Odpowiedz jako specjalista
WsteczMąż kradnie pieniądze, kłamie i unika rozmów - co zrobić?
Dzień dobry. Od jakiegoś czasu mąż mnie okłamuje i kradnie pieniądze. Każde z nas pracuje, mamy dziecko. Mąż znika na całe dnie i noce, nie odbiera telefonów, kłamie, kręci, a dziś zauważyłam że zniknęło mi 700 euro z pieniędzy schowanych przed nim w moich ubraniach. Czyli tam też grzebał. Wyparl się, wmawiam że zgubiłam, że jestem roztargniona dopiero jak chwyciłam za telefon i chciałam zgłosić sprawę kradzieży na policji to się przyznal...Wcześniej ukradł 250 euro i wymuszał też przelewy na różne rzeczy: a to na buty, a to na kurtkę, a to szef zapomniał zapłacić za coś i trzeba wylożyć i nic nie kupił. Łącznie ukradł i wymusił ponad 2000 euro w tym miesiącu, a były to pieniądze przeznaczone na cztery miesiące wynajmu mieszkania. Mąż nie chce rozmawiać, każda próba rozmowy kończy się wrzaskiem z jego strony. Wstyd mi się przyznać, że własny mąż kradnie pieniądze przeznaczone na życie i na dziecko i wydaje je na coś o czym pojęcia nie mam. Straciłam zaufanie do niego, ciągle mam wrażenie, że kłamie i mnie oszukuje. Proponowałam mu wizytę u specjalisty, to mi powiedział, że mogę się spakować i odejść w każdej chwili, jak mi się nie podoba. Mam wrażenie, że przez to jak mnie oszukuje i okrada, wszystkie uczucia z mojej strony do niego wyparowały. Jest jeszcze synek, mieszkamy za granicą, ojciec jest obcokrajowcem. I w zasadzie nie mam nikogo bliskiego, komu mogłabym się zwierzyć. Co zrobić w takiej sytuacji?
Barbara
10 miesięcy temu
Urszula Małek
To, co Pani opisuje, jest niezwykle trudną i bolesną sytuacją. Mąż swoim zachowaniem -kłamstwami, kradzieżą i brakiem chęci rozmowy -podważa zaufanie i powoduje poczucie osamotnienia. Najważniejsze teraz to zabezpieczyć siebie i dziecko:
Finanse i dokumenty: Proszę rozważyć założenie osobnego konta oraz przechowywanie pieniędzy i ważnych dokumentów w bezpiecznym miejscu.
Wsparcie prawne i emocjonalne: Warto poszukać lokalnej pomocy, np. organizacji wspierających kobiety w trudnych sytuacjach rodzinnych. Mogą zapewnić bezpłatną pomoc prawną i psychologiczną.
Zastanowienie nad przyszłością: Jeśli mąż nie chce rozmawiać ani zmieniać swojego zachowania, ma Pani pełne prawo pomyśleć o tym, co będzie najlepsze dla Pani i dziecka w dłuższej perspektywie.
Proszę pamiętać, że zasługuje Pani na szacunek i bezpieczeństwo -proszę nie wahać się szukać wsparcia, jeśli będzie ono potrzebne.
Pozdrawiam,
Urszula Małek
10 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Anastazja Zawiślak
Dzień dobry Pani Barbaro,
Rozumiem, że ta sytuacja jest dla Pani bardzo trudna i budzi wiele emocji. Fakt, że mąż dopuszcza się takich działań – okłamywania, kradzieży i braku chęci do podjęcia odpowiedzialności o których Pani pisze – zrozumiale budzi u Pani ogromne poczucie rozczarowania, zranienia i bezsilności. Ważne jest, aby w takiej sytuacji przede wszystkim zadbała Pani o swoje bezpieczeństwo i dobro swojego dziecka.
Pierwszym krokiem jest ochrona finansowa i ograniczenie dostępu męża do Pani pieniędzy. Może Pani rozważyć:
- Założenie osobnego konta bankowego, do którego mąż nie ma dostępu.
- Zabezpieczenie gotówki w miejscu, do którego nie będzie miał dostępu.
- Monitorowanie wszelkich wydatków i przelewów, aby zyskać kontrolę nad swoimi finansami.
