Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzuję wstyd i lęk przed odsłonięciem się z pomysłem, dobrym planem. Również tam, gdzie mózg blokuje dostęp do ciężkich emocji, nie jestem w stanie być kreatywna.
Mam problem z odsłonięciem swoich pomysłów i inicjatyw. Nie wiem dlaczego, ale czułam do tej pory wielki wstyd z tym związany. Przyszedł mi do głowy pomysł na ciekawy biznes, związany z wydarzeniami. Wymagałby on ode mnie jednak przekonania ludzi, by podjęli ze mną współpracę, a nie mam jeszcze doświadczenia w tym i po prostu sama ta świadomość, że musiałabym odsłonić swoje pomysły, zaprezentować też siebie, aby przekonać ich do siebie, wywołał we mnie duży wstyd, ale w sumie nie wiem dlaczego. Miałam zawsze taki problem, że nie lubiłam nikogo przekonywać, chyba, że czułam się z czymś naprawdę pewnie. Boję się krytyki w tym kontekście, wiem jednak, że to jest nieunikniona część świata zawodowego. Jedna część mnie jest naprawdę pewna siebie, druga nie. Natomiast teraz, gdy piszę właśnie o swoim problemie, ten wstyd ustąpił w jakimś stopniu i dotarło do mnie, że nie ma w sumie powodu do odczuwania tego wstydu. Jak przestać wstydzić się wyrażać swoje pomysły?
Jakie kroki poczynić, by sobie pomóc? Kolejnym problemem jest to, że nieraz przy myśleniu kreatywnym następuje blokada, zauważyłam, że tam gdzie moja głowa jest otwarta, tam ma dostęp do kreatywności, ale też do wielu negatywnych emocji, które się tam kryją. Wiele razy próbowałam je oswajać, jest to jednak trudne i jeszcze mi się nie udało tego przemóc. Wiem, że ta blokada występuje, by mnie chronić przed ich odczuwaniem. Przysłania mi niestety jasność umysłu.
Podobno dobrze jest się wyeksponować na bodziec stresowy, jednak przy wielu próbach, czuję ścisk w gardle, kołatanie serca.
Elena
1 rok temu
Małgorzata Korba-Sobczyk
Dzień dobry Eleno
Pamiętaj, że przezwyciężenie wstydu jest procesem stopniowym i wymaga czasu.
Zrozum skąd on się u Ciebie bierze, jakie jest jego zadanie i przed czym ma Ciebie chronić, dzięki przemyśleniu tych wszystkich aspektów znajdziesz punkt nad którym potrzebujesz pracować. Być może jest to doświadczenie z przeszłości , które powoduje u Ciebie wycofanie się oraz zaniechanie jakiegokolwiek działania. Aby zwiększyć pewność siebie skoncentruj się na swoich mocnych stronach i sukcesach, oraz poszukaj wsparcia w rodzinie lub przyjaciołach. Dyskutuj z nimi o Twoim pomyśle , pomoże Ci to oswoić się z faktem ,że ujawniasz swoje pomysły innym osobom. Spojrzenie innych osób pomoże Ci zobaczyć więcej zalet Twojego pomysłu. Pomoże Ci również w pracy nad oswojeniem się z krytyką. Zastanów się co jest dla Ciebie w Twoim pomyśle ważne i dzięki czemu uważasz ,że pomysł jest wyjątkowy. Osoba , która wierzy w powodzenie swojego projektu łatwiej przekona inwestorów.
Pierwszym krokiem aby pokonać to o czym piszesz jest odkrycie jakie emocje powodują taki stan, kiedy uda Ci się to odkryć zrozumiesz Siebie.
Jeśli potrzebujesz pomocy poszukaj wsparcia specjalisty.
Pozdrawiam
Małgorzata Korba-Sobczyk
Psycholog, Coach
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Anna Martyniuk-Białecka
Dzień dobry,
Ja bym najprościej powiedziała: wstydź się i działaj!
Dużo w Twojej wypowiedzi mówi o tym, że chcesz spróbować. Czego najbardziej potrzebujesz, aby zacząć?
Odwaga to tak naprawdę panowanie nad strachem, a nie brak strachu. Jeśli działania są przemyślane to można się odpowiednio przygotować na każdą okoliczność :)
Podejmując wyzwania, odsłaniając się, ryzykując upadek – tak naprawdę się na niego decydujemy. Odwaga nie spowoduje, że unikniemy błędu. Raczej oznacza tyle, że prędzej czy później spotkamy się z porażką i to właśnie świadomie wybieramy.
Pozdrawiam serdecznie,
Psycholog Anna Martyniuk-Białecka
1 rok temu
Katarzyna Ochal
Przykro mi, że doświadcza Pani takich tradości. Mam poczucie, że mowi tu Pani o pewnym konflikcie- swiadomie, poznawczo- że jest Pani pewna siebie, a jakby emocjonalnie pojawiał się wstyd i jakaś blokada z nim związana. Zastanawiam się czy to uczucie wstydu z czymś się Pani kojarzy, z jakimś zdarzeniem, sytuacją z przeszłości. Być może została Pani w jakiś sposób zawstydzona, czy też Pani kreatywność została wystawiona na negatywną ocenę i ta emocja pojawia się w teraźniejszości.
Zachęcam Panią do pracy z psychologiem lub terapeutą nad odkryciem przyczyn opisanej sytuacji, ale też w znalezieniu sposobu jak sobie z tym uczuciem poradzić.
