Od pół roku bardzo źle się czuję, nic mnie nie cieszy, nie mam na nic siły, miewam wahania nastroju. Tylko sen jest dla mnie do wytrzymania. Nie wiem co się dzieje i co robić?
Anonimowo

Michał Kłak
Witaj!
Doświadczasz wielu róznych trudności w i tak zawiłym okresie życia, jakim jest bycie nastolatkiem. Rozumiem, że od kilku miesięcy zauważasz nasilenie i dużą zmienność nastroju a tym samym także swojego zachowania. Warto skonsultować się ze specjalistami w najbliższym Ośrodku Środowiskowej Opieki Psychologicznej i Psychoterapeutycznej dla Dzieci i Młodzieży, w czym może pomóc Ci tata. Pomoc udzielana w tych ośrodkach jest bezpłatna (w ramach NFZ) i nie wymaga skierowania. Warto skorzystać, by uporządkować to, czego doświadczasz. Mam nadzieję, że uda Ci się namówić tatę do skorzystania z tej formy pomocy.
Pozdrawiam i trzymam za Ciebie kciuki!

Luiza Stańczyk
Dzień dobry. Opisana sytuacja z pewnością jest dla Ciebie bardzo trudna. Wiele z tych objawów może wskazywać na zaburzenia nastroju. Czas trwania problemu jest już zbyt długi, by można liczyć, że to minie. Zdecydowanie warto pomyśleć o wsparciu psychologicznym i psychiatrycznym. Do tego niezbędna będzie zgoda i pomoc rodziców - myślę, że warto porozmawiać z tatą. W sytuacjach awaryjnych można także zadzwonić na Telefon Zaufania (nr: 116 111) i zapytać jakie kroki należy podjąć w konkretnej sytuacji, by uzyskać pomoc. Pamiętaj, Twoje zdrowie jest najważniejsze!
Pozdrawiam
Luiza Stańczyk

Alicja Sadowska
Dzień dobry,
Dziękuję Ci za tak obszerną wiadomość. Widzę, że w Twoim życiu wiele się dzieje, pojawiło się dużo trudności i przypuszczam, że czujesz się już tym zmęczona. Z tego co piszesz pojawiło się wiele skrajnych emocji, od znacznie obniżonego nastroju, po przypływ energii. Piszesz też, że ten stan emocjonalny trwa już od roku. To bardzo długo. Utrata zainteresowań, chęci, znajomych mogą świadczyć o pojawieniu się zaburzeń nastroju, np. depresji. Na pewno warto byłoby skonsultować się z psychologiem, aby przeprowadził on z Tobą pogłębiony wywiad i pomógł w zorganizowaniu pomocy. Na pewno będzie do tego potrzebna zgoda rodziców. W sytuacji, którą opisujesz, może warto najpierw porozmawiać o tym z Twoim tatą. Można też poszukać najbliższego Ośrodka Środowiskowej Opieki Psychologicznej i Psychoterapeutycznej dla Dzieci i Młodzieży - pomoc tam jest bezpłatna i nie wymaga skierowania.
Życzę Ci wszystkiego dobrego,
mgr Alicja Sadowska
Psycholog

Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
rozumiem, że jesteś w trudnej sytuacji i przeżywasz wiele emocji. Myślę, że w sytuacji, w której odczuwasz takie zmiany w nastroju, izolację od przyjaciół, trudności w kontrolowaniu emocji i utratę zainteresowań, bardzo ważne jest, aby skonsultować się z psychologiem, psychoterapeutą lub psychiatrą. Specjalista może pomóc Ci zrozumieć i zdiagnozować ewentualne trudności, które mogą wpływać na Twoje samopoczucie. Ważne, abyś spróbowała jeszcze raz porozmawiać z rodzicem o swoim stanie emocjonalnym. Wyjaśnij, że to, co czujesz, jest ważne i nie możesz bagatelizować swoich problemów. Możesz poprosić ich o wsparcie w poszukiwaniu pomocy specjalistów. Możesz również zwrócić się do psychologa szkolnego lub zadzwonić na Telefon Zaufania. Pamiętaj, że Twoje emocje i samopoczucie są ważne, i warto dążyć do poprawy swojego stanu psychicznego.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Mam 17 lat, raczej spiętą sytuację w domu, nie mogę poczuć dobrych emocji, jedynie tylko te złe, nie pamiętam, kiedy ostatnio poczułem naprawdę szczęście, mam odruchy nerwowe, nie mogę usiedzieć lub być za długo w miejscu, bo drgne, jem oraz obgryzam paznokcie z nerwów, każdy dzień jest taki sam, i ciężko mi zapamiętać co działo się wczoraj, od 2020-2023 nie pamiętam naprawdę niczego
Witam.
Mam pytanie: po ponad 20 latach razem, będę się rozwodziła z mężem. Mąż ma depresję, stwierdzona przez lekarza przed chyba 5laty. Nie leczył się. Tabletki miał od lekarza przepisane, ale brał, jak chciał. Jak wspominałam o terapii, był zaraz na mnie zły, że on nie będzie tego robił, bo raz był u pani psycholog i nic mu to nie dało. Przez te lata byłam przy nim, chociaż nie powiem, czasem było ciężko. Mąż w domu nie robił całkowicie nic, starałam się go wyręczać, ile mogłam, pracując na cały etat, starałam się też być cały czas dla naszych dzieci (16 i 9 lat), starałam się też ogarniać dom. Z biegiem czasu słyszałam coraz częściej, że to moja wina, że on ma depresję, bo chodził do pracy, gdzie się jej nabawił przeze mnie i dzieci, że jest w miejscu, w którym nie chce być (mieszkamy w Niemczech) też przeze mnie i dzieci.
Z biegiem czasu doszły brak szacunku i chamskie dogadywanie i oczywiście coraz częściej wypominanie wszystkich moich błędów i tego, że nie mam chęci na seks. W sumie w domu bałagan więc i tego nie robiłam, za mało zarabiałam (pracowałam, odkąd przyjechałam do Niemiec, zawsze na cały etat - 41,5 godzin tygodniowo) I czasem tylko jak powiedziałam, że żal mi, że z dziećmi nie spędzam tyle czasu, ile bym chciała (on nie robił z nimi nic), to i tak zaraz był zły, bo dużo ludzi tak robi i dzieciom nic się nie dzieje. 23.09 (nigdy nie zapomnę) mój mąż (pracuje jako kierowca ciężarówki, codziennie w domu) zadzwonił w trakcie pracy, a akurat miałam wolne i jak zwykle (nie pierwszy raz) nasza rozmowa toczyła się tak już po chwili (w sumie to był jego monolog), jaką to ja jestem zła żona, że nie ma seksu, że jestem do niczego (nie wyzywał ani nie bil), ale wtedy coś we mnie pękło. Po tym jeden dzień nie rozmawialiśmy i nie spal w domu, a potem zaczęło się piekło przez 2 miesiące.
Nie chce do tego wracać, ale nurtuje mnie jedno pytanie, bo "naturalnie" całej sytuacji jestem winna ja, bo po tym powiedziałam, że nie chce z nim być, a on się przez te 2 miesiące pierwsze starał i albo mnie kochał i naprawiał, albo nienawidził. Prosiłam, żeby mi dał święty spokój, ale nie docierało.
Teraz jak oboje się chcemy rozwieść, ale non stop słyszę, że to moja wina, bo go w chorobie zostawić chce (ja twierdzę, że to nas obu wina). Czy to normalnie, że ja tak zareagowałam?
Ranił mnie bardzo przez przynajmniej półtora roku, starałam się być silna i tłumaczyłam go depresja, ale coś we mnie pękło.
Czy takie odzywanie się do drugiej osoby mogę ta depresja tłumaczyć, bo on się tak tłumaczy cały czas.
Czy to ja powinnam go na siłę zaciągnąć na terapię (teraz w końcu po kłótni robi)? Czy ja musiałam i muszę przy nim być, bo ma depresję? Cały czas mam wrażenie, że on chce na mnie wymusić poczucie winy. On niby wie, co złe robił, ale jak rozmawiamy, to próbuje i tak się wybielić i na mnie winę zrzucić.
Ja wiem, że moja wina jest taka, że mu nie mówiłam, że mnie to rani, co mówi. W sumie próbowałam, ale było zaraz, co się czepiasz (tylko bardziej chamsko).
Ja chce już normalnie żyć, chce się skupić na dzieciach, a potem być może i dla mnie poszukać terapeuty.
Nie wiem, czy będę chciała jeszcze z kimś być, czy będę umiała, ale nurtują mnie te pytania i będę wdzięczna za odpowiedź. Pozdrawiam
Witam!
Mam pytanie, co zrobić?
Mam stalkerów i mnie strasz na wszystkie sposoby ,np. że jak zacznę dbać o siebie, się malować i umawiać z mężczyznami w miarę przystojnymi, to będą wzywać na mnie karetkę, by mnie zabrała do szpitala psychiatrycznego. Przez te osoby już byłam w szpitalu, sama się zamknęłam, na własne życzenie, bo do załamania nerwowego mnie doprowadzili swoim zastraszaniem. Generalnie mi życie uprzykrzają od kilku lat. Czy można mnie tak po prostu zabrać, bo ktoś ma kaprys i chce mnie zastraszyć?
Czy ja będę miała możliwość wytłumaczenia, gdy karetka przyjedzie się czy po prostu mnie na siłę wezmą?
Jakie są procedury? A ja mimo strachu, chcę być zadbana, ładnie ubrana, a nie poddać się ludziom, którzy mi życzą źle. Po prostu się boję żyć, dzięki tym osobom, boję się ich gróźb.
Jak mam sobie poradzić z tym? Proszę o radę. Moja psychika siada po prostu.