Kryzys suicydalny - czuję się niekochana, nierozumiana i samotna.
Xyz

Klaudia Kalicka
Dziękuję za Twoją wiadomość. Czytam, że jesteś w sytuacji, w której jest Ci bardzo trudno. Brak zrozumienia ze strony rodziców może powodować w Tobie poczucie osamotnienia, a uczucie stresu, z którym się mierzysz prawdopodobnie związane jest z utratą poczucia bezpieczeństwa, zaufania oraz spokojnej atmosfery w domu.
Czy masz wokół siebie osobę, której w zaufaniu możesz powiedzieć o tym, co aktualnie przeżywasz? Która mogłaby okazać się dla Ciebie wsparciem? np. Nauczyciel w szkole, psycholog, pedagog? Ciocia, wujek?
Jeśli potrzebujesz porozmawiać możesz skorzystać z telefonu zaufania. Jest całkowicie darmowy i działa 24h na dobę każdego dnia.
Trzymam mocno za Ciebie kciuki i wysyłam dużo dobrych myśli.
Pozdrawiam
Psycholożka Klaudia

Anna Szczepańska
Przede wszystkim bardzo współczuję. Dobrze, że szukasz dla siebie pomocy. Może warto pomyśleć o terapii rodzinnej, pod warunkiem, że rodzice będą skłonni się zaangażować. Pracuję z młodzieżą, zapraszam na konsultacje.

Barbara Zgała
Droga dziewczyno,
bardzo mocno Cię wspieram w Twoim trudnym którego doświadczasz obecnie w swoim życiu, w Twojej bezsilności i tęsknocie za dobrym czasem spędzanym w gronie bliskich i kochających się ludzi.
Wspominasz o stresie który „bierze się z nikąd” … hmmm… wiesz, czytam o sytuacji w której jesteś i jakoś wydaje mi się prawdopodobne, że może on mieć podłoże w sytuacji rodzinnej (brak zrozumienia, wrzaski, krzyki) i niezaspokojonych podstawowych potrzebach i pragnieniach - bliskości, miłości, spokoju czy bezpieczeństwa. Wyobrażam sobie jak Ci może być trudno i przytulam Ciebie i Twoje trudne.
Chcę Ci powiedzieć, że ten czas zapewne minie i Ty będziesz się cieszyć życiem na nowo. Jesteś młoda i jak widać po tej wiadomości, potrafisz sięgnąć po pomMoc i to jest Twoja super Moc!.
We wcześniejszych odpowiedziach, moje koleżanki już napisały gdzie możesz szukać pomocy- tam znajdziesz osoby które Cię wysłuchają i wesprą, a to może Ci pomoc obniżyć napięcie i zapewne pomału zaczniesz odzyskiwać siły.
Pomyśl, może warto skonsultować się z lekarzem? Możesz zacząć od lekarza pierwszego kontaktu albo psychiatry.
Bardzo mocno Cię wspieram, posyłam dużo ciepłych i spokojnych myśli.
Trzymam mocno kciuki za Twoją wytrwałość w sięganiu poMoc
Baśka

