Presja rodziny, problemy zdrowotne mamy, uzależnienie od alkoholu - jestem przytłoczona i zła.

Pani Kasiu

Opisuje pani bardzo trudną i wymagającą sytuację.  Przede wszystkim należy zacząć od tego, że cokolwiek Pani czuje, ma Pani do tego pełne prawo i na pewno swoje powody. To, że czuje Pani złość w takiej sytuacji, również wydaje się uzasadnione z punktu widzenia Pani sytuacji oraz Pani doświadczeń. Złość to dosyć naturalna reakcja na zawód oraz krzywdę, w ten sposób może się Pani również chronić przed przytłoczeniem, które już wydaje się bardzo duże.

 Myślę, że nie ma jednego dobrego rozwiązania, natomiast proszę sobie pozwolić na zrealizowanie takiego, które jest dobre dla Pani. Co do rodziny, warto również stawiać granice, cała odpowiedzialność za zaopiekowanie się, nie powinna spadać na jedną osobę.

To, co dzieje się z Pani mama to niestety konsekwencja wieloletniego spożywania alkoholu, niestety alkohol trwale uszkadza nasz mózg, co może prowadzić również do rozhamowania czy nawet trwałej zmiany struktury osobowości. To, że mama jest wulgarna czy agresywna nie znaczy, że jest taka z wyboru, natomiast Pani ma wybór co z tym zrobić i jak sobie z tym radzić. 

Jeśli chodzi o kwestie rodziny, warto postawić granice i podkreślić to, że mama miała osoby, które chciały jej pomóc, natomiast jej wyborem było to, że z tej pomocy nie skorzystała, natomiast jeśli nie chce Pani z nimi rozmawiać, ma Pani również do tego pełne prawo.

Myślę, że odpoczynek w takiej sytuacji jest koniecznością, ponieważ opieka nad osobą oraz cała sytuacja jest ogromnym wyzwaniem i aby móc sobie z tym jakoś poradzić, należy również zadbać o siebie. Warto może zastanowić się również nad grupą wsparcia, lub wsparciem terapeutycznym w tej niełatwej sytuacji.

Życzę dużo siły!

Z pozdrowieniami

Katarzyna Organ

psycholog, psychoterapeuta w trakcie szkolenia

Dzień dobry Kasiu,

jesteś bardzo obciążona trudnościami, które ma Twoja mama. Nie jesteś odpowiedzialna za to, co się dzieje w życiu Twojej mamy ani też nie masz wpływu na to, czy zachowuje abstynencję, czy nie. Zastanów się, dlaczego czujesz złość? Czy może ona wynikać z tego, że np. mama nie przyjmuje Waszej pomocy, nie chce przerwać nałogu, pomimo ostrzeżeń Waszych i lekarzy igra ze swoim zdrowiem i życiem, kieruje w Was pretensje, miewacie wyrzuty sumienia... Powodów może być wiele i to Ty znasz odpowiedź na to pytanie. Pomyśl chwilę o tym.

Co do wszystkich ciotek i wujków i całej reszty rodziny: Oni też mają tę możliwość, aby zaopiekować się Twoją mamą i zabrać ją do siebie. Czemu tego nie robią? Bo łatwiej wytykać komuś błędy, łatwiej mówić innym co mają robić i zdecydowanie łatwiej jest po prostu oceniać. Na ich ataki odpowiedz im tym samym, co Twój tata - urwij z nimi kontakt do momentu, aż się uspokoją. 

Jedźcie na wakacje. Czy zmieniłoby to coś, jeśli byście pozostali w Polsce? A po powrocie zadbaj o swój komfort psychiczny - sugeruję kilka spotkań z psychologiem, szczególnie jeśli sytuacja się zaognia. Tutaj na platformie jest możliwość konsultacji online, jak i stacjonarnie. 

Kochana Kasiu, zadbaj o siebie.

Katarzyna Kania-Bzdyl

Dziękuję Ci, że napisałaś i podzieliłaś się tak trudnym kawałkiem swojej historii. Widzę, ile w tym bólu, napięcia, zagubienia. Widzę też Twoją siłę – choć może teraz jej nie czujesz – w tym, że próbujesz to wszystko unieść.

