Bardzo boję się, że mąż mnie zrani. Wycofywałam się z relacji z tego lęku.
dorota

TwójPsycholog
Dzień dobry Pani Doroto,
czy jest Pani w stanie zastanowić się nad źródłem lęku, tj. z czego/ kiedy on w Pani powstał? Czy coś wydarzyło się w młodości a może w związku opiekunów/rodziców - była Pani świadkiem? Lub doświadczyła Pani zranienia w bliskiej relacji, również przyjacielskiej/rodzinnej? Pracując nad lękiem bardzo ważne jest jego źródło, ponieważ pozwala na rozłożenie całego lęku na mniejsze czynniki i pracę nad nimi :)
Drugą sprawą, niezwykle ważną, jest praca nad poczuciem własnej wartości, nad pewnością siebie, w tym, kim Pani jest oraz tym, że nieważne co - poradzi sobie Pani, również w nowych sytuacjach czy nowej codzienności. Dlatego zachęcam do pracy nad samooceną, praktykowanie mówienia do siebie i o sobie dobrze, pozytywnie - badania nawet wskazują, że pozytywne mówienie/ myślenie pozwala na utrwalenie tych informacji w mózgu oraz później bezwysiłkowy pozytywny obraz życia, ponieważ mózg działa na zasadzie powtarzalności i przewidywalności :)
Zachęcam do konsultacji psychologicznej, by popracować nad tymi sprawami.
Dodatkowo - szczera rozmowa z partnerem jest nieoceniona. Dobrze, by wiedział, jak się Pani czuje, w jakich sytuacjach. Możecie razem wypracować plan, np. tygodniowy na to, byście się do siebie zbliżali, a lęk w Pani malał.
Trzymam kciuki

Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry Pani Doroto,
towarzyszący Pani lęk może sugerować niską samoocenę. Porada tutaj w tym wypadku nie wystarczy.
Proszę pomyśleć o zadbaniu o siebie w postaci konsultacji psychologicznych.
Pozdrawiam :)

Krystian Pasieczny
Na początku warto byłoby zadać pytanie co takiego się wydarzyło że po 19 latach wrócił problem. Jeżeli zauważa Pani podobną regułę w poprzednich relacjach warto byłoby się pochylić nad modelami przywiązania i tworzenia relacji. To co Pani opisuje może być związane z cechami osobowości i sposobami w jaki Pani radziła sobie w innych relacjach. Jeżeli jest to dla Pani uciążliwe i powoduje cierpienie zachęcam do skorzystania z usług psychoterapeuty który pomoże Pani dojść do przyczyny występowania takich myśli i wdroży działania terapeutyczne pozwalające na poradzenie sobie z trudną dla Pani sytuacją.
Pozdrawiam serdecznie Krystian Pasieczny

Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Warto zastanowić się, skąd tyle lęku w relacji, poszukać źródła. Dlaczego bliskość kojarzy się Pani z bólem, zranieniem? Zastanawia informacja, że kończyła Pani związek z lęku przed cierpieniem, być może raniąc innych. To jakiś powtarzający się nieadaptacyjny schemat, któremu warto się przyjrzeć, aby przestał się powtarzać. Równocześnie Pani stan emocjonalny nie odnosi się do zaistniałych faktów, ale projekcji, czegoś, co wyobraża sobie Pani, że jest, czy będzie. Ten mechanizm obronny utrudnia bycie w bliskości, bo trudno być z realnym człowiekiem, skoro jest się z wyobrażeniem o nim, o jego ewentualnym zachowaniu, emocjach. Poza tym warto zwrócić uwagę na poczucie własnej wartości, czy Pani siebie lubi, ceni. Z jakiegoś powodu trudno Pani o dystans i odbiera wypowiedzi innych osób bardzo ksobnie, rozumiem, że to sprawia cierpienie. Zachęcam do zatroszczenia się o siebie, do skorzystania z psychoterapii, aby bardziej zrozumieć siebie.
Powodzenia
Katarzyna Waszak - psychoterapeuta

