Odpowiedz jako specjalista
WsteczBoję się bliższych relacji z powodu strachu przed zapomnieniem
Boję się, że każda osoba z którą zaczynam być blisko (chodzi o bardzo dobra przyjaźń), zapomni o mnie albo wymieni na kogoś innego, kogoś lepszego. Co robić w takiej sytuacji?
A.A
2 lata temu
Aleksandra Prusak-Dyba
Dzień dobry,
lęki związane z opuszczeniem często pojawiają się w bliskich relacjach, kiedy w dzieciństwie nie była zaspokojona potrzeba bezpiecznego przywiązania. Warto poszukać przyczyn podczas psychoterapii oraz omówić konsekwencje takiego lęku, niektórymi z nich może być unikanie bliskich relacji, angażowanie się tylko do określonego poziomu czy nadmierna kontrola bliskiej osoby. Podczas terapii może udać się znaleźć dobre sposoby radzenia sobie obecnie z lękiem aby nie ograniczał on możliwości nawiązywania przyjaźni. Dobrym krokiem jest także poczytanie o tym lęku i sposobach radzenia sobie z nim - ciekawą pozycją, w które możesz znaleźć wartościowe informacje na ten temat jest książka “Program zmiany sposobu życia. Uwalnianie się z pułapek psychologicznych”.
Pozdrawiam ciepło,
Aleksandra Prusak - psychoterapeutka poznawczo-bahwioralna i terapii schematów
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Adam Grys
Dzień dobry,
Opisuje Pani/Pan, iż wraz z zacieśnianiem się relacji i coraz większym poziomem zaangażowania pojawia się u Pani/Pana lęk przed odrzuceniem. Wynikać do może z wielu czynników: braku akceptacji, wzmożonej krytyki względem siebie, trudności z wchodzeniem w związki oparte na zależności itp. Sugeruję udanie się na terapie w celu prześledzenia przyczyn lęku w sytuacji terapeutycznej, która pomoże Panu/Pani zidentyfikować źródło lęku i zniwelować stosowane obrony. Warto w zależności od podejścia omawiać także z terapeutą, jak Pani/Pan się czuję w gabinecie, ponieważ odczuwany przez Panią/Pana lęk w sytuacji terapeutycznej, także może się odtworzyć. Przepracowanie go będzie sprzyjać przeniesieniu efektów na sytuacje zewnętrzne. Co do sposobów radzenia sobie w takiej sytuacji zalecam rozmowę z bliską osobą w celu zmniejszenia lęku, analizę na ile lęk ma odzwierciedlenie w rzeczywistości, skupienie się na pozytywnych aspektach Pani/Pana osoby i tego co wnosi Pan/Pani do relacji z bliskimi dla siebie osobami.
2 lata temu
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
myślę, że na początek warto się zastanowić skąd w ogóle biorą się takie obawy. Opisane przez Panią lęki mogą wynikać z bardzo różnych czynników, np. doświadczeń z przeszłości, pewności siebie, poczucia własnej wartości. Może warto rozważyć konsultację u psychologa lub psychoterapeuty, który odkryje przyczynę opisanych trudności i pomoże w dalszej pracy nad nimi.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
2 lata temu
Martyna Tomczak-Wypijewska
Przyjrzeć się temu lękowi, jego źródłom. Można próbować robić to samodzielnie np. poprzez analizę myśli, które przychodzą do głowy i to jak wpływają one na zachowanie, poprzez cofnięcie się w czasie i prześledzenie- od kiedy tak mam? Czy są jakieś wyjątki, jakieś relacje w których czuję się bezpiecznie i w których ten lęk się nie pojawia? (Jeśli tak to co je różni od innych relacji w których ten lęk jest?). Taka analiza może być jednak trudna w pojedynkę, warto więc rozważyć konsultację z psychoterapeutą w celu odkrycia źródeł tego lęku i znalezienia, nauczenia się sposobów radzenia sobie (bo wyobrażam sobie, że skoro ten wpis powstał to jest to problem, który utrudnia życie).
Dostrzeżenie trudności to pierwszy krok, trzymam kciuki za kolejne
Martyna Tomczak- Wypijewska, psycholog, psychoterapeuta poznawczo- behawioralny w trakcie certyfikacji
2 lata temu
Zobacz podobne
Nie potrafię opiekować się sobą, za to robię to wobec rodziny i przyjaciół.
Martwią mnie problemy przyjaciół i rodziny, ale nie potrafię zaopiekować się swoimi problemami 🥺 Czy to jest złe? Jak można sobie z tym poradzić ?
Witam, jestem z mężem od 20 lat, 5 lat po ślubie, mamy 3-letnie dziecko.
