WsteczRozstanie po 11 latach związku: czy jest szansa na odbudowę relacji?
Dzień dobry. Kilka dni temu przeżyłem rozstanie z partnerką, z którą byliśmy ponad 11 lat. Nastąpiło to z jej inicjatywy, chociaż nasze relacje od kilku miesięcy były bardzo trudne.
Mam 39 lat, partnerka dwa lata młodsza. Ex ma pasję, którą są psy, a ja okazałem się mieć uczulenie na większość czworonogów, które przechodziły przez dom z ciągłym założeniem, że któraś opcja będzie odpowiednia. Był to mocny przyczynek do pogorszenia się relacji i częstych kłótni, pogłębiającego się niezrozumienia działania drugiej osoby. Najgorszy etap trwał ostatnie kilka miesięcy, kiedy ex partnerka uparła się, że zostawi psa, który powoduje u mnie alergię. Zrobiła to po moim "karaniu ciszą" i Ogólnie ja odczuwam związek jako udany do pewnego stopnia, szczególnie gdy mam porównanie do związków znajomych mi osób. Kochałem i dalej kocham ex partnerkę.
Nasza relacja miłosna wyrosła z początkowej relacji przyjacielskiej w ciągu dwóch miesięcy. Zawsze dużo żartowaliśmy i czuliśmy się dobrze w swoim towarzystwie. Niemniej potrafiłem robić jej przykrość głupimi tekstami, upartym zachowaniem, nieodpowiednim komentarzem czy karaniem ciszą.
Oboje jesteśmy osobami z zaburzeniami nerwicowymi.
Przed rozstaniem ex wiele razy wspominała, że powinienem się wyprowadzić albo że nie chce już tak żyć. Niemniej jeszcze kilka tygodni temu były momenty dobre i przyjemne, z tym że już tylko momenty. Teraz po rozstaniu, ex twierdzi, że odczuwa wreszcie spokój i wcale, póki co nie odczuwa mojego braku, bo czuła tę samotność już wcześniej, gdy siedziałem w drugim pokoju albo z oczami w komórce i nie zwracając na nią większej uwagi.
Bardzo mnie to boli, bo ja czuję jej brak i wspominam bardzo te dobre momenty z naszego wspólnego życia. Ona aktualnie jest mocno rozgoryczona. Wypomina mi, że dlaczego nie reagowałem wcześniej, jeśli kochałem. Że przeze mnie ma problemy zdrowotne i przeżywała miesiącami ciągły stres, zresztą ja przeżywałem tak samo stres i brak zrozumienia. I ona mi nie chce dać wrócić, bo musi zadbać o siebie i nie wierzy aktualnie, że będzie dobrze.
Ona po prostu czuje spokój, gdy mnie nie ma. Niemniej, gdy się spotkaliśmy przedwczoraj, to była miła, trzymała mnie za rękę, przytulając się nawet, płakała, gdy pakowałem się, wyjmując swoje rzeczy osobiste. Piszemy teraz sporo ze sobą, głównie z mojej inicjatywy. Chciałbym wiedzieć, czy ona jeszcze to przemyśli, czy jest szansa na ponowne zjednoczenie i spróbowanie kolejny raz bycia ze sobą? Czy po tym, co napisałem wcześniej, jest szansa, że partnerka zacznie wreszcie odsuwać negatywne emocje, a poczuje tęsknotę za tym, co było?
Ja aktualnie chce przepracować swoje błędy, jakie popełniałem. Niemniej jest czasem bardzo ciężko, gdy przyjdzie myśl, że to może być koniec tak długiej relacji.
Mike
Odpowiedz jako specjalista
Szymon Leszczyński
Dzień dobry
Sugeruję, abyś na ten moment skoncentrował się na pracy nad sobą. Jest kilka obszarów, nad którymi możesz się skupić: zrozumienie własnych emocji i potrzeb, radzenie sobie ze stresującymi i konfliktowymi sytuacjami czy oczekiwań dot. związku i relacji (w odniesieniu do siebie i partnerki).
