Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak pomóc dziewczynie z myślami samobójczymi i problemami w domu?
Boję się o życie mojej dziewczyny, ma duże problemy z rodzicami, którzy często wyżywają się na niej (słownie), karają za najmniejsze drobnostki, obrażają i często sprawiają wrażenie, jak by im w ogóle na niej nie zależało. Moja dziewczyna ma przez to duże problemy psychiczne. Ponad rok temu miała już próbę samobójczą i coraz częściej mówi, że chce się zabić, powiedziała nawet, że jeżeli do czerwca (jej 18 urodzin) się nic nie zmieni, to obiecuje, że się zabije. Dzisiaj jej rodzice odkryli jej blizny po samookaleczeniu i zamiast z nią porozmawiać, tylko zaczęli ją obrażać, boi się, że po powrocie z wyjazdu, na którym teraz jest, jej rodzice będą dla niej jeszcze gorsi. Próbowałem jej pomóc, wielokrotnie z nią rozmawiałem, ale to nic nie daje, nie pozwala mi też umówić ją na wizytę u psychologa (w tajemnicy przed rodzicami) nie wiem, co mogę zrobić.
Anonimowo
3 miesiące temu
Olga Żuk
To bardzo poważna i trudna sytuacja – dobrze, że szukasz pomocy. Twoja dziewczyna potrzebuje wsparcia dorosłych i specjalistów jak najszybciej. Skoro mówi o myślach samobójczych, a w domu jest przemoc słowna, to nie można tego bagatelizować.
Co możesz zrobić:
– Powiedz komuś dorosłemu, komu ufasz – nauczycielowi, szkolnemu psychologowi, wychowawcy. Nie musisz być sam z tak dużą odpowiedzialnością.
– Jeśli boisz się o jej życie teraz, możesz zadzwonić na numer kryzysowy: 116 111 (telefon zaufania dla dzieci i młodzieży) albo 112, jeśli zagrożenie jest bezpośrednie.
– Nawet jeśli ona nie chce pomocy – masz prawo i obowiązek ją zgłosić. To nie jest donoszenie, tylko troska o jej bezpieczeństwo.
Dziękuję Ci, że się nie poddajesz i że jesteś obok niej. Ale pamiętaj – nie jesteś sam, nie musisz wszystkiego udźwignąć samodzielnie.
Pozdrawiam,
Olga Żuk
3 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Martyna Jarosz
Dzień dobry,
Sytuacja, którą Pan opisuje, jest bardzo poważna i wymaga natychmiastowej reakcji. Jeśli Pana dziewczyna mówi o zamiarze odebrania sobie życia, należy potraktować to jako realne zagrożenie. Proszę nie zwlekać, warto zgłosić sprawę do odpowiednich służb, np. pogotowia, policji lub ośrodka interwencji kryzysowej w jej miejscu zamieszkania.
Może Pan również skontaktować się z telefonem zaufania dla młodzieży (116 111) lub Centrum Wsparcia (800 70 2222), gdzie uzyska Pan pomoc i wskazówki, jak dalej postępować.
Rozumiem, że chce Pan pomóc, ale w takich sytuacjach najważniejsze jest bezpieczeństwo, nawet jeśli oznacza to działanie wbrew jej prośbie o dyskrecję. Pańska troska ma ogromne znaczenie, ale nie musi Pan być z tym sam.
Pozdrawiam serdecznie i życzę dużo siły.
Martyna Jarosz
psycholog
3 miesiące temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry,
proszę, przekaż swojej dziewczynie numer telefonu dla osób w kryzysie psychicznym, czynny całodobowo i bezpłatnie:
116 123.
Czy istnieje taka możliwość, aby Twoja dziewczyna w najbliższym czasie wyprowadziła się z domu, w którym mieszkają rodzice? Z tego, co opisujesz, wobec Twojej dziewczyny stosowana jest różnego rodzaju przemoc psychiczna. To, jacy są jej rodzice, nie jest absolutnie jej winą. Musi wyjść jak najszybciej ze środowiska rodzinnego, które ją krzywdzi.
Trzymam mocno kciuki za Was,
Katarzyna Kania-Bzdyl
3 miesiące temu
Anna Tecław
To, co opisujesz, jest bardzo poważne - kiedy ktoś mówi wprost o planach odebrania sobie życia, trzeba to traktować jak realne zagrożenie, a nie jak „straszenie”. Jeśli istnieje ryzyko, że Twoja dziewczyna może spróbować zrobić sobie krzywdę teraz - dzwoń na 112 lub wezwij pogotowie, nawet jeśli ona się na to nie zgadza.
