Left ArrowWstecz

Kryzys - czuję się samotna, będąc mamą dwójki dzieci i żoną.

Jestem szczęśliwą mamą dwójki dzieci w wieku 3 i 10 lat oraz żoną, ale też bardzo samotną osobą. Nie mam przyjaciół, z mężem się mijamy ze względu na pracę. Pracuje w przedszkolu. Kocham tą pracę, spontaniczność i szczerość dzieci, ale nie radzę sobie zupełnie z dyscypliną. Zwłaszcza teraz po powrocie do zawodu po 3 latach przerwy. Nowe miejsce, nowi ludzie. Niby miła atmosfera, ale zupełnie nie mam w nich wsparcia. Czuje się oceniana i obgadywana za plecami. Zawsze byłam przyjaźna wobec ludzi i szukałam ich akceptacji, a tu trzymają mnie na dystans. Moje własne dzieci też mnie nie szanują. Czuję jakbym u starszej córki zupełnie nie miała autorytetu, a młodszy synek naśladuje we wszystkim siostrę. Do psychologa zaczęłam chodzić, gdy tylko pojawił się bunt u córki, wyzwiska i agresja z jej strony, ale też dla siebie. Będzie już ponad rok. Mam bardzo niskie poczucie wartości, ataki płaczu w domu. Poza nim przyjmuje maskę radości, ale czuję się strasznie i nie widzę żadnej poprawy w stanie zdrowia. Pogodzenie wszystkiego i samo życie mnie przerosło. Jestem osobą wierzącą i modlę się codzień o uzdrowienie z tego stanu pustki i smutku. Nie wiem czy dam radę...
User Forum

Magdzia

8 miesięcy temu
Anna Ulatowska

Anna Ulatowska

Dzień dobry.

To co Pani przeżywa zdaje się być bardzo trudne i przytłaczające - Pani uczucia zasługują na pełną uwagę i wsparcie. To na co zwróciłam uwagę i zachęciłabym Panią do tego aby przyjrzeć się takim perspektywom:

  • * Jest Pani w terapii - regularne spotkania z terapeutą sią istotne w pracy nad obszarami o jakich Pani pisze, że widzi Pani jako “rozsypane” - może warto rozważyć zmianę terapeuty jeśli po roku czasu nie widzi Pani zmiany w funkcjonowaniu - czasami inny specjalista może mieć inne podejście, które dla Pani będzie skuteczniejsze.
  • * Zwrócenie się po pomoc do grup wsparcia dla rodziców lub osób zmagającymi się z podobnymi trudnościami - spotkanie z osobami zmagającymi się z czyść podobnym może być kojące i wspierające.
  • * Odnowienie znajomości z osobami z przeszłości - może wśród nich znajduje się osoba przychylna Pani która mogłaby okazać się wspierająca.
  • * Szczera rozmowa z mężem i zwrócenie się do niego po pomoc - jesteście Państwo małżeństwem, wychowują Państwo dzieci i pracują oboje na dom i mają Państwo praw prosić siebie wzajemnie o pomoc partnerską. Zwrócenie się do męża - najbliższej Pani osoby - może być krokiem do uzyskania wsparcia.
  • * Zwrócenie się do swojej wspólnoty religijnej o wsparcie, rozmowa z osobami ze wspólnoty kościoła, z duchownym lub przewodniczącym Pani kościoła, uczestniczenie w grupach funkcjonujących w kościele - to może przynieść wsparcie i pomóc Pani w przeżywanych trudnościach. 

To są niektóre perspektywy w kierunku jakich może się Pani zwrócić. 

Szukanie pomocy oznacza, że chce Pani zadbać o siebie o swoje samopoczucie a to duży i odważny krok. Ma Pani pełne prawo do proszenia o wsparcie i sięganie po pomoc.

Pozdrawiam

Anna Ulatowska psycholog

 

8 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl

Katarzyna Kania-Bzdyl

Dzień dobry Pani Magdo, 

praca w przedszkolu jest bardzo wymagającą profesją, szczególnie biorąc pod uwagę to, iż wychowawca niejednokrotnie ma pod opieką grupę 15-25 dzieci. Każdy z przedszkolaków ma inne potrzeby, charaktery. Zapanowanie nad nimi wymaga dużego wysiłku. 