Zadbaj o siebie niezależnie od decyzji partnerki co do rozstania czy ew. powrotu do siebie.
Rozważ również rozmowę z bliskimi Tobie osobami lub konsultację z psychologiem albo terapeutą, aby spojrzeć na tę swoją sytuację z różnych perspektyw.
Pozdrawiam
Szymon Leszczyński
Magda Domurat
Dzień dobry,
Rozumiem, że zakończenie wieloletniej relacji jest dla Pana bardzo bolesne. To zrozumiałe, że w tej sytuacji odczuwa Pan wielu trudnych uczuć, takich jak smutek, żal, tęsknota i poczucie niezrozumienia, zagubienia. Podczas rozstania zazwyczaj pojawia się w nas wiele sprzecznych ze sobą uczuć i przemyśleń.
To dlatego, że relacje składają się z wielu aspektów, zarówno tych dobrych i wspierających wspólnych chwil, jak i tych trudnych do zniesienia kłótliwych okresów.
Zapewne, tak jak i Pan, partnerka również przeżywa Wasze rozstanie. W wyniku tak silnych emocji, jakie towarzyszą nam podczas zakańczania relacji. Niejednokrotnie usilnie pragniemy zatrzymać bliską osobę przy sobie, przekonać ją, że jednak warto o tę relację zawalczyć. Warto jednak pamiętać, że każdy potrzebuje przeżyć rozstanie w zgodzie ze sobą i ważne jest, aby dać sobie na to czas.
Na Pana pytania nie można niestety udzielić jednoznacznej odpowiedzi - zawsze jest szansa, że po przemyśleniu druga strona zmieni zdanie, kwestie uczuć są jednak bardzo indywidualne i zależne od danej osoby i konkretnej sytuacji. Poczucie tęsknoty za drugą osobą nie zawsze oznacza chęć powrotu do związku, który zakończyliśmy. Zdarza się, że pomimo miłości, jaką darzymy partnera/partnerkę, z różnych względów decydujemy się odejść.
W sytuacji, w jakiej Pan się znalazł, ważne jest, aby dał Pan sobie przestrzeń na przeżywanie tej straty, jaką jest utrata bliskiego związku oraz aby dał Pan sobie czas na zrozumienie i przepracowanie tego, dlaczego doszło do rozstania.
Dostrzeżenie swoich potencjalnie trudnych dla drugiej strony zachowań to ważny moment w radzeniu sobie z rozstaniem.
Praca nad swoimi emocjami i zachowaniami może wzmocnić Pana rozumienie siebie i tego, dlaczego dane sytuacje wywoływały w Panu trudne emocje i reakcje. Taka wiedza może być cenną nauką polepszającą jakość Pana relacji i satysfakcję z nich.
Niemniej jednak, na ten moment sugeruję zaopiekowanie się swoimi uczuciami i stworzenie odpowiedniej przestrzeni na doświadczane emocje i refleksje. Pomocne może okazać się wsparcie bliskich (przyjaciół, rodziny), z którymi będzie Pan mógł podzielić się swoim cierpieniem i przemyśleniami oraz poczuć, że nie jest Pan osamotniony w przeżywaniu bólu. Jeśli rozmowa z bliskimi na ten moment jest dla Pana zbyt trudna lub nie przynosi Panu ulgi, może Pan rozważyć skorzystanie ze wsparcia psychologicznego.
Życzę dużo siły!
Pozdrawiam ciepło
Psycholog Magda Domurat
Urszula Jędrzejczyk
Dzień dobry,
rozstanie z partnerką może być bardzo bolesnym doświadczeniem i rozumiem, że trudno jest się "poskładać", szczególnie że to świeża sprawa.
Z tego, co Pan piszę, wnioskuję, że chciałby Pan, na nowo z byłą partnerką się zejść, ale na ten moment ona tego nie chce.