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Dzień dobry. Piszę tutaj, ponieważ mam bardzo duży problem z kobietą, która ma problemy psychiczne. Jej problem polega na tym, że ma problemy z adaptacją otoczenia, depresję poporodową+ odebranie jej córki przez Mops.
Jej były partner bił ją przez 6 lat prawie i w dodatku wynosił z domu rzeczy, które później sprzedawał.. Kobietą powinna brać tabletki, które jej przepisał psychiatra (ZOLTRAL), o ile dobrze pamiętam tak nazywają się te tabletki..
Jesteśmy razem w związku już z 3 miesiące i miałem nadzieję, że udźwignę ten ciężar, ale niestety nie dam rady, próbuje wszystkiego, ale z jej strony jest jakaś ściana.
Po kłótniach każe mi się wyprowadzać, wyrzuca mnie albo ja sam wychodzę, bo nie daje sobie rady.
Tylko niestety albo biega za mną po mieście, albo nachodzi moich znajomych i moją rodzinę w poszukiwaniu mnie.
Wczoraj kolejna niefajna sytuacja. Po północy przyszła na plac do moich rodziców i stała pod drzwiami i podsłuchiwała przez drzwi czy mnie tam nie. Mam dość chciałbym się uwolnić od niej.. proszę pomóżcie mi
Mam mętlik w głowie i obrzydzenie do życia. Mój brat jest niepełnosprawny umysłowo w stopniu głębokim. Ostatnio stał się bardziej nerwowy. Trzaska drzwiami, uderza w piec w nocy.
Jest głośny. W dzieciństwie zdarzyło się, że uderzył mnie lub siostrę. Często chodzi nago i się... zadowala. Na oczach wszystkich. Mama bagatelizuje ten problem, mówi, że z siostrą dramatyzujemy, przesadzamy. Że to nienawiść nas zaślepia. I może tak jest. Czuję się przeklęty. Nienawidzę życia, studiuje, więc mieszkam z rodzicami. Nie mam gdzie pójść. Próbowałem szukać pomocy u specjalistów, ale przepisywali mi tylko antydepresanty, leki przeciwlękowe. Nie stać mnie na terapię. Nienawidzę siebie. Nienawidzę mojego otoczenia. Nie mam motywacji do niczego, tkwię w depresji, która jest codziennością. Nawet nie wiem, czy to choroba, czy zwyczajny stan przytępienia. Nienawidzę moje brata, jestem złym człowiekiem. Przedawkowywałem tabletki o kilkaset mg, żeby zobaczyć, na jaką granice mogę się posunąć. Chcę pustki. Mam ogromne problemy społeczne. Czuję, że nie pasuję. Nie umiem rozmawiać z ludźmi, nie umiem i nie czuje potrzeby zawierać przyjaźni.
Żyję w stanie zawieszenia między rzeczywistością a snem urojonego umysłu, którym chyba jestem. Nie mam celu. I sensu. Będę musiał płacić alimenty na brata, gdy rodzice nie będą w stanie się nim zajmować. Jak byłem mały, myślałem, że mój brat jest opętany. Miałem paranoję przed duchami, zdarzyło mi się widzieć zjawy i słyszeć skrzypienie mebli w środku nocy.
Jestem brzydkim, ohydnym dziwakiem. Chodzę na studia, ale czuję się jakbym, nie należał. Stoję za małą. Wyglądam obrzydliwie. Powoli mam dość. Powoli już mnie wszystko przytłacza. Moja mama nie chce oddać go do ośrodka, a ja nawet jeśli się wyprowadzę, będę przygnębiony z powodu sytuacji mamy. Jest uwięziona z nim. Do śmierci. Proszę. Czy dramatyzuje? Już nie wiem, co jest prawdą, co kłamstwem.
Dzień dobry,
Chciałabym zasięgnąć opinii innych osób, które znają ten temat doskonale. Na początku października zaczęłam spotykać się z chłopakiem, który po około 3tyg powiedział mi, że ma depresję. Do tego momentu codziennie pisał i rozmawialiśmy.
Po wyznaniu tego kontakt zaczął być ograniczony, a ja nie za bardzo wiedziałam, jaka powinnam być.
Kiedy go zapytałam właśnie o to, odpowiedział, żebym się nie zmieniała i była sobą. Niestety nie do końca było to prawdą. Spotykaliśmy się co tydzień, głównie na naszym spotkaniu był seks, trochę rozmowy. Przez tydzień nie pisaliśmy intensywnie, głównie mówił, że nie ma sił, jest zmęczony lub śpi.
Jednak w weekend znowu się spotykaliśmy.
Kiedy kontakt urwał się na tydzień, po pisaniu i dzwonieniu do niego, otrzymałam wiadomość, że potrzebuję pobyć sam.
Nie dawało mi to spokoju i założyłam aplikacje randkowa, gdzie my się też poznaliśmy i spotkałam go tam, zakładając fałszywe konto, od razu do mnie napisał i jednoznacznie dał do zrozumienia, że możemy spotkać się na seks...
Wysłałam mu to wszystko prywatnie i napisałam, że mnie oszukiwał, że od początku miał wobec mnie złe intencje i generalizuje kobiety, karząc mnie za błędy jego ex.
Powiedział, że tak, że nie chciał mnie skrzywdzić, że tej rozmowy nigdy nie powinno być, że zasługuje na kogoś lepszego, a on nigdy nie zaangażuje się emocjonalnie, bo zawsze był krzywdzony, zawsze od niego odchodzili ludzie i nie otworzy się już nigdy dla nikogo.
Nie umiem sobie wyjaśnić całej tej sytuacji i jak to interpretować.... Nie mamy już kontaktu.