Kryzys - czuję się samotna, będąc mamą dwójki dzieci i żoną.

Witaj Magdo, 

Poruszasz tutaj kilka wątków, które jak wspominasz wpływają na Twoje samopoczucie określane przez Ciebie stanem pustki i smutku. Czytam o samotności i braku przyjaciół, a jednocześnie wyczuwam pragnienie akceptacji, zwłaszcza w środowisku zawodowym. Czytam o braku wsparcia  i o trudnym powrocie po 3 latach przerwy. 

Słysząc, że odczuwasz brak szacunku ze strony wlasnych dzieci, pomyślałam, że dla osoby, która szuka akceptacji musi być to bardzo przykre. Jednocześnie podziwiam, że to zmotywowało Cię do szukania pomocy. Rozumiem, że nadal korzystasz ze wsparcia psychologa? Myślę, że warto to wykorzystać i poruszyć to, o czym piszesz tutaj na kolejnym spotkaniu. 

To bardzo budujące, że szukasz pomocy. Szukasz sposobu żeby polepszyć swoje samopoczucie, to oznacza, że jesteś dla siebie ważna, że Twoje dobre samopoczucie się dla Ciebie liczy, a to bardzo dużo. 

Z Twojej wiadomości wynikają dla mnie Twoje 2 ogromne zasoby - pierwszym jest motywacja, chęć do polepszenia swojej codzienności. Drugi -już istniejące wsparcie w postaci spotkań z psychologiem. Myślę, że warto je wykorzystać i na kolejnej wizycie powiedzieć o swoich rozterkach i pragnieniach. Specjalista pomoże uporządkować to, co się aktualnie w Tobie rozgrywa. Pomoże wybrać obszar najważniejszy do pracy. Pomoże zaplanować działania, ktore spowodują pożądane przez Ciebie zmiany. 

Życzę wszystkiego dobrego i pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry.

To co Pani przeżywa zdaje się być bardzo trudne i przytłaczające - Pani uczucia zasługują na pełną uwagę i wsparcie. To na co zwróciłam uwagę i zachęciłabym Panią do tego aby przyjrzeć się takim perspektywom:

• * Jest Pani w terapii - regularne spotkania z terapeutą sią istotne w pracy nad obszarami o jakich Pani pisze, że widzi Pani jako “rozsypane” - może warto rozważyć zmianę terapeuty jeśli po roku czasu nie widzi Pani zmiany w funkcjonowaniu - czasami inny specjalista może mieć inne podejście, które dla Pani będzie skuteczniejsze.
• * Zwrócenie się po pomoc do grup wsparcia dla rodziców lub osób zmagającymi się z podobnymi trudnościami - spotkanie z osobami zmagającymi się z czyść podobnym może być kojące i wspierające.
• * Odnowienie znajomości z osobami z przeszłości - może wśród nich znajduje się osoba przychylna Pani która mogłaby okazać się wspierająca.
• * Szczera rozmowa z mężem i zwrócenie się do niego po pomoc - jesteście Państwo małżeństwem, wychowują Państwo dzieci i pracują oboje na dom i mają Państwo praw prosić siebie wzajemnie o pomoc partnerską. Zwrócenie się do męża - najbliższej Pani osoby - może być krokiem do uzyskania wsparcia.
• * Zwrócenie się do swojej wspólnoty religijnej o wsparcie, rozmowa z osobami ze wspólnoty kościoła, z duchownym lub przewodniczącym Pani kościoła, uczestniczenie w grupach funkcjonujących w kościele - to może przynieść wsparcie i pomóc Pani w przeżywanych trudnościach. 

To są niektóre perspektywy w kierunku jakich może się Pani zwrócić. 

Szukanie pomocy oznacza, że chce Pani zadbać o siebie o swoje samopoczucie a to duży i odważny krok. Ma Pani pełne prawo do proszenia o wsparcie i sięganie po pomoc.

Pozdrawiam

Anna Ulatowska psycholog

Dzień dobry Pani Magdo, 

praca w przedszkolu jest bardzo wymagającą profesją, szczególnie biorąc pod uwagę to, iż wychowawca niejednokrotnie ma pod opieką grupę 15-25 dzieci. Każdy z przedszkolaków ma inne potrzeby, charaktery. Zapanowanie nad nimi wymaga dużego wysiłku. 

Pracuje Pani na dwa etaty, pierwszy z nich to praca zawodowa, a drugi praca w domu. Zacytuję tutaj autorkę książki “też tak mam” Magdalenę Kostyszyn, rozdział pt. Niewidzialna praca:

“ Wstałam rano, zrobiłam śniadanie, wyszykowałam się i zawiozłam do przedszkola dziecko. Za opiekę w przedszkolu płacę każdego miesiąca dwa albo dwa tysiące sto złotych. Kwota zależy od tego, ile córka zje zupy. Jadę na zakupy, w koszyku umieszczam produkty, w które wliczona jest obsługa sklepu i pensje jego pracowników. Zapłacę jeszcze dzisiaj za prąd, wodę, abonament. I za manicure, na który pójdę po południu w ramach umilania sobie własnej niedoli. Za większość usług na świecie płaci się pieniędzmi. Płacimy za to, że kiedy pracujemy, ktoś zajmuje się naszymi dziećmi, za zamówione na wynos jedzenie, które ktoś musi przygotować, spakować i dostarczyć. Za pomoc pani sprzątającej i za usługę czyszczenia w pralni. Kiedy jednak postanawiamy robić to wszystko same - świat odwraca głowę.”

Zmierzam do tego, że prace domowe są niewidzialne: i dla domowników, ale też żaden w sposób się na tych obowiązkach nie zarabia. A przecież ktoś to robi. Jest to praca bez umowy, bez prawa do urlopu. Praca, która nie generuje dochodów. Praca, którą rzadko ktoś docenia. 

Chciałabym tym samym Pani uświadomić, że jest Pani BARDZO pracowitą kobietą. 

Oprócz tego wszystkiego dochodzi wychowanie dwójki dzieci w różnym wieku. Z jednej strony 10-latka, która powoli wchodzi w okres buntu, a z drugiej 3-latek, który mocno zaczyna eksplorować świat (poznawać go, naśladować i modelować innych, próbować nowych rzeczy). 

GDZIE w tym wszystkim jest Pani? Pani przyjemności, chwile dla siebie (bez dzieci)? Mając tyle na głowie kiedyś musi zabraknąć sił. Choćby jak silnym, zorganizowanym i zaradnym się było.  

Prawdopodobnie czuje się Pani wyczerpana. Sugeruję przekwalifikowanie swojego życia w postaci sprawiedliwego podziału obowiązków w domu między członkami rodziny. 10-latka również powinna mieć obowiązki adekwatnie do swojego wieku. Poza tym odnosząc się do Pani obecnej pracy: NIC KOSZTEM SWOJEGO ZDROWIA. Jeśli czuje Pani, że środowisko w postaci współpracowników jest dla Pani niekorzystne proszę rozważyć zmianę miejsca pracy. Nie wiem jak wygląda u Pani w województwie sytuacja na rynku, ale w tym roku szkolnym mocno daje się zauważyć deficyty w wychowawcach przedszkolnych (jest dużo ofert). 

Życzę dużo spokoju i pomyślności!