Według mnie, na ten moment warto uszanować jej decyzję i dać jej i sobie chwile czasu na przemyślenia (choć rozumiem, że słowa o tym, że czuje spokój, gdy Pana nie ma, mogą być bolesne).
Niemniej jednak być może chwilowa przerwa i zdystansowanie do sprawy da wam przestrzeń do powrotu i zaczęcia nowego rozdziału.
Trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć twierdząco na pytanie, czy jest szansa, że partnerka jeszcze raz przemyśli swoją decyzję... myślę, że to pytanie do niej. Sądząc jednak po tym, że po rozstaniu nadal piszecie, rozmawiacie i spotykacie się, być może jest nad czym pracować wspólnie dalej.
Bardzo się cieszę, że czuję Pan chęć przepracowania swoich błędów i w związku z tym, zachęcam też do umówienia się na konsultacje z psychologiem, który mógłby wesprzeć Pana w tym czasie.
Pozdrawiam serdecznie
Ula Jędrzejczyk
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Moja zazdrość w związku coraz bardziej wymyka się spod kontroli. Każda wiadomość, którą mój partner dostaje, wywołuje we mnie niepokój, a czasem wręcz paniczną potrzebę kontroli – zdarza mi się przeglądać jego media społecznościowe, chociaż wiem, że to złe. Często czuję się zagrożona, gdy nie ma
Witam! Jestem prawie trzydziestoletnią kobietą w 15-letnim związku. Grzegorz był moim pierwszym partnerem, z którym wiązałam duże nadzieje i plany na przyszłość.
Z początku nasza relacja wyglądała dobrze, widywaliśmy się codziennie, aż stopniowo nasza relacja zaczęła zanikać.
Dzień dobry. Piszę tutaj, ponieważ mam bardzo duży problem z kobietą, która ma problemy psychiczne. Jej problem polega na tym, że ma problemy z adaptacją otoczenia, depresję poporodową+ odebranie jej córki przez Mops.
Jej były partner bił ją przez 6 lat prawie i w dodatku wynosił z d
Mam problem z partnerem. Daje się wykorzystywać ludziom, pomaga nawet swoim kosztem, nawet naszym, bo mieszkamy już razem. Syn dorosły mieszkający z matką wyciąga od niego kasę (płaci jeszcze alimenty na syna), a to ciuchy, a to prawo jazdy, nawet samochód oddał synowi mniej palący, a sam musi je
Kryzys w związku. Obawiam się zmian nastroju partnera.
Jednego dnia jest wspierający, radosny, gaszący konflikty. Wyręcza mnie w obowiązkach, pomaga w problemach.
Drugiego pojawia się krzyk, rzucanie przedmiotami, obrażanie nawet przy znajomych, mówienie, że jestem np. z
Witam serdecznie! Od pewnego czasu nurtują mnie pytania dotyczące mojego w związku z moim mężem i jego relacji z naszymi dziećmi. Mieszkamy 17 lat za granicą, mój mąż chce bardzo wrócić do Polski, ale ja nie jestem pewna czy też tego chce. Są takie dni, że mój mąż czasami musi wylądować na mnie s
Witam, od dłuższego czasu mam problem, z którym sobie nie radzę i chciałabym prosić o poradę.
Chodzi o moich nadopiekuńczych rodziców - bardziej mamę.
Od zawsze chce kontrolować wszystko, co robię i chce dyrygować moim życiem. Odkąd zaczęłam podstawówkę, byłam zmuszona d
Witam.
