Odpowiedz jako specjalista
WsteczProblemy w związku po narodzinach dziecka: odrzucenie, zdrada i poczucie winy
Jesteśmy z partnerem ze sobą 15 lat, mamy bobasa w domu. Przed ciążą i w trakcie ciąży wydawało mi się, że jesteśmy szczęśliwi. Świadomie zdecydowaliśmy się na dziecko. Mąż bardzo o mnie dbał, mówił, jak to jest szczęśliwy. W dniu porodu był ze mną, bardzo mnie wspierał.
Ale nagle wszystko się zmieniło w dniu odbioru nas ze szpitala. Stał się oschły i rozdrażniony. Przez całą drogę do domu się nie odzywał i był niezadowolony. Po kilku dniach przestał spać ze mną w łóżku, stopniowo się ode mnie odcinał. Zwalałam to na jego zmęczenie i skłonności do depresji.
Oczywiście, mimo tego wychodził na spotkania ze znajomymi. Ale nie chciał wyjść ze mną. Chciał, żebym wychodziła ja albo on. Gdy dziecko miało pół roku, miał próbę samobójczą. Usłyszałam w złości, że to moja wina, bo ze mną nie chce żyć. Później emocje opadły, przeprosił mnie. Ale po tym jeszcze bardziej mnie odtrącił.
Co gorsza, zaczął widzieć mnie fizycznie inaczej niż jestem. Wyolbrzymia, że jestem tłusta, że jestem brzydka i że jemu jest ciężko. Ja wiem, że nie jestem idealna, ale naprawdę nie jestem w typie „brzydkiej kobiety”. Nie mam nadwagi. Zaczęłam jeszcze bardziej się odchudzać. Chudnę, ale on ciągle widzi mnie w zakrzywionej rzeczywistości jako grubasa oblanego tłuszczem.
Po roku próśb o rozmowę wyszły na jaw dziwne sytuacje. Okazało się, że wśród znajomych koleżanka go podrywała, pisała do niego i za każdym razem opowiadała, jak to jej się chce seksu. Gdy skrytykowałam jej zachowanie, wściekł się na mnie, uważając, że ona nie robi nic złego, a ja jestem nienormalna i mam o niej nic złego nie mówić.
Były w międzyczasie lepsze i gorsze chwile, ale jakiś czas temu oznajmił, że chce mieć inne kobiety. I że je będzie miał – bez względu na mnie. Mogę to zaakceptować i będziemy swingować razem z innymi, albo nie – i wtedy będzie mnie zdradzać, bo „mi nie można szczerze nic powiedzieć o swoich potrzebach”. A on chce z kobietami innymi niż ja uprawiać seks i je pieścić.
Kiedy próbowałam mu wyjaśnić, że rozpoczęcie swingowania nie jest dobre, skoro związek jest w fatalnym stanie, i że mnie boli, gdy mówi, że chce pieścić inne kobiety, to słyszę, że „ze mną nigdy nie można być szczerym”. I że „od zawsze wiedział, że lepiej mi nic nie mówić”. Po czym drze się, że jestem „tłustą dupą” i pyta, czemu nie akceptuję tego, że on chce mieć seks z innymi.
Nie rozumiem. Zadałam mu proste pytanie: „Co w sytuacji, gdy para, z którą mielibyśmy swingować, mi nie będzie pasowała i facet będzie mnie odpychał? Czy byłbyś w stanie zostawić tę obcą kobietę i zająć się mną, a ją odpuścić?”. Usłyszałam, że „nie”. Jakby była w jego typie, wolałby ją pieścić i całować jej cipkę niż wyjść ze mną.
Piszę, bo on mi wyrzuca, że nie myślę o nim, że liczy się tylko to, co ja chcę. A ja czuję, że wariuję.
Czy ja jestem egoistką?
Zagubiona
1 miesiąc temu
Iga Borkowska
Dzień dobry,
Nadrzędną zasadą bliskich związków seksualnych jest to, że wszystko jest dozwolone, jeśli OBIE osoby wyrażają na to chęć. W opisywanej przez Panią relacji z mężem, Pani ma obiekcje co do swingowania, natomiast mąż stawia Panią przed faktem dokonanym, nie próbuje nawet uwzględniać Pani potrzeb, albo się Pani zgodzi na związek na jego warunkach, albo związku nie będzie. Z tego, co Pani opisuje, rozumiem, że różne zachowania i słowa Męża są dla Pani przykre i raniące, mimo że sytuacja w relacji z Mężem nie poprawia się, tylko pogarsza, nadal robi Pani dużo, by ten związek uratować. Przeżywają Państwo duży kryzys, zachowania męża noszą znamiona szantażu emocjonalnego i przemocy psychicznej (nikt nie ma prawa nikogo upokarzać ani wyzywać), dlatego bardzo wskazane byłoby dla Pani wsparcie psychologiczne - żeby nie była Pani w tym wszystkim sama, żeby mogła Pani zachować myślenie - czego ja chcę i szacunek do siebie, co jest trudne, kiedy współmałżonek wywiera taką presję.
