Odpowiedz jako specjalista
WsteczWitam. Mam 17 lat. Chcę iść do psychologa, bo wiem, że moje traktowanie samej siebie i myślenie o sobie jest destrukcyjne, nie radzę sobie z huśtawką emocjonalną i możliwe, że mam też ADHD
Witam. Mam 17 lat. Chcę iść do psychologa, bo wiem, że moje traktowanie samej siebie i myślenie o sobie jest destrukcyjne, nie radzę sobie z huśtawką emocjonalną i możliwe, że mam też ADHD. Moja mama tego nie rozumie i mówi, że mam nie przesadzać .
Moje starania i rozmowy z nią na ten temat, nie pomogły. Nie pozwala mi iść na terapię, mówi, że mam poczekać do skończenia lat 18, co nadejdzie w październiku. Co mam robić?
Estera
2 lata temu
Kinga Osmulska
Dzień dobry,
W świetle prawa nie możemy, jako psycholodzy, przyjąć Cię bez zgody Twojego opiekuna prawnego. Jest kilka opcji działania w tej sytuacji: możesz poczekać do ukończenia 18 roku życia, możesz i to rekomenduje porozmawiać z mamą, bądź inną osobą dorosłą z Twojego otoczenia, np. ciocia, wujek, dziadkowie i poprosić ich o wsparcie. Możesz również użyć (w formie przeczekania do ukończenia 18 roku życia) młodzieżowego telefonu zaufania: 116 111.
Pozdrawiam
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Izabela Czak-Kunert
Witam.
Z tego, co piszesz, rozumiem, że jesteś w trudnej sytuacji i wykazujesz chęć znalezienia pomocy i wsparcia. To bardzo ważne, że zdajesz sobie sprawę z potrzeby skorzystania z terapii, aby poprawić swoje samopoczucie oraz radzenie sobie z emocjami i myśleniem.
Jeśli Twoja mama nie jest jeszcze przekonana do tego pomysłu i odczuwasz frustrację związaną z brakiem możliwości skorzystania z terapii, istnieje kilka kroków, które możesz podjąć. Przede wszystkim spróbuj jeszcze raz rozmówić z Twoją mamą. Wyjaśnij jej swoje uczucia i obawy oraz to, dlaczego terapia jest dla Ciebie ważna. Staraj się wyrazić swoje potrzeby i nadzieje związane z terapią w sposób spokojny i zrozumiały.
Możesz także przedstawić Twojej mamie wiarygodne źródła informacji na temat terapii i ogólnego znaczenia opieki psychologicznej. To może pomóc w jej zrozumieniu, jakie korzyści terapia może przynieść. Jednym z rozwiązań jest także rozmowa z rówieśnikami, przyjaciółmi, krewnymi, którzy także mogli być w podobnej sytuacji. Ich doświadczenia i perspektywy mogą być cenne.
W międzyczasie, możesz skorzystać z dostępnych online źródeł samopomocy, takich jak aplikacje do zarządzania emocjami, techniki relaksacyjne czy poradniki psychologiczne. Możesz także zastanowić się nad kontaktem z psychologiem szkolnym lub pedagogiem - w takich przypadkach zgoda rodzica nie jest niezbędna.
Pamiętaj, że Twoje zdrowie psychiczne jest ważne i potrzeba wsparcia jest zupełnie zrozumiała. Jeśli nie możesz przekonać swojej mamy do terapii przed osiągnięciem 18 lat, może warto skorzystać z innych dostępnych opcji wsparcia i równocześnie dążyć do rozmów z nią na ten temat.
Pozdrawiam, Izabela Czak
2 lata temu
Monika Kujawińska
Estero,
Może masz u siebie w szkole psychologa, z którym mogłabyś porozmawiać na powyższe tematy, jeśli tak to możesz zapytać rodziców czy pójście do niego byłoby rozwiązaniem, zanim będziesz pełnoletnia. Według polskiego prawa osoby niepełnoletnie muszą mieć zgodę opiekunów prawnych na konsultacje z psychologiem, psychoterapeutą czy psychiatrą. Jeśli nie ma takiej możliwości, możesz umówić wizytę u psychologa lub psychoterapeuty już teraz na termin po Twoich urodzinach, tak żebyś miała pewność, że specjalista, z którym chcesz porozmawiać ma jeszcze wolne terminy w październiku.
