Rodzice, którzy nie dają swojej uwagi, ciepła ani wsparcia. Jest mi przykro.

Miczy to normalne? Może być trochę chaotycznie, bo ciężko mi zebrać to wszystko w kupę. Mam 30 lat, żonę i małe dziecko. Relacje ze swoimi rodzicami nazwałbym średnimi, tak naprawdę zawsze pytali tylko o szkołę, a teraz o pracę. Mało widać zainteresowania mną samym i moimi pasjami (np. jak jako nastolatek startowałem w zawodach sportowych w sporcie, który kochałem i prosiłem ich żeby przyszli, to zawsze to olewali, mimo że mieli do miejsca tych zawodów np. 1 km drogi...). Nigdy nie byłem bity. Sam też nie byłem jakimś bardzo problemowym dzieckiem, może coś tam broniłem, ale myślę że standard, nie powtarzałem klasy, nie byłem w poprawczaku ani na dołku, nie brałem narkotyków, rodzice nigdy nie byli wzywani do szkoły z mojego powodu etc. Mimo tego, były różne sytuacje 1. Często słyszałem jak byłem wyzywany przez swojego ojca w tle kiedy mama do mnie dzwoniła 2. Matka nie pozwoliła mi wybrać szkoły średniej, ani pójść na studia zaoczne, przy każdej z tych sytuacji był krzyk i obrażanie mnie o chęć np. Pójścia do technikum zamiast liceum 3. Matka również obrażała mnie za to, że zrobiłem tatuaż kiedyś 4. Byłem również obrażany beż powodu - np. Chciałem zmienić mieszkanie na studiach z powodu dość specyficznych lokatorów i powiedziałem o tym matce- w zamian dostałem krzyki i litanię, że pewnie mnie wyrzucili z mieszkania za robienie imprez i burdelu - tak nie było i nie miała żadnego powodu aby tak myśleć 5. Aktualnie od tygodnia rodzice się do mnie nie odzywają, bo moja mama pokłóciła się z moją żoną - moja żona uważa, że mama rzuca za dużo uwag, za bardzo chce ingerować w nasze życie, z czym się zgadzam w dużej części. Matce wygarnąłem także powód mojego nie przyjeżdżania- to że kiedy moja córka- niemowlę, zaczęła przy nich płakać to zaczęli podnosić głos, wprowadzać nerwowa atmosferę, a kiedy chciałem wziąć córkę, żeby ją uspokoić, to matka na mnie naskoczyla agresywnym tonem. Nie będę na to pozwalać. Napisałem, wyjaśniłem- zero refleksji. 6. Aktualnie rodzice potrafią mieć pretensje, że np za rzadko przyjeżdżam- bez pytań o powód czy checi pomocy 7. Moja mama często wprost mówiła, że mój brat jest lepszy. Z bratem mam normalne relacje, nie mam mu tego za złe bo to nie jego wina. Powodem było to, że brat był spokojniejszy, można powiedzieć, że wygodniejszy. Ja jako dziecko i nastolatek miałem więcej temperamentu 8. Moja mama (co wyłapała moja zona) nawet teraz potrafi mówić, że "Sam się na ten świat wprosilem", "odkąd się urodziłem do teraz to same problemu", "że oni chcieli córkę a wyszedłem ja" itd. 9. Matka przestała się do mnie ostatnio odzywac za organizację chrztu dla córki- w skrócie za daleki dojazd 10. Rodzice wyśmiewają albo ignorują nasze prośby dotyczące córki. Np. Moja córka urodziła się w listopadzie, prosiłem ich wtedy o mycie rąk przed dotykaniem jej, po przyjsciu z dworu czy ze sklepu- zwykła troska, małe dziecko, brak szczepień jeszcze, sezon grypowy itd. Obrazili się o to i wyśmiali to. Czy to jest normalne zachowanie? 11. Rodzice czesto sie awanturowali przy mnie, w domu byly krzyki, musiałem czesto sie z niego ulatniac i czesto sie balem 12. Moj tata wstajac do pracy w kuchni mowil rozne rzeczy na glos - typu, ze z jego zyciem to tylko sie jebnac na sznur, pierdolnieta baba, ze ma dosc swojego zycia itd. Mówił to na tyle glosno, ze zawsze to slyszalem, jednoczesnie kuchnia w której pil kawe byla tak polozona, ze ja słyszałem wszystko, a mama nic. 13. Nigdy nie usłyszałem słowa przepraszam 14. Kiedyś lecąc do Stanów w samolocie napisałem im wiadomość, że ich kocham - chciałem po prostu poprawić z nimi kontakt- nic mi na to nie odpowiedzieli Zwlaszcza teraz wzięło mnie na przemyślenia, że rodzice przestali się do mnie odzywac - obydwoje, za to, że moja żona zwróciła mojej mamie na coś uwagę, tata w ogóle nie był tu strona w niczym, a tak samo się do mnie nie odzywa... mimo wszystko dwa razy pisałem do mamy proponując, abyśmy się spotkali wspólnie i to wszystko wyjaśnili i przegadali - zignorowała mnie, zero odpowiedzi. Nie powiem, że mimo że jestem dorosły to jest to dla mnie dość przykre

