Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak pomóc dziewczynie z myślami samobójczymi i problemami w domu?
Boję się o życie mojej dziewczyny, ma duże problemy z rodzicami, którzy często wyżywają się na niej (słownie), karają za najmniejsze drobnostki, obrażają i często sprawiają wrażenie, jak by im w ogóle na niej nie zależało. Moja dziewczyna ma przez to duże problemy psychiczne. Ponad rok temu miała już próbę samobójczą i coraz częściej mówi, że chce się zabić, powiedziała nawet, że jeżeli do czerwca (jej 18 urodzin) się nic nie zmieni, to obiecuje, że się zabije. Dzisiaj jej rodzice odkryli jej blizny po samookaleczeniu i zamiast z nią porozmawiać, tylko zaczęli ją obrażać, boi się, że po powrocie z wyjazdu, na którym teraz jest, jej rodzice będą dla niej jeszcze gorsi. Próbowałem jej pomóc, wielokrotnie z nią rozmawiałem, ale to nic nie daje, nie pozwala mi też umówić ją na wizytę u psychologa (w tajemnicy przed rodzicami) nie wiem, co mogę zrobić.
Anonimowo
4 miesiące temu
Olga Żuk
To bardzo poważna i trudna sytuacja – dobrze, że szukasz pomocy. Twoja dziewczyna potrzebuje wsparcia dorosłych i specjalistów jak najszybciej. Skoro mówi o myślach samobójczych, a w domu jest przemoc słowna, to nie można tego bagatelizować.
Co możesz zrobić:
– Powiedz komuś dorosłemu, komu ufasz – nauczycielowi, szkolnemu psychologowi, wychowawcy. Nie musisz być sam z tak dużą odpowiedzialnością.
– Jeśli boisz się o jej życie teraz, możesz zadzwonić na numer kryzysowy: 116 111 (telefon zaufania dla dzieci i młodzieży) albo 112, jeśli zagrożenie jest bezpośrednie.
– Nawet jeśli ona nie chce pomocy – masz prawo i obowiązek ją zgłosić. To nie jest donoszenie, tylko troska o jej bezpieczeństwo.
Dziękuję Ci, że się nie poddajesz i że jesteś obok niej. Ale pamiętaj – nie jesteś sam, nie musisz wszystkiego udźwignąć samodzielnie.
Pozdrawiam,
Olga Żuk
4 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Martyna Jarosz
Dzień dobry,
Sytuacja, którą Pan opisuje, jest bardzo poważna i wymaga natychmiastowej reakcji. Jeśli Pana dziewczyna mówi o zamiarze odebrania sobie życia, należy potraktować to jako realne zagrożenie. Proszę nie zwlekać, warto zgłosić sprawę do odpowiednich służb, np. pogotowia, policji lub ośrodka interwencji kryzysowej w jej miejscu zamieszkania.
Może Pan również skontaktować się z telefonem zaufania dla młodzieży (116 111) lub Centrum Wsparcia (800 70 2222), gdzie uzyska Pan pomoc i wskazówki, jak dalej postępować.
Rozumiem, że chce Pan pomóc, ale w takich sytuacjach najważniejsze jest bezpieczeństwo, nawet jeśli oznacza to działanie wbrew jej prośbie o dyskrecję. Pańska troska ma ogromne znaczenie, ale nie musi Pan być z tym sam.
Pozdrawiam serdecznie i życzę dużo siły.
Martyna Jarosz
psycholog
4 miesiące temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry,
proszę, przekaż swojej dziewczynie numer telefonu dla osób w kryzysie psychicznym, czynny całodobowo i bezpłatnie:
116 123.
Czy istnieje taka możliwość, aby Twoja dziewczyna w najbliższym czasie wyprowadziła się z domu, w którym mieszkają rodzice? Z tego, co opisujesz, wobec Twojej dziewczyny stosowana jest różnego rodzaju przemoc psychiczna. To, jacy są jej rodzice, nie jest absolutnie jej winą. Musi wyjść jak najszybciej ze środowiska rodzinnego, które ją krzywdzi.
Trzymam mocno kciuki za Was,
Katarzyna Kania-Bzdyl
4 miesiące temu
Anna Tecław
To, co opisujesz, jest bardzo poważne - kiedy ktoś mówi wprost o planach odebrania sobie życia, trzeba to traktować jak realne zagrożenie, a nie jak „straszenie”. Jeśli istnieje ryzyko, że Twoja dziewczyna może spróbować zrobić sobie krzywdę teraz - dzwoń na 112 lub wezwij pogotowie, nawet jeśli ona się na to nie zgadza.