Złość, którą odczuwasz wobec mamy, nie świadczy o braku miłości. Ona mówi o tym, że Twoje granice zostały wielokrotnie przekroczone, że coś w Tobie woła: „to już za dużo”. W relacjach, szczególnie z bliskimi, złość często pojawia się tam, gdzie długo było poświęcenie, bezsilność, przemilczany ból.

Twoja mama choruje – ale to, co czujesz, jest o Twojej relacji z nią: o tęsknocie za mamą, która mogłaby być obecna, o rozczarowaniu, że nie była. Złość może być Twoim sposobem ochrony – przed rozpaczą, przed lękiem, przed poczuciem winy.

To bardzo ludzkie, że nie chcesz iść do niej, że nie umiesz płakać, że czujesz niechęć. Możesz czuć jedno i drugie naraz – złość i miłość. Taka jest czasem relacja z osobą uzależnioną: skomplikowana, pełna sprzeczności.

Co do wakacji – pytasz, czy możesz jechać. A ja zapytam: czy możesz sobie dać zgodę na chwilę oddechu? Bo być może nie chodzi o ocenę innych, tylko o Twoje prawo, by się sobą zaopiekować. Bez tego nie wystarczy Ci siły – ani dla mamy, ani dla dzieci, ani dla siebie.

Dzień dobry, z Pani opisu wynika, że od dłuższego czasu mierzy się Pani z bardzo dużym obciążeniem emocjonalnym. Opieka nad chorą i do tego uzależnioną osobą, przy równoczesnym braku wsparcia i zewnętrznej krytyce, to sytuacja, która przekracza zasoby większości ludzi, zwłaszcza wtedy, gdy dodatkowo pojawiają się poczucie winy, bezsilność, napięcie w relacjach rodzinnych i naciski z otoczenia.

Złość, o której Pani pisze, nie jest niczym niepokojącym ani niewłaściwym, to naturalna reakcja organizmu na przewlekły stres i brak równowagi między dawaniem a otrzymywaniem. Niekiedy pojawia się też u osób, które przez lata pełniły rolę „zaradnych”, „odpowiedzialnych” i  „silnych”, ale wewnętrznie nie miały przestrzeni, by zająć się własnymi emocjami i potrzebami. Złość to też informacja od ciała i psychiki, że Pani granice są przekraczane.

Zachęcam Panią do rozważenia rozpoczęcia psychoterapii – najlepiej w nurcie integracyjnym, z terapeutą posiadającym doświadczenie w pracy z osobami z syndromem DDA (Dorosłych Dzieci Alkoholików). Tego rodzaju podejście umożliwia indywidualne dopasowanie metod do Pani historii, mechanizmów obronnych, wzorców relacyjnych i aktualnego stanu emocjonalnego.

W terapii możliwe będzie między innymi przyjrzenie się, z czego wynikają Pani aktualne reakcje emocjonalne, rozpoznanie i oddzielenie tego, co jest skutkiem przeszłości, a co dzieje się tu i teraz, nauka wyznaczania granic bez poczucia winy oraz obniżenie przewlekłego napięcia psychofizycznego.

To nie jest proces „naprawiania się”, ale realna praca nad odzyskaniem wpływu i równowagi psychicznej. Pani stan jest odwracalny – ale wymaga, by to Pani była w centrum własnego procesu zdrowienia, nie jedynie w roli osoby opiekującej się innymi.

Z poważaniem,

Patrycja Kurowska

Kasiu,

To, co opisujesz, jest ogromnie trudne i wyczerpujące emocjonalnie. Twoje uczucia – złość, frustracja, bezsilność – są całkowicie zrozumiałe. To nie brak miłości, tylko reakcja na wielokrotne zranienie, zawiedzione nadzieje i lata napięcia. 

Współuzależnienie często wiąże się z tym, że osoba bliska choremu czuje się odpowiedzialna za jego życie, mimo że nie ma realnego wpływu na jego wybory. Masz prawo się odciąć, mieć dość, zadbać o siebie – również wyjechać na wakacje, które wcześniej zaplanowałaś. Nie jesteś winna temu, co się dzieje z Twoją mamą. Masz prawo odpocząć bez tłumaczenia się komukolwiek. 

Jeśli ktoś próbuje wzbudzać w Tobie poczucie winy – postaw granicę. Teraz to Ty potrzebujesz wsparcia, nie kolejnej presji. Nie jesteś zła – jesteś zmęczona. I to jest w porządku.

Proszę dbać o siebie,

Justyna Bejmert 

Psycholog