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Ostatnio zauważyłem, że im więcej przeglądam media społecznościowe, tym gorzej się czuję. W zeszły weekend siedziałem w domu, odpoczywałem po ciężkim tygodniu, aż nagle zobaczyłem zdjęcia znajomych z imprezy.
Wszyscy uśmiechnięci, świetna muzyka, mnóstwo komentarzy typu „najlepsza noc!”. Poczułem dziwny ucisk w żołądku – dlaczego mnie tam nie było? Może coś mnie omija? Przecież jeszcze rano byłem zadowolony z planu na spokojny wieczór… Jak sobie z tym radzić?
Ostatnio moje relacje z koleżanką znacznie się pogorszyły. Przestała do mnie pisać prywatnie, nawet jeśli coś ode mnie chce, to pisze przez grupę, a moje wiadomości ma w głębokim poważaniu. W relacji "na żywo" jakoś zobojetniałem w jej oczach, nie ma już uśmiechu na przywitanie ani nic. Dzisiaj mnie nawet zignorowała zupełnie i się nie przywitała. Podobnie jak ona dla mnie, tak ja dla niej byłem "głównym" znajomym. Wiem, że ma chłopaka i zna się z nim co najmniej od roku. Przyznam, że mi się podoba, ale nigdy jej tego nie okazywałem, żeby nie psuć relacji... a jednak. nie wiem, co zrobić.
Przytrafiła mi się dziwna historia. Lata temu byłem na randce z dziewczyną. Randka była udana, ale wtedy różnica wieku między nami spowodowała, że nie zdecydowaliśmy sie na kolejną.
Po kilku latach wpadliśmy na siebie, zaczęliśmy pisać i umówiliśmy sie ponownie. Już na drugim spotkaniu powiedzieliśmy sobie sporo miłych rzeczy i zbliżyliśmy sie do siebie fizycznie ( jeszcze nie łóżkowo ). Na trzecim spotkaniu porozmawialiśmy o tym. Troche sie wyrwałem i powiedziałem jej, że traktuje ją, jako moją dziewczynę. Stonowała mnie i powiedziała, że owszem, chce sie ze mną spotykać i mnie lepiej poznać, ale ze związkiem powinniśmy poczekać. Dodała, że jak wszystko będzie dobrze i wrócę zza granicy to wtedy zaczniemy być razem. Przyznalem jej racje i w 100% to zaakceptowalem.
Wszystko zaczęło rozwijać sie bardzo szybko i bardzo dobrze. Randki, prezenty, wspólne wyjazdy i imprezy. Zero kłótni, same pozytywne wibracje. Pomimo tego że nie byliśmy parą, ona zaprosiła mnie na noc do swojego domu. Mieszka z rodzicami, którzy również byli wtedy w domu ( dodam, że to młoda dziewczyna, ma nieco ponad 20 lat ). Troche później zostałem również zaproszony na obiad rodzinny. Ona, jej rodzice, ciotka oraz brat z partnerka. Było naprawdę fajnie. Zaraz po tym obiedzie zabrałem ją do siebie do domu. Była mała imprezka, ona została na noc a dzień później mieliśmy jechać na wycieczke do kraju, w którym pracuje.
Wyjazd doszedł do skutku, niestety godzine po wylądowaniu samolotu doszło miedzy nami do drażliwej rozmowy, w której wyszło, że rozmawiając kiedyś z jednym znajomym przedstawiłem ją jako moja dziewczyne ( bylo to jakies 2,5 miesiaca po naszej pierwszej randce). Nie była z tego zadowolona, ja troszke to zbagatelizowałem i powiedziałem jej, że nie za bardzo widzę już różnice pomiedzy spotykaniem sie a byciem w związku, bo przecież śpimy razem ( nawet pod jej dachem kiedy są jej rodzice), jestem zapraszany na wspólne obiady, no i po prostu nie kryjemy sie z tym co jest miedzy nami i wiekszosc znajomych myśli, że jestesmy razem. Zrobiło sie niemiło. Powiedziała, że być moze to wszystko wydarzyło sie za szybko. Następne 2 dni byly kiepskie. Czulem sie w jej obecności niekomfortowo. Przestała być czuła i okazywać mi bliskość. Powiem wiecej, mam wrażenie, że nawet celowo odpychała mnie od siebie i wbijała szpilki. Mniej lub bardziej świadomie.