Moje pytanie jest następujące, czy facet taki jak ja, czyli (posiadający traumy dziecięce, złe doświadczenie w relacjach z kobietami, stany depresyjne, niską samoocenę, który przeżył niespełnioną i nieodwzajemnioną miłość do kobiety, który w wieku nastoletnim dopuścił się krzy
Witam, mam 22 lata. W wieku 11 lat byłam wykorzystywana seksualnie przez kuzyna. Działo się to kilkakrotnie na jednym wyjeździe. W tamtym czasie nie wiedziałam dokładnie, co się wydarzyło, jak to się nazywa. Miałam tylko poczucie, że stało, działo się coś złego. Pamiętam, że cały wyjazd zasadnicz
Moi rodzice nigdy nie pozwolili mi się rozwijać. Szkoda było na mnie kasy, nie mogłam uczyć się języka, a też było dużo przemocy i miałam problem ze skupieniem. Mam 39lat i czuję się jak nikt. Nie osiągnęłam nic. Nie mam rodziny. Próbowałam 300 razy coś zrobić i nigdy nie nie wybiłam. Jestem zmęc
Potrzebuje rady, bo utknęłam...
Czy warto i czy jest sens odezwać się po 4 latach bez kontaktu? Czy ktoś w ogóle życzyłby sobie, aby ktoś mu się przypominał? Była to znajomość internetowa z mężczyzną, a do spotkania nie doszło z mojej winy. Poznaliśmy się w czasie pandemii, zimą, wsz
Witam, jestem w związku nieformalnym od 8 lat.
Zarówno ja, jak i partner jesteśmy po 30, mamy stabilną, dobrze płatną pracę, poczynione inwestycje i możemy sobie pozwolić na kilkukrotne wyjazdy w ciągu roku. Taka sytuacja ma miejsce praktycznie od początku związku. Niby wszystko wyda
Nie potrafię wyjaśnić, dlaczego akurat teraz zaczął podobać mi się mój sąsiad. Mieszkam w obecnym mieszkaniu od 5,5 roku a w mieszkaniu tuż obok, za moją ścianą mieszka ten sąsiad, jeszcze dłużej ode mnie. Czemu akurat teraz dostrzegłam go w taki sposób? Przecież mieszkam tam od dawna i kompletni
Nie wiem, co ja mam myśleć, odczuwać jak funkcjonować, podejść do męża. Przejdę do sedna: 20 lat związku minęło, 15 po ślubie, przez ponad 17 lat mąż mnie poniżał, bił, szmacił, krytykował. Doszło do tego, że wyrzucił mnie z domu 2024r w marcu.
Ponad tydzień, całe szczęście znalazłam
hej, mam teraz kłopot w związku i potrzebuję rady. Zaczęło mnie niepokoić, że mój partner mnie manipuluję emocjonalnie. Najgorsze, że coraz częściej wątpię w to, co czuję i myślę.
Często słyszę, że jestem przewrażliwiony albo przesadzam, przez co zaczynam kwestionować swoje reakcje i
Mam spory problem z lękiem przed intymnością i czuję, że to naprawdę odbija się na moich relacjach. Kiedy zaczynam czuć, że ktoś chce się do mnie zbliżyć – emocjonalnie czy fizycznie – pojawia się we mnie ogromny niepokój i automatyczna chęć wycofania się. To strasznie frustrujące, bo chciałabym
Czuję się ostatnio strasznie samotna, mimo że jestem w związku. Zawsze myślałam, że mając partnera, poczuję wsparcie i bliskość. Tymczasem wygląda to tak, jakby między nami zapanowała jakaś emocjonalna pustka. Zastanawiam się teraz, czy to problem ze mną, czy może to wina naszego związku? Czasem
Witam, Od dłuższego czasu męczy mnie pewien problem i chciałabym prosić o radę. Chodzi o moich rodziców.
Od zawsze byli nadopiekuńczy i chcieli kontrolować wszystko, co robię. Pomimo to, że mam już prawie 20 lat, to sytuacja nie uległa zmianie. Mój ojciec pozwala mi na większość rzec
Na początek dodam, że posiadam zespół aspergera i piszę coś takiego pierwszy raz. Mam nadzieję, że to pytanie nie jest dziwne. Jestem kobietą i mam 24 lata. Coraz częściej zaczynam się zastanawiać nad swoją orientacją seksualną. Podobają mi się mężczyźni i wiem, że jestem heteroseksualna. Wiem, ż