Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy asertywność to egoizm? Jak dbać o siebie, nie zaniedbując innych?
Asertywność zawsze wydawała mi się trudna do zrozumienia. Często myślę, że jeśli wyrażam swoje potrzeby lub bronię swoich granic, to automatycznie staję się egoistką. Czasami czuję, że jeśli postawię na swoim, to inni uznają mnie za złą osobę, która nie potrafi się poświęcać. A przecież nie chcę, żeby ktoś pomyślał, że dbam tylko o siebie i ignoruję innych. Z drugiej strony, jeśli nie jestem asertywna, to czuję się wypalona, wykorzystywana, jakby moje potrzeby nie miały żadnej wartości. Jak znaleźć równowagę między dbaniem o siebie a byciem empatyczną dla innych? Czy asertywność naprawdę oznacza, że jesteśmy egoistami?
Hania
7 miesięcy temu
Borys Goławski
Dzień dobry,
Z definicji asertywność oznacza "umiejętność wyrażania własnego zdania, uczuć, postaw w sposób otwarty, w granicach nienaruszających praw, ani psychicznego terytorium innych osób oraz własnego". W posiadaniu własnych wartości, własnego zdania oraz umiejętności wyrażania ich nie ma nic złego.
To dobra umiejętność, nad którą często pracuje się w gabinecie psychologa. Każdy człowiek ma prawo do swojej opinii oraz bronienia swoich granic, jeśli poczuje, że zostały one naruszone i wcale nie oznacza to, że nie dba o innych lub jest osobą egoistyczną.
Myślę, że warto skupić się też na drugim członie definicji, czyli nienaruszaniu praw i psychicznego terytorium innych.
Podczas gdy warto posiadać, wyrażać i bronić swojego zdania należy pamiętać, że inni także posiadają do tego prawo.
Nie wiem, o jakich konkretnie sytuacjach Pani myśli, ale zależnie od kontekstu czasem warto lub nawet trzeba prowadzić konstruktywną dyskusję i bronić swoich racji, a czasem należy zaakceptować, że ma się odmienne zdania w danej kwestii, posługując się angielskim zwrotem "Agree to disagree".
Wspomina Pani także o byciu empatyczną dla innych.
Empatia oznacza zdolność do rozpoznawania myśli, uczuć i emocji drugiej osoby oraz reagowania na nie odpowiednią emocją i zachowaniem. W empatii chodzi o zdolność do wejścia w buty drugiej osoby, dostrzeżeniu i zrozumieniu jak ona postrzega daną sytuację. Posiadanie innego zdania na daną sytuację nie przeszkadza w tym. Można mieć swoje zdanie, ale jednocześnie okazać zrozumienie, współczucie i chęć pomocy dla drugiej osoby, okazania jej wsparcia i dania jej poczucia, że nie jest sama ze swoim problemem.
Pozdrawiam,
Borys Goławski
Psycholog
7 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Kordasińska
Dzień dobry Pani Haniu,
Temat stawiania granic i asertywności to podstawowy aspekt dbania o własne zdrowie psychiczne. Nasze granice i troska o własne potrzeby są jak fundamenty domu, który budujemy. Rozumiem, że opisuje Pani sytuację, w której Pani granice zostały naruszone, co prowadzi do poczucia wykorzystywania i wypalenia. Proszę zauważyć, że niestety nie jesteśmy w stanie zawsze być dla innych.
Podobnie jest w przypadku procedur bezpieczeństwa w samolocie, gdy stewardessy przypominają o konieczności założenia maski tlenowej najpierw sobie, a dopiero potem innym. Tak samo w życiu codziennym - Pani potrzeby powinny być priorytetem. Jeśli nie zadba Pani o siebie, nikt inny tego za Panią nie zrobi.
Przykro mi, że odczuła Pani, iż stawianie swoich potrzeb na pierwszym miejscu jest równoznaczne z egoizmem. Często nasze przekonania sprawiają, że uznajemy potrzeby innych za ważniejsze od własnych. Pani Haniu, proszę jednak pamiętać, że troska o siebie nie jest przejawem egoizmu, lecz fundamentem zdrowych relacji i dobrego samopoczucia.
Wszystkiego dobrego!
