WsteczToksyczna matka, w dorosłości oczekuje wdzięczności, jest przemoc owa.
Witam. Jestem samotną matką, która wychowuje córeczkę od urodzenia sama, nie ma ojca ani żadnych z nim kontaktów. Zostałam sama 5 lat temu bez pracy, dachu nad głowa i pieniędzy, za to z noworodkiem na ręku. Dziś mam mieszkanie na kredyt, pracę stałą do godziny 17:00. Finansowo jest mega ciężko przez ogromny kredyt, ciągnę na pożyczkach, ale jakoś do przodu. Pomagają mi jedynie rodzice i to właśnie przez nich chyba niedługo wpadnę w depresję, bo już nie mam do nich sił, płacze wieczorami i ledwo żyje od wielu miesięcy, nie mam sił wstawać, robić najprostsze rzeczy, często myślę, że chciałabym nie wstać. Wiecznie kłótnie, nie chce mi się już przez to żyć.
Córka jest w przedszkolu do 15, ja pracuje do 17 cztery razy w tygodniu. I tu zaczyna się piekło. Codziennie mama wypomina mi, że jestem niewdzięczna, że mi tyle pomaga, pilnuje dziecka. Ciągle powtarza, że jestem sama sobie winna, że mam takie życie, że wybrałam takiego ojca małej, itd. Ja nie uważam, żeby to była moja wina, że ojciec małej się rozpił strasznie jak byłam w ciąży i wolałam odejść od niego i oszczędzić dziecku tego, co sama z nim przeszłam w ciąży.
Matka często pilnując dziecka w moim domu gotuje obiad, umyje mi naczynia, poskłada pranie sama od siebie czy zmywarkę opróżni, a kiedy przyjdę z pracy i nie podziękuje to jest, że nie jestem wdzięczna, a kiedy powiem, że skoro pomogła to niech nie wypomina, bo ją przecież o to nie prosiłam, to mówi "tak, zrób i jeszcze źle".
Ciągle słyszę, że jestem niewdzięczna i nie szanuje matki. Dla mnie okazaniem im wdzięczności jest to, że często ich gdzieś podrzucę, np. ojca do pracy, bo ma daleko jak zima czy deszcz albo po prostu biorę wolne i wiozę matkę czy ojca do lekarza jak ma w innym mieście. Dla nich to chyba nie jest wdzięczność, mam wrażenie, że dla nich bycie wdzięcznym to przytakiwać w każdym momencie, nie mieć swojego zdania i chodzić za nimi na kolanach i dziękować bez końca.
Kiedy im mówię, że są też rzeczy, które robię dla nich i o nich mówię, np że gdzieś ich zawiozę czasami to jest "jak mi wypominasz to więcej nie wsiąde". I obrażają się. A ja mówię to nie po to, żeby wypominać tylko, aby pokazać, że ja też często im pomagam i nie oczekuje wdzięczności. Ale oni wspominają pilnowanie wnuczki, złożenie przez ojca szafki, poprawienie karnisza, złożenie komody, dosłownie wszystko i nie mogę sie obrazić.
Dla mnie pomaganie rodzinie to normalność, nie powód do dziękowania w kółko. Kiedy mam odmienne zdanie zostaje to skomentowane "Ty zawsze byłaś nienormalna, już każdy to mówi". Czasami kleka i mówi, ze mnie nienawidzi, ze nienawidzi do mnie przychodzić, ze zniszczyłam jej życie, ze powinna teraz odpoczywać i leżeć a nie pilnować wnuczki. Jakby traktowała wnuczke jak kare. Potrafi przewrócić mi garnek na gazie, rzucić czymś czy mnie uderzyć. Raz wyrzuciłam ją za drzwi jak przy dziecku uderzyła mnie w twarz. Moje dziecko przez nią patrzy na to wszystko, a ona potem przy ludziach robi z siebie ofiare, jaką to zła córka jestem. Nie umie rozmawiać, kiedy chce o coś zapytać, porozmawiać po prostu, potrzebuje wsparcia, to mówi, że jej to nie interesuje i po co jej o tym mówię. Podważa moje zdanie przy dziecku, kiedy mam odmienne zdanie na wychowanie i jej to mówię to moja matka mówi przy małej "biedne jesteś dziecko, ze masz taka matkę". Nie szanują mnie przy dziecku, jak o tym mówię to ignorują. Na każdym kroku krytyka, nie tak wieszam pranie, za gruba kostka marchewki, itd. Ciągle pretensje o pilnowanie wnuczki, gdzie są to tylko 2h cztery dni w tygodniu. Czy ja jestem jakaś nienormalna? Wydaje mi się, ze moja mama za wszelką cenę chce mnie pognebic i załamać.
