
Mieszkanie z partnerką skutkuje kryzysem w związku, czuję się, jak śmieć
Dawid K
Katarzyna Rosenbajger
Witam, z pana listu wynika, że jest pan w związku raczej przemocowym. Nie pisze pan co dokladnie sie wydarzylo i czy zaszly jakies zmiany w waszej relacji, ale jedno jest pewne, żadna przemoc fizyczna nie może być przez pana akceptowana.
Często mówi się o przemocy mężczyzn wobec kobiet, ale mówienie o przemocy względem mężczyzn jest nadal wstydem. Widzę, że u pana jest podobnie.
Proszę jak najszybciej porozmawiać z partnerka i wytłumaczyć, że takie zachowania są niedopuszczalne. Pisze pan o samych negatywnych emocjach i ogólnym pogorszeniu pańskiego życia, ale obawiam się, że nie na tym polega związek. Związek to rozmowa i szacunek. Nasz dom to nasz azyl i powinniśmy czuć się w nim bezpiecznie i spokojnie, a z tego co pan opisuje to tak nie jest.
Proszę jak najszybciej porozmawiać z partnerką o przyczynach jej zachowania i wybuchach złości. Jeśli to nie pomoże, to byłoby lepiej gdybyście państwo rozważyli zamieszkanie osobno oraz terapię, dla par lub indywidualna. I proszę pamiętać, że nigdy nie powinniśmy się godzić na przemoc w związku.

Zobacz podobne
Z natury jestem małomówna. Mam też taką cechę, że w większości przypadków najpierw muszę się zastanowić, zanim coś powiem. Pracuję nad tym wszystkim, ale zauważyłam, że ludzie albo wolą porozmawiać lub zapytać się o coś kogoś innego niż mnie, jakby się mnie bali, albo myśleli, że jestem dziwna (oprócz mojej bliższej koleżanki, z którą częściej spędzam czas, choć ona także czasem nawet nie czeka, aż dokończę swoją wypowiedź - ale już tak mam, że zanim się zastanowię). Zauważyłam, że ludzie wolą rozmawiać z nią i czasem mi się wydaję, że zapominają, że ja jestem tuż obok. Frustruje mnie to, że nie są skorzy, boją się wdawać się ze mną w rozmowę, tym bardziej że to ja często wychodzę z inicjatywą i pytam się np. o ich plany na weekend. Wiem, że ludzie pierwsze, co oceniają człowieka, m.in. po zachowaniu - np. czy osoba jest godna zaufania - a ja z racji mojej małomówności i skromnej natury wydaję się odpychać ludzi i czuję, że tracą do mnie zaufanie. Wiem też, że świat żyje na szybkich obrotach i tak samo oczekuje szybkich i konkretnych odpowiedzi. Jakby myśleli, że jestem nieciekawa i nie warto ze mną wdawać się w dyskusje, ale gdy próbuję coś powiedzieć o sobie, to podświadomie wiem, że nie za bardzo ich to interesuje i rzeczywiście zaraz zmieniają temat. Również jest tak, że chcę się włączyć do rozmowy, ale nie chcę przerywać, więc przeczekuję. Wtedy rozmowa się kończy, a ja nie miałam szansy się odezwać - tylko przytakiwałam. Czy znalazły by się jakieś rady albo coś, co mogłabym poćwiczyć przy następnej okazji, by ludzie nie bali się ze mną rozmawiać i uważali mnie za osobę godną rozmowy? Wspomnę, że pracuję nad małomównością, ale ta cecha jest po prostu ze mną od zawsze i trudno mi to zmienić.
Zmagam się z problemem, który zaczął mnie dobijać. Od wielu lat nie mogę znaleźć miłości. Mam wrażenie, że nikt mnie nie chce. Poznałam faceta na portalu, dobrze się rozmawiało, ale okazało się, że nie zależy mu na poważnym związku, tak jak zapewniał na początku. Po wszystkim wyszło, że jestem tylko dla zabawy, by mógł pobawić się moimi uczuciami. Nie miał chęci na spotkanie. Gdy był poruszony ten temat, nagle zmieniał temat lub nie odpisywał kilka godzin. Tak za każdy raz. Nie wiem, co robić gdzie poznać tę osobę. Nie jestem osobą, która odwiedza kluby czy dyskoteki. Chyba tylko ja nie mam tego szczęścia w życiu i zostanę sama do końca życia. Jak sobie z tym poradzić?