Trzymam za Panią kciuki :)
1 rok temu
Zobacz podobne
Jak przestać być przemądrzałym i zyskać lepsze relacje z innymi
Jak przestać być przemądrzałym ? Jak to zmienić
Jak wasze dzieci i rodzina zareagowała na wyjazd za granice na około 3 miesiące w celach zarobkowych.
Jak wasze dzieci i rodzina zareagowała na wyjazd za granice na około 3 miesiące w celach zarobkowych. Mam dwóch synów 14 i 9 lat. Mam ochotę wyjechać na chwile dorobić do budżetu naszego. Mąż nie bardzo jest zadowolony. Pytanie moje jak może się to odbić na dzieciach?
Boję się podejmowania decyzji, boję się przyszłości. Rzutuje to na moje szczęście, na lęk przed rzuceniem pracy.
Dzień dobry,
Czuję się zagubiona i mam duże problemy w podejmowaniu decyzji. Wszystkiego się boję, przyszłości.
W tym roku skończyłam mgr. Mam bardzo fajną pracę w zawodzie, ale jestem w mieście ponad 250 km od rodziny totalnie sama bez znajomych, tylko praca. Do końca lutego mam umowę najmu i zastanawiam się, czy się nie zwolnić i nie poszukać nowej pracy bliżej bliskich, ale boję się, że z niej nie będę zadowolona, że będę mniej zarabiać, że wcale nie będę tam szczęśliwsza.
Ogólnie miałam w planach już po skończeniu studiów się wyprowadzić, tylko że jest już listopad, a ja od lipca boję się rozczarować szefową, która jest zawsze ze mnie zadowolona.
Nie wiem, co mam zrobić ze swoim życiem.
Zaczęły do mnie dochodzić myśli, że to nie problem w miejscu, ale we mnie, że nie jestem szczęśliwa, chociaż mam wszystko, co potrzebne. Lepiej, żeby mnie nie było, skoro nie umiem podjąć głupiej decyzji.
Czy bez studiów psychologicznych jest szansa na pracę w poradni?
Czy bez studiów psychologicznych jest szansa na pracę w poradni? Chciałbym choć trochę mieć styczność z tym fachem, a w międzyczasie studiować.
Jak emocjonalne konflikty wpływają na relację student–promotor?
Jestem studentką ostatniego roku studiów licencjackich. Chciałabym zrozumieć pewną sytuację z psychologicznego punktu widzenia — co się we mnie wtedy zadziało i dlaczego tak długo nie potrafiłam sobie z tym poradzić. W 4. semestrze studiów miałam sytuację, która do dziś we mnie wraca. Dotyczyła mojej promotorki, która jednocześnie jest dziekanem wydziału. Dostałam ocenę 4,5 z projektu badawczego — i choć formalnie była to dobra ocena, miałam silne poczucie niesprawiedliwości, ponieważ koleżanki, których prace były, moim zdaniem, znacznie słabsze, otrzymały identyczną ocenę. Byłam z tym bardzo sama i bardzo emocjonalnie. W odruchu obronnym, z emocji i żalu, napisałam wiadomość do pełnomocnika ds. studentów, opisując sytuację i prosząc o pomoc. Nie obrażałam pani dziekan ale opisałam, co czuję. Ona się o tym dowiedziała. I choć nie zrobiła mi żadnej krzywdy, nie krzyczała, nie zemściła się — po prostu powiedziała: „Zostawiam to bez komentarza.” Ale od tamtej pory to ja się wycofałam. Przekreśliłam ją emocjonalnie. Na seminariach siedziałam z dystansem. Nie odzywałam się więcej niż musiałam. Nie odwzajemniałam uśmiechów. Nie chciałam kontaktu. Czułam złość, rozczarowanie, zawód, niezrozumienie. Jednocześnie — nie zrezygnowałam z seminarium, pisałam dalej pracę, przychodziłam, wykonywałam obowiązki. Ale emocjonalnie byłam zamknięta i chłodna. Dopiero po 7–8 miesiącach zaczęłam na nią patrzeć inaczej. Zaczęłam ją słuchać, otwierać się, znowu odwzajemniać uśmiech. Były pojedyncze sytuacje, które mnie „przebijały” — jej zaskoczenie, kiedy przerwałam jej zbyt szybkie dyktowanie, i spokojna reakcja „Ja wiem, że za szybko mówię”; jej uśmiech mimo mojej zamkniętej postawy; jej komentarze, które mimo krytyki były pomocne i mądre. I zrozumiałam po czasie, że: ona mnie nie odrzuciła. To ja ją odrzuciłam. A potem — z trudem — odrzuciłam swoje własne uprzedzenie. Dziś nasza relacja jest poprawna, a nawet dobra. Ale tamto wydarzenie nadal mnie uwiera. Pytania, z którymi zostaję: – Dlaczego zareagowałam tak silnie? – Dlaczego aż tak się odcięłam? – Czy to było zranione ego? Przekroczona granica? – Czy to naturalne w relacji student–promotor, gdy w grę wchodzi zależność, stres i poczucie niesprawiedliwości? – Dlaczego potrzebowałam aż tylu miesięcy, by się emocjonalnie „odmrozić”?
Wypalenie zawodowe - przyczyny, objawy i jak sobie z nim radzić?
Czy czujesz się ciągle zmęczony i zniechęcony do pracy? Możliwe, że doświadczasz wypalenia zawodowego – stanu wyczerpania, który dotyka coraz więcej osób. To poważny problem wpływający na zdrowie psychiczne – sprawdź, jak sobie z nim radzić.