rodzicielstwo i rodzina

Bartek

3 miesiące temu

Joanna Łucka

Dzień dobry,

Panie Bartku, Pana odczucia są zupełnie zrozumiałe i adekwatne do trudnej sytuacji, w jakiej się Pan znajduje odnośnie do Pana relacji z rodzicami.

Z Pana opisu wynika, że rodzice nigdy nie byli szczególnie zaangażowani w proces wychowania Pana, a na późniejszych etapach Pana życia w zaintresowania, potrzeby, relacje. Treść Pana wiadomości przedstawia rodziców bardziej jako biernych towarzyszów Pana rozwoju, nie zaś jako aktywnych kreatorów, którzy umożliwiali Panu realizację potencjału na różnych polach. Wyobrażam sobie, jak te liczne trudne wspomnienia są dla Pana obciążające.

Mam poczucie, że w Pana wiadomości widoczna jest duża samotność na różnych etapach rozwojowych. Co jest tym trudniejsze, że dziś rodzice nie kompensują tamtej nieobecności (emocjonalnej, psychicznej, z tego co pisze Pan o zawodach - czasem też fizycznej), a dodatkowo sprawiają dodatkowe przykrości w kontaktach z Panem i Pana żoną.
Na podstawie Pana opisu interpretuję Pana rodziców jako mało dostępnych emocjonalnie. Taka postawa rodzica jest trudna niezależnie od wieku - wręcz dzieciom łatwiej jest zaakceptować zastaną rzeczywistość, gdyż nie miały możliwości poznać innej. W dorosłości, szczególnie kiedy sam jest Pan już rodzicem, widzi Pan jak odmienna może być relacja rodzic-dziecko. Ile może być w niej dostępności, czułości, wyrozumiałości, zaangażowania, obecności.
Myślę, że to, że pisze Pan tę wiadomość jako młody tata też jest tu bardzo istotne. Moment stawania się rodzicem zawsze mimowolnie przywodzi nam na myśl postawy naszych rodziców, a obserwowanie rozwoju dziecka - nasze dzieciństwo. Ten moment rozliczenia swoich rodziców i swojego dzieciństwa jest niezwykle cenny - a świadomość trwania tego procesu może przynieść wiele korzyści na polu emocjonalnym, rozwojowym oraz relacyjnym.

Z tego, co Pan pisze, komunikacja z Pana rodzicami nie należy do łatwych. Karanie milczeniem, nieodzywaniem się nigdy nie jest dobrym sposobem radzenia sobie z niezgodą i konfliktem. Tak zwane obrażanie się jest niedojrzałą metodą radzenia sobie z trudnymi emocjami. To, że właśnie nią posługują się rodzice może być jednym z istotnych faktorów ich funkcjonowania.

Jeśli rodzice nie odpowiadają na Pana próby rozmowy, pogodzenia się, dorosłej wymiany argumentów i odczuć, to niestety nie może Pan w tej kwestii zrobić nic więcej, niż zaakceptować ich decyzję. Myślę, że w Pana sytuacji warto byłoby do momentu akceptacji ich decyzji dotrzeć wspólnie z pomocą psychoterapeuty. Wyobrażam sobie, że celem tych spotkań nie miałoby być stricte poprawienie relacji z Pana rodzicami, czy jedynie (lub aż) zadbanie o swoje uczucia względem tej skomplikowanej relacji, ale przede wszystkim krytyczne przyjrzenie się Pana dzieciństwu, okresowi dojrzewania w świetle relacji z rodzicami, aby obraz ten był dla Pana klarowny w Pana dorosłym życiu w kontekście bycia tatą Pana córeczki. To jakie postawy rodzicielskie obserwowaliśmy jako dzieci, jakich zachowań rodziców doświadczyliśmy ma niebagatelny wpływ na własne rodzicielstwo.