Katarzyna Kordasińska
7 miesięcy temu
Dorota Żurek
Asertywność i stawianie granic to nie egoizm i nie oznacza, że taka osoba jest niemiła, niekoleżeńska, czy skupiona wyłącznie na sobie. Asertywność to przede wszystkim szacunek dla siebie i także dla innych. Mówienie jasno i otwarcie o swoich emocjach i zadbanie o swoje potrzeby to podstawa dobrej komunikacji i budowania trwałych, silnych relacji z innymi. Jeśli chcemy komuś pomóc, poświęcić swój czas dla innych to zawsze pamiętajmy o kosztach z tym związanych i czy dana osoba nie przekracza za bardzo naszych granic, nie wykorzystuje nas. Ma Pani rację, że czasem ciężko znaleźć tę równowagę, ale uważam, że mamy prawo dbania o siebie i swoje zdrowie psychiczne. Jeśli czujemy, że potrzebujemy odpoczynku, czy zadbania o siebie to powinnyśmy słuchać tego "wewnętrznego głosu", a nie robić czegoś wbrew sobie. Łatwiej jest służyć pomocą innym, gdy nie czujemy się zmuszani do tego, czy wykorzystani.
Egoizm polega na stawianiu swoich interesów ponad dobro innych, często kosztem innych. Natomiast asertywność zakłada równowagę między troską o siebie a uwzględnianiem perspektywy innych.
7 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Haniu,
asertywność nie równa się egoizm. Asertywność to mówienie „nie” w sposób stanowczy, ale uprzejmy. Asertywność oznacza wyrażanie swoich potrzeb i uczuć bez agresji i uległości. Odmowa nie czyni Cię egoistką. Oznacza, że znasz swoje granice, szanujesz siebie i swoje potrzeby.
Dlaczego czujesz się winna?
- być może nauczyłaś się, że "dobra dziewczyna" zawsze pomaga i stawia innych na pierwszym miejscu
- bo wierzysz, że dbanie o siebie jest oznaką samolubstwa
- bo boisz się, że jak odmówisz, to ktoś się obrazi lub przestanie Cię lubić.
Zdecydowanie jest to temat do przerobienia z psychologiem. Tutaj na platformie są dostępne konsultacje również w formie online. Pora, droga Haniu, pozbywać się zbędnego balastu w postaci wyrzutów sumienia.
Pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
7 miesięcy temu
Zobacz podobne
W relacjach nie jestem słuchana, mimo że ja się angażuję. Z czego to wynika?
Wydaje mi się, że trwam w schemacie.
W każdej mojej relacji nikt nie przejmuje się mną, tym co mam do powiedzenia, jaka jestem.
Cały czas mierzę się z tym, że słucham innych ludzi z zaangażowaniem, próbuję wczuć się w ich słowa, zadaję pytania i… nie otrzymuję tego w zamian. Czuję się jak w roli dziennikarza, który prowadzi wywiad i jest mniej ważny.
Kiedy próbuję mówić o sobie to widzę brak zainteresowania albo zmianę tematu i zamykam się w sobie, bo nie będę przecież kogoś zmuszać, skoro nie chce.
Zastanawiam się czy to jest kwestia ogólnie dzisiejszego narcystycznego społeczeństwa, czy to ja w jakiś sposób działam tak w moich relacjach na innych.
Jestem naprawdę zmęczona tym, sfrustrowana i samotna.
Co mogłabym zrobić w tej sytuacji?
(Oczywiście można o tym porozmawiać, ale chodzi mi o to czy jest jakiś sposób, żeby bez rozmowy wpłynąć swoim zachowaniem, postawą, aby się tak nie działo.)
Świetnie czuję się ze sobą, wiem, co mnie męczy, a co daje mi radość. Jednak czasem myślę, że marnuję swój czas nie będąc wśród ludzi, nie bawiąc się jak inni.
