Odczuwam swego rodzaju pustkę, wypalenie, nic mi się nie chce
Olae

Denis Sokołowski
Dzień dobry, Pani Olae. Niestety wiek Pani pozostaje dla mnie trochę niejasny. Jeśli chodzi o porównywanie się z innymi, jest to normalny proces, ważne jest również, aby zrozumieć zmienną, której nie należy wykluczać z równania, a mianowicie oryginalność i niepowtarzalność Pani. Mam na myśli te cechy, które posiada Pani, a które wyróżniają Panią. Sugerowałbym Pani ćwiczenie polegające na zapisywaniu na kartce papieru cech charakteru, rzeczy i działań, które posiada Pani w przeciwieństwie do otoczenia Pani.
Jeśli chodzi o karierę, nie jest to proces liniowy, ale etapowy. Wierzę, że Pani odniesie sukces w swoim zawodzie, który Pani lubi.
Za decyzję o ukończeniu lub nieukończeniu studiów magisterskich odpowiedzialność ponosi wyłącznie Pani. Ja, jako psychoterapeuta w trakcie szkolenia, mogę zaoferować, aby Pani poczuła się emocjonalnie i fizycznie tak, kiedy myśli o ukończeniu studiów magisterskich i kiedy je rezygnuje. Najlepiej ustawić je naprzeciwko siebie na krzesłach, z których jedno będzie oznaczać koniec studiów magisterskich, a drugie - rezygnację. Poleciłbym wykonanie tej techniki z kimś, komu Pani ufa lub z profesjonalistą (psychoterapeutą lub psychologiem), na przykład ze mną. Zapraszam na konsultację.
Pozdrawiam serdecznie,
Denis Sokołowski

Luiza Stańczyk
W swoim pytaniu opisujesz problem złożony z różnych aspektów - emocje, myśli, przekonań na swój temat, relacji z innymi ludźmi, studiów. Myślę, że najlepsze rozwiązanie to konsultacja u psychologa, który pomoże to wszystko uporządkować.

Sandra Laskowska
Odczucie wypalenia i pustki może wynikać z różnych przyczyn - niespełnionych oczekiwań, presji społecznej czy porównań z innymi. Ważne jest, by nie oceniać siebie przez pryzmat tego, co osiągnęli inni. Każdy z nas ma swoją indywidualną ścieżkę i tempo rozwoju. Jeśli chodzi o Twoją karierę, może warto byłoby rozważyć konsultację z doradcą zawodowym lub coachem, który mógłby Ci pomóc odnaleźć drogę zawodową odpowiadającą Twoim umiejętnościami i pasjom. W kwestii dokończenia magistra – ważne jest, by podjąć tę decyzję świadomie, bazując na tym, co jest dla Ciebie ważne.
W kwestii relacji z innymi, pamiętaj, że wartość osoby nie jest mierzona przez to, ile ma związków ani przez to, jakie one są. Ważniejsze jest to, jak traktujesz siebie i jakie relacje budujesz z samą sobą. Jeżeli odczuwasz potrzebę wsparcia w tej dziedzinie, terapia psychologiczna mogłaby być pomocna w zrozumieniu siebie i swoich potrzeb.