Pracuje Pani na dwa etaty, pierwszy z nich to praca zawodowa, a drugi praca w domu. Zacytuję tutaj autorkę książki “też tak mam” Magdalenę Kostyszyn, rozdział pt. Niewidzialna praca:

“ Wstałam rano, zrobiłam śniadanie, wyszykowałam się i zawiozłam do przedszkola dziecko. Za opiekę w przedszkolu płacę każdego miesiąca dwa albo dwa tysiące sto złotych. Kwota zależy od tego, ile córka zje zupy. Jadę na zakupy, w koszyku umieszczam produkty, w które wliczona jest obsługa sklepu i pensje jego pracowników. Zapłacę jeszcze dzisiaj za prąd, wodę, abonament. I za manicure, na który pójdę po południu w ramach umilania sobie własnej niedoli. Za większość usług na świecie płaci się pieniędzmi. Płacimy za to, że kiedy pracujemy, ktoś zajmuje się naszymi dziećmi, za zamówione na wynos jedzenie, które ktoś musi przygotować, spakować i dostarczyć. Za pomoc pani sprzątającej i za usługę czyszczenia w pralni. Kiedy jednak postanawiamy robić to wszystko same - świat odwraca głowę.”

Zmierzam do tego, że prace domowe są niewidzialne: i dla domowników, ale też żaden w sposób się na tych obowiązkach nie zarabia. A przecież ktoś to robi. Jest to praca bez umowy, bez prawa do urlopu. Praca, która nie generuje dochodów. Praca, którą rzadko ktoś docenia. 

Chciałabym tym samym Pani uświadomić, że jest Pani BARDZO pracowitą kobietą. 

Oprócz tego wszystkiego dochodzi wychowanie dwójki dzieci w różnym wieku. Z jednej strony 10-latka, która powoli wchodzi w okres buntu, a z drugiej 3-latek, który mocno zaczyna eksplorować świat (poznawać go, naśladować i modelować innych, próbować nowych rzeczy). 

GDZIE w tym wszystkim jest Pani? Pani przyjemności, chwile dla siebie (bez dzieci)? Mając tyle na głowie kiedyś musi zabraknąć sił. Choćby jak silnym, zorganizowanym i zaradnym się było.  

Prawdopodobnie czuje się Pani wyczerpana. Sugeruję przekwalifikowanie swojego życia w postaci sprawiedliwego podziału obowiązków w domu między członkami rodziny. 10-latka również powinna mieć obowiązki adekwatnie do swojego wieku. Poza tym odnosząc się do Pani obecnej pracy: NIC KOSZTEM SWOJEGO ZDROWIA. Jeśli czuje Pani, że środowisko w postaci współpracowników jest dla Pani niekorzystne proszę rozważyć zmianę miejsca pracy. Nie wiem jak wygląda u Pani w województwie sytuacja na rynku, ale w tym roku szkolnym mocno daje się zauważyć deficyty w wychowawcach przedszkolnych (jest dużo ofert). 

Życzę dużo spokoju i pomyślności!

8 miesięcy temu

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Dobierz psychologaArrowRight

Zobacz podobne

Przytłoczenie rolą matki i budową kariery a poczucie utknięcia po 30-tce

Długo się zastanawiałam, co zrobić z moim samopoczuciem i z tym, jak już dość długi czas męczą mnie myśli. 

Czuję, że utknęłam w miejscu, w którym nigdy nie chciałam się znaleźć, a nawet powiem inaczej, nie myślałam, że się znajdę. Jakiś czas temu skończyłam 30 lat. Mam dwójkę dzieci

Jak radzić sobie z kłamstwami i uzależnieniem 11-latka od komputera i telefonu?

Dzień dobry. Dziękuję za poprzednia odpowiedź. Teraz pytanie dotyczy syna 11 lat. Ostatnio bardzo zaczyna kłamać i oszukiwać. Nie stosuje się do zasad, które są i były omawiane chyba 1000 razy. Liczy się tylko komputer i telefon. Nic się nie liczy, tylko granie. Np. zostaje sam w piątki, bo pracu

Jak radzić sobie z emocjami, gdy dziecko zaniedbuje obowiązki domowe i skupia się na ekranie?