Pozdrawiam serdecznie,
Iga Borkowska, www.maturitas.pl
1 miesiąc temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Adam Gruźlewski
Szanowna Pani,
jestem głęboko poruszony pani historią i ogromem bólu, jaki Pani przeżywa. To, co Pani opisuje, absolutnie nie jest normalną dynamiką w związku, jest za to w mojej ocenie formą przemocy psychicznej ze strony męża. Nie jest pani egoistką, a pani uczucia są w pełni uzasadnione.
Przede wszystkim chcę, żeby pani wiedziała, że to, co się dzieje, nie jest Pani winą. Mąż obarcza panią odpowiedzialnością za własne problemy, co jest klasycznym mechanizmem w przemocowych relacjach. Mówi pani o tym, że jego zachowanie zmieniło się nagle po porodzie. Wiele czynników mogło to spowodować, ale nie jest to związane z Pani wyglądem czy zachowaniem. Zamiast wziąć odpowiedzialność za swoje problemy, skupił się na Pani, oskarżając i projektując na Panią swoje lęki i frustracje. Z opisu sytuacji wynika, że mąż wykorzystuje Panią do rozładowania swojego napięcia.
Groźby samobójstwem, oczekiwania, że zaakceptuje Pani jego potrzeby seksualne z innymi kobietami, a także znieważanie Pani to ewidentne przykłady przemocy psychicznej. Mąż stawia panią w sytuacji bez wyjścia. Nieważne, co Pani zrobi, on i tak będzie widział problem w Pani. Zmienia zasady i zasiewa ziarno wątpliwości, aby Pani czuła się winna. Tak działają sprawcy przemocy.
Ze swojej strony doradzam pilnie poszukać wsparcia. W pierwszej kolejności zalecam zgłosić się do ośrodka interwencji kryzysowej lub psychologa-terapeuty. W tej chwili najważniejsze jest to, żeby Pani zadbała o siebie i o dziecko. Nie jest pani sama, a to co się dzieje w pani domu, jest ewidentną przemocą. Proszę pamiętać, że dobro i bezpieczeństwo Pani oraz dziecka są teraz najważniejsze.
Pozdrawiam serdecznie
Adam Gruźlewski
psycholog, psychotraumatolog
1 miesiąc temu
Elza Grabińska
Szanowna Pani,
nie jest Pani egoistką. Wchodząc w związek, zobowiązujemy się do przestrzegania wspólnych zasad, które sami ustalamy i naturalne jest, że oczekujemy od siebie wzajemnego szacunku, uwzględniania uczuć partnera i lojalności wobec tego, na co się wspólnie zgodziliśmy.
Ma Pani pełne prawo odczuwać złość, smutek i poczucie krzywdy w sytuacji, gdy Pani potrzeby są lekceważone, a do tego doświadcza Pani obrażania. Nikt - niezależnie od okoliczności - nie ma prawa w taki sposób odnosić się do Pani ani do Pani wyglądu. Tym bardziej, że świeżo po narodzinach dziecka ciało kobiety naturalnie się zmienia i absolutnie nie jest to powód do deprecjonowania Pani wartości czy atrakcyjności. W tej sytuacji powinna Pani przede wszystkim zadbać o swój komfort i postawienie granic.
To, co Pani przeżywa, z pewnością jest dla Pani bardzo trudne i bolesne. Ważne, żeby pamiętała Pani, że zasługuje Pani na szacunek i bezpieczną, wspierającą relację. Jeśli podejmie Pani decyzje o kontynuowaniu tej relacji ważne, aby popracowali Państwo nad komunikacją i wyrażaniu swoich potrzeb w sposób bez agresji.
Wszystkiego dobrego,
Elza Grabińska, psycholog.
1 miesiąc temu
Zobacz podobne
Jak poradzić sobie z żądaniem spłaty od byłego partnera i myślami samobójczymi?
Świat mi się zawalił dosłownie, nie wiem, jak mam się wziąć w garść, pisząc to łzy mi same lecą z oczu.
Jestem samotną mamą dwóch chłopców, wiele w życiu wycierpiałam i jeszcze teraz ... mój były partner żąda ode mnie spłaty pieniędzy za to, co kupił do mojego domu. Ja nigdy o nic jego nie prosiłam, nie chciałam, by kupował. Wiedział doskonale jaką mam sytuację, że mam dwoje i nie pracuję, a on pracował za granicą i teraz żąda ode mnie spłaty 😪
Nic z jego rzeczy nie chciałam i to, co zakupił mówiłam, by zabierał, bo nic od niego nie chcę, a teraz on przysłał mi pismo od adwokata, jestem załamana. Zaczęłam robić prawko, myślałam, że jakoś mi będzie prościej znaleźć pracę mając prawo jazdy.. w tym roku mam młodszego synka komunię, ciągle są jakieś wydatki, a tu jeszcze taki cios, żąda kwoty 30 tys. zł. Jestem tym załamana, nie wiem, jak się wziąć w garść. Zawsze w życiu mam tylko pod górę. Wołałabym nie istnieć, myślę o najgorszym, coraz częściej miewam myśli samobójcze 😪. Wiem, że dla dzieci muszę żyć, ale nie wiem już jak 😭
Jak radzić sobie ze stalkingiem i brakiem wsparcia? Nie czuję się bezpiecznie.
