Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy to mobbing w pracy? Czuję się niedoceniana i gubię się w emocjach.
Nie wiem, czy to, co się dzieje, to mobbing, czy po prostu przesadzam. Codziennie zadaję sobie to pytanie i za każdym razem dochodzę do wniosku, że może jestem zbyt przewrażliwiona. Ale z drugiej strony… czy normalne jest wracanie do domu i czuje się niepotrzebną, nic nie umiejącą osobą? Szef nigdy nie mówi nic wprost. To raczej spojrzenia, westchnięcia, to jego "Naprawdę? To najlepsze, co mogłaś wymyślić?" wypowiedziane takim tonem... Gdy coś robię dobrze, cisza, zero pochwały NIC Najgorsze, że zaczęłam się przy tym wszystkim gubić. Kiedyś lubiłam swoją pracę, teraz nie mam ochoty do niej wstawać. Proszę o radę
Ola
9 miesięcy temu
Aleksandra Siwek
Ty w tym wypadku jesteś specjalistą od tego, jak się czujesz, wiesz najlepiej, co by ci pomogło i czego potrzebujesz.
Chłodne traktowanie może być demotywujące i sprawiające przykrość. To całkiem naturalne. Pytanie, co byś chciała z tym zrobić i jakie masz opcje. Może chcesz popracować nad zmianą postrzegania tej sytuacji, a może nad pewnością siebie lub może zadecydujesz, że chcesz zmienić pracę, opcji jest wiele.
Jest to możliwe do przepracowania na wiele sposobów, ale tylko po indywidualnej konsultacji wyłoni się ta właściwa ścieżka, którą sama wybierzesz.
9 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Klaudia Gąssowska
Dzień dobry Pani Olu,
To, co opisujesz, jest trudne, i przede wszystkim chciałabym powiedzieć, że Twoje uczucia są ważne i warto je traktować poważnie. To, jak odbieramy pewne sytuacje, ma ogromne znaczenie dla naszego dobrostanu, niezależnie od tego, czy wpisuje się w definicję mobbingu, czy nie. Brak pochwał, krytyka, nieprzyjemne zachowania mogą wpływać na Twoje poczucie własnej wartości. Dobrym pierwszym krokiem jest zadanie sobie pytania "Co ja mogę zrobić w tej sytuacji?", "Jak mogę o siebie zadbać?"
Jako jedną z możliwości: Zastanów się, czy istnieje możliwość otwartej rozmowy z szefem na temat komunikacji i Twoich odczuć – czasami osoby zarządzające nie zdają sobie sprawy z wpływu swoich działań. Daj sobie czas na przygotowanie się do takiej rozmowy. Żeby ustrukturyzować, to co chcesz powiedzieć, możesz posłużyć się metodą Porozumienia bez przemocy NVC.
Dla niektórych z nas odbycie takiej rozmowy, czy zadbanie o swoje granice jest wyjątkowo trudne. Jeżeli tak jest w Pani przypadku, to zachęcam do skontaktowania się ze specjalistą. Krótki proces psychoterapii mógłby Panią wspomóc.
Pozdrawiam
Klaudia Gąssowska
9 miesięcy temu
Anastazja Zawiślak
To, co opisujesz, ma wszystkie cechy mobbingu emocjonalnego. Ciągłe podważanie Twoich kompetencji, brak pochwał i subtelne umniejszanie Twojej wartości poprzez ton głosu, spojrzenia i westchnięcia – to wszystko sprawia, że zaczynasz wątpić w siebie i swoją wartość. To nie jest „przewrażliwienie” – to sygnał, że środowisko, w którym pracujesz, może być toksyczne.
Zdrowa krytyka powinna być konstruktywna i motywować do rozwoju. Jeśli zamiast tego Twój szef sprawia, że czujesz się coraz gorzej i masz coraz mniej energii do pracy, to znak, że coś jest nie tak. Długotrwałe przebywanie w takim otoczeniu może prowadzić do wypalenia zawodowego, niskiej samooceny, a nawet stanów lękowych czy depresyjnych.
Co możesz zrobić?
- Zacznij prowadzić notatki – zapisuj konkretne sytuacje, komentarze, sposób ich wypowiedzenia. Jeśli kiedykolwiek będziesz chciała zgłosić sprawę do HR, takie dowody będą pomocne.
- Postaw granice – jeśli usłyszysz np. „Naprawdę? To najlepsze, co mogłaś wymyślić?”, spróbuj spokojnie odpowiedzieć: „Tak, to moje rozwiązanie – jeśli masz sugestie, chętnie je wysłucham”. Czasem jasne pokazanie, że zauważasz jego zachowanie, może go powstrzymać.
- Zastanów się, jakie masz opcje – czy jest możliwość zmiany działu? Czy możesz porozmawiać z kimś w firmie, np. HR?
Jeśli sytuacja się nie zmieni, warto pomyśleć o nowej pracy – żadna pensja nie jest warta takiego cierpienia.
Najważniejsze – Twoje uczucia są ważne. Jeśli wracasz do domu i czujesz się coraz gorzej, to nie jest normalne i nie powinnaś tego bagatelizować. Zasługujesz na pracę, w której będziesz szanowana.