Po tych 2 dniach bylo mi przykro. Przykrość przerodziła sie w złość postanowiłem z nią porozmawiac. Bylem bliski zakończenia tej relacji i skrócenia jej pobytu u mnie, ale rozmowa okazała sie pełna emocji i ostatecznie znowu sie do siebie zbiliżylismy. Kolejne 2 dni byly zdecydowanie lepsze. Wróciła czułość, kontakt fizyczyny i seksualny. W jej ostatni dzien pobytu porozmawialiśmy jeszcze raz. Powiedzieliśmy sobie, że czujemy cos do siebie i bedziemy w kontakcie, ale damy sobie troche wiecej czasu i przestrzeni na przemyślenia. Niestety ja musialem zostac, ona wróciła ( wiedziała, że za 3 miesiace wracam do Polski na stałe ).
Po tygodniu porozmawialismy. Troche sobie wyjaśniliśmy co sie stalo, rozmowa byla owocna i mialem nadzieje, że jakos to wytrzyma do mojego powrotu na stale. Doszedlem do wniosku, że to ona zachowała sie niedojrzale i powinna teraz pokazać, że jej zalezy. Bylem otwarty i cieply na jej kontakt, ale sam raczej go nie inicjowałem. Chociaż oczywiście tez mi sie to zdarzało. Czestotliwosc naszego kontaktu zaczęła spadac. Po 2 tygodniach ciszy ( 5-6 tygodniach od jej wyjazdu ) odezwalem sie do niej. Chcialem pogadac i zapytac czy mamy ochote spedzic razem sylwestra. Byla to nasza ostatnia rozmowa. Po bezplciowej wymianie zdań o tym co slychac powiedziała mi, że u niej idzie to raczej w przeciwnym kierunku. Boi sie, że jeśli wrócę do Polski to znowu bedzie zachowywać sie tak jak przez pierwsze 2 dni u mnie. Powiedziała, że odepchnąłem ja od siebie tym, że tak szybko chciałem przypisać naszej relacji status zwiazku. I że w sumie nie czuje jakiejs dużej potrzeby dzielenia sie tym co u niej ze mną. Troche tego nie rozumiem, bo sama inicjowała te wszystkie sytuacje, które świadczyły o tym, że waga i status tej relacji sie zwiększa. Powiedzialem jej to, a ona stwierdziła, że postepowala tak jak mówiło jej serce. Kiedy rozmawialiśmy po raz ostatni nie brzmiala pewnie. Używała slow takich jak chyba, moze, raczej tak, raczej nie. Az sie jej zapytalem czy my to kończymy, czy chyba kończymy, bo przestaje rozumiec. Zakończyliśmy.
Przez cala rozmowe zachowałem spokoj i nie pokazywalem emocji. Cos tam przebąkiwała ze jakbym byl w Polsce to pewnie byłoby inaczej. Minelo kilka dni. A ja po prostu zastanawiam sie co sie wydarzyło. Moge dodac ze oboje jeszcze kilka miesiecy temu bylismy w dosyc długich i poważnych związkach. Ja 2 lata, ona 4 lata. Do tego podczas jej pobytu u mnie dostała okresu, dokładnie 3 dni po tej drazliwej rozmowie, która byla początkiem konca. Co moze oznaczac PMS. Sama po czesci tak wyjaśniała swoje zachowanie. Niby nie byliśmy nawet para, ale jednak cala ta relacja trwala jakies 3.5 miesiaca a mi po prostu zaczęło na niej zależeć. Nie wiem co o tym myslec. Mimo tego jak sie zachowała, nie jestem na nia jakos bardzo zly lub obrazony. Sam siebie raczej tez jakos nie obwiniam. Czekam na opinie.