Pisze Pan, że nie był Pan bity, lecz dalej opisuje Pan historię różnych przemocowych zachowań Pana rodziców oraz towarzyszący Panu strach. Przemoc psychiczna nie pozostawia widocznych śladów na skórze - być może dlatego często pozostaje niezauważona, nienazwana. Lecz to nie umniejsza krzywd, jakie ona wyrządza. Zostają one z osobą dużo dłużej i głębiej, dopóki nie zostaną wyciągnięte na światło dzienne. Dlatego cieszę się, że ma Pan tak wiele przemyśleń i wyraźnych wspomnień z okresu swojego dzieciństwa i dorastania. Dzięki temu ma Pan niezwykle wartościową szansę na przepracowanie swoich doświadczeń. Jak sam Pan dostrzega wiele z zachowań rodziców nie było wobec Pana w porządku. Zatem ma Pan pełne prawo do odczuwania różnych trudnych emocji na temat swoich rodziców. Kluczowe jest tu jednak podjęcie działań i decyzji względem tych odczuć i stanów.

Na konsultację psychoterapeutyczną może umówić się Pan prywatnie (także online np. poprzez ten portal) lub na NFZ np. poprzez te strony:

https://pacjent.gov.pl/artykul/psychoterapia
https://czp.org.pl/mapa/

Na podstawie opisu Pana doświadczeń zasugerowałabym poszukanie psychoterapeuty w nurcie psychodynamicznym lub systemowym.

Życzę Panu wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka

3 miesiące temu

Joanna Łucka

Psycholog

Irena Kalużna-Stasik

Dzień dobry, panie Bartku!

Dziękuję za podzielenie się swoją trudną historią. Z opowieści pana słyszę, że jest pan samotny i sfrustrowany relacją z rodzicami. Też z opowieści pana mogę wywnioskować, że ta relacja jest toksyczna dla Pana. Nie odzywanie się ze strony rodziców i unikanie - jest manipulacją, lekceważeniem i brakiem szacunku do pana osoby. Też mogę to określić jako przemoc psychiczna a wcześniej co pan opisywał, że ciągle pan był porównywany z bratem w dzieciństwie mogło powodować przez wiele lat obniżanie Pana poczucia własnej wartości, co skutkuje niska samooceną. Chcę też podkreślić odpowiadając na Pana pytanie - to nie jest normalne zachowanie, wtrącając się w Pana dorosłe życie i chcąc go kontrolować! Pan jest dorosły, samodzielny odpowiada pan tylko za siebie i za swoje dziecko do 18 r.ż. Ma pan prawo do własnego zdania, do szacunku, akceptacji i zdrowej relacji. W skrócie trochę ma Pan tego bagażu. Potrzebuje pan zaopiekować się sobą, gdyż tylko pan ma na siebie wpływ w tej sytuacji. Może pan przepracować swoje trudności, gdyż odpowiada pan tylko za siebie. Niestety rodziców nie da się zmienić dopóki sami nie będą chcieli pójść po pomoc i wsparcie. Zachęcam poszukać specjalisty i zacząć uwalniać swoje trudne emocje i krok po kroku przepracowywać swoją traumę.

Życzę odwagi i siły aby mógł Pan, zaopiekować sobą i przepracować to czego Pan nie otrzymał od rodziców! Teraz tylko pan może to sobie dać:)

Irena Kalużna-Stasik - psycholog

3 miesiące temu

Irena Kalużna-Stasik

Psycholożka, Coach certyfikowana

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Zobacz podobne

11-letni syn partnerki trafił do MOS-u. Jest agresywny, musi dostać to, czego chce, manipuluje. W domu jest tragiczna atmosfera.

Syn mojej partnerki ma 11 lat. Problemy z jego zachowaniem zaczęły się jakieś 5 lat temu. Drugi rok się zaczął jak został umieszczony w MOS-ie. Przedtem próbowaliśmy wszystkiego. Najpierw w domu rozmów, dopytywania, obserwacji, pracy z jego emocjami, tłumaczeniem itd. Nic nie skutkowało. Zaczęły

Boję się, że partner będzie kłamać u psychiatry. Czy psychiatra jest w stanie to zauważyć?

