Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak poradzić sobie z różnicami kulturowymi w pracy?
Dzien dobry. Ciekawe czy ktoś zadał podobne pytanie😉 Pracuję niestety z Anglikami ( na projekcie - na morzu) I powiem szczerze ich kultura osobista jest poniżej norm, do których jesteśmy przyzwyczajeni w Polsce. Pierdzą obok ,nawet przy stole,są głośni. Pracuję z wieloma nacjami, ale żaden nie zachowuje sie tak chamsko jak Anglicy. Innych to też zniesmaczyło. Ciekaw jestem, co na to psychologowie. Jak podejść do tego tematu, dodam, że werbalne upomnienia nic dla nich nie znaczą. Jak słyszę, że będę musiał pracować na wspólnym projekcie z nimi, to zaciskam zęby.
Ps. dodam, że jestem w Angoli, w Afryce i mimo że pracują z nami lokalni, ubodzy riggerzy, to ich kultura jest znacznie wyższa niż wymienionych.
Piotr
2 miesiące temu
Justyna Bejmert
Dzień dobry,
To, co Pan opisuje, to konflikt kultur i różnych norm społecznych, które mogą powodować spore napięcia, zwłaszcza w zamkniętych środowiskach, jak praca na morzu. Często zachowania, które u nas są odbierane jako brak kultury, dla innych są normalne albo mają inne podłoże, np. inny sposób radzenia sobie ze stresem, czy po prostu odmienne zwyczaje.
Ponieważ bezpośrednie zwracanie uwagi nie przynosi efektu, skuteczniejsze może być podejście polegające na minimalizowaniu ekspozycji (np. zmiana miejsca podczas posiłków, korzystanie ze słuchawek w czasie przerw) oraz mentalnym dystansowaniu się, czyli świadome uznanie, że te zachowania są odbiciem ich własnych norm, a nie oceną Pana osoby. Warto też utrzymywać kontakt z osobami, z którymi współpraca jest przyjemniejsza, aby równoważyć nieprzyjemne emocje.
Z pozdrowieniami,
Justyna Bejmert
Psycholog
2 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Mateusz Świerczek
Panie Piotrze,
Rozumiem, że to, co Pan opisuje, jest po prostu męczące i zniechęcające. Różnice kulturowe potrafią być spore i to, co dla nas jest brakiem kultury, dla kogoś innego może być zupełnie normalne. Jeśli upomnienia nic nie dają, to raczej nie przekona ich Pan do zmiany zachowania. W takiej sytuacji najlepiej skupić się na tym, żeby chronić swój własny komfort - kiedy się da, odchodzić na bok, robić przerwy w spokojniejszym miejscu, trzymać dystans. Warto też pamiętać, że to ich styl bycia, a nie coś wymierzonego w Pana osobiście:)
Pozdrawiam serdecznie,
Mateusz Świerczek
Psycholog
2 miesiące temu
Zobacz podobne
Polecenia książek dot. zaburzeń lękowych.
Dzień dobry, czy poleca ktoś z państwa jakieś książki o zaburzeniach lękowych? Oprócz psychoterapii chciałabym też zaczerpnąć informacje z jakiejś książki/ebooka i chętnie dowiem się co poleca ktoś, kto zna się na tym lepiej niż ja. :)
Jak zwiększyć swoją motywację do nauki?
Jak zwiększyć swoją motywację do nauki?
Szukam terapeuty. Kogoś, kto pomoże mi nie zapominać, że chcę żyć.
Szukam terapeuty. Kogoś, kto pomoże mi nie zapominać, że chcę żyć. W sumie nawet tego nie zauważam, dopiero po czasie i mam pretensje do siebie itd. Chcę być najlepszą wersją siebie, a czasem raz w roku to jednak często... Ja chcę żyć, ogólnie jest super, a zawsze mi się pomiesza...
Czy osoba po depresji jest zdrowa psychicznie i może służyć w policji lub wojsku?
Dzień dobry.
Czy osoba, która przeszła depresję, z punktu widzenia medycznego jest już osobą zdrową psychicznie?
Czy osoba taka ma możliwość służby w policji/wojsku?
Nie potrafię utrzymać pracy. Choruję na depresję.
Witam. Moim problem jest to, że nie potrafię utrzymać żadnej pracy. Najdłużej udało mi się przepracować 4 miesiące, po tym czasie trafiałam do psychiatry z powodu depresji i zaburzeń lękowych, poszłam na zwolnienie i już z niego nie wróciłam. W każdej innej pracy powtarza się ten sam scenariusz. Raz nawet zwolniłam się po 2 dniach. 3 miesiące temu dostałam kolejną pracę i myślałam, że tym razem będzie inaczej. Niestety ok. 2 tygodni temu wróciły lęki i depresja. Przebywam na zwolnieniu lekarskim i boję się powrotu do pracy. Chyba już do niej nie wrócę. Dodam, że w każdej pracy według opinii przełożonych radziłam sobie bardzo dobrze. Odchodziłam z dnia na dzień, bo „coś pękło”. Mam wyższe wykształcenie, wszystkie moje dotychczasowe prace były biurowe, urzędowe. Zaczynam myśleć, że może lepiej bym się w prostej pracy fizycznej, np. sprzątaniu.