Witam, jestem z mężem od 20 lat, 5 lat po ślubie, mamy 3-letnie dziecko. Nurtuje mnie pytanie, bo od roku stał się niedostępny, agresywny. W ostatnim czasie był w Polsce na 2 tygodnie, sam wrócił zadowolony, lecz nie to mnie martwi, bo znalazłam ślady pisania z kochanką na whatsapp i numer tel. Zadzwoniłam do niej, ale nie powiedziała, kim jest. Potem opowiedziałam mężowi o sytuacji, że wiem, że z kimś pisał i nawet się spotkał. Pytanie - nie wiem, kim jest mój mąż, mimo że żyjemy razem tak długo, nie wiem, z jakim typem psychotypu mam do czynienia i czy warto ratować związek?
Jak poradzić sobie z utratą osoby, która teraz zaczęła wydawać się ważna, ale niestety odeszła do kogoś innego.
Jak poradzić sobie z utratą osoby, która teraz zaczęła wydawać się ważna, ale niestety odeszła do kogoś innego.
Partner po 9 latach związku nagle zrywa: czy depresja ma wpływ na jego stan i czy jest szansa na powrót?
Od 17 marca do 6 czerwca byłam na kursie oficerskim. Przed nim było okej, ale kłóciliśmy się dość często z partnerem – byliśmy razem 9 lat. Od połowy maja był dziwny w sensie, że dużo spał, nie chciał jeść. Myślałam, że jest zmęczony, bo pracuje na delegacje. A i wspomnę, że w piątki zaczął wracać po alkoholu.
Na kursie bardzo często wracałam tylko na jeden dzień i większość czasu się kłóciliśmy, bo nie rozumiałam, co się z nim dzieje. Zresztą ja byłam zmęczona i nie potrafiłam powiedzieć, o co mi chodziło. Na kursie w kwietniu robił mi sceny zazdrości i mówił, że mnie kocha i chce mnie mieć, i że nie wie, co to miłość, ale tak po prostu czuje.
6 czerwca skończyłam kurs – to był piątek. W niedzielę pojechaliśmy na obiad do restauracji. Chciałam go złapać za rękę, ale nie chciał, stwierdził, że nie czuje potrzeby. 19 czerwca pojechaliśmy na wakacje, gdzie było widać, że coś jest nie tak. Zaczął pisać z dziewczyną o swoim stanie, cały czas w telefonie, i nagle na wakacjach ze mną zerwał.
Do mojej mamy napisał, że ma depresję albo coś innego i chce sam sobie poradzić, że nie ma chęci i radości do życia, i po co ma niszczyć komuś życie. Teraz ciągle powtarza, że chce być sam i że nie patrzy na przyszłość, jest dla mnie zdystansowany i że to koniec na zawsze. Mówi, żebym zajęła się sobą i że jemu jest dobrze samemu. Powiedział też, że mnie szczerze kochał, a teraz nie kocha niczego. I że jak jest sam, to wreszcie może żyć normalnie i stara się to robić. Nie chce przerwy, nie chce niczego – chce być sam.
Co to za stan i czy będzie szansa na powrót do siebie?
Jesteśmy małżeństwem od 4 lat, poza strefą intymną wszystko jest bardzo dobrze
Jesteśmy małżeństwem od 4 lat, poza strefą intymną wszystko jest bardzo dobrze, nie sprzeczamy sie, wspieramy się, spędzamy dużo czasu razem, mocno się kochamy i dobrze nam razem.
Jest między nami coraz mniej namiętności, często jest tak, że uprawiamy seks 1 raz w miesiącu, czasem 2-3 razy, jednak za każdym razem muszę się kilka dni prosić o zbliżenie... a ostatecznie seks sprowadza się do rutynowych pozycji, jakby chodziło tylko o skończenie, jak najszybciej, żebym się odczepił... Nie mamy dzieci, mieszkamy w swoim mieszkaniu wspólnie, oboje mamy w miarę lekkie prace, które nie zajmują więcej niż 8h dziennie i zawsze staram się pomagać w domu.
Namawiałem nie raz żonę na jakieś urozmaicenia, ale zawsze słyszę "nie mam ochoty" albo "innym razem", a ja mam potrzebę czegoś nowego, jakiś fantazji albo chociaż inicjatywy z jej strony czy poczucia że możemy się wspólnie delektować zbliżeniem...
Próbowałem rozmawiać z nią o tym, słyszałem, albo że przecież jest wszystko ok, albo że spróbuje czegoś nowego, ale nic się nie zmienia.
Co jeszcze mogę zrobić, żeby namówić żonę do większej aktywności z jej strony? Jak ją zachęcić do częstszego seksu? Jak ją przekonać do wspólnych eksperymentów z intymnością?