Pozdrawiam,
Monika Kujawińska
2 lata temu
Zobacz podobne
Wydaje mi się, że mam depresję. Jak można ją zdiagnozować?
Witam. Wydaje mi się, że mam depresję. Jak można ją zdiagnozować? Czy da się bez osobistej konsultacji z lekarzem? Najlepiej przez korespondencję, chcę być anonimowa. Objawy i regułki z netu znam na pamięć, wiele się zgadza. Rano wstaję, bo muszę... bo dzieci do szkoły, bo facet do pracy... ale czuję się bezwartościowa, jakby ktoś wyssał ze mnie pozytywne podejście do życia.
Moje pytanie brzmi jak radzić sobie z emocjami, które mnie przytłaczają
Dzień dobry,
Nazywam się Małgorzata. Mam 33 lata, jestem singielką, Moje pytanie brzmi jak radzić sobie z emocjami, które mnie przytłaczają, i zalewają wręcz wewnętrznie, powodują napięcie wewnętrzne, co powoduje również różne bóle mięśniowe. Jak w związku z tym bardziej zadbać o siebie oraz jak pokonać lęk w kontaktach z innymi?
Dziękuję za odpowiedź.
Podejrzewam u męża ChAD. Psychiatra dał leki, ale nie postawił diagnozy - mąż ma napady lęku i poczucie beznadziei. Czy tak może być?
Od kilku dziesięciu lat podejrzewam że maz ma chad.Po rozmowie z psychiatra przekazałam informacje oczywiscie maz to potwierdził.. Nie chcial wcześniej iść do psychiatry.Do dnia jak dostal okropnego napadu leku paniki był nie do życia to była katastrofa.Wiedzialam jak postepowac bo od 5 lat czytam o xhad.Lekarz przepisał silny środek uspakajajacy i kwetiapune .Leki zaczęły dzialac po miesiącu.Maz wcześniej przed rozmową z psychiatra nie spał 6 dni.Po kwetiap7nie przespal 5 godz to był sukces.Nurt7je mnie pytanie dlaczego kekarz nie dał diagnozy mimo że pi rozmowie z nami odpowiedzi na zadawane pytania i opowiedzeniu przez nas jakie objawy od kilkunastu lat występowały nie odpowiedział k9nktetnie mimo że wszystko wskazuje na chad.Jeszcze pytanie mimo że jest dużo lepiej przeważnie rano ma napady leku i beznadziei czy to tak ma byc i czy to wkoncu ustąpi?
TW. Depresja, zaburzenia osobowości i hazard: jak sobie poradzić?