Dzień dobry. Jestem żoną, mama jak radzić sobie z emocjami, gdy po powrocie z pracy zastaje syna w tv a obowiązki, które ma są niewykonane . Np. niezrobione łóżko, niewyciągniętą śniadaniówka, rozrzucony plecak itp. jak zwracam uwagę, to syn mówi, że się czepiam i robię ciągle hałas, bo mu się za

Zmagania z chorobą, uzależnienie od leczenia i ignorancja bliskich - moja historia

Niedawno napisałam zapytanie o chorobę Munchausena. 

Jedna z Pań zapytała, co daje mi ból. Od nastoletnich lat się okaleczałam i po prostu sprawiało mi to przyjemność. I fizyczną i psychiczną. Czułam fizyczną ulgę i choć przez chwilę ktoś się mną interesował. W wieku 17 lat poznałam m

Jak radzić sobie z kłamstwami i uzależnieniem od gier u 11-latka?

Dzień dobry. Dziękuję za poprzednia odpowiedź. Teraz pytanie dotyczy syna 11 lat. Ostatnio bardzo zaczyna kłamać i oszukiwać. Nie stosuje się do zasad, które są i były omawiane chyba 1000 razy. Liczy się tylko komputer i telefon. Nic się nie liczy, tylko granie. Np. zostaje sam w piątki, bo pracu

Córka wpadła w histerię na myśl o spotkaniu z ojcem po 5 latach - jak mogę jej pomóc?

Witam, Chciałabym skonsultować się z psychologiem w sprawie córki 10 lat. Przybliżę sytuacje. Dziecko nie widziało ojca od 5 lat, również brak kontaktu. Prawa zostały odebrane poprzez sąd ojcu. Dzisiaj była sprawa o alimenty i sędzia zaproponowała, aby córka się z nim spotkała. Wsiadaliśmy do aut

Obsesja na punkcie chorób zamiast radości z powrotu do zdrowia - jak sobie z tym radzić?

Kilka lat temu zaczęłam chorować i pojawiła się u mnie obsesja na punkcie zdrowia, badań medycyny. Teraz mój stan się znacznie poprawił, właściwie poza wszczepionym rozrusznikiem i wadami serca jestem zdrowa. I tu leży problem. Nie cieszy mnie to, wręcz każda dobra wiadomość związana z moim zdrow

Jak poradzić sobie z obojętnością męża i brakiem zaangażowania w rodzinę?
Dzień dobry. Jestem mężatką od 5 lat, mamy małe dziecko. Mój problem polega na tym, że jestem sama z wszystkim, zajmuje się domem, dzieckiem, pracuję, robię zakupy, sprzątam, piorę, płacę rachunki. Mój mąż to najgorszy leń i osoba zapatrzona w siebie, która mam wrażenie, że pasożytuje na mnie. Nie r
Czy podjąłem dobrą decyzję wyprowadzając się z domu teściowej po sporach o własne mieszkanie?

Dzień Dobry. Poniżej opiszę swoją sytuację, ponieważ bardzo długo się zastanawiałem czy dobrze zrobiłem. 

Jestem z żoną 10 lat po ślubie, mamy 5-letniego synka. Jeszcze przed małżeństwem planowaliśmy wspólne życie. Pomysłem moim było na wynajęcie mieszkania i w przyszłości odłożenie n

Mąż pracoholik zaniedbuje rodzinę. Brak bliskości i wspólnego czasu

Partner ciągle pracuje, bez wolnego, jedynie niedziela, o ile nie jest handlowa. Nie potrafi być może i nie chce ustawić z kierownictwem grafiku, tak, by móc mieć wolne max dwa dni dla mnie i naszych dzieci. Dzieci ciągle narzekają, że nigdzie czy nawet w wakacje nie wychodzimy, czy kino, basem i

Czy pisanie listów przez matkę bez kontaktu z 2-latkiem jest pomocne i zrozumiałe dla dziecka?

Czy jest sens i będzie to dobre dla 2-letniego dziecka, aby matka, która nie ma kontaktu z dzieckiem, pisała listy?

Czy dziecko w tym wieku rozumie przekaz listowny?

Czy taka forma kontaktu pozytywnie wpłynie na kontakt matki z dzieckiem?