JoannaK
Odpowiedz jako specjalista
Magdalena Żukowska
Dzień dobry,
Bardzo mi przykro, że musisz mierzyć się z tak trudną sytuacją. Widać, że ogromnie się starasz, by zapewnić swojej córce wszystko, co najlepsze, mimo ogromnych wyzwań i ciężarów, które na Ciebie spadły. Twoja sytuacja jest pełna napięć i konfliktów, które mają źródło zarówno w trudnej relacji z Twoimi rodzicami, jak i w wyczerpaniu emocjonalnym oraz fizycznym, z którym zmagasz się na co dzień. Postaram się naświetlić, dlaczego możesz odczuwać takie przytłoczenie i dlaczego reakcje Twojej mamy są tak bolesne.
Twoja mama prawdopodobnie doświadcza mieszanki własnych, trudnych emocji związanych z sytuacją, w jakiej się znalazłyście. Być może oczekiwała innej roli na tym etapie swojego życia, np. bardziej spokojnego okresu, bez obowiązków związanych z opieką nad wnuczką. Jej pomoc, choć bardzo wartościowa, jest podszyta frustracją, żalem i poczuciem zawodu. W konsekwencji te emocje wyrażają się w formie złości, krytyki i manipulacyjnych zachowań wobec Ciebie. Kiedy mówi, że "zniszczyłaś jej życie", że "powinna teraz odpoczywać", ujawnia swoje niezrealizowane oczekiwania i rozgoryczenie, które nie ma jednak nic wspólnego z rzeczywistością, w której Ty starasz się funkcjonować najlepiej, jak potrafisz.
Zachowania Twojej mamy, takie jak przewracanie garnka, uderzenie, wyrzucanie jej frustracji na Ciebie, a także obarczanie Cię winą za swoje emocje, to formy przemocy psychicznej i fizycznej. Sytuacje, w których publicznie robi z siebie ofiarę i przedstawia Cię jako "złą córkę", są klasycznym przykładem manipulacji, mającej na celu wzbudzenie poczucia winy i podporządkowanie sobie drugiej osoby. Twoje uczucie, że mama chce Cię "gnębić i załamać", może być odpowiedzią na to, że jej zachowanie jest destrukcyjne i przekracza zdrowe granice relacji rodzinnej.
Twoi rodzice prawdopodobnie oczekują od Ciebie wdzięczności, która nie jest naturalnym, spontanicznym wyrazem wdzięczności, ale czymś, co musisz *udowadniać* na każdym kroku. Pomoc, którą od nich otrzymujesz, jest ciągle wypominana, a oczekiwania z ich strony są niewspółmiernie wysokie. Dla zdrowej relacji rodzinnej, pomaganie sobie nawzajem nie powinno być źródłem ciągłych wyrzutów i krytyki. Ty sama również starasz się pomagać swoim rodzicom – podrzucając ich, organizując czas na wizyty lekarskie – ale Twoje działania nie są przez nich doceniane. Ich odpowiedź, że "jak wypominasz, to więcej nie wsiądę", to przykład odwracania sytuacji, które ma sprawić, że poczujesz się winna.
Częste komentarze mamy w stylu "biedne dziecko, że ma taką matkę", które wypowiada przy Twojej córce, są szczególnie niszczące, ponieważ podważają Twój autorytet jako rodzica. To może bardzo negatywnie wpływać na Twoje dziecko, które zaczyna odbierać sprzeczne sygnały i może czuć się zagubione, widząc brak szacunku wobec Ciebie ze strony babci. To niezwykle trudna sytuacja, ponieważ dzieci potrzebują stabilności i pewności co do autorytetu swoich rodziców. Twoja mama, podważając Cię przy dziecku, wywołuje u Twojej córki dezorientację i poczucie niepewności, co może w przyszłości negatywnie wpływać na jej relację z Tobą.