Druga kluczowa kwestia to komunikacja. Skoro próby rozmowy kończą się krzykiem, być może mąż nie jest gotowy na szczery dialog o tym, co się dzieje. Jeśli podejrzewa Pani, że jego zachowanie może być związane z problemami, np. uzależnieniem (hazard, substancje psychoaktywne), pomoc specjalisty jest konieczna, ale tylko wtedy, gdy on sam zdecyduje się ją podjąć. Niestety, nie można zmusić kogoś do zmiany, jeśli ta osoba nie chce współpracować.
Jeśli czuje Pani, że sytuacja staje się coraz bardziej niebezpieczna, a mąż nie wykazuje chęci zmiany, warto zastanowić się nad przyszłością tego związku i rodziny. Proszę pamiętać, że zdrowie emocjonalne Pani i dziecka jest priorytetem. Jeśli sytuacja się nie poprawia, rozważenie życia osobno może być lepszym rozwiązaniem. Zanim jednak podejmie Pani decyzję, dobrze jest zabezpieczyć podstawowe kwestie:
- Sprawdzić swoje prawa i możliwości w kraju, w którym Pani mieszka. Może Pani skontaktować się z lokalnymi organizacjami wsparcia dla kobiet w trudnych sytuacjach.
- Skonsultować się z prawnikiem, aby zrozumieć, jakie ma Pani możliwości w kwestii opieki nad dzieckiem i zabezpieczenia finansowego.
Ponadto, jeśli czuje się Pani samotna i nie ma z kim porozmawiać, warto poszukać wsparcia w grupach dla kobiet w podobnej sytuacji, dostępnych zarówno lokalnie, jak i online lub też warto poszukać możliwości wsparcia w postaci konsultacji psychologicznych, które odbywają się również online. Możliwość podzielenia się swoimi doświadczeniami i uzyskania praktycznych wskazówek może być bardzo pomocna.
Proszę pamiętać, że nie jest Pani sama, choć teraz może się tak wydawać. Pani siła tkwi w gotowości do działania i w dbaniu o siebie oraz o dziecko. To trudny proces, ale ma Pani prawo do życia w szacunku i poczuciu bezpieczeństwa. Trzymam za Panią kciuki i wierzę, że znajdzie Pani najlepsze rozwiązanie w tej sytuacji.
Anastazja Zawiślak
Psycholog
10 miesięcy temu
Zobacz podobne
Ukryte długi męża, kłamstwa na temat długów mimo zapewnień
Dzień dobry,mój problem polega na tym że mój mąż z którym jestem 24 lata od zawsze miał jakieś długi które pomagałam mu spłacać,po tylu latach razem on nadal po kryjomu zaciąga kredyty i ciągle kłamie na ten temat co z tym robić tak się już nie da żyć:( on ciągle obiecuje że już nic nie weźmie, nie okłamie mnie a nadal to robi :(
Zdradziłam męża. Mąż mi wybaczył, ale jego warunkiem było przyzwolenie na jego zdradę. Teraz mnie okłamuje. Co robić?
Jesteśmy razem 14, małżeństwem 10. Po 8 latach małżeństwa zdradziłam męża. Mieliśmy bardzo ciężko czas, rozwód był codziennym tematem z którego mąż nigdy nic sobie nie robił zawsze było to złóż pozew. Nie był to stały romans a 3 spotkania w ciągu pół roku bez konkretnego utrzymania relacji. W między czasie mąż miał wypadek i zaczęło i układać. Na po 2 latach przyznałam się do zdrady. Mąż wybaczył ale postawił warunek że on też musi mnie zdradzić. Miał dwie kobiety. Pomimo że powiedział że zakończył z nimi znajomość przyłapałam go na kłamstwie 3 razy. Przysięgał że już nic nie zrobi przeciwko mnie i kolejne kłamstwo. On nie wie że ja wiem. Nie wiem co zrobić. Kocham go i nie chcę go stracić ale nie umiem z nim żyć wiedząc że mnie klamie. Pomóżcie
Mąż ukrywał przede mną kwestie finansowe, pożyczki. Jasno mówiłam mu, że dla mnie bezpieczeństwo finansowe jest ważne. Co mam zrobić?