Jak rozmawiać z bliskim z demencją, gdy zapomina kim jesteśmy? Porady dla rodziny
Jak rozmawiać z bliską osobą z demencją, kiedy zaczyna zapominać, kim jesteśmy? Jest to strasznie przykra sytuacja, gdy mój własny tata zapomina kim jestem, mimo, że zawsze traktowaliśmy się jak najlepsi przyjaciele... to tak boli, a nikt nie jest w stanie pomóc
Jak radzić sobie z postępującą demencją?
Kiedy usłyszeliśmy diagnozę, pierwszą reakcją było niedowierzanie. "To na pewno jakaś pomyłka." Ale lekarz nie miał wątpliwości. Demencja. Postępująca. Pierwsze, co zrobiłam, to zaczęłam czytać. Szukałam czegokolwiek, co mogłoby pomóc. Ćwiczenia umysłowe, zdrowa dieta, aktywność fizyczna – wszędzie
Jak radzić sobie z poczuciem izolacji i brakiem wsparcia w relacjach społecznych?
Witam. Moim problemem jestem ja sama. Od dziecka byłam obiektem żartów (w szkole, wśród rówieśników), nigdy nie miałam prawdziwej koleżanki czy przyjaciółki, zawsze były to po prostu znajomości. Zawsze byłam porównywana, bo ktoś się uczył a ja nie, bo ktoś się ładniej ubrał a ja nie itd. Szukając mi
Jak wspierać córkę, która jest perfekcjonistką, samotnikiem i przeżywa problemy emocjonalne?
Dzien dobry, Mam pytanie odnosnie mojej 20letniej corki. Od kiedy pamietam byla perfekcjonistka, raczej typem samotnika, nie umiala funkcjonowac z dziecmi, wolala ksiazki, jest i byla placzliwa, bardzo wobec siebie surowa. Byla i jest wzorową uczennicą. Studiuje dwa kierunki scisle (jej wybor). Tera
Rozdarcie między obowiązkami wobec rodziców a szczęściem małżeńskim: Jak postawić granice?

W tym roku skończę 30 lat, mam żonę i synka, bez których nie wyobrażam sobie życia. Żyje nam się dobrze, możemy na sobie polegać i wzajemnie się wspieramy. Problem tkwi w mojej relacji z rodzicami oraz siostrą. Nigdy nie mieliśmy jakiegoś dobrego kontaktu, raczej przeciętny. Moja mama ma bardzo t

Czy powtarzanie historii i zapominanie codziennych czynności u 65-latki to objawy demencji?
Mama , lat 65 zaczęła opowiadać tę samą historię trzy razy w ciągu jednego spotkania, jakby za każdym razem była dla niej nowa. Jeszcze gorzej było, kiedy zaczęła zapominać ważne rzeczy – czy brała leki, czy już jadła obiad. Czy to zwykłe roztargnienie, czy coś poważniejszego? Gdzie jest ta granica?
Czy osoby z FAS mogą prowadzić samodzielne życie?
Mam brata, 22 lata. Zawsze był „inny” – trudniej mu szło w szkole, zapominał rzeczy, które wydawały się oczywiste. Z matematyką walczył strasznie.... Ale najgorsze były relacje z ludźmi. Często źle odczytywał intencje, ufał nieodpowiednim osobom, czasem zachowywał się tak, że inni patrzyli na niego
Jak spowolnić rozwój Alzheimera?

Mój tata ma zdiagnozowanego Alzheimera od roku. Na początku były to tylko drobne zapomnienia – klucze, telefon, nazwy miejsc. Teraz coraz częściej gubi się w czasie. Wczoraj zapytał mnie, czy jutro jedziemy na święta, chociaż mamy luty. 

Lekarz przepisał mu leki, ale szczerze mówiąc,

Samotność i emocjonalny kryzys - jak sobie poradzić, gdy partner spełnia swoje marzenia

Witam. Jestem aktualnie od paru dni w kryzysie emocjonalnym. Siedzę w domu z 9 MSC synem, mąż od zawsze pracował w normalnych godzinach blisko domu. Zawsze mogłam do niego zadzwonić, wieczory i weekendy spędzaliśmy razem. 

Od dłuższego czasu miał pewna pasje, którą chciał wykorzystać