Twoje wyczerpanie emocjonalne, płacz wieczorami, brak sił na codzienne obowiązki oraz myśli o tym, że chciałabyś "nie wstać", to wyraźne sygnały, że znajdujesz się na skraju załamania. Może to być początek depresji, zwłaszcza jeśli te objawy utrzymują się przez dłuższy czas. Życie w ciągłym napięciu, w atmosferze krytyki i manipulacji, oraz brak wsparcia mogą doprowadzić do wyczerpania psychicznego. Ważne, abyś znalazła przestrzeń, gdzie możesz otrzymać realną pomoc – być może od specjalisty, który pomoże Ci zrozumieć i przepracować te trudne relacje oraz wspomoże Cię w odzyskaniu równowagi.
Spróbuj też zastanowić się nad tym, jak możesz wyznaczyć granice w relacji z rodzicami. Jeśli ich pomoc zawsze wiąże się z krytyką i emocjonalnym obciążeniem, to być może warto rozważyć zmniejszenie tej zależności. Może to być trudne finansowo i logistycznie, ale nawet ograniczenie częstotliwości kontaktu może pomóc Ci w ochronie siebie i swojej córki przed negatywnymi skutkami ich zachowań.
Nie jesteś "nienormalna", jak próbują Ci wmówić. Jesteś osobą, która stara się radzić sobie w bardzo trudnych warunkach, mimo że otoczenie zamiast wsparcia często dostarcza Ci dodatkowych trudności. Zasługujesz na szacunek, na wsparcie i na możliwość życia bez ciągłego obciążenia psychicznego. Proszę, poszukaj pomocy u psychologa, który może pomóc Ci lepiej zrozumieć sytuację, odzyskać poczucie kontroli nad własnym życiem oraz znaleźć sposoby na radzenie sobie z toksycznymi relacjami. Twoje zdrowie psychiczne i dobro Twojej córki są najważniejsze.
Pozdrawiam serdecznie,
Psycholog Magdalena Żukowska
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Jestem z partnerką od 5 lat, od pół roku mieszkamy razem. Od zawsze wykazywała problemy w okazywaniu uczuć, nie lubiła się przytulać, chodzić za rękę itp. Wiem, że mnie kocha, bo udowadnia to na inne sposoby. Jednakże leczy się na depresję, co wg mnie może być przyczyną w/w zachowań i ogólnego br
Witam, od jakiegoś czasu mnie to nurtuje. Niedawno dowiedziałam się, że partner korzysta z aplikacji randkowych oraz pisze z dziewczynami, które sprzedają nagie zdjęcia na portalach społecznościowych. Pisał do nich sprośne rzeczy, podczas kłótni na ten temat wyjaśnił, że robi to od dawna (jesteśm
Coraz częściej dostrzegam, że mój związek nie zmierza w dobrym kierunku... Zauważyłam, że mój partner nie skupia się na mnie tak, jak tego potrzebuję, jak kiedyś, czuję się zaniedbana, osamotniona... Często mam wrażenie, że jestem niewidzialna, że moje emocje i potrzeby są ignorowane... Widzę red
Zaczyna mi doskwierać fakt, że sukcesy mojego partnera mieszają mi w głowie... na jednym poziomie jestem naprawdę dumna z jego osiągnięć, ale gdzieś głęboko w środku pojawia się zazdrość. To mnie trochę zaskakuje i niepokoi, bo wpływa na naszą relację. Nie chcę, żeby te uczucia zniszczyły coś, na
Nie wiem nawet, jak o tym pisać, bo czuję się naprawdę pogubiona po rozstaniu z moim partnerem, z którym byłam 8 lat, planowaliśmy ślub, a on mnie zostawił na młodszej. Ból nie chce mnie opuścić, a samotność, która mnie prześladuje, jest po prostu przytłaczająca.
Moje poczucie własne
Czy mąż jest uczciwy, szczery z uczuciami???
Pytam, rozmawiamy, nieraz sądzi, że kocha tylko mnie, że jestem jego oczkiem w głowie całym światem.
