiedziałam, że nie dam rady sama z dzieckiem przez tyle czasu, to się zdenerwował i powiedział, że "w pierwszych dwóch latach życia dziecko potrzebuje matki, a nie ojca" i że "powinnam być wdzięczna, że może pracować i nas utrzymywać". Ja już nie śpię prawie wcale od 6 miesięcy. Zaczęłam mieć napady płaczu, czuję się jak zombie. Czasem patrzę na siebie w lustrze i nie poznaję tej osoby. Boję się, że wpadam w depresję poporodową, ale nawet na wizytę do lekarza nie mogę pójść, bo kto będzie z dzieckiem? Próbowałam z nim rozmawiać, ale on mówi, że przesadzam i że "wszystkie kobiety jakoś sobie radzą". Jego matka też mu przytakuje i mówi, że "za jej czasów mężczyźni w ogóle nie zajmowali się dziećmi". Co mam robić? Czy to normalne? Czy rzeczywiście powinnam "dać radę" sama? Czuję się jak najgorsza matka na świecie, że już nie mam siły... Przepraszam za chaotyczny wpis, ale naprawdę jestem na skraju wytrzymałości. Co mam zorbić?
Poczucie obcości ciała, braku kontroli, autoagresja i wyrzuty sumienia podczas ciąży - pomocy!
Dzień dobry. Jestem w 35. tygodniu ciąży i tak jak cała ciąża przebiegała bez zarzutu, świetnie się czułam psychicznie, bardzo dobrze dogadywaliśmy się z mężem, tak teraz poczułam do siebie totalny wstręt. Głodzę się, próbuje nawet się ciąć... tak jakbym chciała zatrzymać to, co nadchodzi, czyli pojawienie się dziecka. Boję się, że mąż mnie zostawi, bo próbuje mnie we wszystkim wyręczać. Nie wierzę, że "wytrzyma" bycie ojcem, że zaakceptuje moje ciało po porodzie, mimo że naprawdę on staje na głowie żeby się mną zająć. Mam wyrzuty sumienia, że ja i dziecko go ograniczamy w pracy, nauce... Przestałam się do niego odzywać, nie umiem wrócić do rzeczywistości. Sprzątam ponad swoje siły i ciągle płaczę, bo np. nie jestem w stanie czegoś podnieść i czuję, że moje ciało mnie ogranicza. Czy to automatycznie przejdzie kiedy maluszek się urodzi, bo takie "stany" powodują szalejące hormony? Straciłam kontrolę, a byłam doskonale przygotowana i pewna siebie!