Jeśli potrzebujesz wsparcia, porozmawiaj z kimś zaufanym – nie musisz przechodzić przez to sama. Trzymaj się! 💛
Anastazja Zawiślak
Psycholog
9 miesięcy temu
Zobacz podobne
Wrażenie, że wariuję. Ciągle się złoszczę, czuję żal, mam myśli samobójcze. Czuję się przytłoczona do maksimum.
Czuję się zmęczona, przytłoczona codziennymi obowiązkami. Jestem nerwowa. Szybko wybucham złością i krzykiem. Nie radzę sobie w sytuacjach stresujących. Czuję ogromnie poczucie żalu i ogromną złość na wszystko, co mnie spotkało. Czuję jakbym była w złym miejscu. Nie chce mi się zajmować dziećmi. Marzę, aby zniknąć. Mąż doprowadza mnie do złości i mam go dość. Ciągle pyta, o co mi chodzi. A sam złości się o byle co i ciągle zwraca mi na coś uwagę. Ja oczywiście robię identycznie. O wszystko wybucham. Czuję, że tracę grunt pod nogami. Mam myśli samobójcze, ciągle myślę, że chciałabym mieć odwagę się powiesić. Wszystko doprowadza mnie do szału. Wariuje w mojej głowie. Nie potrafię z nikim o tym porozmawiać. Czuję, że nikt mnie nie rozumie. Czasem czuję takie nakręcenie, motywację. A za chwilę znowu złość. Te emocje się mieszają. Raz tak raz tak. Poranki są najgorsze. Czuję się przytłoczona obowiązkami- głowie rano.
Jak rozpoznać mobbing w pracy i chronić zdrowie psychiczne?
Czuję, że coś jest nie tak w tej pracy, naprawdę nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Mam wrażenie, że ludzie mnie tam nie szanują, jakby moje zdanie się w ogóle nie liczyło.
Czasami coś zaproponuję, a oni to olewają, a potem ktoś inny powie to samo i nagle wszyscy są zachwyceni.
Czuję się tak, jakbym robiła coś źle, chociaż nie wiem co.
A jak coś pójdzie nie tak, to zawsze ja jestem winna, nawet jeśli to nie moja wina. Czy to jest normalne? Czy to już mobbing?
Nie wiem, jak to nazwać, ale to mnie zżera od środka. Nie mam pojęcia, co zrobić, czy rozmawiać z kimś w pracy, czy po prostu to ignorować? Ale jak to ignorować, skoro to tak boli?
Boję się, że jak coś powiem, to będzie jeszcze gorzej.
Czuję się ogromnie przeciążona i przytłoczona codziennym życiem. Jak sobie radzić?
Ostatnio czuję się zmęczona, mam wrażenie, że nic mi się nie udaje, nic mi się nie chce, mimo to coś tam robię , chce mi się płakać , szybko tracę cierpliwość i wpadam w złość , szybko się denerwuję i reaguje agresją ,głowę mam nabitą różnymi sprawami. Mam wrażenie, że życie mnie zaczyna przerastać , chodzę do pracy, opiekuje się synem lat 5, mam 40 lat.
Czuję się samotna. Beznadziejna. Zmagam się z niską samooceną i brakiem poczucia własnej wartości.
Czuję się samotna. Beznadziejna. Zmagam się z niską samooceną i brakiem poczucia własnej wartości. Boję się iść do pracy. Że sobie nie poradzę, że będę wyśmiana, nielubiana... Raz z pracy zostałam zwolniona. Bo domagałam się by szef dał mi w końcu umowę, a nie tak bez pracowałam przez kilka miesięcy. To mnie zwolnił z dnia na dzień. Strasznie to zniosłam. Potem pracowałam na siłowni jakiś czas, ale natłok pracy, gdzie ciężko mi się było skupić. Plus głupie teksty osób na siłce i konkurencja sprawiały, że nie mogłam znieść tego psychicznie. Wracałam do domu i płakałam, że się wygłupiłam albo że coś źle zrobiłam, powiedziałam, że coś mi nie wyszło. I odeszłam. Ciągle porównuje się do innych dziewczyn, że są ładniejsze, pewne siebie, mają super znajomych, partnerów, wiedzą czego chcą od życia, są zabawne, ja się czuję nudna osoba. Nawet wśród znajomych jak się z kimś spotykam, nie jest zabawnie. Nie śmiejemy się.
Faceta też nie mam. Uwolniłam się z toksycznego związku, gdzie na koniec tez usłyszałam, że jestem nie dobra, i coś, że mną nie tak. Skończyłam studia, ale nie czuje się dobrze w swoim kierunku, mam 31 lat. I nie wiem, co chce robić w życiu, czuję, że się nie nadaje. Że zmarnowałam sobie życie. Przytłacza mnie to wszystko... Źle mi jest.
Wszystko mnie denerwuje w pracy
Wszystko mnie denerwuje w pracy od przełożonego ciągły nacisk wykonuje swoją pracę bardzo dobrze a jemu zawsze coś nie pasuje dogryza mi poniża mnie przed częścią brygady....jestem rozdrażniona mam myśli co by było, gdyby mnie nie było kłócę się z partnerem jestem zmęczona najlepiej bym nie wychodziła spod kołdry czuje się jak nikt co mam robić? boje się stresuje byle małymi problemami trzęsą mi się ręce