Dzień dobry, zwracam się być może z nieco dziwnym pytaniem, ale ostatnio strasznie mnie nurtuje i otrzymanie na nie odpowiedzi może chociaż częściowo pozwoli mi uporządkować myśli. Mam 16 lat, chodzę do szkoły średniej, ale już od początku roku szkolnego zauważyłam, że znacząco różnię się od moich rówieśników. Od dziecka wiedziałam, że jestem introwertykiem i kochałam spędzać czas samotnie, pozwalało mi to na wyciszenie i relaks. Wielokrotnie byłam nierozumiana nawet w rodzinie, bo zamiast pojawić się na przyjęciu, to ja wolałam zamknąć się w pokoju i robić sobie swoje rzeczy, nazywano mnie egoistką, samolubem itd. Ludzie zawsze mnie męczyli, tylko nieliczni dodają mi energii i to normalne, ale bycie kimś takim w środowisku pełnym ludzi towarzyskich, ekstrawertycznych zaczęło sprawiać, że po raz pierwszy w życiu zakwestionowałam czy aby na pewno to normalne. Nie lubię wychodzić z domu, przebywać w hałaśliwych miejscach, bo szczególnie po dużej ilości bodźców dopada mnie zmęczenie. Mój idealny dzień to taki spędzony samotnie, z książką, muzyką, czy jakimś hobby, nawet nic nie robiąc. Moja potrzeba samotności nasiliła się w trakcie pandemii-kiedy inni tęsknili za ludźmi, dla mnie było to błogosławieństwo, że nie muszę nigdzie iść, z nikim się spotykać. Kolejnym punktem jest fakt, że nie mam żadnych znajomych, co dopiero przyjaciół, nie przeszkadzało mi to, ale szkoła średnia uświadomiła mi, że kiedy każdy rozmawia z każdym, ja stoję na boku. Można powiedzieć, że sam fakt posiadania rodziny mi wystarcza, ci ludzie mnie nie męczą, bo są mi bliscy. Mam świadomość, że w klasie jestem postrzegana jako ktoś dziwny, ze względu na swoje cechy. Nie umiem zaufać komuś po tygodniu, czasami mam wrażenie, że zatraciłam zupełnie umiejętność zawiązywania przyjaźni, bo ile razy próbowałam, tyle razy się zawodziłam. Nie potrafię przyjmować do siebie myśli, że ktoś naprawdę może chcieć mnie poznać, zawsze mam wrażenie, że rozmawia ze mną z litości, bo jestem poza grupą. Myślenie o tym doprowadziło mnie do tego, że zaczęłam zastanawiać się, czy mój sposób spędzania czasu nie jest zbyt dziwny, czy chociażby to, że w piątkowy wieczór wolę obejrzeć sobie Netflixa i posłuchać muzyki nie jest stratą czasu. Uwielbiam spędzać czas ze samą sobą, moje ulubione czynności przynoszą mi więcej szczęścia niż kontakty międzyludzkie, a czasami czuję, że to nie w porządku, że marnuję swoje najlepsze lata na Netflixa, książki i inne tego typu rzeczy, zamiast tworzyć wspomnienia.
Naprawdę gubię się w tych myślach, nagle mój introwertyzm wydaje mi się dziwny.
Mam trudności z polubieniem siebie, brakuje mi asertywności, często potrzebuję zmian (głównie relacji)
Od dawna czuję się źle ze sobą i nawet się nie lubię. Od dłuższego czasu zastanawiam się czy to ze mną jest coś nie tak. Pokrótce opiszę swoją osobę i problemy:
- na starcie znajomości zawsze czuję się gorsza
- nie jestem asertywna
- często ląduje w roli "podnóżka"
- nie potrafię zawierać dobrych relacji
- jestem elastyczna i się nie przywiązuje ( łatwo zapominam o dawnych znajomych i w sumie to nigdy nie bolało mnie takie rozstanie nawet jeśli znajomość trwała kilka lat)
- nienawidzę kontaktu fizycznego
- boję się patrzeć komuś w oczy
- nienawidzę i stresuje się jak ktoś za mną stoi i patrzy mi w plecy
- nie cierpię ludzi którzy próbują mnie osaczyć
- nienawidzę jak ktoś narusza moją przestrzeń
- łatwo zastępuje znajomych innymi ludźmi tzw. "ich odpowiednikami i szybko o nich zapominam
- brak mi empatii
- do większości moich znajomych wewnętrznie czuję mocną niechęć
- nigdy nie miałam w planie utrzymywać znajomości po zmianie miejsca pobytu (po ukończeniu podstawówki, liceum) , zawsze robię wszystko żeby kontakt się urwał i żeby pozbyć się problemu
- nienawidzę być uwiązana oraz nawiązywać bliższych znajomości które mógłby obarczyć mnie niepotrzebną odpowiedzialnością
- moim ulubionym typem znajomości są tzw. "płytkie znajomości"
- często ze względu na mój brak asertywności ląduje w roli popychadła np. kilka razy wołano do mnie jak do psa "do nogi" albo powiedziano mi, że "jestem niżej w hierarchii"
- potrafię grać dobrego znajomego nawet wobec osoby której nie cierpię (nawet te osoby nie wiedzą że ich nie lubię)
- mimo tego że jestem nastolatką i to "ten czas" to nie jestem zainteresowana związkami, co moi rodzice uważają oczywiście za dziwne
- nie lubię imprez
- nie wychodzę często z domu
- jestem dosyć dziwna, ale nie jestem jakimś samotnikiem w klasie, jestem typem osoby którą każdy lubi, ale nikt w pokoju pełnymbludzi by mnie nie wybrał
- zawsze dbam o to, żeby utrzymać dystans, w momencie, gdy ktoś próbuje się zbliżyć i "obarczyć mnie odpowiedzialnością" szybko go spławiam
- czuję, że jestem porażką życiową
- matura i zdanie na wymarzone studia to dla mnie jedyny sposób na dowartościowanie się
- każde miejsce, w które się przenoszę, zaczyna mnie męczyć i nudzić już po roku, a w przeciągu 2 lat staje się największą męczarnią a w głowie moją jedyną myślą jest to, że chce już zmienić otoczenie i wymienić ludzi z otoczenia na nowych tzw. "świeży towar".