Dzień dobry, co zrobić w sytuacji, kiedy partner od jakiegoś czasu jest całkowicie bez humoru, ciągle smutny , bez chęci do niczego , nie pomaga w domowych obowiązkach , mamy dziecko nie interesuje się co ma w szkole, co się dzieje u nas. Postanowił mnie zostawić, nie chce podjąć jakiejkolwiek pr

Czy problem DDA można przepracować jedynie przez psychoterapię?

Jak przepracować problem bycia DDA? Wiek 50+ , nadal opiekuję się ojcem alkoholikiem. Czy tylko i wyłącznie poprzez uczestnictwo w terapii?

Córka jest pod presją rówieśniczą, do tego ojciec jej koleżanek namawia ją do nieakceptowalnych dla mnie spotkań.

Witam serdecznie. Mam problem z córką. Ma 13 lat. Zawsze była i jest poukładaną, wesołą i mega wrażliwą dziewczynką, często nieśmiałą ( wrażliwość ma niestety po mnie ). Córka kumpluje się z kilkoma koleżankami w klasie. Część z nich , te najbardziej jej bliskie, to osoby z bardzo mocnym charakte

Czuję się jak samotna matka, mimo iż mam męża. Mąż dba tylko o siebie.

Dzień dobry. Ostatnie miesiące żyję jak w kołowrotku, nie mam nawet chwili dla siebie. Na mojej głowie jest praca, dziecko, zakupy, sprzątanie, rachunki, naprawy w domu - wszystko. Jestem już przemęczona, wstaję rano i czuję, że nie mam siły na nic i jestem po prostu wypalona. Czuję się jak samot

Kocham moją mamę i jednocześnie nienawidzę. Nie wiem dlaczego mam potrzebę dokuczania jej.

Dzień dobry mam problem ze sobą i nie wiem jak sobie z nim poradzić.

Chodzi o moją mamę. Kocha mnie, przytula, gotuje obiady i nie hamuje moich ambicji i wspiera mnie we wszystkim, jednak mam do niej odrazę i agresję. Nie chcę jej krzywdzić, ale wybucham do niej agresją cały czas, nawet ja

Moje myśli zajęte są siostrą, mamą i ich sytuacjami. Czy powinnam odpuścić?

Przepraszam, że mój tekst będzie dosyć długi. Napisałam tak jak czuje.

Sytuacja wygląda tak. Mam dwie starsze siostry. Jedna ma rodzinę i ja też mam już swoją rodzinę. Przez lata najstarsza siostra (obecnie przed 40-stką) zarzekała się, że ona nikogo nie chce mieć przy swoim boku tzn

7-letnie dziecko nagle zmieniło zachowanie. Buntuje się.

Mój partner ma dziecko w wieku 7 lat. Dziewczynka ułożona, ma świadomość rozpadu związku rodziców. Wszystko było dobrze, oboje zmieniliśmy pracę, aby móc pełnić opiekę nad dzieckiem (opieka naprzemienną tydzień na tydzień). Od dwóch miesięcy jest problem z komunikacją, spełnianiem jej obowiązków (na

Chcę rozstać się z mężem. Myślę, że na pewno, ale to wciąż nie jest dla mnie łatwe.

Witam. Nie wiem od czego zacząć. Chce się rozstać z mężem. Powodów jest sporo, ale według mojego męża są one nieważne. Od początku naszego związku jego zdanie było najważniejsze i ostatnie. On mówił co myślał i nie patrzył na to, że mnie rani. Moja wina, bo zawsze dusiłam wszystko w sobie i tak prze

Mama i brat męża obrazili się, kiedy mąż ze względu na zdrowie przestał im się zwierzać.

Chcę pomóc mojemu Mężowi zrozumieć zachowanie członków jego rodziny (mamy i brata).Mój mąż w zeszłym roku przeszedł załamanie nerwowe(zachorowałam na nowotwór),potem popadł w depresję,to wszystko spowodowało,że ujawniły się jego problemy z uzależnieniem alkoholowym.Moj mąż poszedł na odwyk,terapię(n

Rodzina męża to bardzo trudne osoby, a on nie wspiera mnie.

Mam ogromny problem z rodziną męża (3 siostry - 2 młodsze i jedna starsza). Jesteśmy małżeństwem od 6lat, mamy 2 dzieci (6 i 4lata). Wszystko zaczęło się ponad 1.5roku temu, gdy na imprezie powiedziałam im wprost, że mnie nie lubią i pomijają nas i nie zapraszają na wszystkie uroczystości „rodzinne”

Ojciec odsuwa rodzinę od mojej mamy po rozwodzie. Pomocy!

