
Po przeczytaniu wiadomości partnera nie wiem, co myśleć. Jestem dla niego nieważna czy on pokazuje właśnie dwa oblicza?
Jagoda
Bogumiła Nitkowska
Rozważając sytuację, warto pamiętać, że ludzie mogą zmieniać się w czasie. Być może był wtedy bardziej ekspresywny w słowach, ale to niekoniecznie oznacza, że teraz Twoja obecność dla niego jest mniej ważna. Warto otwarcie porozmawiać z nim o tym, wyrazić swoje uczucia i obawy. Komunikacja jest kluczowa w związku, aby zrozumieć siebie nawzajem lepiej.
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Aleksandra Prusak-Dyba
Dzień dobry,
Wyobrażam sobie, że to trudna dla Pani sytuacja. W wyniku różnych doświadczeń życiowych, sposób funkcjonowania w związku i okazywania uczuć może się zmieniać i nie świadczy to o sile uczucia. To ważne, aby w związku rozmawiać otwarcie i mówić o swoich potrzebach. Każdy z nas może mieć inny język miłości - sposób okazywania uczuć ukochanej osobie i warto rozmawiać o tym, czego potrzebuje Pani, co daje Pani poczucie bycia ważną, a czego potrzebuje partner tak, aby dopasować sposoby okazywania uczuć do potrzeb.
Pozdrawiam ciepło,
Aleksandra Prusak - psychoterapeutka poznawczo-bahwioralna i terapii schematów
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
to całkowicie zrozumiałe, że w obecnej sytuacji doświadcza Pani obaw. Proszę, jednak pamiętać, że najważniejszą rzeczą w związku jest otwarta komunikacja. Myślę, że jeżeli pojawiają się z Pani strony jakieś wątpliwości najlepiej będzie otwarcie porozmawiać o tym z partnerem. Proszę też pamiętać, że ludzie z biegiem czasu się zmieniają. To, że w poprzedniej relacji partner był “taki” nie oznacza, że w chwili obecnej jest np. mniej zaangażowany z powodu innego sposobu komunikacji. Proszę też mieć na uwadze, że każdy związek cechuje się swoją wyjątkowością, a to znaczy, że może być inny od naszych poprzednich relacji.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta

Zobacz podobne
Relacja damsko-męskie. Poznałam mężczyznę. Spotykaliśmy się parę miesięcy. Rozstawaliśmy się parę razy, zawsze wracaliśmy po dniu, dwóch do siebie. Ja chce mężczyzny przy moim boku, on boi się zobowiązań, jak ognia. I o to są te ciągle rozstania. Ostatnio znów było "żegnaj", nie widzieliśmy się od dwóch miesięcy. Za to piszemy ze sobą codziennie. On proponuję wspólne interesy wiążące, długoletnie, ale na słowo spotkanie jest cisza. Jak mam to traktować?
Moją narzeczoną rozstała się ze mną dwa tygodnie temu. Cały kwiecień próbowaliśmy walczyć o związek, ale po rozstaniu zaczęła się stopniowo odcinać. W tym momencie jestem całkowicie zablokowany (z desperacji próbowałem wszystkiego, by jakoś ją przekonać do siebie). Wiem już, że mimo jednego medium, przez które mogę się z nią skontaktować, nie mogę już się odzywać, bo będzie tylko gorzej. Ona niby cierpi przez to rozstanie, aczkolwiek wcześniej mówiła, że mnie nie kocha. Nie wiem, co już mam robić, nie wiem, kiedy się odezwie (powinna, z racji tego, że nie zapomina o nikim), i czy w ogóle istnieje jakakolwiek szansa na zbudowanie nowej relacji. Przeprosiłem ją za popełnione błędy i zapewniałem, że się zmienię (wiem, co z mojej strony przekonało ją do rozwiązania wszystkiego). Zacząłem nad sobą pracować, chodzę do terapeuty w celu naprawy swojej psychiki (bardzo mocno panikuję i boję się, że kogoś stracę). Wiem, że prawdopodobnie to już jest definitywny koniec, ale ciągle mam nadzieję, że po jakimś czasie wszystko się odmieni. Nie wiem, co już mam robić, ból związany ze stratą jest niesamowity, ciągle o niej myślę, nie jestem w stanie uciec od tych wspomnień i emocji. Czuję się aktualnie (przez wzgląd na całkowite odcięcie się ode mnie, gdzie nie skrzywdziłem jej w żaden sposób) strasznie, jak bezpański pies wyrzucony tak po prostu na drogę. Co mam zrobić? Czy ta nadzieja w ogóle ma sens? Czy w ogóle istnieje jakaś szansa na to, że się odezwie?
Witam, partner zostawia mnie po 11 latach bycia razem, ja Mam 1/4 udziału w domu.. On chce ze mną iść do notariusza, abym sprzedała mu swoją część i chce napisać zapisek, że mogę mieszkać w tym domu jeszcze miesiąc, dopóki nic sobie nie znajdę nowego.. Mamy razem syna 5-letniego on w tej miejscowoci co jest dom, ma przedszkole i kolegów.. Jestem załamana, bo ja partnera kocham nadal, a on nie chce dać mi szansy, mówi, że może kiedyś do siebie wrócimy jak za mną zatęskni.. Ale ja już nie będę miała tego domu będę musiała coś wynająć a zarabiam mało.. I nie wiem, co z dzieckiem ja się nie chce zgadzać na opiekę naprzemienną, chciałabym, aby wyprowadził się gdzieś że mną..