Trudności w wyrażaniu emocji i poczucie niezrozumienia przez bliskich - jak odzyskać siebie
Często czuję się niezrozumiały przez otaczające mnie osoby. Nie potrafię rozmawiać o tych emocjach, miewam chęci powiedzieć o tym co czuję, jednak nie potrafię tego przedstawić, gdy nadarza się taki moment. Ciężko zebrać mi to w słowa, może pojawia się też obawy zbagatelizowania, czy też niezrozumienie ze strony bliskich. Mam żonę, psa, mieszkamy razem. W trakcie etapu dzieciństwa wiele widziałem, wiele słyszałem. W dzieciństwie często dostrzegałem problemy rodziców, głównie finansowe, w czym często uczestniczyłem widząc to wszystko. Rzadko moglem pozwolić sobie na coś więcej, jednak byłem świadomy, że rodzice robią co mogą. W tamtym czasie postanowiłem, że u mnie będzie inaczej. Jestem osobą, która zawsze chętnie pomoże bliskim nie oczekując nic wzamian, często sam tą pomoc oferuje. Jestem osobą, która lubi porządek, ideał, dużo analizuje. Z żoną jestem rok po ślubie, znamy się od kilku lat, od 4 lat razem mieszkamy. Rodzina jest dla mnie priorytetem, własne cele, własne wydatki nie istnieją dla mnie. Chciałbym lepszego życia dla swojej rodziny niż sam miałem, nie chciałbym mając w przyszłości dziecko obarczać je problemami. Staram się upiększać nasze życie, dbać o otoczenie, utrzymywać pewien standard. Dbać o żonę, zmieniam się nawet na lepsze, więcej słuchając. Czuję, ze zatracam w tym trochę siebie. Nie potrafię rozmawiać o emocjach. Często czuję, że rodzice, żona, bliscy nie liczą się z moim zdaniem, nie traktują mnie na poważnie, nigdy nie pytają co tak naprawdę chciałbym od życia, ciągle tylko oczekiwania, aby zmienić pracę na lepszą, bo kierowca dostawca przecież nie brzmi dobrze, nie zagwarantuje przyszłości, a po coś robiłem magisterkę. Jestem osobą ambitną, ale nie da się ukryć, że wszystko kosztuje i kieruje się w pracy jedną zasadą, praca to tylko pieniądz, aby ułatwić życie, zapewnić standard, utrzymać rodzinę, dać rodzinie coś więcej od życia niż sam miałem w dzieciństwie. Żona miała tego trochę więcej, stąd pewnie inne podejście. Nie mogę odnaleźć siebie, robię zawsze to co trzeba. Sprzątam, dbam o dom, podwórko, samochody, wszystko robię na czas. Bliscy postrzegają, że przesadzam, że "nakręcam się", gdy staram się poznać wszystko konkretnie od a do z, analizując. Więcej myślę o innych niż o sobie samym. Sam nie wiem dlaczego to piszę, co chciałbym usłyszeć, ale być może uzyskam to, czego nawet nie wiem, że szukam.
Jak zachować spokój i nie popadać w skrajną agresję i nie obwiniać się o swoje ja?
Jak zachować spokój i nie popadać w skrajną agresję i nie obwiniać się o swoje ja?