Jak sobie poradzić z tym, że mój partner oszukał mnie w kwestiach finansowych i brał chwilówki ukrywając to przede mną, bo jesteśmy małżeństwem od 3 lat. Dodam, że jestem z rodziny rozwodników, gdzie mną i moim bratem nie interesowali się rodzice i dbali tylko o to, żeby swoje zachcianki spełniać. Mieszkaliśmy wszyscy razem w takim kłamstwie. Była też przemoc emocjonalna, wyzwiska itd. W końcu po studiach udało mi się oderwać od tego cyrku rodzinnego i przeprowadzić a potem poznałam mojego męża i tak od kilku lat okłamywał mnie, że panuje nad finansami, aż mleko się rozlało. Dla mnie ważne jest bezpieczeństwo finansowe , analizuje każdy wydatek, a mąż wiedząc jak podchodzę do sprawy, jak to powiedział "nie chciał mnie obciążać " zamiast powiedzieć jak jest i żylibyśmy skromniej, co od zawsze mu powtarzałam, że dla mnie to ok, bo jestem z biedniejszej rodziny. Nie wiem co mam zrobić, czy odejść, bo mam już kompulsywne zajadanie stresu i stany nienawiści do aktualnej sytuacji , czy walczyć?
Mąż od dłuższego czasu zachowuje się skandalicznie. Jak opętany.
Mąż od dłuższego czasu zachowuje się skandalicznie. Jak opętany. Twierdzi, że ktoś mu zagraża, chce go zabić. Wmawia mi zdrady bezpodstawnie, kontroluje telefon, konta, kamerę samochodową i nawet sprawdza bieliznę. Ciężko mi zrozumieć jego zachowanie, nic nie dociera do niego. Twierdzi, że za jego plecami z kimś współpracuje przeciw niemu. Odciął mnie i dzieci od pieniędzy, zabrał auto, którym nie jeździ bo nie ma prawa jazdy i gdzieś je ukrywa. Przyjmował leki od psychiatry ale przestał. Jak mamy żyć, my się go boimy z dziećmi?
Mój mąż podejrzewa mnie ciągle o zdradę oczywiście bezpodstawnie
Mój mąż podejrzewa mnie ciągle o zdradę oczywiście bezpodstawnie. Ostatnio wmawia mi, że zdradzam go z jego kolegą, a to tylko dlatego, że jak byli u nas w odwiedzinach on się ze mną przywitał i mówi, że on dziś tu ze mną zostaje, na co ja, że pierwsze słyszę, jego żona się zaczęła śmiać i na tym koniec tematu. Mnie to trochę zdenerwowało, bo nawet nie wysyłam do niego żadnych sygnałów więc można, że to był żart. Mój mąż od tamtego czasu ciągle mi wmawia, że coś mnie z nim łączy. Nigdy nie zrobiłam nic wbrew mężowi i naszemu małżeństwu. Męczące są te ciągłe podejrzenia tym bardziej, że on wiecznie ogląda się za innymi dziewczynami. Ostatnio nawet na jednej imprezie jak jednej dziewczynie wpadł w oko to w 7 niebie i łaził bez sensu z sali na dwór i zerkał w jej kierunku ciągle. Nie mam pewności, że numerami się nie wymienili. Tym bardziej że mówi mi, że idzie do toalety, a widzę, jak skręca do stolika, przy którym siedziała ona i gada z niby jakimiś znajomymi tam. A oni młodsi niby nawet nie wiedział, jak mają na imię, ale poszedł, bo mu młoda łaskę podsuwali. Potem ze dwa razy niby musiał iść do auta. Mamy ponad 40 lat a ta dziewczyna że 20. Nie dziwię się że "urósł" w swoich oczach, ale bez przesady. Jaką trzeba być pusta laska, żeby przy żonie podrywać faceta, ale jakim też trzeba być mężem, żeby przy żonie filt ten odwzajemnić. Gdybym ja się tak zachowała no koniec świata. Co mam robić, zachowywać się tak jak on i podejrzewać o zdradę. Strasznie mnie jego zachowanie zabolało, popłakałam się strasznie w domu, on twierdzi, że nic nie zrobił był wręcz zły i znów zaczął swoje, że ja święta nie jestem i robię gorsze rzeczy. Ja nigdy tak jak on się nie zachowałam, nie rozglądam się za innymi. Mam czekać teraz aż w końcu znajdzie młodszą, bo mam wrażenie, że to kwestia czasu. Często myślę, że on nie ma do mnie za grosz szacunku. A ja do siebie chyba też, że to znoszę a może to, że mną jest coś nie tak?