TW: próby samobójcze
Dzień dobry. Mam 29 lat i od jakiegoś roku moje cierpienia wychodzą na światło dzienne. Cierpię na depresję oraz zaburzenia osobowości nieokreślone (diagnoza od psychiatry). Jestem na lekach – rano Velaxin 225 mg i przed spaniem Mirtor 30 mg. Dodatkowo mam problem z hazardem, który przysporzył mi licznych problemów finansowych, z którymi sobie nie radzę. Nie wiem, czy mogę to tak nazwać, ale mam za sobą kilka prób samobójczych. Próbowałem przedawkować leki przeciwbólowe (30 tabletek w dawce 500 mg każda) oraz parę razy próbowałem sobie podciąć żyły (w tym przypadku wiem, że biologia nie pozwoliła mi stracić dużej ilości krwi). Mam liczne blizny na ciele, bo samookaleczenie jest moim jedynym sposobem na ulgę emocjonalną. Nie odczuwam przy tym bólu – wręcz przeciwnie. Nie mam przyjaciół czy znajomych, z którymi mógłbym zamienić w ciągu dnia kilka zdań, wyjść na miasto, więc uczucie samotności towarzyszy mi każdego dnia. Nigdy nie potrafiłem utrzymywać trwałych relacji koleżeńskich. Jestem typem introwertyka, który ma problem z budowaniem nowych znajomości. Dodatkowo w dużej mierze odczuwam poczucie beznadziejności, braku jakiejkolwiek wartości oraz brak chęci i przyjemności z życia. Nie pracuję na pełen etat, bo nie jestem w stanie – wiem, że moja produktywność spadła do minimum. Odczuwam ciągłe zmęczenie i brak energii, jednak kiedy przychodzi pora spania, potrzebuję tabletek, żeby zasnąć. Przeważnie budzę się z bólem głowy, który jest ze mną przez większość dnia. Jeśli chodzi o moją relację z rodziną, to uważam, że zaznałem zaniedbania emocjonalnego. Ojca (specjalnie unikam słowa „tata”) nigdy nie było w domu. Zawsze pracował, odkąd pamiętam. Gdy byłem mały, prowadził swoją firmę, więc często przenosił pracę do domu. Później pracował jako kierowca międzynarodowy, więc był to system: 2–3 tygodnie poza domem, a później weekend lub kilka dni w domu, żeby znowu wyjechać w trasę. Byłem jedynym synem, więc moje otoczenie w trakcie dojrzewania skupiało się na mamie, babci i siostrach. Jako mężczyzna dojrzewający nie miałem więc nigdy męskiego wzorca, mentora czy towarzysza do rozmów. Zawsze byłem zdystansowany, nigdy nie rozmawiałem o swoich uczuciach czy emocjach z bliskimi. W ostatnim czasie mocno otworzyłem się ze wszystkim przed rodzicami, pisząc list, który im odczytałem. Tylko w takiej formie potrafiłem zebrać wszystkie myśli. Wspomniałem im o swoich próbach, okaleczaniach, czy o tym, jak się czułem przez nich zaniedbywany (czego nie byli świadomi). Tak naprawdę to nie wiem, jaką formę pytania do mojej sytuacji przytoczyć, ale skoro jest tutaj dostęp do grona specjalistów, to chciałbym wiedzieć, czego mogę się dowiedzieć o moim przypadku.
Mam problem z zaburzeniem osobowości połączone z depresją umiarkowaną, zaburzenia somatyczne lęki i szybko denerwuje się
Witam, mam na imię Szymon mam problem z zaburzeniem osobowości polączone z depresją umiarkowaną zaburzenia somatyczne lęki i szybko denerwuje się. W wieku 6 lat miałem ciężki wypadek potrącił mnie i babcie na pasach samochód jakoś cudem doszedłem do siebie, teraz obecnie niezbyt dobrze w życiu mi się potoczyło. Dwa lata temu urodził mi się syn ale zostałem pewne sposób odrzucony przez matkę mojego syna przez przyczynę mojego wieku, mam 24 lata i w pewnym sensie pogodziłem się że będę sam mieszkam sam. Babcia jest już bardzo podeszłym wieku że nie daje już rady i mieszka u mojej cioci, moja mama mieszka zagranicą, tata mnie mój odrzucił i też przez to czuje się z tym wszystkim odrzucony i mam myśli takie że odpuszczę że nawet jak bym miał mieć kolejny wiązek to ono upadnie bardzo szybko tak jak mamy związek z ojczymem . Jestem też po traumie przemocy domowej mama jest po rozwodzie wieku 20 lat zostałem sam bez mamy wyjechała zagranice Ja nie chciałem. Chciałbym zasięgnąć rady ogólnie leczyłem się do 2019 roku ostani raz w szpitalu byłem 2019 jak dostałem ataku zaburzenia somatycznego połoczone z parestezja po przebytym urazie ręki przed ramienia .Nie mogę brać leków negatywnie działają boję się że stracę pracę przez to wszystko proszę o pomoc pozdrawiam Szymon