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Moje małżeństwo od początku było chwiejące się i z czasem przemoc ze strony męża rozwinęła się na tyle, że z powodu zaburzeń zdrowia, co jakiś czas lądowałam, a to na SOR, a to u psychiatry. Szukałam też pomocy na początku w CIK, gdzie odbyliśmy mediacje, które zaproponował terapeuta. Nic to nie dało, Wg męża byłam osobą chorą psychicznie, pastwił się nade mną i ciągle się odgrażał. Z czasem zaczęła pojawiać się policja w domu i była wdrożona Niebieska Karta. W tym wszystkim dzieci były wychowywane. Ja nie pracowałam, bo tak mąż chciał.
On miał firmę i jest przedsiębiorcą. Obecnie córka i syn muszą leczyć się u psychiatry na nerwicę i lęki. Ja mam również zniszczone zdrowie. Co ja mam teraz zrobić?
Córka nie wychodzi z gabinetu terapeuty, ma nerwicę natręctw i lęki a od pewnego czasu również syn musi chodzić do Psychiatry. Mogę tylko do siebie mieć pretensje, że nie ochroniłam swoich dzieci. Chodzi mi po głowie pomysł, żeby byłego małżonka oddać w ręce Prokuratury za krzywdy wyrządzone.
Na rozprawie rozwodowej od Sędzi dowiedziałam się, że on mnie zgłosił, że jestem sprawcą przemocy, sprawa została umorzona, a ja nawet nie wiedziałam, że takie coś miało miejsce.
Jednak ten fakt nie ma dla mnie większego znaczenia.
Zdrowie dzieci jest ważniejsze. Córka ma naprawdę problemy.
Czy jest może gdzieś w Polsce inny rodzaj terapii, który byłby skuteczny? Z góry dziękuję za pomoc, będę wdzięczna za odpowiedź. Anna
Byłam z chłopakiem 2 lata, układało nam się dobrze od jakiegoś czasu. Chłopak przeszedł dużo w życiu, miał problemy w rodzinie. A to bardzo na nim się odbiło, potem my zaczęliśmy się coraz częściej kłócić, ale wiem, że mnie kochał.
Ostatnio zerwał ze mną, bo chciał odpocząć, bo stwierdził, że za dużo tego. Po 3 tygodniach wrócił do mnie, bo nie dawałam mu spokoju, bo bardzo za nim tęskniłam. Było już bardzo dobrze między nami. Wiadomo małe sprzeczki były między nami i dwa dni przed sylwestrem mnie zostawił, bo znowu stwierdził, że ma dość kłótni. Ja chciałam z nim zawsze rozmawiać, żeby dążyć do tego, żeby tych kłótni nie było. Załamałam się znowu, chciał się zastanowić czy jeszcze chce wrócić do mnie, ale ja strasznie byłam natrętna, wydzwaniałam do niego i wypisywałam, chciałam jakoś udowodnić mu, że może być lepiej między nami, ale żeby w to uwierzył.
Teraz mówi, że nie chce mnie znać i że mnie nie kocha, a ja wierzę nadal w to, że mnie gdzieś jeszcze kocha.
Wszędzie mnie zablokował, ale jak zadzwoniłam go przeprosić za to wszystko, to odebrał, chociaż taki plus a był strasznie źle nastawiony. Bardzo mi źle z tego powodu, że tak się stało, mi się wydaje, że ten chłopak jest bardzo zagubiony
Ostatnio zauważyłem, że mój bliski przyjaciel przeżywa coś, co wydaje się być nagłym kryzysem psychicznym. Zawsze był osobą pełną energii i optymizmu, ale teraz nagle stał się wycofany i przybity. Zacząłem dostrzegać, że unika kontaktu, często izoluje się i ma trudności z koncentracją. Jest to dla mnie trudne, ponieważ nie wiem, jak najlepiej mu pomóc, a jednocześnie nie chcę go przytłaczać swoją obecnością. Zastanawiam się, jak mogę zrozumieć, przez co przechodzi i w jaki sposób mogę być wsparciem. Czy powinienem go zachęcać do rozmowy o tym, co się dzieje, czy może lepiej dać mu przestrzeń i czekać, aż sam się otworzy? Jakie strategie są skuteczne w takich sytuacjach kryzysowych? Chciałbym wiedzieć, jak rozpoznać, kiedy sytuacja wymaga interwencji profesjonalnej. Czy są jakieś znaki ostrzegawcze, na które powinienem zwrócić uwagę, świadczące o pogłębianiu się kryzysu? Czy moglibyście doradzić, jakie kroki podjąć, aby pomóc mu znaleźć odpowiednie wsparcie? Jestem naprawdę zaniepokojony i chcę zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc przyjacielowi przetrwać ten trudny czas. Będę wdzięczny za wszelkie wskazówki i porady.
Witam. Nie wiem, jak zacząć, nie wiem, po co to pisze, ale muszę komuś obcemu się wyżalić. Jestem tak psychicznie zmęczenia tym życiem tą wegetacją, samotnością. Nie mam przyjaciół, chłopaka, nigdy nie będę mieć dzieci. Mieszkam w domu, w którym nie ma rodzinnej atmosfery. Czuję się taka samotna.
Nie wiem, ile dam rady nieść jeszcze ten krzyż. Czuję, że dzieje się ze mną coraz gorzej. Nie potrafię się podnieść z tej rozpaczy, coraz trudniej jest mi udawać przed bliskimi, że wszystko jest ok. Zdarzają się mi sytuacje, że sprawiam sobie ból fizyczny, żeby na chwilę zapomnieć. Chciałabym móc w końcu szczęśliwa, wyjść z tego doła, ale nie potrafię. Nie wierzę, że spotka mnie coś dobrego, że zmieni się moje życie. Coraz bardziej ogarnia mnie strach i rozpacz. Proszę, powiedzcie, że kiedyś będzie lepiej. Dziękuję.