Czy leki psychiatryczne spowodują, że będę otumaniona, mówiła rzeczy, których nie chcę?
ANONIM

TwójPsycholog
Dzień dobry!
Lekarz jak najbardziej może poprosić o dane medyczne, np. by zobaczyć historię leczenia. Można takiego dostępu również odmówić.
Każdy lek ma skutki (często nazywamy je ubocznymi), jednak częstość ich występowania jest przeróżna i jest to szczególnie indywidualny proces. Lek, który dla jednej osoby jest nie do ocenienia, dla drugiej może powodować skutki, które utrudniają funkcjonowanie. Z lekami psychiatrycznymi jest tak, że lekarz dobiera je i modyfikuje dopóty, dopóki nie ograniczy jak najbardziej tych nieprzyjemnych skutków. Każde działanie leku może Pani z nim skonsultować, odstawić lek lub zamienić na inny. Z pewnością nie będzie Pani robić rzeczy, których nie chce - leki antydepresyjne i przeciwlękowe mają za zadanie Pani pomóc, wyrównać stężenie neuroprzekaźników w mózgu (np. serotoniny), by poczuła się Pani lepiej i mogła efektywniej funkcjonować. Może zdarzyć się, że będzie Pani odczuwała senność, otumanienie (ma to zadanie przeciwlękowe) jednak, gdy będzie to problemem, proszę od razu zgłosić się do lekarza - wymienicie lek lub dawkę :) Tycie jest również indywidualną sprawą, zobaczy Pani czy coś się dzieje. Wszystko jest do modyfikacji, tak że proszę spokojnie do tego podejść i obserwować :)
Trzymam kciuki

Agnieszka Wloka
Dzień dobry,
myślę, że najważniejszą kwestią jest jednak po co Pani ma te leki brać i na co mają Pani pomóc. Na dzień dzisiejszy leki zalecane przez psychiatrów są znacznie bezpieczniejsze - jak każdy oczywiście wśród przeciwskazań mają prowadzenie pojazdów, możliwość osłabienia koncentracji - tu przede wszystkim warto dać sobie tydzień/ dwa na samoobserwację - jak pani na leki zareaguje. Zawsze może Pani wrócić do lekarza i poprosić o zmianę. Co to przytycia - jest to jeden z bardzo rzadko występujących skutków ubocznych - tu znów jest Pani w stanie się poobserwować i poeksperymentować z dietą:) Jak coś to zapraszam do kontaktu: Agnieszka, tel. 662624352

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Od lat zmagam się z ogromnym lękiem przed wymiotowaniem. Zaczęło się to już w dzieciństwie i utrzymuje się do dziś (w tym roku skończyłam 19 lat). Zdarza się, że ten właśnie lęk paraliżuje moje codzienne życie (szukam wokół siebie dostępnych toalet, gdy ktoś ma jakieś zatrucie pokarmowe, odliczam dni od kontaktu z tą osobą, jakoby to miało zapobiec zarażeniu ewentualną chorobą wywołującą wymioty, noszę ze sobą zawsze woreczki jednorazowe, unikam dużych skupisk ludzi i dzieci).
Zastanawiam się, czy to jest etap, kiedy powinnam myśleć o psychoterapii?
Terapia schematów. Zaznajamiam się z rozumieniem problemów z perspektywy terapii schematów. Wszystko jest dla mnie spójne i zrozumiałe, zastanawiam się nad jednym.
U osoby dorosłej bardzo mocna potrzeba opieki/ukojenia/zainteresowania/'psychicznego przytulenia’ przez rodziców/terapeutę. Wiem, że nie jest to schemat, ale potrzeba, która prowadzi do licznych fantazji i zachowań, które mają jej zaspokojenie.
Chciałabym to jakoś zaklasyfikować, jeżeli to nie jest schemat to co to jest? Czy to może być, np. tkwienie w trybie wrażliwego dziecka, którego schemat opuszczenia i niestabilności nakręca taką potrzebę w dorosłości?