Witam. Rodzice są już parę tygodni po rozwodzie, mama przeprowadziła się z domu mojego ojca i ja również wyprowadziłem się z mamą oraz bratem. Rodzice rozwiedli się dlatego, że nie dogadywali się nawzajem, ojciec głównie ograniczał mame z pieniędzy, wyliczał ją co do grosza przez 18 lat, rodzice nie

Czuję się jak zła osoba, bo nie umiem wybaczyć ojcu zaniedbywania.

Mój ojciec często zaniedbywał mnie emocjonalnie, w dzieciństwie stosował przemoc psychiczną, czasem fizyczna i nigdy nie chwalił, chodził na imprezy i miał mnie gdzieś, moja matka zresztą też. Teraz ma nową kobiete po śmierci matki i mają razem dziecko- jest super ojcem - i ten widok rozwściecza mni

Dalsze pytanie - partnerka pije, a jej mama, widząc roztrzęsione dzieci, uważa, że to moja wina

Dziękuję bardzo specjalistom, którzy wypowiedzieli się na temat mojej sytuacji, na pewno będę próbował skorzystać ze wszystkich tych rad, ale chciałbym pociągnąć ten temat dalej dlatego, że to nie koniec tej historii a mianowicie w tej całej sytuacji uczestniczy mama mojej partnerki a babcia dzieci

Mam ogromny problem z 4 letnia córka. Nie chce chodzić do przedszkola

Witam. Mam ogromny problem z 4 letnia córka. Nie chce chodzić do przedszkola codziennie rano wstajemy, ale nie chce sie ubrać wyjść z domu. Wpada w histerie krzyczy płacze bije mnie kopie. Mówi ze nie chce iść do przedszkola, bo brakuje jej tam mnie martwi się o mnie i boi się, że coś mi się stanie.

Partnerka pije, ma córkę i ja mam swoją jedną córkę. Chcę przestać kontynuować tę relację, dzieci się odwracają ode mnie.

Witam ! Jestem 42-letnim mężczyzną, od 14 lat w związku partnerskim- mam dwie córki jedna 14 -letnia, która nie jest moja biologiczna córką i druga 12 -letnia, która jest moja córką. Na obecną chwilę jestem rozdarty, po ostatniej sytuacji zacząłem się zastanawiać czy nadal ratować ten związek czy po

Jestem obrzydzona mężem, ale nie potrafię odejść.

Dzien dobry, proszę o pomoc. Od 10 lat jestem w związku, 7 lat temu urodziłam syna, od 2017 roku mój mąż wyjeżdża za granicę, gdy wraca co 3 tygodnie, non stop pisze z kimś, nie raz nakryłam go piszącego z innymi dziewczynami, dodaje się do grup na facebooku w miejscowości, w której aktualnie pracuj

Synrom Piotrusia Pana - jak mogę się uwolnić?

Dzień dobry. Chyba jestem jak Piotruś Pan. Potrzebuję porady, jak się zmienić i przełamać w sobie lęk i niechęć do wejścia w dorosłość i do wyjścia z pod skrzydeł rodziny oraz przyjemnego środowiska. Lubię pochlebstwa psychologów itp., ale wiem, że nie mogę ich słuchać. Trzeba się zmienić. Chce jak

Chcę rozstać się z mężem, ale sytuacja jest bardzo wybuchowa, trudna, mąż wymusza na mnie zachowania i słowa.

Chcę rozstać się z mężem. Od lat między nami jest źle, ciągłe nieporozumienia i kłótnie . Oboje zrobiliśmy sobie wiele złego : ja m.in oszukiwałam pisząc z innymi , wdałam się w zdradę emocjonalną. Mąż wiele lat nałogowo pił , wyzywał, był agresywny -aktualnie 1,5 roku po terapii nie pije, ale nasze

Nie chcę kontaktu z rodziną, źle się przy nich czuję. Czy to jest ok?

Czy normalne jest to, że od długiego już czasu unikam własnej rodziny, wolę kontakt/ rozmowę z obcymi ludźmi? Mam z tego większą satysfakcje. Po prostu, gdy myślę o swojej rodzinie, czuje wręcz niechęć, jakby dla mnie ci ludzie nie istnieli. Jest w sumie pewna przyczyna tego. Od kilku lat czuje się