Witam! Od kilku lat jestem ofiarą stalkingu.Nikt mi nie wierzy. Osoby co to robią mówią, że będą nasyłać osoby trzecie, że naślą mężczyzn co mnie zmuszą do seksu ,bo inaczej będą mnie szantażować jak nie będę uprawiać tego seksu z nimi, że jak będę mieszkać sama to przyślą kogoś kto mi wtargnie do domu, że będę zmuszona by mieszkać z kimś. Mszczą się, że nie chcę ich przyjaźni toksycznej, że chcę być niezależna od kogokolwiek od mężczyzn, od kobiet i chcę wpuszczać do domu kogo chcę. Mam swoje lata i chyba mam prawo decydować z kim żyję i kogo wpuszczam do mojej prywatnej przestrzeni i z kim się przyjaźnie. Na pewno nie zaprzyjaźnię z kimś pod przymusem.T o chyba naturalne. Ta sytuacja mnie dobija zwłaszcza, że nie mam wsparcia od rodziny, od nikogo.Boję się, że będą mogli zrobić ze mną wszystko co chcą, a ja nikomu nie będę mogła o tym opowiedzieć, bo wszyscy bagatelizują,ż e może mi się stać krzywda czy ktoś może mnie więzić. Od kilku lat to się ciągnie a ja popadam w coraz większą frustrację.Czy może mi ktoś coś poradzić w tej sytuacji?Proszę o pomoc.
Jak pomóc mężowi zazdrosnemu o przeszłość? Porady na natrętne myśli i zazdrość
Proszę o pomoc. Jak rozmawiać ze swoim mężem, jak go wspierać i co ogólnie robić. Od kilku miesięcy jest zazdrosny o moją przeszłość - o byłego partnera, o intymność między nami - dla mnie nie było to nic ważnego. Wraca to do niego pod postacią natrętnych myśli. Dopytuje mnie, męczy, potem oskarża. Wcześniej raz na tydzień, teraz codziennie. Chodzi smutny, zły, odsuwa się ode mnie. Nie mogę go stracić.
Partner doświadczył śmierci samobójczej wujka. Boi się pokazać uczucia, otworzyć się, jest w złym stanie psychicznym.
Dzień dobry,
mój chłopak niedawno doświadczył śmierci samobójczej najbliższej osoby. Jest w bardzo słaby stanie psychicznym. Oddala się od najbliższych osób. Zamknął się przed wszystkimi. Nie chce jakiejkolwiek pomocy. Wszystkie próby i zapewnienia, że przejdziemy przez to razem nie działają bo on mnie od razu odrzuca. Strach przed pokazaniem uczuć jest ogromny i nie umiem do niego trafić chociaż mimo jego usilnych starań odrzucenia mnie, nadal okazuje mu wsparcie co jest dla mnie również bardzo ciężkie, ale wiem, że nie mogę go zostawić w takiej chwili.
Czy dobry pomysłem przekonania go do poszukania pomocy jest argumentacja, że powinien wyciągnąć lekcję z zachowania wujka i nie popełniać jego błędów, ponieważ są bardzo podobni charakterem- chcą wszystko zrobić sami i nie umieją prosić o pomoc. Argument, że dla niego jest jeszcze szansa, ponieważ wujek odrzucił i nie podzielił się z bliskimi swoim problemami, czego właśnie mój chłopak nie umie zaakceptować. Żeby nie powielał jego zachowania i znalazł siłę o walkę o siebie dla zmarłego.
Boję się, że te argumenty zamiast pomóc jeszcze pogorszą jego stan- ale już nic nie działa.
Jak poradzić sobie po trudnej relacji z partnerem i podejrzeniach o jego orientację?
Leczyłam się po załamaniu nerwowym związanym z pracą.przedawkowałam.leki na depresję bałam się białych samochodów takie miałam w pracy .Jakoś z tego wyszłam Poznałam rok temu po terapii faceta jak się okazało impotenta .ja podejrzewam że jest gejem sama z nim zerwałam bo brak bliskości jego uniki jeśli chodzi o zaangażowanie zamieszkanie razem moim zadaniem odwracał kota ogonem .Spotykaliśmy się tylko jak miałam okres jakoś tak..Mimo że ja zerwałam i on deklaruje się jako zraniony to jestem dobita .Naprawdę jestem pewna że on jest gejem że nie byłam dla niego warzna nie wiem czy była ta gra .Ciągle czuje do niego zauroczenie nie wiem co ale wiem że dobrze zrobiłam sama odchodząc żeby się nie poniżac.Zwracał uwagę na facetów ich muskulaturę a w mojej obecności nawet po niebieskich tabletkach mu nie pomagało.Poco mnie okłamywał że kocha czuje że go nienawidzę ..mimo że sama zakonczyłam znajomość nie wiem z czego to wynika