Jeżeli w tej chwili nie ma bezpośredniego zagrożenia, ale sytuacja jest napięta - powiedz o tym dorosłemu, który może zareagować: szkolnemu psychologowi, pedagogowi, wychowawcy lub innemu zaufanemu nauczycielowi. Powiedz wprost o jej wcześniejszej próbie samobójczej i o tym, że ma plany odebrania sobie życia - to pomoże w szybkim uzyskaniu pomocy.
Zachęć ją, aby zadzwoniła, albo zadzwoń razem z nią, pod numer 116 111 (telefon zaufania dla dzieci i młodzieży) lub 800 70 2222 (całodobowa linia Centrum Wsparcia). Jeśli będzie w bardzo złym stanie psychicznym - postaraj się, by nie była sama, nawet jeśli to oznacza rozmowę przez telefon. Zapisz to, co mówiła o swoich planach - może to być istotne dla osób, które będą jej udzielać pomocy.
Rozumiem, że możesz się obawiać, iż zgłoszenie tego pogorszy jej relacje z rodzicami - ale w tej chwili najważniejsze jest bezpieczeństwo.
Pamiętaj też o sobie - możesz sam skorzystać z telefonu zaufania, aby dowiedzieć się, jak ją wspierać i nie zostać z tym wszystkim samemu. Jest to bardzo duże obciążenie również dla Ciebie i warto zadbać o to aby Twoja przestrzeń nie została przeciążona.
Anna Tecław
Psycholog
3 miesiące temu
Zobacz podobne
Jak radzić sobie z zaburzeniami lękowymi i stresem w szkole? Problemy z terapią i wsparciem nauczycieli
Dzień dobry,
zwracam się w sumie z paroma drobnymi problemami.
Od ponad roku próbuje leczyć zaburzenia lękowe i jakoś to idzie. Niestety, ale chodzę jeszcze do szkoły, w której jestem przez to oceniana przez nauczycieli przez ich wizję na temat tego wszystkiego. Przez ostatni miesiąc było spokojnie, a teraz wyszło to z jakąś zdwojoną siłą, jestem krytykowana za to, że nie umiem czasami wytrzymać na lekcji.
Jest mi ciężko wytrzymać w szkole, często objawy psychosomatyczne próbują zrobić wszystko, bym tam nie poszła, właśnie od czasu tych afer z praktycznie wyzywaniem mnie przez niektórych nauczycieli…
Chodzę na terapie, ale czuję się ostatnio z tym źle.
Chciałabym już wyzdrowieć, czuję się chora, jak tam chodzę. Podczas ostatniej sesji dodatkowo jakoś pokonywanie danej trudności, o której wspomniał terapeuta, wywołało u mnie dziwne uczucie, naprawdę jest ze mną aż tak źle, że mam ćwiczyć proste rzeczy? Wiem, że jest mi to potrzebne, ale ciężko się przełamać. Bardzo się boję, że wyszedł wtedy pomiędzy nami jakiś kwas, obecnie boję się tam iść i omówić te wszystkie obawy, boję się opowiadać o takich odczuciach, bo nie chce kończyć tej terapii, moja poprzednia zakończyła się takim kwasem. Mam wrażenie, że teraz tam nie powinnam przychodzić, bo może zadziało się coś złego z mojej winy, chciałabym, by nie było żadnych problemów i niestety mam wrażenie, że złym pomysłem było pójście tam w stresującym dla mnie czasie, oczywiście, że nieraz chodziłam tam z negatywnymi emocjami, ale nigdy jakoś tak coś we mnie nie uderzyło, ciężko opisać, co odczuwam, ale wolałbym cofnąć czas by nie czuć takich dziwnych emocji.
Mam wrażenie, że ostatnio ciężko mi się cieszyć.
Próbuje wygrzebać się z tego lęku, ale z drugiej strony nie chce. Chciałabym wymazać sobie pamięć i cofnąć się do dnia, gdy to wszystko się zaczęło i nie dopuścić do tego.
Chce być i czuć się jak zdrowa osoba.
Nie wiem, co robić. Wiem, że takie rzeczy pewnie trzeba konsultować ze swoim terapeutą, ale ja nie umiem, czuję się winna, że odczuwam takie emocje i w sumie nawet nie umiem ich opisać, po prostu jakby na następnym spotkaniu ten cały proces miał się zakończyć. Jestem pewna, że to wszystko przez tę sytuację w szkole, ale nie mam co teraz z tym zrobić. Zaczęłam teraz znikąd obawiać się terapii i ogólnie tych wszystkich spraw związanych z zaburzeniami lękowymi, chce tylko zapomnieć.
Bliżsi znajomi nie potrafią słuchać i wspierać. Jak im zwrócić uwagę?