Jeżeli w tej chwili nie ma bezpośredniego zagrożenia, ale sytuacja jest napięta - powiedz o tym dorosłemu, który może zareagować: szkolnemu psychologowi, pedagogowi, wychowawcy lub innemu zaufanemu nauczycielowi. Powiedz wprost o jej wcześniejszej próbie samobójczej i o tym, że ma plany odebrania sobie życia - to pomoże w szybkim uzyskaniu pomocy.
Zachęć ją, aby zadzwoniła, albo zadzwoń razem z nią, pod numer 116 111 (telefon zaufania dla dzieci i młodzieży) lub 800 70 2222 (całodobowa linia Centrum Wsparcia). Jeśli będzie w bardzo złym stanie psychicznym - postaraj się, by nie była sama, nawet jeśli to oznacza rozmowę przez telefon. Zapisz to, co mówiła o swoich planach - może to być istotne dla osób, które będą jej udzielać pomocy.
Rozumiem, że możesz się obawiać, iż zgłoszenie tego pogorszy jej relacje z rodzicami - ale w tej chwili najważniejsze jest bezpieczeństwo.
Pamiętaj też o sobie - możesz sam skorzystać z telefonu zaufania, aby dowiedzieć się, jak ją wspierać i nie zostać z tym wszystkim samemu. Jest to bardzo duże obciążenie również dla Ciebie i warto zadbać o to aby Twoja przestrzeń nie została przeciążona.
Anna Tecław
Psycholog
4 miesiące temu
Zobacz podobne
Jak wasze dzieci i rodzina zareagowała na wyjazd za granice na około 3 miesiące w celach zarobkowych.
Jak wasze dzieci i rodzina zareagowała na wyjazd za granice na około 3 miesiące w celach zarobkowych. Mam dwóch synów 14 i 9 lat. Mam ochotę wyjechać na chwile dorobić do budżetu naszego. Mąż nie bardzo jest zadowolony. Pytanie moje jak może się to odbić na dzieciach?
Sytuacja, w której nie czuję więzi z pasierbicami - jak ją ułożyć?
Jestem macochą 3 dziewczyn i biologiczną mamą jednej dziewczynki. Nie umiem czuć biologicznej więzi z pasierbicami, nie lubię nawet ich dotyku, obecność mnie szybko rozprasza/męczy. Jak to ułożyć, zdystansować?
Na lekcji bolał mnie brzuch, no i puściłam głośnego bąka. Kilka osób się ze mnie śmiało, i oczywiście się popłakałam. Czy powinnam się tym przejmować?
5-latek przywiązuje się do przedmiotów, wpada w szał gdy coś się zmieni - jak pomóc?
5-latek przywiązuje się do każdego przedmiotu, nawet śmieci, jak tylko coś mu się przestawi, wpada w szał - płacze, kopie mnie pluje. Spokojna rozmowa nie pomaga, wyznaczanie mocnym, stanowczym głosem, żeby się uspokoił, to porozmawiamy, nie działa. Dochodzi do tego, że nawet dostanie słabego klapsa i kare w koncie do czasu uspokojenia, też nie działa, bo wszystko nie jest tak, jak on chce tu i teraz. Zbiera wszystko karteczki, słomki, każdy obrazek itp.
Nie wiem, gdzie się udać czy czekać aż jego układ nerwowy bardziej dojrzeje ?
Brat ma trudności w kontaktach społecznych, w domu mamy specyficzną sytuację.
Dzień dobry,
mój brat ma 19 lat. Wciąż śpi w jednym pokoju z mamą (pokój ma około 20 metrów, znajdują się w nim dwa łóżka stojące obok siebie). Brat ma możliwość przeprowadzenia się do innego pokoju (pustego od mojej wyprowadzki 2 lata temu). Oboje - brat i mama nie chcą, żeby doszło do przeprowadzki, pomimo moich wieloletnich nalegań. Próbuję ich przekonać, że jest to szkodliwa sytuacja dla brata, jednak brakuje mi merytorycznej wiedzy psychologicznej dla poparcia moich obaw. Brat przejawia spore problemy w kontaktach rówieśniczych i prawdopodobnie jest uzależniony od gier.