Wstawia relacje z wyznaniami miłosnymi na fb jak tzw. chmurki na messenger. Cały czas słodzi typy rączki Buźka kociak kochani
Takie nietypowe pytanie. Mąż pracuje na kuchni, w telefonie ma kontakty kierowniczki i innych osób, które z nim pracują.
Czy to może być podejrzane, kiedy np. dzwoni kierowniczka i po rozmowie z nią usuwa połączenia? Oczywiście widzę, z kim rozmawia. Inne połączenia przychodzące, jak
Zauważyłem, że w moim związku coraz więcej jest konfliktów, które często są trudne do rozwiązania. Każda rozmowa, nawet ta niewinna, kończy się kłótnią, a emocje górują nad wszystkim. Czy są jakieś sprawdzone metody, by przejść przez to razem, mam wrażenie, że długo tak nie pociągniemy.
Pr
Dzień dobry. Mam problem z rozmową z bliskimi na poważne tematy. Nie umiem prosić o pomoc, wyrażać swoje uczucia, często nie potrafię powiedzieć, dlaczego zrobiłem coś tak, a nie inaczej, zamazuje w pamięci argumenty i przykłady dotyczące tego, co mnie nurtuje, co mi przeszkadza, a boję się porus
doświadczyłam czegoś, co strasznie mnie poruszyło - straciłam bliską przyjaciółkę, z którą spędziłam wiele lat.
to było jak nagły cios w serce, opierałam na tej relacji tyle rzeczy w życiu. Staram się zrozumieć, co się właściwie stało i dlaczego nasza przyjaźń się rozsypała.
Witam, mam nadzieję, że uzyskam poradę, co powinnam zrobić i czy coś w ogóle powinnam zrobić.
Otóż jestem w związku małżeńskim od 8 lat, mamy swoje większe i mniejsze problemy, ale to, co się dzieje od kilku lat, mnie przerasta. Zaszłam w ciążę w 2019 r., ale straciliśmy dziecko. Zas
Żona powiedziała, gdy zachorowałem i chwilowo nie zarabiałem, że lepiej, żebym zdechł, bo nie ma już ze mnie pożytku i zawsze wszystko robię źle.
Gdy tylko raz się położę, w dzień, to wyzywa mnie od próżniaków, gdy wypije piwo zimne latem, to jestem alkoholikiem, gdy jestem za długo
Witam, mam duży problem, zdradziłem emocjonalnie żonę (pisałem z inną kobietą), nigdy nie miałem zamiaru się z nią spotkać i Żona o tym wie (wysłała mnie na badanie wariografem), stało się tak, bo od samego początku naszego związku istnieje jeden dla mnie ogromny problem (Żona nie okazuje uczuć)
Mąż nie godzi się na rozstanie. Postanowiłam rozstać się z mężem. Nie układało nam się od dawna.
Nasze 8-letnie małżeństwo trwało w dużej mierze w milczeniu. Nie było między nami komunikacji. Rzadko ze sobą szczerze rozmawialiśmy. Pojawił się u mnie ktoś, kto wyznał mi miłość. Mąż ws
Mieszkam od 3 lat w Wiedniu, moja partnerka jest Austriaczką. Poznaliśmy się zaraz po tym, jak się tu przeprowadziłem.
Od dłuższego czasu bardzo tęsknię za Polską i rodziną. Pochodzę z okolic Szczecina, loty są drogie, a podróż pociągiem zajmuje dużo czasu. Rozmawialiśmy już o tym z
Ostatnio widzę, że mój dobry kumpel przechodzi coś, co wygląda na nagły kryzys psychiczny. Zawsze był niesamowicie pełen energii i optymizmu, a teraz jakby nagle wycofał się, stał się apatyczny i widać, że coś go przygniata.
Zauważyłem, że unika kontaktu, często się izoluje i ma prob
Coraz częściej zastanawiam się, skąd te trudności w utrzymywaniu zdrowej relacji z moim partnerem.
On wydaje się całkowicie skupiony na sobie, a rozmowy z nim to jak monologi o jego sukcesach czy problemach.
Czuję, że jestem dla niego przezroczysta, co nie pomaga mi w po