Mam wielu bliższych znajomych, nazywam ich przyjaciółmi, jednak tak naprawdę czuję, że nimi nie są.
Gdy mówię o swoich problemach, nie dostaje takiego wsparcia jakiego czuję, że bym potrzebowała, czasami też potrafią to olać. Zamiast gadać o tym co mnie dręczy, lepiej gada się o chłopakach czy innych tych mniej ważnych rzeczach (dla mnie aktualnie). Bardzo źle się z tym czuję, bo nie czuję oparcia w nich.
Jak powiedzieć im, że takie zachowanie mi nie pomaga, żebym nie wyszła też na atencujeszkę i w ogóle..
Jak radzić sobie z nasileniem derealizacji i depersonalizacji w stresującym okresie?
Dzień dobry, postaram się szybko opisać swój problem. Od dłuższego czasu leczę OCD, któremu towarzyszy derealizacja i depersonalizacja. Pierwsze zaburzenie już jest na akceptowalnym przeze mnie poziomie, męczą mnie wprawdzie natrętne myśli, lecz nie wywołują one jak dawniej lęku. Samo odrealnienie też ostatnio było na normalnym poziomie, natomiast od półtora tygodnia moje funkcjonowanie z dnia na dzień jest coraz trudniejsze, właśnie przez to. Mam teraz stresujący czas i nie wiem czy to nie jest powodem nasilenia tych objawów, chociaż ja raczej ciągle jestem w stresie więc jakby patrzeć na to w ten sposób to ciągle powinno to być takie rozchwiane, a wcześniej było spokojnie. Ostatnio ciągle dopadają mnie takie stany, nieraz patrzę na coś czy kogoś i wiem, że to jest znajome ale z drugiej strony wydaje się takie sztuczne?? Ciężko to opisać, takie odczucia mam też wobec siebie. Byłam na konsultacji psychiatrycznej, leków nie dostałam a teraz akurat gdy mam przed sobą bardzo ważny czas (egzaminy w szkole) nie mogę sobie pozwolić na tkwienie w tym. Nie mam jak teraz skontaktować się z terapeutą, a ostatni raz byłam chyba na początku miesiąca, ostatnio ze względu na sporo spraw na głowie nie jestem w stanie chodzić tam regularnie. Nie wiem, czy jest coś, co mogłoby teraz jakoś pomóc mi do czasu jednej z tych wizyt?? Metody od terapeuty działają, ale raczej w chwili pojawienia się stanu, bo te, które miały mi pomóc im jakoś zapobiegać są niemożliwe, nie umiem ich obecnie zrealizować i czuję się bezsilna. Są jakieś leki ziołowe na to, cokolwiek, bym mogła przetrwać ten czas?? W szkole nie mam wsparcia, pedagog i psycholog szkolny mnie prawdopodobnie nie lubią tzn. zawsze jak przyjdę, to wysyłają na lekcje, zamiast wysłuchać. :(( Źle mi z tym, że piszę tu, bo przecież chodzę do psychologa i widzę jakieś efekty a jest gorzej, ale nie mam jak teraz się z nim spotkać a wolę na własną rękę nic nie działać, bo już kiedyś tylko wpędziłam się własnym "leczeniem" w gorszy dołek.
Od pewnego czasu (od 8 miesięcy) cały czas płaczę.
Od pewnego czasu (od 8 miesięcy) cały czas płaczę.
Kompletnie nie chcę mi się żyć.
Zdarzyło się, że się ciełam, ale przeszło mi to, bo zrozumiałam, że nie ma sensu, ale ogólnie najchętniej to zamknęłabym się w pokoju i nie wychodziła.
Czy powinnam coś z tym zrobić ??
Jak wspierać nastolatka zmagającego się z nękaniem w internecie?
Nie wiem już, co mam robić. Mój syn przeżywa coś strasznego, bo jest nękany w internecie. To zaczęło się niby od głupich komentarzy, ale teraz… mam wrażenie, że to go przytłacza.
On się zamyka w sobie, unika rozmów, a ja nie wiem, jak do niego dotrzeć. Czuję się tak cholernie bezradna, bo widzę, że to go boli, a nie wiem, jak mu pomóc. Jak mam rozmawiać, żeby nie poczuł się jeszcze gorzej? Boję się, że jeśli nie zrobię czegoś teraz, to będzie tylko gorzej. Co mam zrobić? Jak go wesprzeć, żeby poczuł, że nie jest sam? Mam ochotę wyrzucić mu telefon, żeby to wszystko się skończyło, ale wiem, że to tak nie działa.
Jak chronić dziecko przed tym całym syfem, nie naruszając jego prywatności?
Błagam, pomóżcie, bo boję się, że coś przeoczę i naprawdę nie dam rady sama.
